คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5
ท้องฟ้ามืดลง นักเรียนที่เล่นกีฬากันอยู่ในสนาม หรือแม้กระทั่งพวกซ้อมดนตรีต่างทยอยพากันกลับบ้าน เหลือทิ้งไว้ก็แต่เพียงความเงียบสงัด และคนเพียงสองคนที่กำลังเดินลงมาจากตึกเรียน
“พี่ขวัญ ดาวขอโทษนะคะ ที่ทำให้พี่ต้องอยู่เป็นเพื่อนจนพี่ขวัญต้องกลับบ้านมืดเลย” เสียงเล็กๆเอ่ยขึ้น คำพูดที่เอ่ยขึ้น หากถ้าคนฟังจับเสียงได้ คงจะรู้สึกได้ว่ามันปนไปด้วยเสียงสะอื้นเล็กๆ
“สรุปว่าดาวโอเคใช่มั้ย” ร่างสูงที่เดินเคียงคู่กันมา มือนึงคอยประคองอีกฝ่ายไม่ห่างเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ห่วงใย
ของขวัญมักจะเป็นเช่นนี้เสมอ เธอไม่สามารถทิ้งใครก็ตามที่มาขอความช่วยเหลือจากเธอได้ คราวนี้ก็เช่นกัน ของขวัญแม้จะกังวลเรื่องสไปรท์อยู่มาก แต่คนตรงหน้านี้ก็สำคัญ อยู่ๆ ร้องไห้หนักขนาดนี้ มาหาเธอ หากเธอปล่อยไว้คนเดียวละก็ กลัวเหลือเกินว่าดาวจะคิดทำอะไรวู่วามลงไป
“พี่ขวัญ อย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกใคร โดยเฉพาะก้อยนะคะ” ร่างเล็กจับแขนอีกฝ่ายไว้ ร้องขอด้วยสายตาอ้อนวอน
“ดาว พี่คงไม่บอกใครหรอก แต่พี่ว่าควรบอกความรู้สึกของดาวกับก้อยไปนะ” ของขวัญลูบหัวของร่างเล็กอย่างแผ่วเบา แต่เหมือนกับคำพูดที่ร่างสูงเอ่ยขึ้น กลับทำให้ร่างเล็กต้องสะอื้นขึ้นมาอีกครั้ง เธอสวมกอดร่างสูงแน่น
“ดาวกลัว พี่ขวัญ กลัวว่าบอกความจริงไป ก้อยมันจะไม่เหมือนเดิม”
ร่างสูงเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะปลอบใจยังไงดี เธอพยายามครุ่นคิดหาวิธีช่วย แต่ตอนนี้ยังคิดไม่ออกได้แต่กอดร่างเล็กไว้
“ขวัญ!!” เสียงเรียกดังขึ้นมาอีกทาง ทำให้ทั้งของขวัญและดุจดาวต้องผละออกจากกัน
เมื่อเห็นว่าเป็นใคร ร่างสูงได้แต่ร้องเรียกด้วยความตกใจ
“ไปรท์”
“สองคนอยู่ทำอะไรกันจนเย็นป่านนี้ ห๊ะ” สติของสไปรท์ขาดผึงไปแล้วเรียบร้อย เธอตะโกนใส่ของขวัญที่ตอนนี้มีดุจดาวแอบอยู่ข้างหลัง ตัวสั่นเล็กๆ เพราะทั้งตกใจและกลัว
“ไปรท์ ฟังเราก่อนนะ” ของขวัญพยายามที่จะเอื้อมมือไปจับแขนสไปรท์ เธอเองก็กลัวว่าสไปรท์จะทำอะไรวู่วามไปมากกว่านี้
“นั่นดิ สไปรท์ เราว่าค่อยๆพูดกันดีกว่านะ” อีกหนึ่งเสียงดังมาจากด้านหลังของสไปรท์ อันที่จริงเธอจะห้ามแล้วแต่ห้ามไม่ทันจริงๆ
“เต้ย แกอยู่ห่างๆไปก่อนเลยไป นี่เป็นเรื่องระหว่างเรากับขวัญเท่านั้น”
“อ้าว สไปรท์ นี่แกว่าเราเผือกเหรอ”
“นี่มันใช่เวลาเล่นป่ะเต้ย” สไปรท์หันกลับมาพร้อมใช้สายตาตำหนิเล็กน้อย แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้ธนิดาต้องถอยฉากออกไป เธอค่อยๆอ้อมไปหาดุจดาวที่ตอนนี้ตัวสั่นไปด้วยความกลัวเกาะแขนของขวัญไว้แน่น
“ดาวๆ มากับพี่เถอะ ปล่อยให้สองคนเค้าเคลียร์กัน” ธนิดาเอื้อมมือไปสะกิดดุจดาวให้มากับตน แต่ทว่า
“ไม่ต้องไป เธอต้องอยู่ด้วย เคลียร์ด้วย จะได้ให้มันชัดเจนกันไป จะได้ไม่มายุ่งกับของของคนอื่นอีก” สไปรท์พูดแทรกขึ้นมาทันที
“ไปรท์ ขวัญว่าเราไปเคลียร์กันที่อื่นเถอะนะ” ของขวัญพยายามอ้อนวอนขอให้อีกฝ่ายหยุดสักที ก่อนที่เรื่องมันจะไปกันใหญ่มากกว่านี้
“งั้น ขวัญตอบเรามาก่อน ว่าคุยกับเด็กนี่เรื่องอะไร ทำไมต้องอยู่กันเย็นขนาดนี้”
“ตอบตอนนี้ไม่ได้อ่ะไปรท์ เด๋วค่อยคุยนะ” ของขวัญเหลือบตามองธนิดาแวบนึง เธอเองก็ไม่กล้าพูดเรื่องนี้ต่อหน้าแน่ๆ
“ไม่ได้ ต้องบอกมาเด๋วนี้ เพื่อความบริสุทธิ์ใจไงขวัญ ถ้าขวัญไม่ตอบ เราถือว่าขวัญไม่บริสุทธิ์ใจนะ” สไปรท์ยังคงถามต่ออย่างไม่ลดละ เธอไม่มีทางปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปแน่ๆ ไม่ว่าสุดท้ายแล้วมันจะออกหมู่หรือจ่า
“ดาวทะเลาะกับแม่มาน่ะค่ะ พี่สไปรท์ ดาวเลยปรึกษาพี่ขวัญ เราไม่ได้มีอะไรกันนะคะ” ดุจดาวที่ตอนนี้พอจะจับต้นชนปลายถูกแล้ว ละล่ำละลักตอบ ยกมือปฏิเสธอย่างเป็นพัลวัน เธอเองก็เพิ่งรู้นี่แหล่ะว่าพี่ขวัญของเธอกับเพื่อนสนิทของพี่เธอนั้น ทั้งสองคนเป็นอะไรกัน
“ทะเลาะกับแม่งั้นหรอ แล้วทำไมไม่ปรึกษาเพื่อนล่ะ” สไปรท์ยังไม่ลดละ แต่ประโยคนี้กลับทำให้ดุจดาวต้องสะอึก
“ไปรท์พอเถอะ พอได้แล้ว” ของขวัญจับไหล่ทั้งสองข้างของสไปรท์ไว้ แต่นั่นกลับทำให้อีกฝ่ายโกรธมากขึ้น พูดในสิ่งที่เธอเองจะต้องกลับมาเสียใจในไม่ช้านี้
“หรือว่าเพื่อนไม่คบ ห๊ะ”
“พลั่ก” พูดไม่ทันขาดคำ ดุจดาวผลักอกสไปรท์จนทำให้ร่างบางต้องล้มก้นคะมำไปกองกับพื้น
ธนิดากับของขวัญเองก็ตกใจเช่นกัน ต่างเข้าไปพยุงสไปรท์ให้ลุกขึ้นมา ดุจดาวหายใจหอบและน้ำตาที่หยุดไหลไปแล้วกับไหลลงมาอีกครั้ง เธอมองหน้าธนิดาด้วยสีหน้าที่อีกฝ่ายเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ดุจดาวหันหลังและวิ่งออกไปทันที
“เป็นอะไรหรือเปล่า ไปรท์” ของขวัญถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย
“แก ทำไมน้องเค้าถึงมองหน้าเราอย่างนั้นวะ ยังกะโกรธกันมา” ธนิดาพูดขึ้น นิ่วหน้าด้วยความระคนสงสัย
“หรือน้องเค้าตาเหล่ไรงี้ป่ะ คือน้องเค้ามองแกแต่ลูกตาดันมองมาที่เรา” ธนิดาหันไปขอความคิดเห็นกับสองสาว
“ไม่ตลกว่ะเต้ย” สไปรท์ตอบพร้อมกับค่อยๆลุกขึ้น โดยมีของขวัญพยุงพร้อมกับช่วยปัดกระโปรงไปด้วย
ธนิดายักไหล่ แม้จะติดใจสายตาของดุจดาวที่มองมาที่เธอ แต่ด้วยความที่เธอเองเป็นคนมองโลกในแง่ดี เธอจึงสลัดความคิดนั้นออกไปโดยใช้เวลาไม่นานนัก
สักพักหลังจากที่เกิดเรื่องขึ้น ต่างฝ่ายต่างขอตัวกันกลับ โดยที่ของขวัญและสไปรท์นั้นกลับด้วยกัน โดยที่ต่างฝ่ายต่างเงียบ จนอีกคนทนไม่ไหวจึงพูดขึ้น
“ขวัญ”
“หือ”
“ขวัญ โกรธไปรท์เหรอ”
“ป่าวนิ”
“ละไมเงียบอ่ะ”
“ก็ไม่รู้จะพูดอะไรนิ”
ประโยคนี้ทำให้อีกฝ่ายชะงักเท้า ทำให้คนพูดต้องหยุดตามและหันกลับมาเอียงคอมอง
“ขวัญโกรธเราจริงๆด้วย”
“ใช่”
ของขวัญมองหน้าอีกฝ่ายด้วยสายตาว่างเปล่า ทำให้ร่างบางถึงกับต้องกลืนน้ำลาย
“หูยยยย ขวัญ พูดตรงไปป่ะ”
“ก็บอกไม่โกรธก็ไม่เชื่อนิ”
“โอเคๆ เชื่อละๆ” สไปรท์กระโดดเข้าไปควงแขนร่างสูงพร้อมกับเขย่งเท้ากระซิบข้างๆ หูของอีกฝ่ายว่า
“ถ้าไม่โกรธ คืนนี้ไปรท์ขอนอนด้วยนะ”
“ก้อยยยยยย รอนานมั้ย” ธนิดาวิ่งกระหืดกระหอบลงมาจากห้อง เธอเองก็ตกใจเหมือนกันที่วิริยามารับเธอถึงบ้าน เล่นเอาแม่เธอเองก็ถึงกับงงไปเหมือนกัน
“นึกไงมารับพี่อ่ะ” ธนิดาทิ้งตัวลงที่ท้าวแขนของโซฟาตัวเดียวกับที่วิริยานั่งอยู่ พร้อมกับโอบร่างของอีกฝ่ายไว้ กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ทำให้อีกคนหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ทำให้ต้องเบือนหน้าหนีด้วยความเขินและตอบไปเพียงประโยคสั้นๆ
“ก็อยากมารับ”
แม้จะเป็นประโยคสั้นๆ แต่ก็ทำให้ผู้ฟังถึงกับยิ้มแก้มแตก “ก้อยนี่ น่ารักชะมัดเลย”
ณ โรงอาหาร โรงเรียนนาดาวบางกอก
“ดาว แอล อ่ะนี่ของแก” วิริยายื่นคัพเค้กให้กับเพื่อนคนละอัน “อร่อยนะเว้ยแก ฝีมือแม่พี่เต้ย” แถมยังมีสำทับอีก ทำให้อีกคนที่กำลังจะงับคัพเค้กเข้าปากถึงกับชะงัก
“แหมๆ ที่อร่อยเพราะว่าเป็นของพี่เต้ยรึเปล่าแก”
“แกชิมเลยๆ อร่อยจริงๆเว้ย ฉันนะ กินไปตั้งหลายอัน” วิริยาดันคัพเค้กเข้าปากแอลไป โดยที่อีกฝ่ายพยายามขืนมือเอาไว้
“เด๋วๆๆ ฉันกินเองได้เว้ย” ว่าแล้วแอลก็งับคัพเค้กเข้าปากไปเต็มคำ และหมดอันในชั่วพริบตา
“ไง อร่อยอ่ะดิแก ฟาดเรียบเลย ฮ่าๆๆ” วิริยามัวแต่ขำเพื่อน ทำให้ลืมอีกคนนึง ที่ตอนนี้ได้แต่มองคัพเค้กตรงหน้า เธอหันมองเพื่อนทั้งสองที่ยังหยอกล้อกันและตัดสินใจเอ่ยขึ้น
“แอล แกกินส่วนของฉัน เหอะ ฉันอิ่มแล้วว่ะ” ดุจดาวเอ่ยขึ้นพร้อมกับยื่นคัพเค้กให้แอลที่ทำหน้างงๆ
“อร่อยนะเว้ยดาว กินซักคำก่อนดิ อ่ะ เด๋วฉันกินที่เหลือเอง” แอลรับคัพเค้กจากดุจดาวมาและบิออกเป็นคำเล็กๆ ยื่นกลับไปให้ร่างเล็ก
“ไม่เอาอ่ะแก ฉันอิ่มแล้วจริงๆ ไปก่อนนะ” พอพูดจบ ดุจดาวก็ลุกออกไปจากโต๊ะทันที ทิ้งให้เพื่อนทั้งสองมองหน้ากันอย่างงงๆ
แต่วิริยาเองก็ไม่สามารถปล่อยเรื่องนี้ให้คาใจได้ เธอลุกขึ้นวิ่งตามดุจดาวไป ตามไปจนถึงในห้องน้ำ
“ดาว เรามีเรื่องต้องคุยกันนะ” วิริยาเอ่ยขึ้นทันทีที่ตามเข้าไป
ความคิดเห็น