คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : กฎ - รัก - ลับ : Chapter 2
กริ๊ง!
เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้นขณะที่กั๊กกำลังนั่งดูทีวีอยู่ที่โซฟา
"ฮัลโหล"
"ว่าไงจ้ะ ลูกรัก"
"ครับ แม่ ตอนนี้แม่อยู่ไหนอ่ะ"
"อ๋อ ตอนนี้แม่อยู่บ้านที่เชียงใหม่จ้ะลูก พอดีขึ้นมาติดต่อลูกค้า เลยจัดแจงทำความสะอาดซะเลย"
"อ่านะครับ แม่ เออ แล้วพี่กุ๊กอ่ะครับ"
"อ๋อ อ่ะ กุ๊ก น้องคุยด้วย" แม่พูดก่อนจะยื่นโทรศัพท์ให้กุ๊ก พี่ชายของกั๊ก คุยต่อ
"ครับ พี่กุ๊ก สบายดี"
"อืมม์ สบายดี เป็นไงอยู่บ้านคนเดียว"
"โอ๊ย สบายมากมาย"
"55+ แล้วไอ้กาวน์กลับบ้านมายัง"
"ยังเลย เออพี่กุ๊กฝากเข้าไปหยิบไดอารี่เล่มสีน้ำตาลในลิ้นชักห้องนอนให้หน่อยดิ๊"
"เล่มสีน้ำตาล ลิ้นชักห้องนอนแก"
"ที่บ้านเชียงใหม่อ่ะ"
"อ๋อ อืมม์ เดี๋ยวหยิบไปให้ แค่นี้แหละ เปลืองค่าโทรศัพท์"
"ครับผม ฝากหอมแก้มแม่ด้วยนะ"
"จ้ะ"
"สวัสดีครับ" กั๊กวางหูโทรศัพท์ลงก่อนจะกลับมานั่งลงที่โซฟาเหมือนเดิม
"กั๊ก! กั๊ก!"
เสียงตะโกนดังขึ้นหน้าบ้านหลังจากที่กั๊กนั่งลงบนโซฟาเพียงไม่ถึงนาที
กั๊กลุกขึ้นไปชะเง้อหน้ามองที่ประตู
"อ้าว พี่นัท"
กั๊กรีบวิ่งเข้าไปประคองเพราะว่าพิษไข้ของนัทที่ยังไม่ค่อยจะหายดี
"ตัวยังไม่หายร้อนเลย จะเดินมาทำไมเนี่ย นอนเฉยๆ"
"ก็เค้าหิวข้าวนิ๊"
"เอ๊าะ ลืมไป หม้อหุงข้าวระเบิด 55+"
กั๊กหัวเราะร่าขณะที่กำลังประคองนัทเดินเข้าบ้าน
"นั่งอยู่เฉยๆเลย เดี๋ยวรอแปปหนึ่ง" เขาพานัทมานั่งลงที่โซฟา
"ครับผม" นัทยิ้มก่อนที่กั๊กจะเดินเข้าไปในครัว
"เร็วๆนะ หิว" เขาตะโกนตามหลังกั๊กไป
"อะไรๆ ทำอาหารคนนะไม่ใช่อาหารแมว จะได้รีบๆทำให้ได้น่ะ" กั๊กบ่นพึมพำขณะที่กำลังทำอาหาร
สักครู่กั๊กก็ยกอาหารออกมา
"มาแล้วๆๆ"
"นี่กะจะให้คนป่วยหิวตายเลยใช่ไหมเนี่ย"
"บ่นอะไรครับ ก็นี่ไง ทำอาหารอ่ะ มันต้องใส่ใจในการทำไม่ใช่นึกจะทำก็ทำ ยิ่งทำอาหารให้คนป่วยกิน มันต้องทำให้สะอาด เดี๋ยวอาการจะยิ่งแย่เข้าไปอีก" กั๊กบ่นยาวก่อนจะวางอาหารลงบนโต๊ะรับแขก
"ขี้บ่นจริงๆเลยเนี่ย"
"เออ เค้าขี้บ่น ผิดเองแหละ" กั๊กทำท่าแอบงอนเล็กๆ
"โธ่ ล้อเล่น รอได้น่า ถ้าได้กินเนี่ย" นัทยิ้มๆก่อนจะเอื้อมมือซ้ายไปหยิบช้อนที่วางอยู่ข้างชามข้าวต้ม
หลังจากที่เค้าหยิบช้อนขึ้นมา มือของเค้าสั่นเทาอย่างน่ากลัว
"เฮ้ยๆ เป็นอะไรอ่ะ ทำไมไม่ใช้ข้างขวาจับช้อนหล่ะ" กั๊กสังเกตมือสั่นๆของนัทก่อนจะทัก
"อ๋อ แขนขวาเจ็บอ่ะ ตอนตกเตียงอ่ะ มันช้ำเลยไม่อยากยกแขน"
"อ่านะ แล้วกินได้ไหมน่ะ"
"กินได้จ้ะ ไม่เป็นไร" นัทพูด
"อ่านะ ถ้างั้นเดี๋ยวเดินไปเอายามาทาให้" กั๊กพูดก่อนจะเดินไปหลังบ้าน
เพล้ง!
หลังจากเสียงนั้น กั๊กที่กำลังเอามือควานหาของอยู่ รีบวิ่งกลับมาดู
"พี่นัท" เสียงอุทานของกั๊กเมื่อเห็นภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า
ช้อนที่นัทถืออยู่เมื่อสักครู่ ตกลงไปที่พื้น ส่วนนัทนั้นเอามือกุมศีรษะเพราะอาการปวดหัว
"พี่นัทเป็นอะไรอ่ะ" กั๊กรีบเข้ามาดูอาการ
"ปวดหัวนิดหน่อยอ่ะ"
"เค้าว่าไม่หน่อยแล้วหล่ะ มานี่เดี๋ยวป้อนดีกว่า" กั๊กพูดก่อนจะหยิบช้อนที่หล่นวิ่งกลับเข้าไปในครัว แล้วหยิบคันใหม่มาค่อยๆป้อนข้าวต้มใส่ปากนัท
"ร้อนอ่ะ" นัทอ้าปากกว้างก่อนจะกลืนข้าวต้มร้อนๆลงไป
"ขอโทษๆ เอาคำใหม่ เป่าเองนะอ่ะ" กั๊กตักขึ้นมาก่อนที่นัทจะค่อยๆเป่าให้มันเย็นลง
อาหารมื้อพิเศษของนัทที่มีคนที่เค้าคิดว่า "ใช่" สำหรับเค้ามานั่งป้อนจนหมดชาม
"เดี๋ยวไปเอายามาให้กินนะ" กั๊กพูดพร้อมยกชามเปล่าๆเข้าไปเก็บในครัว ก่อนจะกลับมาด้วยยาแก้ปวดหัวสองเม็ดพร้อมกับน้ำแก้วใบปานกลาง
"ทานยาแล้วก็เดี๋ยวนอนซะนะ" เขายื่นยาให้นัท
"ทำไมนายถึงดีกับพี่ขนาดนี้อ่ะ" นัทตัดสินใจถามออกไปดื้อๆ แม้ว่าสมองของเค้าจะสั่งว่า ไม่ควรถาม ก็ตาม
"ก็คือ...เออ ถามทำไมเนี่ย ปวดหัวป่าวๆ" กั๊กยิ้มให้ก่อนจะหันหลังเดินหนีไป ด้วยความเขิน
นัทกำลังนอนกรนเบาๆอยู่บนโซฟาบ้านกั๊ก ส่วนกั๊กนั้นก็กำลังล้างรถจักรยานยนต์ของเค้าอยู่ที่สนามหน้าบ้าน ด้วยความที่เค้าทั้งคู่ มีความรู้สึกที่ดีต่ออีกฝ่าย แต่ต่างคนต่างยังไม่กล้าที่จะหวัง เพราะฉะนั้นการที่คนใดคนหนึ่งอยากรู้ความรู้สึกของอีกฝ่าย จึงไม่ใช่เรื่องที่ผิดแต่เป็นเรื่องที่พูดยาก
"กั๊ก! กั๊ก!"
เสียงทุ้มๆของชายคนหนึ่งดังขึ้นหน้าบ้าน ชายคนนั้นเป็นคนหน้าตาดี สูงโปร่ง ผิวสีแทนอ่อนๆของเค้าตัดกับเสื้อเชิร์ตสีขาวที่เค้าใส่มา
แวบแรกที่เค้าเห็นผู้ชายคนนั้น ความเจ็บกลับเข้ามากระแทกความรู้สึกของเขาอีกครั้ง
ชายคนนั้นแหละ เคน "คนรู้จัก" คือฐานะที่เขากับกั๊กเป็นอยู่ตอนนี้ และวันนี้ก็ไม่รู้ว่าเค้าคิดอะไรถึงได้มาหากั๊กที่นี่
"สวัสดีครับ พี่เคน" กั๊กวางฟองน้ำลงในกะละมังแล้วหันไปทักทาย
"ว่าไง เสื้อกั๊กของพี่" เคนเดินเข้าบ้านมา ก่อนจะมานั่งลงที่โต๊ะในสวน
กั๊กเดินเข้ามานั่งด้วย
"สบายดีครับ ก่อนที่พี่จะมาสักสองนาทีรู้สึกสบายดีมากๆเลย"
"ทำไมพูดงั้นอ่ะ"
"ผมพูดอะไรแล้วพี่จะมาแคร์ทำไมหล่ะครับ"
"ทำไมพี่จะไม่แคร์ ไม่ว่าตอนนี้กั๊กจะทำอะไร พี่ก็ยังรู้สึกเหมือนเดิมกับกั๊กอยู่นะ"
"เดี๋ยวผมไปเอาน้ำมาให้กินแล้วกันนะ" กั๊กพูดแล้วลุกขึ้นออกไป
"กั๊กใครมาเหรอ" นัทสะลึมสะลือถามขณะที่ยังนอนอยู่บนโซฟาอยู่
ไร้การตอบกลับมาจากกั๊ก มีแต่เฮือกสะอื้นที่ยังคงส่งเสียงมาเป็นระยะจากในครัว
นัทค่อยๆพยุงตัวเองลุกขึ้น อาการปวดหัวของเขาทุเลาลงไปมากแล้ว เขาค่อยๆเดินไปหากั๊กที่กำลัง ร้องไห้ อยู่ในครัว
"กั๊ก ..."
"กั๊กเป็นอะไรอ่ะ"
นัทถามเมื่อเดินมาเห็นกั๊กกำลังยืนก้มหน้าร้องไห้อยู่หน้าตู้เย็น
"ใครมา แล้วทำไม...ทำไมนายต้องร้องไห้ด้วยหล่ะ" นัทย้ำถาม
"พี่เคนมา เค้ามาหาที่บ้านอ่ะ" กั๊กพูดพร้อมกับร้องไห้ออกมาอีก
"เคน เคนมาเหรอ" นัทถามด้วยสายตาหม่นๆ
กั๊กปิดตู้เย็นก่อนจะยกน้ำที่เค้าจะเตรียมไว้ไปให้เคน
"ทำไมไม่ตอบเค้าไปหล่ะว่า พี่มา หืมม์ เสื้อกั๊ก" เสียงนั้นดังมาจากประตูครัว เคนกำลังยืนท้าวประตูอยู่สายตาจ้องมองทั้งนัทและคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง กั๊กรีบเอามือปาดน้ำตาออกจากแก้ม
"อ้าว ว่าไง นายนัท สบายดี" เคนถามถึงนัท
"ก็สบายดี ว่าแต่มาหากั๊กมีอะไรเหรอ" นัทถามกลับขณะที่กั๊กนั้นหันหลังให้นัท น้ำตาของเขายังไหลออกมาอยู่เรื่อยๆ ในหัวของเค้าตอนนี้มีแต่ "ไดอารี่เล่มสีน้ำตาล"
"ก็ไม่มีอะไร ว่าแต่นายเหอะ มาบ้านกั๊กมีอะไรเหรอ"
"อ๋อ พอดี..." นัทชะงักเมื่อกั๊กนั้นตัดหน้าเค้าไปยื่นแก้วน้ำให้เคน
"ยังเหมือนเดิมเลยนะ คนดีของเคนตะ"
"เคนตะ" กั๊กย้ำคำพูด
"เคนตะ คือคนที่มีแต่อดีตที่ดีให้ผม แต่..." เขาตะคอกใส่ก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาอีก
"แต่คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าตรงนี้คือพี่เคน พี่เคน รุ่นพี่คนหนึ่งที่ผมรู้จัก คนที่ชอบให้เรา เป็นห่วง ชอบทำให้เราร้องไห้ ชอบทำให้เราเจ็บและสุดท้าย ชอบเอาความรักที่มีให้ไปทิ้ง...พี่กลับไปเหอะเดี๋ยวฝนจะตก" เขาหยุดพูดก่อนที่นัทจะกุมมือเค้าขึ้นมา ขณะเดียวกันที่นัทก็กำลังจ้องทั้งคู่อยู่
"พี่อยากให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ" เคนพูดพร้อมกับมือของกั๊กนั้นค่อยๆดึงมือของเขาออกไป
"พี่กลับไปเหอะ ยังมีคนๆนั้นของพี่เค้ารออยู่นะ ปล่อยให้ผมมีความสุขกับตัวเองกับครอบครัวดีกว่านะ ผมไม่เคยไม่รักพี่นะ รักมาตลอดแต่สุดท้ายยังไงเราก็ไปด้วยกันไม่ได้อยู่ดีแหละนะ" มือของกั๊กหลุดออกมาจากอุ้งมือของเคน ก่อนที่กั๊กจะหันหลังให้เคนแล้วปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง
"หลับฝันดีแหละกันนะพี่ไปหล่ะ" เคนพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆก่อนจะเดินออกจากบ้านไป
"นายอย่าร้องไห้ซิ..." นัทพูดก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ๆกั๊ก
"แต่ถ้านายอยากร้องไห้นะ ปล่อยออกมาให้หมดๆเลยแล้วก็ถ้าหมดเมื่อไหร่ค่อยเริ่มต้นสิ่งที่ดี ด้วยกัน นะ"
นัทพูดก่อนจะโอบกั๊กเข้ามากอด ความรู้สึกอบอุ่นของอ้อมกอดนัท ทำให้น้ำตาของกั๊กนั้นไหลออกมาอีก
กั๊กผละออกจากนัทแล้วเอามือปาดน้ำตาออก เขาเดินออกมานั่งที่โซฟาพร้อมกับนัท น้ำตาของเขาหยุดไหลแล้ว โดยมีกำลังใจที่ดีที่สุดนั่งอยู่ข้างๆ
น้ำเปล่าแก้วเมื่อครู่ที่กั๊กยื่นให้เคน เคนวางมันไว้ที่โต๊ะรับแขกตรงหน้าเขา ปากแก้วยังคงมีรอยริมฝีปากของเขาอยู่
"เดี๋ยวผมไปล้างมอ'ไซด์ต่อก่อนนะ พี่ไปนั่งข้างนอกบ้างไหม" กั๊กหันมาถาม
"อืมม์ ก็ดี นอนทั้งวันอืดตาย" นัทพูดแล้วหัวเราะร่าออกมา
"วันนี้พี่รู้สึกดีมากๆเลยอ่ะ" นัทพูดขณะที่เค้ากำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะในสวนกับกั๊ก หลังจากที่กั๊กเสร็จจากการล้างรถจักรยานยนต์
"ไปนั่งรถเล่นกัน" กั๊กเอ่ยปากชวน
"นายขับเป็นเหรอ" นัทถามด้วยความสงสัย
"ระดับนี้แล้ว ขอให้บอก เรื่องหมูๆ" กั๊กพูด
"ไปก็ไป" นัทพูดแล้วลุกขึ้น
"อะไร พูดเล่น ไม่ไปอ่ะ ขี้เกียจขี่"
"แล้วจะพูดทำไมหล่ะ" นัทพูด
"ขอถามอะไรนิดหนึ่งดิ๊..." กั๊กพูดขึ้นพร้อมกับที่นัทหันหน้ามาทางเค้าทันที
"ถ้านายจะถามเหมือนที่พี่จะถามคำถามนายต่อไปเนี้ย พี่ขอถามก่อนแล้วกัน" นัทตัดบทพูดของกั๊กไป
"กั๊ก ทำไมกั๊กถึงดีกับพี่มากขนาดนี้อ่ะ ตอนนี้นายรู้สึกยังไงกะพี่...ฮืมม์ กั๊ก"
"ที่ผมดีกับพี่เพราะเราอาจจะเหมือนๆกันก็ได้ คือต่างคนต่างถูกปล่อยให้อยู่คนเดียว ซึ่งเมื่อเราเจอกันแล้ว ต่างคนก็เหมือนกับได้เจอคนที่คุยภาษาเดียวกัน ความรู้สึกเดียวกัน ก็เลยรู้สึกดี ซึ่งตอนนี้ผมก็รู้สึกดีกับพี่มากๆอ่ะ เหมือนได้กำลังใจเหมือนกับได้เจอคนที่เข้าใจเรา ... ก็ดีมากๆอ่ะครับ" กั๊กพูดขณะที่สายตาของนัทยังคงจ้องเค้าอย่างไม่ละสายตา
"ส่วนพี่นะรู้สึกดีมากกับกั๊กนะ สำหรับตัวพี่เองมันดีมากนะ แต่พี่ไม่กล้าจะจำกัดความว่ามันเป็นความรู้สึกแบบไหน พี่ว่ามันไม่สำคัญหรอก รู้แค่เพียงว่าตอนนี้ให้เราสองคนกับเวลาพิสูจน์กันไปเรื่อยๆดีกว่านายว่าไหม"
นัทพูดก่อนจะหันมาฉีกยิ้มให้กั๊ก
ไร้คำพูดจากปากคนทั้งสอง มีแต่รอยยิ้มที่ทั้งคู่ยิ้มให้กันและกัน
"เข้าบ้านเหอะนี่มันจะห้าโมงแล้ว" กั๊กพูดก่อนจะลุกขึ้นพร้อมๆกับนัท
"อืมม์ ถ้างั้นวันนี้พี่มาอยู่เป็นเพื่อนแล้วกัน"
"อ่านะ" กั๊กหันไปมองก่อนจะเดินเข้าบ้านไป
"ไอ้ส้ม หยิบนมมาดิ๊"
เสียงเล็กๆของพี่ชายส้ม โอ๊ต พี่ชายคนเดียวของส้มที่กำลังจ้องหน้าจอทีวีอย่างไม่ละสายตา
ส้มที่กำลังจะตักข้าวเย็นคำแรกเข้าปาก กระแทกช้อนลงบนจานข้าวก่อนจะลุกไปที่ตู้เย็น
"ใช้เข้าไป...สบายจังนะแก...คนจะกินข้าว บาปกรรมรู้ไหมเนี่ย"
ส้มบ่นพึมพำก่อนจะวางขวดนมลงบนโต๊ะรับแขก
"บ่นจังนะเอ็ง ใช้แค่นี้"
โอ๊ตสวนกลับก่อนจะเปิดขวดนมยกดื่ม
"ไม่อยากให้บ่น ก็ไม่ต้องใช้ซิจะได้ไม่ต้องบ่น" ส้มทิ้งทวนบ่นอีกครั้งก่อนจะก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ
"ทะเลาะอะไรกันอีกไอ้สองคนนี้..." แม่ของทั้งคู่พูดขณะลงมาจากบันได
"...โอ๊ตก็ชอบใช้น้อง เดี๋ยวมันก็ผอมพอดี"
"แม่อ่ะ" ส้มพูดเสียงหลง
"55+ ล้อเล่น คิดมากไปได้ แหม...ส้มก็ ไอ้โอ๊ตมันก็มีน้องคนเดียว ถ้ามันไม่ใช่แกแล้วมันจะไปใช่ใคร"
"ก็ใช่แม่ไง...555+" โอ๊ตพูดก่อนจะรีบลุกขึ้นไปที่โต๊ะกินข้าว
"ไอ้ลูกสองคนนี้..." แม่บ่นอุบอิบ
"เออ...แล้วนี้ ไอ้กั๊กกะไอ้เคนเป็นไงบ้างอ่ะ" โอ๊ตถามหลังจากถือจานข้าวมานั่งลงตรงข้ามส้ม
"โธ่ ไอ้เชย เชยบรม มันเลิกกันตั้งนานแล้ว ไม่ตามข่าวเลยนะเนี่ย..."
ส้มตักข้าวเข้าปากก่อนจะโดนมือของโอ๊ตรั้งแขนไว้
"เดี๋ยวมันเลิกกันยังไง..." โอ๊ตถาม
"ก็พี่เคนมันไปมีคนอื่น พอไอ้กั๊กจับได้มันไม่ร้องไห้สักนิด..." ส้มยื้อมือกลับเพื่อจะได้กินข้าว
"แล้วทำไมกั๊กไม่ร้องไห้เลยอ่ะ..." โอ๊ตรั้งแขนกลับก่อนจะถามอีก
"ไม่รู้โว้ย...แต่ถ้าถามว่าทำไมแกร้องโอ๊ย ฉันตอบได้เพราะว่าแกกำลังจะโดนฉัน..." ส้มเอาส้อมจิ้มเข้าไปที่แขนอีกข้างของโอ๊ต
"โอ๊ย! เจ็บนะ..." โอ๊ตร้องอุทานก่อนจะปล่อยมือที่รั้งแขนส้มออก
"ไปถามมันเอาเองนะ จะกินข้าว" ส้มพูดก่อนจะก้มหน้าก้มตาตั้งใจทานข้าวอย่างเอร็ดอร่อย
"การที่สัตว์ตัวหนึ่งได้เรียนรู้พฤติกรรมบางสิ่งบางอย่างแล้ว จะมีสัตว์จำพวกหนึ่งนั้นนำพฤติกรรมเหล่านั้นมาเรียนรู้จนฝังใจ...เออ ไอ้ตาล มนุษย์นี่เป็นสัตว์จำพวกที่มีเหตุมีผลมากที่สุดใช่ป่ะ..."
"แกก็เปิดหนังสือเอาเองซิว่ะ ฉันกำลังปิ๊ดปิ๋วอยู่" ตาลตะโกนออกมาจากห้องน้ำ
"เออ...โทษๆ เดี๋ยวแกจะไปส่งฉันใช่ป่ะ" กาวน์ถามเมื่อตาลเดินออกมา
"ไปเลยแหละกัน เดี๋ยวฝนตก" ตาลพูดก่อนจะจัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อยส่วนกาวน์นั้นก็กำลังเก็บข้าวของใส่เป้ของเธอ
ทั้งคู่นั่งซ้อนเวสป้ากันมาโดยมีตาลเป็นคนขี่ ท้องฟ้านั้นเป็นใจแก่เธอทั้งคู่ เพราะมันไม่มีเมฆมากจนกังวลใจว่าฝนจะตกลงมาหรือเปล่า
เวลาบนนาฬิกาข้อมือของกาวน์บอกเวลาสามทุ่มกะอีกสิบหกนาทีเมื่อเธอมาถึงบ้าน เธอค่อยๆเปิดประตูบ้านออกก่อนจะเห็นภาพของกั๊กที่กำลังนอนอยู่บนโซฟา ทีวียังคงเปิดอยู่ ขณะที่เธอหรี่ตาลงสังเกตเห็นผ้าปูที่นอนอีกชุดหนึ่งวางอยู่ที่หน้าโต๊ะรับแขกด้านหน้าโซฟา
แกรก!
เสียงนั้นดังมาจากทางห้องน้ำ กาวน์สะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ ก่อนจะตะโกนถามออกไป
"ใครอ่ะ"
ความคิดเห็น