ให้หัวใจนำทาง (เบลล์×ฝน)

ลำดับตอนที่ #4 : ไปละนะ

ก่อนวันเดินทาง
.......กรี้งๆๆๆๆ
ฉันหยิบโทรศัพออกมาดู ถึงกับมือสั่นเลย !!!เฮ้ยยพี่ฝนโทรมา
เบลล์ ; ฮัลโลลล ศนัน โทรหาเค้าคิดถึงหรอออ
ฉันแกล้งถาม แต่เอ๊ะ .... ทำไมฉันหน้าแดง
ฝน ; ใช่ คิดถึงเขมิมากเลย พรุ่งนี้จะได้นอนกอดแล้วนะ
เบลล์ ; มาแนวไหนอะ
ฝน ; ล้อเล่นน่าาา
แต่ฉันอยากให้พี่คิดจริงๆเลยนะ เพราะฉันก็คิดแบบนั้น
เบลล์ ; ว่าแต่ พรุ่งนี้ไปแอร์พอร์ตกี่โมงคะ
ฝน ; เบลล์ไปกี่โมงพี่ก็ไปเวลานั้นแหละ 
เบลล์ ; อ้าววก็ไม่ได้ไปด้วยกันนี่ พี่มาร์คจะไปส่งไม่ใช่หรอ
ฝน ; ไม่แล้ว เขาไม่ว่าง
ทำไมเสียงสั่นๆเป็นหรือเปล่าาา
เบลล์ ; อ้าว ทำไมอะมีปัญหาอะไรหรือเปล่าพี่ฝน ทำไมเสียงสั้นๆ
ฝน ; มีปัญหากันนิดหน่อยอะ แต่ชั่งเถอะพรุ่งนี้ค่อยเล่าให้ฟังนะ เอาเป็นว่าพรุ่งนี้มารับพี่หน่อยได้ไหม 
เบลล์ ; ได้สิ พรุ่งนี้ไปรับ 10.00 นะคะ
ฝน ; งั้นไปนอนได้แล้วว
เบลล์ ; ศนัน แทคแคร์นะ .....
เค้าเป็นห่วงพี่มากนะพี่ฝน 
ฝน ; จร้าเช่นกัน 
9.00 น ฉันพึ่งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ไม่รู้ว่าพี่ฝนเสร็จหรือยัง ตื่นเต้นจังจะได้เจอแล้ว จะทักทายแบบไหนก่อนดีนะ จะทำหน้ายังไงดีละถ้าเจอกันวันนี้ 
แม่ ; เบลล์เสร็จยัง
เบลล์ ; เสร็จแล้วค่ะแม่เดี๋ยวลงไป
ที่โต๊ะอาหาร ทุกคนกำลังนั่งรอฉันลงมาทานข้าว ซึ่งเป็นเหมือนเดิมทุกวัน เพราะกฏของบ้านเราคือต้องทานอาหารเช้าด้วยกัน
เบส ; ไงเบลล์ จะหนีไปเที่ยวกับแฟนหรอ
เบลล์ ; ช่ายยยตื่นเต้นจังเลยยยย
พ่อ ; น้อยๆหน่อยเยอะไปละนะเขมม
แม่ ; แหม่พ่อ ก็ลูกรักของลูกอะ ปล่อยๆบ้างเหอะ
เบลล์ : เห้อออ/// แต่ละคน
เสียงหัวเราะของทุกคนดังขึ้นอย่างมีความสุข 
10.00 น 
hello พี่ฝน ถึงหน้าบ้านแล้ว แล้วพี่ฝนเดินออกมา น่าตาเหมือนคนไม่ได้นอนมาทั้งคืน เอ๊ะเป็นอะไรนะ ฉันแค่ส่งสัยแต่ไม่กล้าถามเพราะรู้ว่าพี่สาวคนนี้ไม่ชอบให้ใครถามอะไรเวลาที่เครียดๆ เรานั่งนิ่งกันอยู่นานจนถึงสนามบิน 
เบลล์ ; พี่ฝน พี่ฝน ถึงหนามบินแล้ว
ฝน ; จร้าา ไปกันเถอะ 
แล้วเราก็ขึ้นเครื่อง พี่ฝนก็ยังเงียบไม่ยอมพูดอะไรสงสัยต้องทะเลาะกับพี่มาร์คหนักมาๆแน่ๆ เห้อออพี่เงียบแบบนี้ฉันเครียดตามรู้ไหม


ติดตามตอนต่อไปนะคะ