Revenge แค้นรักรอยอดีต [ดาว*ก้อย]

ลำดับตอนที่ #3 : อดีตหรือความฝัน

“กอดประทับกับกายสายสวาท
นุชนาฏถนอมจิตสนิทสนอง
เสน่ห์แนบแอบเอียงเคียงประคอง
ตามทำนองสองสนิทไม่บิดพลิ้ว

อัศจรรย์หวั่นไหวไม่เร่งรัด
เป็นลมพัดเรื่อยเรื่อยเฉื่อยเฉื่อยฉิว
ช่อใบไม้ไหวกระดิกริกริกริ้ว
ระหวยหิวหอบระเหยเลยหลับไป”

(อ้างอิงจากนิทานเรื่องพระอภัยมณี โดยสุนทรภู่)

ดุจดาวค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น วันนี้เป็นวันหยุดแต่เธอกลับตื่นขึ้นมาแต่เช้า ความฝันเมื่อคืนนี้ทำให้เธอต้องกระวนกระวายใจจนนอนไม่หลับถึงเช้าแบบนี้ ฝันที่เหมือนจริง ราวกับว่าเธอคือคนในฝันคนนั้น ผู้หญิงหนึ่งคนพร้อมด้วยข้ารับใช้ในห้องห้องหนึ่ง แม้จะดูเรียบง่ายและก็ดูสง่างามจากการประดับประดาภายในห้อง

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ไม่ทันที่เธอจะก้าวเดินไปถึงประตู ผู้มาเยือนก็ได้เปิดประตูเข้ามา แม้จะรู้สึกตระหนกอยู่บ้างแต่ก็ไม่มากไปกว่าความรู้สึกอื่นที่ประดังเข้ามาจนแทบจะกลั้นไว้ไม่อยู่

“เชิญท่านหญิงนั่งลงก่อน” เธอผายมือเชิญผู้มาเยือนนั่งลงบนที่นั่งไม้อย่างดีที่แกะสลักด้วยช่างฝีมืออันดับหนึ่ง ส่วนเธอนั้นจึงค่อยๆ ยอบตัวลงนั่งกับพื้น แต่ทว่าผู้มาเยือนกับรั้งเธอไว้

“ดารา ใยเจ้าถึงไม่นั่งลงข้างข้าล่ะ”

“มิได้ค่ะ ท่านหญิง ข้าฐานะต่ำต้อย มิอาจตีตนเสมอท่านได้”

“งั้น ข้าสั่งให้เจ้านั่งลงบนที่นั่งนี้ ข้างๆข้าตรงนี้” ผู้มาเยือนเขยิบตัว พร้อมทั้งตบเบาที่ที่นั่งข้างๆ เธอ หากแม้นเธอไม่ใช้คำสั่ง เพียงแค่รอยยิ้มของเธอนั้น ดาราเองก็แทบจะทำตามทันทีโดยไม่มีเงื่อนไขอยู่แล้ว

 “ดารา หนึ่งเดือนแล้วสินะ ที่เจ้าเข้ามาพำนักที่นี่ เป็นอย่างไรบ้าง ชินหรือยัง นอนหลับสนิทดีหรือไม่ ข้ารับใช้ของข้าปฏิบัติต่อเจ้าดีหรือไม่” หลังจากที่ดารานั่งลง ผู้มาเยือนยิงคำถามทันทีจนทำให้อีกฝ่ายต้องกลั้นหัวเราะ

“ท่านหญิงคะ ข้าสบายดี ทุกคนดีต่อข้ามากๆ ข้ารู้สึกเหมือนกับอยู่เรือนของตัวเอง”

ผู้มาเยือนยิ้มไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่หันไปพยักพเยิดกับนางรับใช้ในห้อง และเหมือนว่านางก็จะเข้าใจในทันทีและรีบออกไปจากห้องพร้อมกับปิดประตูให้เรียบร้อย

“ดารา ไหนข้าขอดูหน้าเจ้าให้ชัดๆได้หรือไม่” ผู้มาเยือนค่อยๆเชยคางของหญิงสาวให้หันกลับมา พร้อมกับโอบเอวไปพร้อมกัน

“ท่านหญิงพิริยาวดีคะ หากท่านหญิงศุทธนิชาทราบเรื่องนี้ เห็นทีจะไม่ดีแน่” ดาราหลบตาหันกลับไปอีกทาง แม้คำพูดจะแสดงถึงการขัดขืนแต่หัวใจนั้นกลับรู้สึกตรงกันข้าม สีหน้าอันแดงระเรื่อยามที่พิริยาวดีเข้าใกล้ มันกลับทำให้อีกฝ่ายรู้คำตอบของทุกอย่าง

“ดารา ได้โปรดมองตาข้า ข้ารักเจ้าตั้งแต่แรกเห็น เจ้ารู้หรือไม่ว่าหนึ่งเดือนที่ผ่านมา ไม่มีวันไหนเลยที่ข้าจะไม่คิดถึงเจ้า”

“แต่ถ้าหากท่านหญิงศุทธนิชาทราบ ข้าเกรงว่า...” แม้นตอนนี้เธอจะไม่สามารถระงับการเต้นของหัวใจที่แรงจนทำให้คนอยู่ใกล้รู้สึกได้ แต่ความรู้สึกผิดชอบชั่วดี มันยังคงมีอยู่

“ดารา ข้ารู้ว่าเจ้าก็รู้สึกเช่นเดียวกับข้า เจ้าอย่าได้หลอกตัวเองอีกเลย” พิริยาวดี กระชับวงแขนที่โอบกอดร่างเล็กมากขึ้น ทำให้อีกฝ่ายไม่สามารถขยับตัวได้ นางค่อยๆลุกล้ำเข้าหาอีกฝ่ายด้วยริมฝีปากบาง แม้จะอยากปฏิเสธเพียงไหนแต่ทว่าหัวใจและร่างกายของเธอมันกลับเรียกร้อง เธอค่อยๆโอบกอดอีกฝ่ายกลับพร้อมทั้งเผยอริมฝีปากรับกับความหฤหรรษ์ที่กำลังจะบังเกิด ใช่แล้ว นางก็ตกหลุมรักพิริยาวดีตั้งแต่แรกพบเช่นกัน ต่างกันเพียงแค่คนละวาระเท่านั้น

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ดุจดาวก็เริ่มหน้าแดง เธอตบหน้าตัวเองเบาๆ เพื่อเรียกสติและสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ๆ

“บ้าไปละดุจดาว ฝันอะไรเลอะเทอะสุดๆอ่ะ แถมคนที่ดันฝันถึง ดันเป็นยัยก้อยเด็กใหม่ซะด้วยสิ โอ๊ยยยยยยย”