สายรหัสกินกันเอง อิอิ

ลำดับตอนที่ #1 : บทแรก (ไม่ใช่นิยายแนว y นะคะ)

ช่วงชีวิตได้แปรผันจากวัยใส ๆ อย่างมัธยมเป็นเฟรชชี่อยู่ในรั้วมหาวิทยาลัยเสียงหัวเราะและร้องไห้ดังขึ้นเมื่อทราบการประกาศผลการเข้ารับศึกษาต่อสถาบันต่าง ๆ แต่ฉันกลับรู้สึกเฉย ๆ ทำไมน่ะหรอ  ก็ฉันอยู่ปี 3 ตอนนี้ย้ายหอใหม่เข้ามาอยู่ห้องใหม่รูมเมทใหม่  ห้องนี้ฉันได้รู้จักสามสาวนั่นคือ  พี่นุช  พี่นัด พี่ทั้งสองเรียนการตลาดอยู่ปี 4 และน้องแพน(ฉันชอบเรียกเธอว่าปีเตอร์แพนมากกว่า)เรียนวิทย์สิ่งแวดล้อมอยู่ปี 2 ส่วนฉันเรียนวิศวกรรมคอมพิวเตอร์อยู่ปี 3 เราอาศัยอยู่ในหอในที่เล็กมากสำหรับคนถึง 4 คน เอาล่ะแนะนำตัวกันเสร็จแล้วเรามาเข้าเรื่องกันเถอะ(นี่ยังไม่เข้าเรื่องใช่ไหม - -“)

                เรื่องที่ฉันจะเล่าเป็นเรื่องราวของพี่สาวคนสวยอย่างพี่นุชสาวการตลาดปี 4 กับโค้งสุดท้ายในรั้วมหาวิทยาลัยกับสิ่งเล็ก ๆ ที่เรียกว่าอกเล็ก  เอ๊ยไม่ใช่  สิ่งเล็ก ๆ ที่เรียกว่าความรัก  ความรักของพี่นุชได้ก่อเกิดกับคนใกล้ตัวทั้งสิ้นเริ่มจากคนแรก  พี่นัดเพื่อนสนิทในวันที่ 14 กุมภา วันแห่งความรัก

                กุหลาบช่อโตแทนความจริงในใจที่เก็บไว้นานคนตัวเล็ก ๆ ที่หอบดอกไม้ช่องามราคาแพงมาที่หน้าโรงอาหารเธอเตรียมการกับเพื่อนมนกลุ่มว่าจะสารภาพรักกับหญิงสาวร่างเล็กที่เป็นเพื่อนกันมานานกว่า 4 ปี  พี่นัดทำการนัดแนะเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ทุกคนจะสลายตัวไปทำหน้าที่ของตน  พี่แอ๋มรับหน้าที่พาพี่นุชมากินข้าวที่โรงอาหาร  พี่นุ่นที่รับหน้าที่จัดจ้าง(ขู่กรรโชก)ให้น้องมาร้องเพลง  พี่แอนรับหน้าที่เคลียร์พื้นที่และบันทึกภาพ  สุดท้ายพระเอกในเรื่องอย่างพี่นัดจะมาสารภาพรักพร้อมดอกกุหลาบช่อโตนี้ให้กับพี่นุช

                “นุชไปกินข้าวกลางวันกันเถอะ”พี่แอ๋มเริ่มดำเนินตามแผน

                “อ้าว  ไม่รอ  แอน นุ่นแล้วก็นัดก่อนหรอ”พี่นุชเก็บของต่าง ๆ ลงใต้โต๊ะเรียน

                “ไม่ต้องรอ พวกนั้นเขาไปจองโต๊ะไว้แล้ว” พี่นุชแปลกใจว่าทำไมวันนี้พี่แอ๋มเขากระตือรือร้นที่จะไปกินข้าวมากมายขนานนั้นทั้ง ๆ ที่แกติพี่แอ๋มมักจะอ่านการ์ตูนจนพี่นุชนั่นแหละที่ต้องแงะเธอออกมาจากโลกแห่งหนังสือ

                อีกด้านหนึ่งพี่นัดเกิดอาการกระสับกระส่ายทั้ง ๆ ที่วันนี้ออกจะเย็นตามสภาพอากาศแต่ร่างกายของพี่นัดเต็มไปด้วยเหงื่อราวกับไปวิ่งมา  พี่นัดแอบดูเห็นพี่นุชกับพี่แอ๋มเดินมานั่งโต๊ะตัวที่ทำการจองไว้(พี่แอนเคียร์พื้นที่ไว้แล้ว) ทุกอย่างดูปกติเหมือนทุกวันพี่นุชหยิบกระจกขึ้นมาเช็คใบหน้าพี่นัดก็เดินหอบกุหลาบมาด้านข้าง  พี่นุ่นถีบบรรดาเด็ก ๆ ออกไปหน้าเวที  เสียงเพลงจากวงประสานเสียงดังขึ้น

“อยู่คนเดียวมานาน กับความเหงาใจ   วันเวลาผ่านไป ก็นานแสนนาน  ก็ในหัวใจ ฉันเองก็ยังต้องการ  ใครสักคน ที่คอยดูแลและห่วงใย” พี่นุชแปลกใจเห็นเด็ก ๆ ร้องเพลงรักก็แปลกใจเธอสังเกตเห็นคนในโรงอาหารมองมายังเธอ

“จนวันหนึ่ง ที่เธอได้ผ่านเข้ามา  ความอ่อนล้าที่มี ก็จางหายไป  คงเป็นเธอที่ทำให้ฉัน เป็นคนใหม่เธอคือหัวใจ ของฉันตั้งแต่นี้   เธอคือคนที่ฉันตามหา มาแสนนาน  และเป็นคนที่ฉันใฝ่ฝัน ในหัวใจ  แม้ชีวิตของฉันตอนนี้ จะเป็นเช่นไร

แต่อยากให้รับรู้เอาไว้” พี่นุชหันมองรอบตัวจนไปสะดุดกับช่อกุหลาบช่อใหญ่ที่บดบังคนตัวเล็กที่ดูโตกว่าเธอเล็กน้อย เสียงที่คุ้นเคยเอ่ยออกมาในเนื้อเพลงท่อนฮุคที่เด็ก ๆ วงประสานเสียงได้เงียบลง พร้อมกับทุกชีวิตในโรงอาหารต่างเงียบไร้วี่แววการมีอยู่ของกลุ่มคน

                “อยากบอกว่ารัก รักเธอเหลือเกิน   แม้วันคืนล่วงเลยพ้นเป็นปี  แต่คืนนี้ จะบอกเธอนะคนดี  อยากให้เธอ เชื่อฉันคนนี้”ช่อดอกไม้ลดลงให้เห็นใบหน้าของพี่นัดที่แดงดั่งลูกมะเขือเทศร้องท่อนสุดท้าย “ฉันรักเธอ” สิ้นสุดท่อนนี้ บรรดาสาว ๆ หนุ่ม ๆ ต่างโห่ร้องแซวคู่รักหญิง ๆ คู่นี้  พี่นุชอายจนตัวแดงคาดว่าถ้าเอาเนื้อมาย่างคงสุกทันที

                “นุช  เราชอบนุชนะ  ช่วยคบกับเรา  เอ่อ เป็นแฟนเรานะนุช”  พี่นัดพูดรัวเร็วจนลิ้นแทบพันกัน

                “นัด นัด เอ่อ”คราวนี้พี่นุชเขินจนตัวแดงมาก  ใบหน้าร้อนผ่าว  เสียงกองเชียร์ดังขึ้นมาเป็นระยะ ๆ

                “เราชอบนุชจริง ๆ นะ  ได้โปรดคบกับเราเถอะ”จังหวะนี้พี่นัดข่มความอายไว้สุดขีด หากอีกใจก็กลัวว่าพี่นุชจะไม่รับรักของตน

                “เราก็ชอบนัดเหมือนกัน”พี่นุชเอ่ยออกมา  พี่นัดวิ่งเข้าหาพี่นุชกอดเธอไว้กับอ้อมกอดโดยโยนดอกไม้ให้เพื่อนสนิทอย่างพี่นุ่นรับไปแทน  เสียงโห่ร้องด้วยความยินดี แต่ก็มีเสียงของบรรดาชายหนุ่มที่เตรียมสารภาพรักกับพี่นุชอีกจำนวนไม่น้อยที่คร่ำครวญกับเหตุการณ์นี้

                วันคืนผ่านไปทั้งคู่ก็ยังรักกันดีจนทั้งคู่อยู่มัธยมศึกษาปีที่ 6 เมื่อต้องเลือกคณะและมหาวิทยาลัยสร้างความกังวลใจให้พี่นัดอย่างมากเนื่องจากพี่นุชสอบติดการตลาดของมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งไปแล้วส่วนเธอนั้นแค่เรียนจบได้ก็บุญแล้ว  ความหนักอก(ซึ่งอกก็ไม่ค่อยมี)หนักใจของพี่นัดก็ยิ่งมากขึ้นเมื่อสอบรับตรงไม่ติดสักที่แถมเธอยังเรียนได้แย่มาก

                “นัดเป็นอะไรรึป่าว” พี่นุชถามเมื่อเห็นคนรักของเธอยิ่งนานวันยิ่งดูเคร่งเครียด

                “ก็ไม่เชิงนะ”พี่นัดเอาหัวซบลงบนไหล่เล็ก ๆ ของพี่นุช”นัดเครียดเรื่องสอบ”พี่นุชกอดปลอบไม่กล้าพูดอะไรเยอะ

                “นัดอยากอยู่กับนุช”พี่นัดพูดด้วยความท้อแท้ใจ  แต่ถึงความฝันจะดูห่างไกลแต่เธอก็ไม่ยอมแพ้

                “นุชติวให้ไหมนัด”พี่นุชถาม  พี่นัดกอดพี่นุชเสียงสดใสดังออกมา

                “จริง ๆ นะ  นุชจะติวให้นัด”เธอยิ้มให้คนรัก

                “จริงสินัด”

                “งั้น  นัดไปค้างบ้านนุชจนกว่าจะสอบเสร็จดีไหม”

                “ไม่ดี” สีหน้าของพี่นัดหง๋อยลงไปทันตาเห็น

“เอาเฉพาะช่วงใกล้สอบดีกว่าช่วงนี้นัดอ่านชีทเองก่อน  แล้วนี่”พี่นุชยื่นสรุปแนวข้อสอบส่งให้พี่นัด

“....”

“เราเรียนพิเศษด้วยกันนะ”พี่นุชยิ้มให้พี่นัด  เราจะสู้ไปด้วยกัน

การสอบที่หฤหรรษ์ก็ได้เริ่มขึ้นท่ามกลางความปวดหัวของพี่นัด  อะไรกันเนี่ย  สิ่งที่อยู่ด้านหน้ามันคือข้อสอบอย่างนั้นหรอ  วิธีซักผ้าโดยใช้มือ 10 ขั้นตอน  เฮ้ย วิธีซักผ้าใครจะไปรู้กันที่บ้าน มีเครื่องซักผ้าแล้วฉันจะทำยังไง เสียงคร่ำครวญจากปากพี่นัดทำให้อาจารย์คุมสอบเข้ามาเตือนให้เธอลงเสียงในการทำข้อสอบ  วิธีเล่นบัลเลย์  เธอก็ไม่เคยเล่นถ้าเป็นวิ่ง แบดมินตันว่าไปอย่าง  กว่าจะสอบเสร็จก็แทบลากเลือด  พอออกจากห้องสอบก็พบกับหน้าของพี่นุช  พี่นุชยื่นนมสดเจ้าประจำที่พี่นัดชอบดื่มเวลาเครียด ๆ มาให้

“ไหวไหมคะที่รัก”เธอนวดเอาใจแฟนสาวอย่างพี่นัด  พี่นัดยิ้มรับต่อให้ยากเย็นแค่ไหนเธอก็จะสู้

“ขอบคุณนะนุช  รักนุชที่สุดเลย”พี่นัดรวบตัวพี่นุชมากอดและหอม  ทำเอาบรรดาผองเพื่อนแซวว่าจะสอบแล้วยังจะสวีทให้ชวนเลี่ยนกันอีก  ถ้าไม่อ่านหนังสือจะสอบติดที่เดียวกันไหมเนี่ย

“อย่าอิจฉาครับ  อย่าอิจฉา” พี่นัดหอมแก้มพี่นุชเพื่อเพิ่มกำลังใจเรียกความหมั่นไส้จากเพื่อน ๆ ได้หลายสเต็ปส่วนพี่นุชนั่งแก้มแดงเขินอายจนตัวแดงแจ๋ไปแล้ว

ในที่สุดการสอบก็สิ้นสุดลงหลังจากนี้ก็เป็นช่วงเลือกคณะซึ่งเลือกได้ 3 อันดับ  พี่นัดได้คะแนนค่อนข้างสูงเมื่อเทียบกับปีที่แล้วประมาณ 300 – 400 คะแนน การเลือกแค่ที่เดียวคณะวิทยาการจัดการ  สาขาการตลาด  มหาวิทยาลัยเดียวกับพี่นุชทำให้คนในบ้านพี่นัดบอกให้พี่นัดเลือกที่อื่นไว้สำรองด้วย แม้พี่นัดจะไม่เต็มใจแต่ก็ต้องสำรองคะแนนไว้กันพลาด  ในที่สุดวันประกาศผลก็มาถึง  ซองจดหมายสีขาวส่งมายังบ้านของพี่นัด(ความจริงเขาประกาศผลทางอินเตอร์เน็ตแต่พี่นุ่นกับพี่แอ๋มแกล้งทำจดหมายแกล้งพี่นัด)  พอพี่นัดเปิดจดหมายออกอ่านพบว่าตนไม่ติดสถาบันเดียวกับพี่นุชก็ร้องไห้เสียใจใหญ่โตร้อนจนที่บ้านพี่นัดต้องโทรไปหาพี่นุชให้มาปลอบ (ที่บ้านพี่นัดไม่รู้เรื่องว่าทั้งสองคนเป็นคนรักกัน)เลยคิดว่าพี่นัดติดเพื่อนมากเพราะทุกคนในกลุ่มสอบติดที่เดียวกันหมดเลยเว้นพี่นัดคนเดียว

“นุช”พี่นัดร้องไห้กอดพี่นุชไว้แน่น

“นัด  นัดเป็นอะไรใจเย็น ๆ ก่อนสินัด”พี่นุชพยายามปลอบ

“นัดไม่ติดที่เดียวกับนุช”พี่นุชแปลกใจเพราะวันนี้ทางเว็บประการว่าผลการสอบจะออกเวลา 6 โมงเย็นนี่เพิ่งจะบ่ายสองพี่นัดรู้ได้ยังไงว่าติดที่ไหน

“นี่ไงมีจดหมายส่งมาหานัดระบุว่ามาจากสคส.”พี่นัดเอาหลักฐานมาให้พี่นุชดู  เมื่อพี่นุชสังเกตก็พบความผิดปกติและนึกถึงพฤติกรรมแปลก ๆ ของแอ๋มกับนุ่น

“นัด  นัดหยุดฟูมฟายก่อน”

“ไม่ ไม่  นัดจะเรียนกับนุช”พี่นัดยังไม่เลิกพี่นุชผลักพี่นัดออกก่อนตีหัวพี่นัดเบา ๆ เพื่อเรียกสติจนพี่นัดครางอู้ออกมาว่าเจ็บ

“นัด  ฟังนุชนะ  เวลาประกาศผลน่ะมันต้องมาจากสทศ. ไม่ใช่ สคส. สคส.ของนัดมันคือส่งความสุขไม่ใช่หรอ”พี่นัดเริ่มหยุดร้องและคิดตามพี่นุชจึงกล่าวต่อ “ส่วนประกาศผลสอบเขาก็บอกว่าจะแจ้งผ่านเว็บไซต์  เขาเลิกแจกจ่ายไปตามบ้านแล้วมันเปลืองงบ”หน้าของพี่นัดเริ่มเปลี่ยนสีพี่เขาคิดได้แล้วว่าต้องมีใครแกล้งเขาแน่ ๆ

“นัดโดนแกล้งสินะ”พี่นัดเข่นเขี้ยวอาฆาต “ใครนะ  อย่าให้จับได้”

“ประกาศผลของจริงมัน 6 โมงเย็นต่างหาก  ถ้าไม่เชื่อก็ลองเปิดดูสิ”

พี่นัดจัดการเปิดเว็บไซต์และก็เป็นอย่างที่พี่นุชพูดจริง ๆ พี่นัดจึงไปถามจากคนที่บ้านว่าใครเอาจดหมายมาให้  พ่อของพี่นัดบอกว่าพี่แอ๋มเอามาให้เห็นบอกว่าส่งผิดมาให้พี่แอ๋ม  พี่นัดเลยไปหาพี่แอ๋มเพื่อทำการฉีกอกพี่แอ๋มข้อหาหลอกพี่นัดงานนี้ผู้สมรู้ร่วมคิดอย่างพี่นุ่นเลยตายตามไปด้วย

พอถึงเวลาประกาศผลบรรดาสาว ๆ ก็มาอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ไล่ดูผลตามลำดับโอน้อยออกตั้งแต่พี่แอ๋ม  พี่นุ่น และสุดท้ายพี่นัด  ส่วนพี่แอนกับพี่นุชติดตั้งแต่ตอนรับตรงแล้ว  เสียงกรี๊ดกร๊าดดีใจของพี่แอ๋มตามด้วยพี่นุ่นที่ติดที่เดียวกันสร้างความกดดันให้พี่นัดอย่างมาก

“อย่าเพิ่งปอดแหกสิแก”พี่นุ่นตบบ่าพี่นัดเพื่อให้กำลังใจ

“สู้ ๆ นะ”เพื่อน ๆ พาให้กำลังใจ

พี่นัดกรอกเลขที่นั่งสอบ  รหัสประจำตัวประชาชน  และกดตกลงเพื่อดู  พอพี่นัดกดพี่นัดก็ฟุบตัวลงไม่กล้ามองทันที

“เฮ้ย” ทุกคนร้องพร้อมกัน

“อะไรพี่นัดไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมามอง

“เน็ตล่ม”

“หา” และแล้วความโชคร้ายก็ตกอยู่กับพี่นัดที่ไม่สามารถดูประกาศผลได้  กว่าจะเชื่ออินเตอร์เน็ตสำเร็จก็ปาเข้าไปเกือบ 4 ทุ่ม  ในความโชคร้ายก็ยังเหลือความโชคดีเมื่อได้ทราบผล  พี่นัดติดที่เดียวกับพี่นุช  คณะเดียวกัน  สาขาเดียวกัน

“นุช นุช  เราทำได้ เราทำได้แล้ว ไชโย”


 

-----------------------------------------------------------------------------------------------

ขอฝากไว้ในใจของทุกคนด้วยนะคะ