คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4
วันนี้ วิริยา มาโรงเรียนแต่เช้า แต่ไม่ได้มาเช้าเพราะขยันอะไรหรอกนะ แต่เพราะว่านอนไม่หลับมากกว่า เลยพาลทำให้ ‘อีกคน’ ที่ตอนนี้ ทำหน้างัวเงียสุดๆ ต้องตื่นเช้ามาโรงเรียนตามด้วย
“ก้อยบอกพี่แล้วไง ว่าพี่นอนต่อก็ได้ เด๋วก้อยรอ”
“ไม่เอาอ่ะ พี่ก็เขินเป็นเหมือนกันนะ จู่ๆจะให้ก้อยมานั่งดูพี่หลับอ่ะ” คนตรงหน้ายิ้มเขิน พร้อมกับเอามือทัดหูแก้เขินไปด้วย
“พี่เต้ย นี่น่ารักดีนะ” ก้อยยิ้มหวาน จนทำให้อีกฝ่ายยิ่งเขินหนักไปกันใหญ่ ก้อยเห็นท่าทางอีกฝ่ายแล้วก็ได้แต่ยิ้มขำๆ พร้อมกับยื่นมือไปจับมือของอีกฝ่ายไว้
“ก้อยเดินจับมือกับพี่เข้าไปในโรงเรียนได้มั้ย” วิริยาถามอย่างกล้าๆกลัวๆ
“ได้สิ” อีกฝ่ายตอบทันทีที่คำถามจบและกุมมือวิริยาแน่นขึ้น “ก้อยเป็นแฟนพี่นะ คนเป็นแฟนกัน เดินจูงมือกันไม่แปลกนิ หรือก้อยรู้สึกไม่ดีรึเปล่า”
“เปล่าๆ พี่เต้ย ก้อยแค่กลัวว่า คนจะพูดไม่ดี แล้วพี่จะไม่สบายใจ”
“จริงๆเวลาก้อยขมวดคิ้วก็เท่ดีอยู่หรอกนะ แต่อย่าทำบ่อยเลยเด๋วหน้าแก่นะ” ธนิดาไม่พูดเปล่าแถมยังเอานิ้วจิ้มระหว่างคิ้วของอีกฝ่ายให้ขำอีกด้วย “พี่อยากให้ก้อยรู้ว่า ก้อยไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้นนะ พี่ไม่แคร์คนอื่นไปมากกว่าก้อยหรอกนะ”
ทั้งสองยิ้มให้แก่กัน พร้อมกับเดินจูงมือกันเข้าไปในโรงเรียน แม้จะมีทั้งคนมอง บางคนทำหน้าสนใจ สงสัย แต่ทั้งสองก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น กลับยิ่งกุมมือกันมากขึ้น
ในห้องเรียนหลังจากที่คุณครูสอนเสร็จก็ได้เวลาที่ทุกคนไปพัก แต่ก่อนวิริยาจะลุกขึ้น ก็ถูกดุจดาวเรียกไว้ก่อน
“ก้อย”
“ดาว ว่าไง”
“แกคบกับพี่เต้ยหรอ” วิริยาชะงักกับคำถามที่ตรงไปตรงมาของดุจดาว สายตาของดุจดาวแบบนี้มันคืออะไรกันนะ
“เอ่อ อืม ก็..ใช่ แกรู้ได้ยังไงอ่ะ” วิริยาอ้ำๆอึ้งๆ ที่จะตอบ จริงๆแล้วเธอก็พอรู้แหล่ะ ว่าดุจดาวรู้เรื่องมาจากไหน ก็เธอเล่นเดินจูงมือกับพี่เต้ยงุ้งงิ้งกันมาตลอดทางตั้งแต่เช้าเลยนิ ป่านนี้คงรู้กันทั่วโรงเรียนแล้ว .... แน่นอน เรื่องนี้ วิริยาตั้งใจ
พอได้ยินคำตอบ ทั้งๆที่เตรียมใจมาแล้ว แต่ก็ยังรู้สึก..แปลบในหัวใจอยู่ดี ดุจดาวหลุบตาเสมองไปทางอื่น ในมือกำปากกาไว้แน่น “แกก็รู้ ข่าวลือในโรงเรียนอ่ะมันไว จะทำอะไรอ่ะก็ระวังๆบ้าง โรงเรียนนะไม่ใช่บ้าน” น้ำเสียงห้วนๆที่พูดออกมาจากปากเพื่อนของเธอ ทำให้วิริยาอึ้งไปเล็กน้อย นั่นสินะ มันแน่นอนอยู่แล้ว ก็นี่เธอเองแหล่ะที่ตั้งใจให้คนอื่นรู้ เธอจะได้ไม่ต้องบอกดาว ด้วยปากของเธอเอง
“ทำไมแก ถึงไม่บอกฉัน ว่าคบกับพี่เต้ยอยู่”
“ก็ เพิ่งตกลงคบกัน...เมื่อวาน ก็ว่าจะบอกแกวันนี้”
“แต่ที่ผ่านมาล่ะ แกปิดฉันมาตลอดนะ แกเห็นฉันเป็นเพื่อนรึเปล่า” ดุจดาวฟิวส์ขาด ผลักอกและตะโกนใส่หน้าวิริยา น้ำใสๆ ค่อยไหลออกจากดวงตาเล็กๆ เธอรู้สึกเจ็บ เจ็บที่หัวใจ ... ทำไมกัน ทำไมฉันไม่รู้ว่า แกชอบผู้หญิง... แล้วทำไม ผู้หญิงคนนั้น ถึงไม่ใช่ฉัน ยิ่งคิด น้ำตายิ่งไหล ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บปวด.... ส่วนวิริยาเองก็ตกใจไม่น้อย ทำตัวไม่ถูกอยู่เหมือนกัน อยู่ๆมือไม้ก็ดันไม่รู้ว่าจะทำตัวยังไง วิริยาค่อยๆ ยื่นมือเข้าไปแตะต้นแขนของดุจดาวอย่าง กล้าๆกลัวๆ
“ดาว ... ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจนะดาว แกเป็นอะไรอ่ะดาว” วิริยาบีบต้นแขนของดุจดาวเบาๆ เพื่อปลอบใจหรืออะไรก็แล้วแต่ พอเห็นเพื่อนรักร้องไห้ หัวใจของเธอก็พาลเจ็บไปด้วย ...อะไรกันนะดาว..ทำไมแกต้องร้องไห้กับเรื่องแค่นี้ด้วย....หรือว่าแกเองก็..... “ดาว แกชอบฉันหรอ” คำถามที่หลุดปากออกไปโดยไม่คิด พอได้ฟังคำตอบของอีกฝ่าย เธอเองก็นึกอยากตบปากตัวเองแรงๆ สักทีที่ถามคำถามสิ้นคิดแบบนั้นออกไป
“โอ้ยยยยย อีไมค์กี้ ฉันบอกแล้วไงว่าวันนี้ไม่ได้ ฉันมีนัดกับขวัญเข้าใจมั้ย” สไปรท์พูดเสียงดังใส่โทรศัพท์จนทำให้คนรอบข้างหันมามอง พอตัวเองกลายเป็นจุดรวมสายตา เธอจึงได้แต่พยักหน้าขอโทษคนที่มองมาใหญ่ ทำไมน่ะหรอ ก็ตอนนี้เธอเกือบลืมไปแล้ว ว่าอยู่ในห้องสมุด
“แค่นี้นะแก เด๋วคืนนี้ฉันโทรไปเม้าท์ บาย” สไปรท์ลดโวลุ่มเสียงลงจนเหลือแค่เสียงกระซิบ และตัดสายทันทีโดยที่ไม่รีรอให้อีกฝ่ายได้อ้าปากพูด
ทำไมขวัญช้าจังนะ...ให้ตายสิ ที่นัดพบมีตั้งเยอะแยะไม่นัด มานัดห้องสมุด สไปรท์บ่นพึมพำกับตัวเองพลางมองนาฬิกาแขวนผนังไปด้วย .... บ่ายสามแล้วหรอเนี่ย ... ผิดปกติละขวัญ สไปรท์กำลังคิดที่จะกดโทรหาของขวัญแต่เธอก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองอยู่ในห้องสมุด คงจะไม่เหมาะแน่ๆ เด๋วก็ได้เป็นเป้าสายตาอีก สไปรท์ลุกขึ้นนำนิตยสารที่อ่านค้างไว้ไปคืนที่ชั้นวางและเดินกดหาเบอร์โทรศัพท์พร้อมกับมุ่งหน้าไปยังประตูด้านนอกห้องสมุด
“ฮัลโหล ขวัญอยู่ไหนแล้วอ่ะ เรารอเธอนานมากละนะ หิวมากๆๆๆ ด้วย มาได้แล้ว” สไปรท์รัวคำพูดใส่ทันทีที่อีกฝ่ายรับสาย “ไปรท์....คือขวัญขอโทษนะ พอดีดาวมีเรื่องนิดหน่อยอ่ะ วันนี้ขวัญไปไม่ได้แล้วล่ะ ขอโทษนะ” คำตอบที่ได้ยิน แม้อีกฝ่ายจะขอโทษมาแล้ว แต่พอได้ยินว่าคนที่ทำให้อีกฝ่ายยกเลิกเธอนั้นเป็นใคร มันยิ่งทำให้เธอโมโหมากขึ้น
“อะไรนะขวัญ ดาวอีกละ จะสนิทกันมากเกินไปแล้วนะ ขวัญเห็นยัยเด็กนั่น สำคัญกว่าเรางั้นหรอ”
“ป่าวนะไปรท์ เธอสำคัญกับเราเสมอนะ แต่ตอนนี้ดาวกำลังแย่อ่ะ เราไปไม่ได้จริงๆ ขอโทษอีกทีนะ เด๋วไว้ชดเชยให้วันหลังนะ” พอพูดจบ ของขวัญก็กดวางสายทันที ไม่ใช่อะไรหรอกนะ เพราะคนที่อยู่กับเธอตอนนี้น่ะสิยังร้องไห้ไม่หยุดเลย
พอโดนของขวัญกดตัดสาย โดยที่เธอยังไม่ได้ตอบ ยิ่งทำให้สไปรท์หงุดหงิดที่ทุกอย่างไม่ได้ดั่งใจ และสบถออกมา “โอ้ยยยยยยย อะไรวะเนี่ย”
“เป็นอะไรไปสไปรท์” คนที่เพิ่งใหม่สะกิดข้างหลัง พอเธอหันไปกลับทำหน้าทะเล้นใส่ “ทะเลาะกับขวัญไง๊”
“เออดิ แม่งงงง” สไปรท์หันมาตอบแบบเซ็งๆ ถ้าเป็นเวลาอื่นก็อยากจะเล่นด้วยอยู่หรอกนะ แต่ดันมาตอนไม่สบอารมณ์นิหว่า คำตอบที่ได้เรยเป็นงี้แหล่ะ
“ฮ่าๆๆๆๆ เฮ้ย เอาน่า เด๋วขวัญก็มาง้อเองอ่ะแหล่ะ ขวัญอ่ะแคร์แกจะตาย รู้เปล่า” ธนิดาพูดพร้อมกับเข้าไปโอบไหล่สไปรท์ไว้
แคร์งั้นหรอ? ยิ่งฟังยิ่งหงุดหงิด เธอผลักแขนอีกคนออก “ไม่ตลกเว้ยเต้ย แม่มมมม ขวัญอ่ะแคร์เราตรงไหน อะไรๆ ก็น้องดาวๆ โธ่เว้ย”
“ดาวไหนวะ ดาวม.5/1 อ่ะหรอ”
“เออดิ แม่มม” “เออ พูดถึงก็นึกขึ้นได้ แหมๆๆๆๆ น้องก้อย ม.5/1 คืออะไรคะ พี่เต้ยยยยยย”
“เด๋วๆๆ สไปรท์ อารมณ์แกเปลี่ยนเร็วไปป่ะเนี่ย” จู่ๆก็โดนวกกลับเข้าเรื่องตัวเองโดยไม่ทันตั้งตัว ธนิดาเลยได้ยกห้ามอีกฝ่ายที่จู่โจมเข้ามาพร้อมกับหัวเราะเขินๆ
“ก็คิดเรื่องขวัญไปตอนนี้ ก็หงุดหงิดเปล่านี่หว่า คุยเรื่องแกดีกว่า ได้ข่าวหวานเว่อ มุ้งมิ้งๆ ได้อีกช๊ะ”
“บ้าดิ ไม่ได้หวานอะไรเว้ยยย แกอารมณ์ดีแล้ว งั้นฉันไปนะ” ธนิดาเองยิ่งโดนแซวก็ตอบไม่ถูกเลยตัดบท จะเดินหนีไปทันที แต่ทว่ากลับโดนอีกฝ่ายรั้งแขนไว้
“เต้ย”
“อะไรอีกวะ แก”
“ฉันมีเรื่องจะขอให้แกช่วยหน่อยว่ะ เต้ย”
“”””””””””””””””””””””””””””””””””””
โทษทีนะคะ หายไปนาน เจอดราม่าไปสองตอนติด
คิดพล็อตต่อไม่ออกเลยค่ะ T_T
หวังว่าอีพีคืนนี้ คงจะไปสิ่งดีๆบ้างอะไรบ้างนะ ขอเกินสองนาทีก็ยังดี 555555555
ความคิดเห็น