คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 7
“ไง ซึมเลยนะแก” สไปรท์รีบบึ่งมาที่บ้านของธนิดาทันทีที่วางสายจากอีกฝ่ายเอ่ยขึ้นทันทีที่มาถึง
“เออ ซึม ยอมรับ” ธนิดาที่ตอนนี้ได้แต่ถอนใจและนั่งเท้าคางอยู่ที่ม้านั่งหน้าบ้าน เหลือบตามองและตอบกลับไปอย่างแกนๆ สไปรท์จึงนั่งลงข้างๆ และกอดไหล่อีกฝ่ายไว้
“แก ฟังนะ ของแบบนี้ อย่ายอมง่ายๆ นะเว้ย แกมันไม่ใช่นางเอก อย่ามาดัดจริตเป็นผู้เสียสละ”
“จริงจังป่ะเนี่ย” ธนิดาเลิกคิ้ว เหลือบหันมามองสไปรท์อีกครั้ง อันที่จริง ก็ไม่ได้แปลกใจกับคำตอบเท่าไหร่หรอก แต่ว่าฟังน้ำเสียงแล้ว เหมือนสไปรท์เองก็ดูจะใส่อารมณ์เกินไปหน่อย..รึเปล่า
“แกยังไม่หายโกรธน้องดาวอีกหรอ”
“ไม่หายย่ะ และจะไม่หายง่ายๆด้วย เด็กบ้านั่น วันนี้ร้องห่มร้องไห้ไปหาขวัญอีกละ” สไปรท์ได้ทีระบายเรื่องของตัวเองให้เพื่อนฟังบ้าง
“ร้องไห้เลยหรอ” สีหน้าของธนิดาสลดลงแวบนึง
เมื่อสไปรท์เห็นหน้าเพื่อนเป็นดังนั้น จึงพูดแทรกขึ้นมาทันทีว่า “แก ไม่ต้องคิดมากเลย ยัยเด็กนั่นอ่ะ แค่พวกเด็กหวงของ เด๋วขวัญ เด๋วก้อย นี่คงจะเรียกร้องความสนใจจากแฟนแกแค่นั้นแหล่ะ”
“สไปรท์ แรงไปนะเนี่ย”
“ไม่แรงย่ะ อย่าให้เจอกันจังๆนะ แม่จะด่าๆให้ พูดละก็หงุดหงิด”
“โอเคๆ ไม่แรงก็ไม่แรง เอาเป็นว่า เราจะรอคำตอบจากก้อยละกัน ละวันนี้แกจะนอนนี่มั้ย” ธนิดาลุกขึ้นตัดบท ขืนยังคุยเรื่องนี้ต่อ มีหวังสไปรท์จะหงุดหงิดมากกว่านี้ เผลอๆอาจจะเป็นเรื่องก็ได้
“ไม่อ่ะ เด๋วจะกลับบ้านละ” สไปรท์ตอบไปอย่างนั้นเอง อันที่จริงเธอตั้งใจจะไปหาขวัญต่อซักหน่อย ไม่รู้ว่าจะปลอบใจน้องดงน้องดาวอะไรนั่นเสร็จรึยัง ถ้ายังไม่เสร็จ คืนนี้มีเฮแน่ๆ
“เออๆ กลับดีละกัน ขอบใจนะสไปรท์” เธอตบไหล่ด้วยความขอบคุณและจึงเดินไปส่งที่ประตูบ้าน
เมื่อเปิดประตู ทั้งสองจึงพบกับอีกคนที่ยืนรออยู่
“ก้อย!!!” ธนิดาและสไปรท์อุทานขึ้นพร้อมกัน
“หวัดดีค่ะ พี่สไปรท์ ... พี่เต้ย” วิริยาโค้งให้สไปรท์เล็กน้อยเป็นการทักทายและหันมาและสบตากับธนิดา
“งั้นชั้นกลับเลยละกันนะเต้ย ไม่อยากเป็น ก ข ค ง จ ว่ะ” พูดเสร็จร่างเล็กจึงยกมือบ๊ายบายและเดินจากไปทันที โดยไม่รอให้อีกฝ่ายตอบกลับ
หลังจากที่สไปรท์กลับไปแล้ว ธนิดาและวิริยา ยังคงยืนอยู่ที่เดิม แต่ยังไม่มีใครเริ่มเอ่ยอะไรขึ้นมาก่อน
จนธนิดารู้สึกอึดอัดเธอจึงพูดทำลายความเงียบขึ้น "ก้อยเข้าบ้านก่อนมั้ย"
"ไม่เป็นไร พี่เต้ย ก้อยแค่ขอพูดอะไรนิดเดียว" เมื่อได้ยินคำพูดจากร่างสูง มันทำให้เธอหัวใจสั่นไหว
ธนิดาเม้มปากและสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ตอนนี้ เธอพร้อมแล้วที่จะรับฟังทุกอย่างจากปากของคนๆนี้
"อืม พูดมาได้เลยก้อย" เธอยิ้ม ไม่สิ ฝืนยิ้มต่างหาก ความรู้สึกแบบนี้เธอเองก็ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
มันหวิวๆ แขนขาพาลจะหมดแรงเอาง่ายๆ เธอสบตากับอีกคนที่ยืนทำหน้าเครียดขมวดคิ้วอยู่และพยักหน้าเป็นเชิงให้รู้ว่าให้พูดมาได้เลย
"ก้อยไม่เลิกนะ พี่เต้ย"
ไม่เคลียร์ๆ คำพูดแบบนี้ไม่เคลียร์เลย คืออะไร ธนิดาคิด เธอเดินเข้ามาใกล้อีกฝ่ายอีกนิด ทำหน้าสงสัยแบบคนไม่เข้าใจคำถาม
ถามย้ำใหม่อีกครั้ง "ไม่เลิก...อะไร"
"ก้อยรักพี่นะ อย่างน้อยที่สุดก็ตอนนี้ พี่เต้ยอย่าเลิกกับก้อยเลยนะ" สายตาและเสียงอ้อนวอนของร่างสูงทำให้หัวใจของธนิดาหวั่นไหว
อันที่จริง เธอเตรียมใจมาฟังคำปฏิเสธของอีกคนอยู่แล้ว แต่คำตอบที่ได้กลับตรงกันข้าม กลับกลายเป็นเรื่องราวดีๆแบบนี้
ธนิดากระพริบตาถี่ๆ พยายามรวบรวมสติ และถามย้ำกลับไปหาอีกคน
"ก้อย คิดดีแล้วใช่มั้ย"
"ก้อยไม่ได้คิด" คำตอบนี้ทำเอาธนิดาชะงักไปนิดหนึ่ง ทำให้คนพูดต้องรีบแก้ไขคำพูดใหม่
"ไม่ๆ ก้อยหมายถึง ก้อยไม่ได้คิด แต่ก้อยใช้หัวใจถามความรู้สึกตัวเองว่า ถ้าขาดพี่เต้ยไป ก้อยจะเป็นยังไง" ร่างสูงสุดลมหายใจเข้าแล้ว
พูดต่ออย่างรวดเร็ว "และก้อยก็พบว่า ก้อยคงอยุ่ไม่ได้แน่ๆ"
"ก้อย" เมื่อได้ยินคำตอบ ธนิดาเองก็พบว่าตัวเองกอดร่างสูงไว้แล้ว เธอกอดแน่นราวกับกลัวว่าอีกคนจะหายไป
เสียงไลน์ดังขึ้น ของขวัญจึงหยิบโทรศัพท์มาดู
Sprite : ขวัญ อยู่ไหนละ
Kwan : อยู่บ้านแล้ว
Sprite : คืนนี้ไปหาได้ป่ะ
เงียบ....
อ่านแล้วไม่ตอบ สไปรท์ขมวดคิ้วจ้องที่โทรศัพท์ของตัวเอง นับ 1 ถึง 10 แล้วพิมพ์ต่อ
Sprite : น้องดาวเป็นไงบ้าง
เงียบ...
อ่านแล้วไม่ตอบอีกละ ไม่ปกติแล้วนะขวัญ สไปรท์เริ่มหงุดหงิดปาโทรศัพท์ลงบนเตียงตัวเอง
อันที่จริง วันนี้เธอตั้งใจไปหาขวัญ แต่เผอิญดันเป็นวันนั้นของเดือนซะก่อน เลยจำใจต้องรีบกลับคอนโดตัวเอง
เมื่อจัดการความเรียบร้อยให้ตัวเองเสร็จ เธอจึงรีบไลน์หาขวัญทันที และคำตอบที่ได้ก็เป็นอย่างนี้ .... คือไม่ตอบ
เธอเหลือบมองโทรศัพท์ที่เพิ่งปาทิ้งไปเมื่อครู่ ดูว่าจะมีสัญญานตอบกลับมาหรือไม่ แต่ก็ไร้สัญญานตอบรับใดๆ
แต่แล้ว เสียงริงโทนของโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เมื่อมองชื่อของคนที่โทรเข้ามา ทำให้เธอถึงกับอมยิ้ม และกดรับอย่างทันที
"ไง ขวัญ"
"อือ ไปรท์ เป็นไง อยู่ไหนละ"
"อยู่บ้านแล้ว"
....
..
"อือ อาบน้ำรึยัง"
เด๋วนะ สไปรท์คิด นี่เป็นแม่รึไงคะเนี่ย ไม่มีเรื่องคุยขนาดนั้นเลย??? แต่ก็ช่วยไม่ได้ก็ต้องตอบไป
"อาบแล้ว"
"งั้น ไม่กวนละ ไปรท์ไปนอนเถอะ"
เจอแบบนี้ไป คนฟังถึงกับเงิบ รีบเบรกอีกฝ่ายแทบไม่ทัน
"อ้าว ขวัญ เด๋ววววว"
"หืม ว่าไง"
"ไม่ใช่ละ ขวัญ อย่ามาเนียน ขวัญไม่ตอบไลน์เราเมื่อกี้"
"อ๋อ อืม ดาวก็...สบายดีแล้วล่ะ"
"แล้วเด็กนั่น.. หมายถึงดาวอ่ะ อยู่ไหน"
"เอ่อ.. อยู่บ้านสิ"
"บ้านใคร"
.... เงียบ ไม่มีคำตอบ สไปรท์จึงกลั้นใจถามต่อ "คืนนี้ เด็กนั่นนอนบ้านขวัญหรอ?"
อีกฟากหนึ่ง ของขวัญเงียบไปอึดใจ หันไปมองคนที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงของเธอ
ความเป็นจริง เธอไม่อยากโกหก แต่ฟังจากเสียงของอีกคนแล้ว ดูท่า บอกความจริงไป คงเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ
ของขวัญจึงตัดสินใจตอบสิ่งที่คิดว่าดีที่สุดแล้ว
"ดาวเค้าก็ต้องนอนบ้านดาวสิ"
"อืมๆ แล้วนี่ ขวัญจะนอนรึยัง"
"กำลังอ่ะ ง่วงๆ เหนื่อยนิดหน่อย"
สไปรท์นิ่งไปอึดใจ อันที่จริงแล้วอยากคุยต่ออีกหน่อย แต่ฟังจากเสียงของอีกฝ่ายแล้ว สงสัยจะเหนื่อยจริงๆ
เอาวะ เธอต้องทำตัวเป็นแฟนที่ดีบ้าง ท่องไว้ ต้องไม่งี่เง่า
เธอเม้มปาก และตัดสินใจพูดออกไป "งั้นขวัญไปนอนก่อนเถอะ"
"อืม"
พอสไปรท์ไม่เซ้าซี้มาก ทำให้ของขวัญรู้สึกผิดอยู่หน่อยๆ ที่ต้องโกหกเรื่องดาวไป
ทำไงได้ล่ะ ขืนบอกเรื่องดาวไป นางมีอาละวาดแน่ๆ ทำไงดีล่ะทีนี้ เอาใจสักหน่อยดีกว่า
"ไปรท์"
"หืมมม"
"พรุ่งนี้ ไปดูหนังกันมั้ย"
"หา ขวัญจะชวนเราไปดูหนังเนี่ยนะ อารมณ์ไหนเนี่ย" สไปรท์ค่อนข้างแปลกใจเล็กน้อย ก่อนหน้านี้ ของขวัญมัวแต่อ่านหนังสืออยู่บ้าน
เวลาเธอชวนไปไหนมาไหน ก็แทบนับครั้งที่ยอมไปด้วย ... มีพิรุธ ... สไปรท์คิดอย่างนั้นจริงๆ
"ก็อยากดูน่ะ ไปนะไปรท์"
ชัวร์ป๊าบ เรื่องนี้มีพิรุธแหงๆ เธอใช้ความคิดเล็กน้อย จึงตอบไป "งั้นเจอกันที่BTS ทีเดิม 10โมงนะ เคร๊?"
"อื๊ม โอเคๆ งั้นเด๋วเราไปนอนก่อนนะไปรท์ ฝันดีนะ"
"งั้นเราฝันถึงขวัญนะ"
"ฮะๆๆ ฝันถึงเราทำไมอ่า ฝันอย่างอื่นก็ได้นิ"
"เรื่องดีๆ ของเราอ่ะ มีแค่เรื่องขวัญคนเดียวแหล่ะ" พูดละก็เขินเอง นานๆทีจะหวานบ้างไรบ้างอ่ะเนาะ
ส่วนคนฟังอีกฟาก ก็หูแดงไปเป็นที่เรียบร้อยละ นานๆที คำพูดหวานๆ แม้จะมาน้อยๆ แต่ก็เธอฉีกยิ้มจนถึงหูละ
ของขวัญจึงตัดสินใจพูดออกไป "ไปรท์ เราคิดถึงไปรท์เสมอนะ แค่นี้แหล่ะ ฝันดีนะ" ของขวัญพูดรัวๆเร็วๆ
และรีบวางทันทีทิ้งไว้ให้สไปรท์ต้องงงๆอยู่อย่างนั้น เธอไม่เคยหรอกที่จะทำแบบนี้ แต่ก็นะ หวานๆบ้าง เผื่อไปรท์จะไม่โกรธอะไรเธอมาก หากมารู้ความจริงทีหลัง
"ก้อย พี่ดีใจจริงๆนะ ที่ก้อย...เลือกพี่" ธนิดาเอ่ยขึ้น
"ค่ะ ก้อยก็ดีใจที่พี่เต้ย โอเคนะ" วิริยาพูดและค่อยๆ ปัดปลายผมที่ตกลงมาปรกหน้าของคนรักของเธอออก เธอลูบหน้าธนิดาอย่างช้าๆ
ต่างฝ่ายต่างมองตาซึ่งกันและกัน ทั้งสองปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล
ธนิดาหลับตาลงเป็นสัญญานให้อีกฝ่ายค่อยๆ โน้มใบหน้าคมของเธอลงมา
ริมฝีปากของทั้งคู่สัมผัสกันอย่างแผ่วเบา วิริยาเองก็ไม่เคยทำอย่างนี้กับใคร ทำให้ดูเงอะๆงะๆ ไม่รู้ว่าควรต่อไปยังไงดี
ธนิดาลืมตาขึ้นยิ้มเล็กน้อย เธอโน้มใบหน้าของสาวคนรักของเธอที่ไม่ประสีประสาเรื่องแบบนี้ลงมาและกระซิบลงข้างหู
"ก้อย พี่ขอนะ" ลมหายใจแผ่วเบา สัมผัสที่ใบหูของเธอ ทำให้วิริยาถึงกับหน้าแดง ค่อยๆพยักหน้าอย่างว่าง่าย
ริมฝีปากที่ค่อยๆไล้ไปตามซอกคอ ทำให้วิริยารู้สึกใจเต้นและเคลิบเคลิ้ม เธอเอาแขนโอบกอดรอบคอของอีกฝ่ายไว้
รู้สึกหนาวจัง ขนลุกซู่ละเนี่ย เธอคิด .... เด๋วนะ หนาว? ขนลุก? วิริยาขมวดคิ้ว และค่อยๆตั้งสติ ทำให้นึกขึ้นได้ จึงรีบผลักธนิดาออกทันที
"พี่เต้ย!"
"อะไรอ่ะ ก้อย!" ธนิดาอารมณ์เสียอย่างเห็นได้ชัด อารมณ์เธอกำลังมาแล้ว อยู่ๆมาผลักกันออกแบบนี้ ถ้าไม่มีเหตุผลที่ดีนะ
อย่าคิดว่าจะได้นอนเลย คืนนี้
"เราอยู่หน้าบ้าน!!"
ธนิดาชะงักไปนิดนึง จึงมองรอบๆตัวเอง เออจริง เราอยู่ที่ม้านั่งหน้าบ้านนี่หว่า ตายละ ถ้าแม่มาเห็นนี่ ได้คุยกันยาวแน่ๆ
"งั้นเอางี้ คืนนี้ก้อยนอนนี่นะ" ธนิดากระซิบที่ข้างหูวิริยาอีกครั้ง ทำเอาอีกฝ่ายหน้าแดง ก้มหน้างุดๆ ไม่ตอบ
"ไม่ตอบ แสดงว่าไม่ปฏิเสธ" และไม่พูดพร่ำทำเพลง เธอฉุดแขนวิริยาเข้าบ้านไปทันทีโดยไม่รอให้อีกฝ่ายตอบ
ความคิดเห็น