วุ่นชะมัดหลงรักยัยนักเทนนิส

ลำดับตอนที่ #2 : ความจริงที่น่าตกใจ

“ป๊า  เดี๋ยวจอดตรงร้านค้าหน้าปากซอยบ้านเราหน่อยนะแม่หิวน้ำจังเลย”แม่ผมบอกซึ่งป๊าก็พยักหน้ารับรู้

“จะถึงบ้านอยู่แล้วทำไมไม่กินที่บ้านเลยล่ะครับ”ดีมากเลยไอ้น้องรัก  พี่คนนี้กำลังอยากรู้อยู่พอดีเพราะขับรถมาตั้งนานดันเพิ่งจะมาหิว

“ก็แม่อยากกินสแปลชง่ะ”

จบเลยครับ

พอมาถึงคุณนายเธอก็ใช้ลูกอ้อนแกมบังคับอีกรอบโดยการให้ผมลงมาซื้อให้  แล้วเรื่องอะไรผมจะยอมมาคนเดียวล่ะเลยลากไอ้เบียร์ลงมาเป็นไม้กันหมาเพื่อความอุ่นใจ

“รับอะไรเดะ....นายมาทำไมอีกเนี่ย”เธอรีบเปลี่ยนเสียงทันทีที่เห็นว่าเป็นผมเดินเข้ามา

“ก็มาซื้อของเดะ”ผมตอบกลับโดยไม่สนใจเจ้าน้องชายที่กำลังยืนมองผมทียัยคนนั้นทีอย่างงงเต๊ก

“ฉันก็นึกว่านายจะกลับไปแล้วซะอีก”

“เฮอะ  เสียใจด้วยนะเพราะฉันน่ะจะยังอยู่อีกนานเลยแหละ”ผมตอบกลับด้วยประโยคที่เผ็ดร้อนไม่แพ้กัน

“เฮ้ยๆ พอเลยเฮียหยุดเลยนะเดี๋ยวเบียร์สั่งเอง”

มันเข้ามาโบกมือเป็นพระปางห้ามญาติแล้วหันไปยิ้มหวานใส่เด็กคนนั้น

“เอาเป๊ปซี่ลิตร 2 ขวดน้ำแข็ง 2 ถุงแล้วก็สแปลชครึ่งโหลครับ”

“สแปลชเอาแบบไม่คืนขวดใช่ไหมคะ”เธอยิ้มหวาน

“ครับ”

ไอ้นี่ก็ยิ้มตอบ   หมั่นไส้คนโว้ยยยยยยยย

จังหวะนี้เองแม่ของเธอเดินมายิ้มกว้างให้ผมซึ่งผมก็ยิ้มตอบ

“เป็นไงบ้างล่ะไอ้หนุ่ม  พักอยู่ที่นี่สบายดีไหม”เธอกล่าวติดห้าวเล็กน้อย

“ก็ดีครับ”

“คราวก่อนต้องขอโทษแทนยัยเด็กคนนี้ด้วยนะมันเป็นลูกคนสุดท้องน่ะเลยเอาแต่ใจไปหน่อย”

อ้อ  นึกแล้วไม่มีผิด

“แม่  พอเลยนะ”เธอละมือจากการหยิบน้ำแข็งแล้วแหวใส่

“ทำไมยะมันเรื่องจริงนี่”

“นีย์”เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นที่ข้างหลัง  ผมขมวดคิ้วงงเพราะเธอคนนั้นคือแม่ผมส่วนคุณป้าเจ้าของร้านก็เบิกตากว้าง

“อร”

เธอตะโกนลั่นแล้วทั้งคู่ก็เข้ามาสวมกอดกัน  เสียงไต่ถามสารทุกข์สุขดิบดังลั่นไม่นานนักป๊าก็ลงมา  ป้านีย์ที่ผมเพิ่งรู้ชื่อก็ทักทายป๊าใหญ่

“ศักดิ์  อร  ไปไงมาไงเนี่ย”เธอถามขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้มสุดๆ

“ฉันก็มาพักผ่อนที่นี่น่ะสิ ว่าแต่เธอเถอะมาอยู่ที่เมืองกาญจน์ตั้งแต่เมื่อไหร่ฉันไม่เห็นจะรู้เลย”

“อ๋อ  ไอ้ที่ว่าเป็นเศรษฐีมาสร้างบ้านแถวนี้ก็พวกเธอเองเหรอเนี่ย”

“ก็ใช่สิยะ  แล้วแกน่ะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”แม่เปลี่ยนสรรพนามเอาดื้อๆ

“ก็ฉันย้ายมาทำไร่อ้อยที่นี่แล้วตอนนั้นก็ทำที่อยู่แกหายเลยไม่ได้ติดต่อกลับไป  ขอโทษจริงๆว่ะ”

“เออช่างเหอะแล้วพี่สิงห์ล่ะไปไหน”

แม่ถามถึงอีกบุคคลหนึ่งที่ผมเดาว่าน่าจะเป็นพ่อของยัยเด็กแสบ

“รายนั้นยังอยู่ที่ไร่อยู่เลย  เย็นๆนั่นแหละถึงจะกลับมา”

“เหรอ  แล้วตาฟางไปไหนซะล่ะ”

แม่ผมเอ่ยถึงชื่อแปลกๆที่ผมรู้สึกคุ้นหูอย่างประหลาด

“ฟางมันได้ทุนเรียนต่อที่ญี่ปุ่นน่ะกลับมาบ้านปีละครั้ง”

“หูยเก่งชะมัด  บอมจำได้ไหมลูกพี่ฟางที่ชอบมาเล่นกับเราบ่อยๆน่ะ”

“อ๋อพี่ฟางคนนั้นเองน่ะเหรอครับ”

จำได้แล้วฮะ  เขาคือรุ่นพี่ที่สนิทสุดๆ  ผมรักเขาเหมือนพี่ชายเลยแหละแต่วันหนึ่งเขาก็ย้ายบ้านไปเลยทำให้ความทรงจำระหว่างผมกับเขาจางลงเรื่อยๆจนแทบจำไม่ได้

“แล้วนี่ลูกสาวแกเหรอ”แม่ผมถามพร้อมพยักเพยิดไปทางเธอคนนั้น

แม่ครับ  ผมละถูกใจคำถามของแม่จริงๆ

เธอยกมือไหว้แม่และป๊าอย่างอ่อนช้อยซึ่งผมก็ทึ่งมากเลยครับ  ไม่คิดว่าหน้าอย่างเธอจะทำได้สวยงามมากขนาดนี้

“นี่ยัยข้าวฟ่างไง”

“สวยจังเลยลูก”

พูดจบแม่ก็เดินเข้าไปสำรวจเธอทั้งหน้าและหลังจังหวะนี้แหละผมกับเจ้าเบียร์จึงได้มีโอกาสไหว้ทักทายป้านีย์ซะที

“ว่าไงบอม  สนใจไหมลูก”แม่ถามผมหน้าตาเฉยทำเอาผมสะดุ้ง

“เอ่อ  ขอผ่านให้ไอ้เบียร์ละกันครับ”

“ฉันก็ไม่อยากจะยุ่งกับนายเหมือนกันนั่นแหละ”เธอสวนกลับมาทันควันเลยโดนป้านีย์ตีที่แขน  ผมกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่เลยโดนเธอส่งสายตาเพชฌฆาตใส่

“สองคนนี้เขามีเรื่องกันตั้งแต่เมื่อวานแล้วน่ะ”

พ่อกับแม่พยักน้ารับรู้ส่วนไอ้น้องชายของผมก็จ้องตาผมอย่างค้นหาแล้วส่งรอยยิ้มที่เดาไม่ถูกของมันมาให้

อยากจะบอกเลยว่ากรูไม่ได้เป็นคนผิดนะเฟ้ย

“หนูฟ่างอยู่ชั้นอะไรแล้วลูก”ป๊าที่เพิ่งจะมีบทเอ่ยถาม

“ฟ่างอยู่ม.5 แล้วค่ะ

ครอบครัวเราดูจะอึ้งกันไปหมดเมื่อเปรียบเทียบหน้าเธอและอายุ

“งั้นก็เป็นพี่ผมน่ะสิ”ไอ้เบียร์เอ่ยเสียงเครือพร้อมพร้อมใบหน้าที่บ่งบอกถึงความฝันสลาย

“อื้ม  เป็นน้องบอมแค่ปีเดียวเองเนอะลูกเนอะ”

“อ่า...ครับ”

แม่กำลังเล่นอะไรอยู่เนี่ยยยย

“แต่หนูนี่สูงจังเลยเนอะ  เล่นกีฬาอะไรอยู่หรือเปล่าจ๊ะ”

“ฟ่างเล่นเทนนิสน่ะค่ะ”

โอ้โห หรูเชียะ  ถึงว่าไหล่นี่กว้างซะผิดสังเกต

“เอ้อ เดี๋ยวฉันกลับบ้านก่อนละกันนะไว้พรุ่งนี้จะมาหาพี่สิงห์ด้วย ดูซิน้ำแข็งละลายหมดแล้วเนี่ย”

“เอางั้นก็ได้เอาไว้วันหลังฉันจะไปเยี่ยมบ้านแกนะ”

“ได้ซี่”

ก่อนกลับเธอก็ยังไม่วายส่งสายตาอาฆาตมาให้ผม  ไอ้ผมมันก็พวกอยู่เฉยไม่เป็นซะด้วยเลยยักคิ้วส่งกลับไปเธอเลยถลึงตาที่โตอยู่แล้วมาให้ผมอีกที

แล้วเราก็กลับมาบ้านกันสังเกตได้ชัดเลยว่าหน้าป๊าและแม่สดใสขึ้นโดยเฉพาะแม่ที่หน้าบานเป็นกระด้งระหว่างทำอาหารเย็น  พวกเขาผลัดกันเล่าถึงวีรกรรมของพวกเธอให้ฟังระหว่างกินข้าว  บ่งบอกได้ชัดเลยว่าพวกเธอสนิทกันมากแค่ไหนไม่แปลกใจเลยว่าเหตุใดทั้งคู่จึงดีใจที่ได้พบกันขนาดนั้น

ผมรู้สึกคิดถึงพี่ฟางมากมาย  ป่านนี้แล้วเขาจะเป็นยังไงบ้างนะคงจะมีแฟนเป็นสาวยุ่นไปเรียบร้อยเพราะจากความทรงจำสมัยเด็กของผมก็พบว่าผิวพรรณของพี่เขาก็นวลเนียนไม่น้อยแถมยังเท่สุดๆแต่เหนือสิ่งอื่นใดคือความชื่นชมมากกว่า ไม่รู้ว่าป้านีย์เขาเลี้ยงลูกด้วยอะไรนะถึงได้เก่งปานนั้น