ให้หัวใจนำทาง (เบลล์×ฝน)

ลำดับตอนที่ #9 : หลบหน้า

หลังจากที่เรากลับจากญี่ปุ่น เราก็แยกกันที่สนามบิน เราสองคนต่างไม่พูดอะไรกันมันชั่งเป็นบรรยากาศที่อึดอัดมากๆ พอมาถึงบ้านฉันก็เก็บตัวเงียบอยู่ในห้อง ฉันคิดทบทวนซ้ำไปซ้ำมาจนร้องไห้ มันเจ็บปวดมากนะที่ได้ยินคนที่เราชอบ ว่าเราไปแบบนั้น
           ฉันเหลือเวราพักผ่อนอีก 4-5 วัน จึงตัดสินใจขอพอพี่นีสอร์ทของพี่สาวที่ต่างจังหวัด
เบลล์----พ่อคะ พรุ่งนี้เบลล์จะไปรีสอร์ทลุงโตนะคะ
พ่อ----อะไรกันพึ่งกลับมาจะไปอีกละไม่เบื่อบ้างหรอ
เบลล์-----ก็เบลล์คิดถึงพี่ปอนี่ แล้วอีกอย่างช่วงนี้เบลล์ก็ยังว่าง นะ พ่อนะขอไปสัก 3วันนะ
ฉันบอกพ่อว่าฉันคิดถึงพี่ปอลูกพี่ลูกน้องของฉันแต่......ที่จริงฉันอยากพักใจ 
เบลล์----ฮัลโหลพี่ปอ มารับเลล์หรือยัง เบลล์ถึงแล้วนะ
         วันรุ่งขึ้นฉันขึ้นเครื่องไปหาพี่ปอที่เชียงใหม่ 
พี่ปอ----ถึงแล้วๆๆหันหลังมาสิ.......
         พอเห็นหน้าพี่ปอฉันก็วิ่งเข้าไปกอดแล้วร้องไห้ ก็ไม่รู้สิว่าทำไม แม้ว่าเราก็อยู่ไกลกันแต่เราสองคนก็สนิทกันมาก จริงๆแล้วตอนมัธยมพี่ปอมาเรียนที่กรุงเทพก็ถือว่าเราสองคนโตมาด้วยกัน
พี่ปอ----เป็นอะไรหะเจ๊ามู
เบลล์---- เปล่าาา แค่คิดถึงไม่เจอตั้งนาน
        ระหว่างอยู่เชียงใหม่ฉันปิดเครื่องเพราะไม่อยากติดต่อกับใคร ซึ่งก็มีแต่คนในครอบครัวที่สามารถโทรมาหาฉันได้ แม้ว่าฉันจะหนีมาถึงเชียงใหม่ แม้ว่าจะไม่เล่นโซเชียวเลยแต่ฉันก็หนีใจตัวเองไม่ได้ ฉันยังคิดถึงพี่ฝนอยู่เหมือนเดิม คิดถึงเวลาที่อยู่ด้วยกัน คิดถึงรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ สัมผัสที่อบอุ่นที่เรามีให้กัน
   ก๊อก ก๊อก ก๊อก.....
เบลล์----ไม่ได้ล๊อคค่ะ
พี่ปอ----อะเบลล์ เบสโทรหา
เบลล์---อ่ออขอบคุณค่ะ    ฮัลโหลพี่เบส   พี่เบส....ได้ยินเบลล์ไหม
ฝน---- ฮัลโหลเบลล์นี่พี่ฝนนะ
   ห้ะ ฉันหูฝาดไปหรือเปล่า...พี่เบสโทรมานี่เบอร์พี่เบสนี่
ฝน-----เบลล์ๆ ได้ยินพี่ป่ะ
เบลล์----อ่อ ค่ะๆๆพี่ฝน
ฝน----หายไปไหน โทรก็ไม่ติด ทวิตไปก็ไม่ตอบ ไลน์ไปก็ไม่อ่าย เป็นอะไรไหม รู้ไหมพี่เป็นห่วงมากนะ
    ฉันอึ้งเมื่อพี่ฝนบอกว่าเป็นห่วง นี่พี่ห่วงฉันหรอ....
เบลล์----เออพอดีว่าเบลล์มารีสอร์ทของพี่ที่เชียงใหม่ค่ะ ไม่ได้เปิดโทรศัพหรือเล่นอะไรเลย เออ..พี่ฝนมีอะไรหรอ
พี่ฝน----ก็ไม่มีอีไรหรอก เป็นห่วงและก็คิดถึง เราไม่เคยไม่พูดกันนานแบบนี้มาก่อนนะ
เบลล์ ---- อ่อออ ขอบคุณค่ะที่เป็นห่วง
     ฉันตอบไปด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย 
ฝน----เบลล์ เบลล์โอเคไช่ไหม เบลล์ไม่เป็นอะไรนะ 
เบลล์---- โอเค้ เบลล์โอเค
ฝน----แล้วจะกลับเมื่อไหร่ มะรืนเราต้องไปเวิคชอปนะ จำได้ป่ะ
เบลล์---- กลับมะรืนเช้าค่ะ บ่ายก็ไปเวิคชอป 
ฝน---งั้นให้พี่ไปรับที่สนามบินนะ
      เราคุยโทรศัพกันอยู่นาน เหมือนเราจะกลับมาเหมือนเดิม หมือนฉันจะรู้สึกดีเหมือนเดิมจนลืมคำพูดที่ทำร้ายจิตใจเมื่อวันนั้น....
พี่ปอ ----ฮั้นแหน่  ฝนศนันธฉัตรหรอ
เบลล์----อื้อ
พี่ปอ---- นี่เบลล์ แกคิดกับฝน เกินพี่ใช่ป่ะ
เบลล์---- เปล่าาาาา
พี่ปอ---- แกอย่ามาโกหกพี่นะเบลล์ สายตาแกมันฟ้อง ที่แกมาที่นี่แกก็มาเพื่อหลบพักใจละสิ มีปัญหากันเลยมาที่นี่ใช่ไหม
เบลล์---เบลล์....เออ
พี่ปอ----พี่จะไม่ถามว่ามันเกิดอะไรขึ้น ถ้าอยากบอกเมื่อไหร่ค่อยบอกละกันพี่รับฟังแกเสมอ แต่แกฟังพี่นะเบลล์ แต่ถ้าถ้าคิดจะรักก็ต้องกล้าที่จะเสี่ยง ถ้าแกคิดว่าฝนก็คิดแบบเดียวกับแก พี่พูดแค่นี่แหละ