คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : กฎ - รัก - ลับ : Chapter 3
“นัท...นั้นกาวน์ใช่ป่ะ” นัทเดินออกมาจากห้องน้ำ
“เพื่อนยัยตาลใช่ป่ะ” กาวน์ถาม
“อืมม์” นัทพยักหน้า
นัทเดินเข้าไปหากั๊กที่กำลังหลับอยู่ที่โซฟา
“กั๊ก พี่กาวน์มาแล้ว” นัทเขย่าตัวกั๊กให้ตื่นจากภวังค์
“ฮืมม์...อ้าว พี่กาวน์กลับมาแล้วเหรอ” กั๊กลุกขึ้นจากโซฟา ก่อนจะหันไปหากาวน์
“อืมม์...ตอนนี้หิวข้าวมากเลยอ่ะ” กาวน์พูดพลางเอามือของเธอลูบท้องด้วยความหิว
“ถ้างั้นรอแปปหนึ่งนะ” กั๊กยิ้มให้กาวน์ก่อนจะเดินเข้าไปในครัว
หลังจากที่กั๊กลับตาไป กาวน์รีบฉุดแขนนัทให้มานั่งลงที่โต๊ะกินข้าว
“ยัยตาลมันตกลงกะฉันแล้วว่า ปีนี้อ่ะการแสดงของห้องสามกะห้องแปดรวมกัน ยัยตาลมันโทรไปเฟิร์มกะเพียวแล้ว เห็นบอกว่าส่งเมสเสจมาบอกทุกคนแล้วไม่ใช่เหรอ”
“เออ...ไม่รู้ดิ๊ ขอดูก่อน” นัทล้วงมือถือออกมาจากกระเป๋าก่อนจะกดดูข้อความที่กาวน์พูดถึง
“อืมม์...ใช่” นัทพูดกับกาวน์
“เห็นบอกว่าวันพุธนี้ประชุมกันที่ห้องสี่สองศูนย์ตอนเลิกเรียน”
“วันพุธ โอเค”
“นายชื่อนัทใช่ไหม”
“อืมม์”
“งั้นขอนอกเรื่องนิดนึง นายเป็นอะไรกะน้องฉัน”
“เราก็อยากพูดเรื่องกะเธออยู่เหมือนกัน ตอนนี้ถึงแม้ว่าเราจะไม่สนิทกะเธอในฐานะเพื่อนก็ตาม แต่เราขอคุยในฐานะที่เธอเป็นพี่สาวของกั๊กแล้วกัน”
“อืมม์...น้องฉันไปโปรยอะไรใส่หล่ะ”
“ก็คือ ตอนนี้กำลังจะบอกว่า กั๊กดีกะเรามากๆ คือเมื่อสองวันที่ผ่านมาเนี่ย พอดีเราอยู่บ้านคนเดียว แล้วบังเอิญเราไม่สบาย กั๊กน่ะดูแลตั้งแต่เรื่องกิน เรื่องยา ให้เราทุกวัน รวมทั้งตอนนี้เรารู้สึกดีกะกั๊กมากๆ ตอนเราหลับ กั๊กทั้งซักผ้า กวาดบ้าน ถูบ้าน รีดผ้า ให้ ตอนแรกก็รู้สึกเกรงใจเหมือนกัน แต่พอได้ฟังเหตุผลของกั๊ก ทำให้เราได้รู้ว่าเค้าคนนี้แหละ เป็นห่วงเราอยู่”
เพล้ง!
เสียงบางสิ่งบางอย่างตกกระทบกับพื้นซึ่งดังมาจากห้องครัว
นัทเอามือปาดน้ำตาออกก่อนจะเดินเข้าไปในห้องครัว กั๊กกำลังยืนเตรียมอาหารอยู่ มือของเค้าปาดน้ำตาเป็นระยะๆ
“ในเมื่อกั๊กได้ยินที่พี่พูดหมดแล้ว พี่ขอกลับบ้านก่อนนะ”
นัทพูก่อนจะค่อยๆเดินออกจากบ้านไป กั๊กละมือออกจากสิ่งของตรงหน้า ก่อนที่เค้าจะร้องไห้เพราะอาการกลัว กลัวกับการเริ่มต้นใหม่กับใครสักคน กลัวว่าถ้ารักเค้าแล้ว มันอาจจะทำให้ตัวเค้าเองเสียใจ
“แกไม่ต้องร้องซิ ฉันรู้ว่าแกยังรู้สึกแย่กับเรื่องแบบนี้ แต่ถ้าแกลองให้โอกาสเค้า ลองเรียนรู้และทำความเข้าใจ ไม่มีอะไรที่โหดร้ายหรอกนะ”
กั๊กโผเข้ากอดกาวน์ก่อนจะร้องไห้ออกมา
“เดี๋ยวแกขึ้นไปนอนซะนะ เดี๋ยวพี่จะทำกับข้าวรอแม่กะพี่กุ๊กเอง ไป!”
กั๊กผละออกจากอ้อมกอดของพี่สาวก่อนจะปาดน้ำตาออกก่อนจะเดินขึ้นห้องนอนไป
“พี่กาวน์ ตื่นได้แล้ว มันสายแล้วนะ พี่กาวน์” กั๊กเคาะประตูห้องเรียกกาวน์
“พี่กาวน์ สายแล้วนะ...”
“เอะอะอะไรกันเนี่ย เสียงดังจริง” กุ๊กยืนปั้นหน้าบูดอยู่หน้าห้องนอนของเค้า
“ไม่มีอะไร ฝากปลุกพี่กาวน์ด้วยหล่ะ ไปโรงเรียนแล้ว หวัดดีครับ” กั๊กยกมือไหว้กุ๊กก่อนจะรีบวิ่งออกจากบ้านไป
“ไปแล้วนะแม่...หวัดดีครับ” กั๊กบอกลาแม่ที่กำลังรดน้ำตันไม้อยู่หน้าบ้าน
“กั๊ก!” เสียงเดิมของนัทเรียกกั๊กขณะที่เค้ากำลังจะก้าวขาออกจากรั้ว
“อ้าว หวัดดีตอนเช้าครับ พี่นัท” กั๊กหยุดชะงักก่อนจะหันไปทักทายนัท
“จะไปโรงเรียนยัง”
“กำลังจะไปเนี่ย”
“ไปด้วยนะ”
“งืมม์…” กั๊กพยักหน้าก่อนจะยิ้มให้นัทแล้วเดินไปขึ้นรถพร้อมๆกัน
“เออ...เรื่องเมื่อวานที่พี่พูด ก็ขอโทษด้วยแล้วกันนะ”
“ไม่เป็นอะไรหรอกครับ”
“ไหนๆนายก็รู้แล้วนิ๊ ว่าพี่รู้สึกดีกะนายมากขึ้นทุกๆวัน พี่รู้ว่านายยังไม่อยากเริ่มตันกะใคร แต่ขอโอกาสให้พี่บ้างได้ไหมอ่ะ”
กั๊กหันไปยิ้มให้นัท
“กั๊กขอแค่ให้พี่เป็นเหมือนเดิมทุกๆวัน ก็พอแล้ว ให้เราได้เรียนรู้กันเรื่อยๆ ที่เหลือก็คงเป็นเวลาแหละที่ช่วยเรา”
“ครับ” รอยยิ้มแห่งความสุขถูกฉาบอยู่บนใบหน้านัทอีกครั้ง
“นายรีดผ้าเรียบมากเลยรู้ป่ะ” นัทพูดถึงเสื้อนักเรียนที่เค้าสังเกต
“มันก็ต้องมีเรียนรู้กันบ้าง การอยู่คนเดียว มันก็ให้อะไรๆหลายอย่างเหมือนกันนะ”
“งืมม์ ว่าแต่ตอนเช้านายไปโรงเรียนยังไงอ่ะ”
“อ๋อก็นั่งรถไฟฟ้าไปลงแล้วต่อรถเอาครับ”
“อืมม์...”
เวลาตอนนี้จะเจ็ดโมงอยู่แล้ว ส้มและโอ๊ตมานั่งรอกั๊กที่โรงอาหาร ด้วยสีหน้าหม่นๆ เพราะปกติแล้วกั๊กนั้นจะมาก่อนเค้าทั้งสองทุกวัน
“หวัดดีส้ม หวัดดีโกโอ๊ต” กั๊กทักทายทั้งสองก่อนจะนั่งลงตรงข้ามส้ม
“ทำไมมาสายอ่ะวันนี้” ส้มถามก่อนที่สักพักนัทจะเดินตามกั๊กมานั่งลงข้างๆ
“ก็มัวแต่ปลุกพี่กาวน์อยู่ หลับชนิดแบบว่าปลุกไม่ตื่นอ่ะ...เออ...เดี๋ยวฉันไปกินข้าวก่อนนะ” กั๊กวางกระเป๋าไว้บนโต๊ะก่อนจะเดินไปซื้อข้าวพร้อมกับนัท
“เฮ้ยไอ้ส้ม ตกลงไอ้สองคนนี้มันเป็นอะไรกันอ่ะ”
โอ๊ตถามหลังจากที่กั๊กและนัทเดินออกไป
“ก็ไม่รู้ดิ๊” ส้มพูด
นักเรียนหลายคนเดินสวนกันไปมาในโรงอาหาร ยามเช้าของโรงเรียนแห่งนี้ยังคงมีนักเรียนเพียงประปราย
“มาแล้ว...”
ส้มสะกิดโอ๊ต ขณะที่กั๊กกับนัทกำลังเดินถือจานข้าวเดินมาที่โต๊ะ
“เออ...กั๊ก พี่มีอะไรจะถาม”
โอ๊ตถามกั๊กหลังจากที่กั๊กนั่งลงได้เพียงชั่วครู่
“งั้นเดี๋ยวพี่ไปซื้อน้ำมาให้นะ” นัทเดินออกไปจากโต๊ะ
“แกกะไอ้นัทเป็นอะไรกัน”
“ลองดูๆกันไปก่อน ก็แค่นั้นอ่ะ”
กั๊กก้มหน้าตอบก่อนที่สักพักนัทจะเดินกลับมาที่โต๊ะอีกครั้งพร้อมกับน้ำสองแก้ว
“ทำไมทำหน้ามุ่ยงั้นหล่ะ กินน้ำก่อน” นัทพูดกับกั๊กแล้วยื่นน้ำให้กั๊ก
“นัท...กูถามนิดหนึ่ง แกเป็นอะไรกะกั๊ก”
“เราตกลงกันว่าจะลองดูๆกันไปก่อนอ่านะ”
หลังจากที่นัทพูดจบส้มจึงหันหน้ามามองโอ๊ตแล้วหัวเราะออกมา
“เห็นไหม ส้มบอกแล้ว เลี้ยงไอติมส้มเลยแท่งหนึ่ง”
“นี่แกสองคนพนันอะไรกันไว้เนี่ย” นัทพูดหลังจากได้ยินส้มพูด
“ไม่มีอะไร...” ส้มทำหน้าเจื่อนๆ
“เรื่องอะไร เมื่อวันเสาร์แกก็ติดไอติมฉันอยู่แท่งหนึ่ง” โอ๊ตแย้ง
“เออ ใช่ ส้มลืม ถ้างั้นหายกัน” ส้มหันไปหัวเราะกับโอ๊ต ปล่อยให้กั๊กและนัทงงกับการกระทำของทั้งคู่
“เดี๋ยวเย็นนี้ รอพี่ที่โต๊ะฟ้านะ” นัทพูดกับกั๊กขณะที่กำลังเดินไปเข้าแถวตอนเช้า
“อืมม์...” กั๊กพยักหน้าก่อนที่สักพักกาวน์จะมาปรากฏตัวตรงหน้าด้วยความรวดเร็ว มือสองข้างของเธอจุกติดอยู่ตรงคอของกั๊ก
“ไอ้กั๊ก ทำไมแกไม่ปลุกฉัน ฮืมม์...แก” กาวน์ตะโกนใส่หน้ากั๊ก
“เฮ้ย ปล่อยก่อน เดี๋ยว...” กั๊กปัดมือของกาวน์ออกจากคอก่อนจะไอออกมา
“อะไรกัน เมื่อเช้าปลุกแล้วนะ...พี่กาวน์เองแหละไม่ตื่น”
“ดูดิ๊ ถ้ามาไม่ทันเดี๋ยวฉันก็โดนอาจารย์ด่ายับซิ อ๋อ ใช่เมื่อเช้าอ่ะพี่กุ๊กมาถีบฉัน ฉันถึงตื่น”
“555+ สมน้ำหน้า ปลุกแล้วไม่ยอมตื่นเอง ว่าแต่วันนี้เวรเราสองคนเป็นพิธีกรไม่ใช่เหรอ”
“ก็ใช่ไง ไม่งั้นฉันจะรีบงี้เหรอ ไปเร็ว” กาวน์ฉุดมือกั๊กรีบตรงไปที่หน้าเวที แต่กั๊กยังคงรั้งมือไว้ก่อนจะเอากระเป๋าสะพายยื่นให้นัท
“ฝากไว้ก่อนนะ” กั๊กยิ้มให้ก่อนจะรีบวิ่งตามกาวน์ไป
“เปิดหน้าสิบแปดเลย นักเรียน” เสียงของอาจารย์หญิงวัยกลางคนกำลังยืนอยู่หน้าห้องสอนวิชาภาษาไทย
“เฮ้ย ส้ม กระเป๋าฉันอยู่ที่พี่นัทอ่ะ” กั๊กกระซิบเบาๆกับส้ม
“นายวิสุทธิ์ กระซิบอะไรกะ ศุภนุช” อาจารย์มองลอดเหนือจ้องมาที่กั๊กและส้ม
“ปะ...เปล่า...”
“ขออนุญาตครับอาจารย์...” เสียงของนัทดังขึ้นหน้าประตูห้อง
“อ้าว มีอะไรนายกฤษกร” อาจารย์ละสายตาจากกั๊กและส้มหันไปหานัท
“พอดี กั๊กเค้าลืมกระเป๋าไว้อ่ะครับ” นัทซึ่งถือกระเป๋าอยู่สองใบกล่าวกับอาจารย์
“ใครหล่ะ กั๊ก”
“ผมครับ อาจารย์” กั๊กลุกขึ้นออกมาจากโต๊ะ แล้วเดินไปหานัท
“ขอบคุณนะ พี่นัท” กั๊กรับกระเป๋ามาด้วยรอยยิ้ม
“เย็นนี้ เจอกันนะ อย่าลืม” นัทพูดก่อนจะเขกจมูกกั๊กเบาๆ
กั๊กรีบเดินกลับมาที่โต๊ะนั่ง ก่อนที่นัทจะเดินกลับออกไป
“เดี๋ยวพี่กาวน์กลับไปก่อนเลยนะ เดี๋ยวเค้ารอพี่นัทอ่ะ” กั๊กพูดกับกาวน์ขณะที่กำลังเดินลงจากตึกพร้อมๆกัน
“อืมม์ กลับบ้านดีๆหล่ะ เดี๋ยวพี่ไปกะส้มก็ได้”
“ใช่ เดี๋ยวไปกะส้มก็ได้ ไม่เป็นไรหรอก อิอิ” ส้มพูดขึ้น
กั๊กหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหานัท เพื่อบอกว่าตอนนี้เค้าอยู่ที่โต๊ะฟ้าแล้ว
“ฮัลโหล อยู่ไหนแล้วอ่ะ” กั๊กพูดขึ้นหลังจากที่นัทรับโทรศัพท์แล้ว
“อยู่ที่สี่สองศูนย์อ่ะ พอดี เก็บกระเป๋าอยู่นะ เดี๋ยวจะรีบลงไป”
“โอเค เดี๋ยวจะรอนะ”
“ครับ”
กั๊กเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะนั่งรอนัทอยู่ที่โต๊ะสีฟ้า
“ว่าไง รอนานป่ะ...” เสียงของนัทดังขึ้นจากด้านหลังของกั๊ก
“อืมม์...ไม่ค่อยอ่ะ” กั๊กพูดก่อนจะรีบลุกขึ้นจากโต๊ะฟ้า
“ที่วันนี้พี่ให้กั๊กรออ่ะ คือพี่จะพากั๊กไปเดินเล่นอ่ะ”
“ที่ไหน...”
“สยาม...”
“อ่านะ ถ้างั้นรีบไปจะได้รีบกลับ” กั๊กยิ้มหลังจากพูดจบก่อนที่ทั้งคู่จะเดินออกจากโรงเรียนไป
“แล้วจะไปทำอะไรบ้างอ่ะ” กั๊กถามขณะที่ยืนอยู่บนรถเมล์
“อ๋อ...พี่จะไปเดินเลือกซื้อของขวัญให้เพื่อนอ่ะ”
“อืมม์...ถ้างั้นเดี๋ยวโทรบอกพี่กาวน์ก่อนนะ” กั๊กพูดจบแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหากาวน์
“ฮัลโหล”
“อืมม์ มีอะไรกั๊ก”
“จะบอกว่าวันนี้กลับมืดๆหน่อยนะ พอดีไปสยามอ่ะ”
“อืมม์ เดี๋ยวจะบอกแม่ให้นะ”
“ขอบคุณครับ”
“อ่าจ้ะ นัทอยู่ด้วยป่ะนั่น”
“อยู่ครับ”
“อืมม์ บอกนัทว่า พี่บอกให้ดูแลแกดีๆหล่ะ”
“เออ...เดี๋ยวบอกให้ แค่นี้แหละ”
“บาย”
กั๊กเก็บโทรศัพท์ลงใส่กระเป๋ากางเกงก่อนจะหันไปมองหน้านัท
“พี่กาวน์บอกว่า ให้ดูแลเค้าดีๆด้วย”
“มีงี้ด้วย ไม่ต้องให้พี่กาวน์บอกหรอก พี่ทำได้อยู่แล้ว” นัทอมยิ้มแล้วพูดกับกั๊ก
“แล้วจะซื้ออะไรให้เพื่อนอ่ะ”
“ไม่รู้ดิ๊ อยากได้เป็นตุ๊กตาอ่ะ ไม่ก็ไดอารี่อ่ะ”
“เพื่อนผู้ชายหรือผู้หญิงอ่ะ”
“ไอ้ตาลอ่ะ”
“อ๋อ เจ๊ตาลนั่นเองนึกว่าใคร”
“อืมม์ กั๊กช่วยพี่เลือกด้วยแล้วกัน”
“แล้วพี่ตาลชอบสีอะไรอ่ะ”
“สีน้ำตาลกับแดง”
“อืมม์ ถ้างั้นก็ควรจะเป็นตุ๊กตา แต่พี่ตาลเค้าออกจะห้าวๆ กั๊กว่าควรจะหาอะไรที่มันดูเข้ากะพี่ตาล”
“งืมม์ เดี๋ยวไปแล้วค่อยไปคิดก็ได้” นัทพูดก่อนที่ทั้งคู่จะเดินลงจากรถเมล์
อีกชั่วโมงครึ่งต่อมา กั๊กและนัทเดินออกจากห้างมาพร้อมกับกล่องขนาดปานกลางกล่องหนึ่ง
“ถ้าพี่ตาลไม่ชอบนะ เค้าให้เตะเลย...” กั๊กพูดกับนัทขณะกำลังยืนรอรถอยู่ที่ป้ายรถเมล์
“แน่ใจ...” นัทพูดด้วยท่าทีเป็นกังวล
“แน่ซิ แต่ถ้าพี่ตาลชอบนะ เค้าจะเตะพี่โชว์คนกลางสนามเลยเอาซิ...” กั๊กหัวเราะด้วยความสะใจ
“กั๊กนี่เลือกของให้คนอื่นบ่อยป่ะ”
“ก็มีบ้างอ่ะ แล้วแต่โอกาส” กั๊กพูดก่อนที่ทั้งคู่จะเดินขึ้นไปยืนอยู่บนรถเมล์
“ว่าแต่พี่นัทเหอะ ส่วนมากเนี่ยตอนเย็นหลังเลิกเรียน ถ้ายังไม่กลับบ้าน พี่จะไปไหน”
“อ๋อ พี่ก็อาจซ้อมเต้นอยู่ห้องกิจกรรมไม่ก็ไปเดินเล่น ถ้ามีคนไปด้วยนะ”
“อืมม์...” กั๊กเงียบไปสักพักก่อนที่นัทจะเป็นฝ่ายถามบ้าง
“แล้วกั๊กอ่ะ”
“อ๋อ ไม่เล่นบาสอยู่หลังโรงเรียนก็กลับบ้านอ่ะ” กั๊กตอบพร้อมกับมองออกไปมองการจราจรด้านนอก ที่ยังคงติดไม่ขยับเขยื้อนไปไหน
“เล่นบาส ด้วยเหรอเรา”
“ไม่ได้เล่นเป็นจริงเป็นจังหรอก เล่นๆกับเพื่อนๆอ่ะ บางทีพี่กาวน์ก็มาเล่นด้วย สนุกดี”
“อ่านะ...หนักไหม พี่ถือดีกว่า...” นัทถามถึงสิ่งของที่อยู่ในมือกั๊ก
“อ๋อไม่อ่ะ ถือได้ ไม่เห็นหนักเลย...” กั๊กยิ้มเก้อๆ
“คนแน่นดีเนอะ...” กั๊กพูดขณะที่นัทนั้นยืนเกาะราวอยู่ส่วนกั๊กนั้นมือข้างหนึ่งถือถุงไว้ส่วนมืออีกข้างก็ติดอยู่กับข้างตัวคุณน้าวัยกลางคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ผู้คนในรถเริ่มเบียดกันเข้ามามากยิ่งขึ้น นัทขยับตัวเข้ามาใกล้กั๊กมากยิ่งขึ้น จนกลับกลายว่ากั๊กเข้าไปอยู่ในวงแขนของนัท
“ใกล้ไปแล้วมั้งน่ะ...”
กั๊กบ่นอุบอิบจนนัทบังเอิญได้ยิน
“ถ้าไม่เบียดยังงี้ คนอื่นเค้าจะยืนยังไงหล่ะครับ” นัทพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมกับสายตาเจ้าเล่ห์
รถเมล์ยังเคลื่อนตัวได้เพียงทีละนิด พร้อมกับเวลาที่ผ่านไปจนท้องฟ้านั้นมืดลง เวลาตอนนี้บนข้อมือนัทเป็นเวลาทุ่มกว่าๆแล้ว
“กั๊ก!…” นัทเรียกชื่อกั๊กเบาๆ ขณะที่กั๊กนั้นตาพริ้มหลับลงด้วยความง่วง ก่อนจะยืนหลับอยู่บนไหล่นัท นัทหัวเราะเบาๆออกมากับท่าหลับของกั๊ก
รถเมล์เคลื่อนจนใกล้จะถึงบ้าน รถเมล์จากที่คนมากมายตอนนี้มีเพียงประปราย นัทและกั๊กนั่งอยู่ที่นั่งแถวหลัง
“กั๊กตื่นได้แล้ว...” นัทเขย่าตัวกั๊กเบาๆ ก่อนที่กั๊กจะสะลึมสะลือตื่นขึ้นแล้วเอียงศีรษะขึ้น
นัทและกั๊กลุกขึ้นเพื่อเตรียมตัวลงจากรถ
“หลับไม่รู้เรื่องเลยนะเรา” นัทพูดขณะกำลังเดินลงจากรถ
“ก็คนมันง่วงนิ๊...ว่าแต่กี่โมงแล้วอ่ะ”
“สองทุ่มห้าสิบแล้ว”
“หิวข้าวจังเลยอ่ะ”
“เหมือนกัน...”
“เออ...พูดถึงของขวัญเดี๋ยวให้พี่ไปเขียนการ์ดแล้วกัน แล้วเดี๋ยวพี่จะไปกินข้าวไหนอ่ะ...” กั๊กถามนัท
“ไปกินข้าวบ้านแม่กันให้หมดเลยแหละกัน...” เสียงของแม่กั๊กดังตามหลังทั้งคู่มา ก่อนที่กั๊กจะรีบหันหลังกลับไป
“อ้าว แม่...ออกมาทำอะไรอ่ะ” กั๊กยกมือไหว้ผู้เป็นแม่ ก่อนจะรีบเข้าไปช่วยแม่ถือของพร้อมกับนัท
“แม่ออกไปซื้อกับข้าวมา ฟู้ดแลนด์เนี่ย” หลังจากที่กั๊กและนัทรับของมาถือไว้หมดแล้ว นัทจึงยกมือไหว้แม่ของกั๊ก
“เพื่อนเหรอ กั๊ก”
“อ๋อ ไม่ใช่ นี่รุ่นพี่ บ้านเค้าอยู่ถัดเราไปสองหลังอ่ะ”
“อืมม์...ชื่ออะไรหล่ะ ลูก” แม่หันไปถามนัท
“นัท ครับ”
“อืมม์ ถ้างั้นเดี๋ยวไปกินข้าวกัน ไป” แม่ยิ้มอย่างเป็นกันเองจนทำให้นัทรู้สึกอบอุ่นเหมือนแม่ของตน
“เออ...แม่แล้วทำไมไม่ให้พี่กุ๊กขับรถมาให้อ่ะ...” กั๊กถามเมื่อเดินมาถึงหน้าบ้าน
“มันขี้เกียจมัน...” แม่พูดแล้วเปิดประตูรั้วเข้าไป
“แล้วทำไมไม่ให้พี่กาวน์ออกมาเป็นเพื่อน...”
“มันทำการบ้าน แม่ไม่อยากไปกวน”
“แล้วทำไมแม่ไม่โทรมาให้กั๊กซื้อให้หล่ะ...”
“แหม ไอ้ลูกคนนี้ เจ้าปัญหาจริง ไว้วันหลังดีกว่าลูกเอ๊ย...” แม่หัวเราะออกมาก่อนจะเดินเข้าไปในครัว
“ไอ เด็กเจ้าปัญหา...อิอิ” นัทหัวเราะก่อนจะรีบถือของตามแม่เข้าไปในครัวโดยมีกั๊กเดินตามเข้าไปอีกคน
“หวัดดีครับ พี่กุ๊ก...” กั๊กยกมือไหว้กุ๊กที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ
“เออ...หวัดดี” กุ๊กทักกลับก่อนจะเดินไปนอนบนโซฟา
“ไปเชียงใหม่มาเป็นไงบ้าง แม่”
“ก็แค่ไปติดต่อลูกค้า แล้วก็ไปกวาดๆถูๆบ้าน ก็แค่นั้นเอง”
“ถ้างั้นเดี๋ยวไปรอข้างนอกนะแม่...” กั๊กวางของเสร็จก่อนจะพานัทออกมานั่งรออยู่ที่โต๊ะกินข้าว
“เฮ้ย...ลุกๆ ขึ้นไปนอนบนห้องนู่น...ไป” กั๊กเขย่าตัวกุ๊กให้ลุกขึ้น
“ไปก็ได้ว่ะ...” กุ๊กยอมจำนนแต่โดยดีก่อนจะเดินขึ้นไปนอนบนห้อง
“อืมม์...กินได้ไหม นัท” แม่เอ่ยปากถามถึงอาหารตรงหน้า
“อร่อยครับ...” นัทตอบแล้วยิ้ม
“ถ้าอร่อย ก็กินเยอะๆนะลูก” แม่ยิ้มตอบก่อนจะทานข้าวต่อ
“เออ...เดี๋ยวกั๊กไปตามพี่กาวน์ก่อนนะ แม่...” กั๊กพูดจบก่อนจะรีบวิ่งขึ้นไปหากาวน์
“บ้านนัทนี่ไปอีกสองหลังเหรอลูก...” แม่ตั้งคำถาม
“อ๋อครับ รั้วสีเขียวอ่ะครับ”
“มีพี่น้องไหมหล่ะ”
“มีสามคนครับ มีพี่ชายอีกคนแล้วก็น้องสาวอีกคนครับ”
“อืมม์ แล้วคุณพ่อคุณแม่หล่ะ ทำงานอะไร”
“คุณพ่อเป็นวิศวกรครับ ส่วนคุณแม่เป็นพนักงานบริษัท แต่เค้าก็หย่ากันมาได้จะสามปีแล้วครับ”
“อ๋อ เหรอ แล้วนี่นัทอยู่กะใครหล่ะลูก”
“อยู่กับแม่ครับ แต่นี่แม่เค้าไม่กลับบ้านมาสามสี่วันแล้วอ่ะครับ”
“อืมม์ กินข้าวต่อเถอะลูก สงสัยแม่เค้าคงติดงานน่ะลูก อย่าคิดมากนะ”
“ครับ” นัทที่น้ำตาเอ่อขังอยู่ตรงขอบตาก้มหน้าทานข้าวต่อ
“หอมจังเลย แม่” เสียงของกาวน์ดังลงมาจากบันได
“หอมก็มากินซิ การบ้านเสร็จหรือยัง” แม่พูดขึ้น ก่อนที่กาวน์จะรีบเดินมานั่งลงข้างๆแม่
“เสร็จแล้วค่ะ อ้าว หวัดดีนัท” กาวน์หันไปทักทายนัท
“หวัดดี กาวน์” นัทเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ ก่อนที่กั๊กจะเดินตามมาทีหลังแล้วมานั่งลงข้างนัทเหมือนเดิม
“เออ...แล้วนี่ไปไหนกันมาเนี่ย เพิ่งกลับ” กาวน์ถาม
“ไปเลือกซื้อของขวัญให้พี่ตาลอ่ะ” กั๊กตอบ
“เออ...พรุ่งนี้วันเกิดมันดีหว่า พี่ลืมไปสนิทเลย”
“ขี้ลืมจริง...” นัทพึมพำ
“นายนัทบ่นอะไรฉัน” กาวน์พูดเสียงดุ
“เปล่าๆ...” นัทยิ้มก่อนจะหัวเราะพร้อมๆกับกั๊ก
หลังจากที่ข้าวของกั๊กและนัทหมดจาน ทั้งคู่จึงเดินเข้าไปในครัว
“เอามาเดี๋ยวล้างเอง...” กั๊กพูดก่อนจะรับจานจากนัทมา
“แม่กั๊กน่ารักมากเลยอ่ะ”
“ไอ้คนหลายใจ” กั๊กทำหน้าบึ้งแล้วพูด
“ไม่ใช่อย่างนั้น พูดถึงว่าแม่กั๊กอัธยาศัยดีจังเลย”
“.......” กั๊กไม่พูดอะไร นอกจากล้างจานต่อไปเรื่อยๆ
“เหมือนลูกเค้าเลย...” นัทพาดพิงถึงกั๊กแบบอ้อมๆ
“55+ เป็นธรรมดา” กั๊กล้างมือก่อนจะเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อหาน้ำดื่ม
“อ่ะ น้ำ” กั๊กยื่นแก้วน้ำให้นัท
“ขอบคุณครับ” นัทก้มหัวเล็กน้อย ก่อนจะเดินออกมาจากครัว
“เดี๋ยวกั๊กมานะแม่ ไปบ้านพี่นัทแปปหนึ่ง” กั๊กพูดก่อนจะหนีบรองเท้าแตะวิ่งออกจากบ้านไป
“ไปแล้วครับ แม่” นัทยกมือไหว้ก่อนจะรีบวิ่งตามกั๊กออกไป
“จะเขียนการ์ดว่าอะไรดีอ่ะ” กั๊กถามขณะที่นัทก้มลงไขประตูรั้ว
“นึกก่อน...” นัทเปิดประตูรั้วออกแล้วผายมือออกต้อนรับกั๊ก
“เชิญครับ ...”
“นี่ เค้าไม่ใช่องค์ชายนะ”
“ถึงไม่ใช่ของคนอื่น แต่ก็เป็นของพี่คนเดียวนะ” นัทพูดกับกั๊ก
“เลี่ยนมาก...เน่า...” กั๊กทำหน้ารับไม่ได้ แล้วเดินเข้าบ้านไป
“อย่างงี้ดีป่ะ...” นัทที่กำลังก้มหน้าก้มตาวาดการ์ดอยู่ ถามกั๊กขึ้น
“......” กั๊กไม่ปริปากพูดซักคำมีแต่เสียงฮัมเพลงไปไอพอดที่เสียบอยู่ที่หูเค้า
“กั๊ก...” นัทเรียกอีกครั้ง
“กั๊ก...อย่างนี้ดีไหม” นัทตะโกนสุดเสียงก่อนที่กั๊กจะหันหน้ามามอง
“สวยดี...” กั๊กพูดขณะที่นัทยังคงก้มหน้าวาดอยู่
“เป็นอะไรทำไมไม่หันหน้าขึ้นมาหล่ะ...” กั๊กเอาหูฟังออกก่อนจะหันไปหานัท
“โกรธเหรอ...” กั๊กถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆใบหน้าค่อยๆเขยิบเข้าไปใกล้มากยิ่งขึ้น
“หืมม์...” นัทหันขวับมาอย่างรวดเร็ว ปลายจมูกของเค้าเฉียวกับปลายจมูกของกั๊กไปนิดเดียว กั๊กยังคงตะลึงกับเหตุการณ์นี้ ใจของเค้าเต้นไม่เป็นจังหวะ นัทใช้แววตาสีน้ำตาลอ่อนๆของเค้าจ้องมองที่ดวงตาของกั๊ก ก่อนที่กั๊กจะละสายตากลับมาที่ไอพอดเหมือนเดิม
“ขอโทษนะ...กลับบ้านแหละ” กั๊กลุกออกจากโต๊ะทำงานนัทไป
“เดี๋ยวพี่ไปส่ง” นัทรีบลุกเดินตามไปส่งกั๊กที่หน้าบ้านของกั๊ก
“กั๊ก...” นัทเรียกชื่อนั้นอีกครั้ง
“พรุ่งนี้หลังเลิกเรียนไปเจอพี่ที่ดาดฟ้าตึกหลังนะ”
“ครับ...ฝันดีนะ” กั๊กพูดเบาๆก่อนจะเดินเข้าบ้านไป
“ฝันดีเหมือนกันนะ” นัทพูดก่อนจะเดินกลับบ้านของตัวเองไป
ความคิดเห็น