คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 6
ในห้องน้ำ
“ดาว เรามีเรื่องต้องคุยกันนะ” เมื่อร่างสูงตามเข้ามาทัน เธอไม่รอช้าที่จะคว้ามือของร่างเล็กเอาไว้
“จะมาคุยเรื่องอะไรอีกก้อย เราคุยกันไปหมดแล้วนะ” ดุจดาวพยายามจะสะบัดมือออก แต่ทว่า ด้วยแรงของอีกคนมีมากกว่า ทำให้จะสะบัดสุดแรงยังไงก็สลัดไม่ออก
“เรื่องคัพเค้ก พอรู้ว่าเป็นของพี่เต้ยแล้วทำไมดาวถึงไม่กิน” แม้จะโกรธอยู่มาก แต่วิริยายังคงสามารถควบคุมอารมณ์และน้ำเสียงได้เป็นอย่างดี
“ก็บอกไปแล้วไงว่าอิ่มแล้ว”
แต่คนตัวเล็กอีกคน กลับไม่สามารถควบคุมอารมณ์ใดๆได้เลย ดุจดาวกลับพูดเสียงดังใส่อีกฝ่าย ทำให้วิริยาเองถึงกับขมวดคิ้ว ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมา ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกไม่เข้าใจความรู้สึกนึกคิดของเพื่อนเธอเลยแม้แต่น้อย คำถามที่เคยได้คำตอบมาแล้ว มันดันหวนกลับเข้ามาในความคิดอีกครั้ง
“ฉันขอถามแกอีกที แกชอบเรารึเปล่าดาว”
ดุจดาวชะงักชั่วขณะหนึ่ง บางครั้งเธอมักจะทำอะไรที่มันตรงข้ามกับหัวใจ และครั้งนี้ก็เช่นกัน
“ฉันไม่ได้ชอบแก ก้อย หยุดถามคำถามแบบนี้ซะทีเหอะ” และในที่สุดดุจดาวก็สามารถสะบัดหลุดจากพันธการของอีกคนได้ ไม่แน่ใจเหมือนกันว่า ที่เธอสะบัดหลุดมาได้นั้น เพราะแรงเฮือกสุดท้ายหรืออีกฝ่ายหมดแรงไปเฉยๆกันแน่
แต่ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้ว วิริยาเองก็เลือกที่จะยื้อถามต่อไป แม้รู้ทั้งรู้ว่าสุดท้ายแล้วคำตอบก็ยังเหมือนเดิม
“แต่สองสามวันมานี้ ที่แกหงุดหงิด โมโหบ่อยๆ นี่มันคืออะไรอ่ะดาว” วิริยาเอื้อมมือไปจับมือของดุจดาวอีกครั้ง เธอมองตาของอีกคน มองให้ลึกเข้าไปถึงหัวใจ เธออยากรู้คำตอบ ว่าจริงๆแล้ว อีกฝ่ายคิดอะไรอยู่กันแน่
“ก้อย ฟังนะ ที่ฉันหงุดหงิด เพราะแกไม่มีเวลาให้ฉัน แกคบพี่เต้ย แกก็ไม่บอกฉัน แกเอะอะๆ อะไรก็พี่เต้ยๆ ฉันก็แค่..น้อยใจแก...” ดุจดาวเสียงอ่อนลง เธอหลบตาแวบนึงแล้วจึงสบตากับร่างสูงอีกครั้ง และย้ำอีกครั้งว่า
“...เพราะแกคือเพื่อนสนิทฉัน”
วิริยาเงียบไป ไม่มีใครดูออกว่าเธอคนนี้คิดอะไรอยู่ แม้ดุจดาวเองจะพยายามมองเข้าไปแววตา แต่ก็ไม่สามารถเข้าใจความคิดของเธอคนนี้ได้
“อืม เข้าใจแล้วดาว ต่อไปนี้ แกไม่ต้องงอนแล้วนะ ฉันจะใช้เวลาอยู่กับแกให้มากขึ้น โอเคมั้ย” ร่างสูงยิ้มให้และเข้าไปสวมกอดอีกฝ่าย ที่ตอนนี้กำลังจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ได้
อีกแล้ว....
ปากไม่ตรงกับหัวใจอีกแล้ว....
บ้าชะมัด....
เมื่อรู้สึกเหมือนกับน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้จะไม่สามารถควบคุมได้แล้ว ดุจดาวจึงดันตัวของอีกคนและขอตัวออกไปจากห้องน้ำก่อนที่เพื่อนสนิทที่เรียกเองจะเห็น
เมื่อเธอวิ่งออกมาจากห้องน้ำ เธอรู้สึกว่ามีใครซักคนยืนอยู่ แต่ช่างปะไร ใครจะสน เธอวิ่งไปโดยไม่หันกลับมามองซักนิดเดียว
ส่วนคนอีกคนที่ยังอยู่ในห้องน้ำ เธอเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่า รู้สึกยังไงกับคำตอบที่ดุจดาวให้มากันแน่ รู้สึกโล่งใจที่เพื่อนไม่ได้คิดอะไรด้วย แต่เหมือนมีความรู้สึกเล็กๆ ที่แวบขึ้นมาให้เจ็บแปลบที่หัวใจ ร่างสูงเปิดก๊อกน้ำเพื่อที่จะล้างหน้าให้สมองสะบัดความคิดบ้าๆนั้นออกไป
ระหว่างนั้นเอง คนที่ยืนอยู่หน้าห้องน้ำเมื่อสักครู่นี้ ก็เดินเข้ามา หากใครได้เห็นใบหน้านี้ก็อาจจะสงสัยระคนประหลาดใจ เพราะคนๆนี้ ไม่เคยที่จะแสดงออกด้วยสีหน้าแบบนี้กับใครมาก่อน
“ก้อย” ผู้มาใหม่เอ่ยขึ้นด้วยเสียงอันแผ่วเบา ทำให้อีกคนที่ล้างหน้าอยู่ชะงักและเงยหน้าขึ้นมา เมื่อเห็นว่าเป็นใคร ทำให้เธอยิ้มกว้างออกมา
“พี่เต้ย มาไงเนี่ย”
“เวลาก้อยยิ้มนี่น่ารักเนาะ” ธนิดาเอ่ยขึ้น แม้ใบหน้าจะมีรอยยิ้ม แต่ก็ไม่ใช่รอยยิ้มที่ปกติเหมือนทุกวันจนทำให้อีกคนสังเกตได้
“พี่เต้ย มีอะไรไม่สบายใจเปล่า” วิริยาค่อยๆ เดินเข้าไปหา เธอเอื้อมมือไปจับมือของอีกฝ่ายพลางลูบเบาๆ เพื่อแสดงถึงความห่วงใย
“ไม่มีอะไรหรอก พอดีพี่เห็นก้อยรีบร้อนวิ่งตามดาวเข้ามาในนี้ เป็นห่วงก็เลยตามมา”
ค่ะพี่เต้ย ปฏิเสธได้เปิดประเด็นสุดๆ อ่ะค่ะ วิริยาคิดในใจและยิ้มขำ
“พี่เต้ย ก้อยกับดาวทะเลาะกันนิดหน่อยน่ะ แต่ตอนนี้ดีกันแล้ว ไม่มีอะไรแล้วล่ะ”
ถ้าหากเธอไม่ได้ยินกับหูตั้งแต่ต้น เธอเองคงจะเชื่อคำพูดของร่างสูงอย่างสนิทใจและคงไม่เซ้าซี้ที่จะถามต่อ แต่เพราะได้ยินทุกคำพูด ทุกคำถาม ทำให้เธอเองต้องเคลียร์ให้ชัดเจน
“ทำไมก้อยถึงถามดาวแบบนั้นออกไป”
แม้จะโดนยิงคำถามแบบไม่ทันตั้งตัว แต่ก็ไม่ได้ทำให้วิริยาตกใจเท่าไรนัก แต่เธอกลับงงตามไม่ทันคนถามซะมากกว่า
“ถามเรื่องไหน”
“เรื่องที่ดาวชอบก้อยรึเปล่าไง”
“อ๋ออออออ” วิริยาลากเสียงยาว ก่อนที่จะมองหน้าอีกฝ่ายอย่างเต็มๆตา และไม่หลบตาแม้แต่นิดเดียว
“ก้อยก็แค่สงสัยว่าดาวทำไมโมโหมากเวลาที่ก้อยอยู่กับพี่เต้ย พอถามพวกเพื่อนๆ พวกมันก็ดันสงสัยว่าดาวอ่ะชอบก้อยรึเปล่า ก้อยก็เลยอยากเคลียร์ให้ชัดๆไปน่ะ และที่สำคัญดาวก็เคลียร์มาแล้วนิ ตามที่พี่ได้ยิน ซึ่งไม่มีอะไรเลยนะคะ อย่าคิดมากนะ”
แม้จะได้ยินคำตอบที่สุดแสนจะเคลียร์จากปากคนรัก แต่สิ่งที่ค้างคาใจอยู่ก็ยังมี ธนิดาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อตัดสินใจที่จะถามคำถามสุดท้าย
“อันที่จริงมันเป็นคำถามที่ไม่น่าถามเลยนะก้อย เพราะถ้าดาวตอบกลับมาว่า ชอบก้อย ล่ะ ก้อยจะทำยังไง”
เป็นคำถามที่ทำให้คนที่ต้องตอบถึงกับหยุดชะงัก วิริยาหลุบตาลงและขมวดคิ้ว อยู่ๆหัวใจก็รู้สึกหวิวๆขึ้นมา เธอเงยหน้ามองคนรักอีกครั้ง เธอส่งสายตาอ้อนวอนราวกับจะขอข้ามคำถามนี้ไป
“ก้อยก็ไม่รู้เหมือนกัน พี่เต้ย” เธอตอบกลับมาอย่างแผ่วเบา
“ก้อย พี่ว่าก้อยลองหาคำตอบดูนะ ไว้ตอบพี่วันหลังก็ได้ พี่ไม่รีบ”
ธนิดาเองก็ไม่อยากรับรู้คำตอบเร็วเกินไปนัก การที่คนรักของเธอตอบไม่ได้ นั่นมันก็อาจจะเป็นคำตอบแล้วก็ได้
ความคิดเห็น