ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ++สมควรไปมั้ยเนี่ย... คิดสิๆ++100%
กริ๊งงงงงงงงงง............~
ไม่มีคนรับสาย นี่คงเป็นครั้งที่ 5 แล้วล่ะ
เป็นแบบนี้เกือบทุกวัน ที่จะต้องมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในบ้านหลังนี้ เพราะผู้ที่อาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้เป็นผู้หญิงที่
ชอบตื่นสายเอามากๆขี้เกียจจนเป็นอาจิณเลยก็ว่าได้นะ
กริ๊งงงงงงงงงง............~
ครั้งที่ 6
ก็ยังไม่มีคนมารับสาย สักที
โอ้ย!จะโทรมาทำไมกันนักกันหนักหนา หนวกหูชะมัดเลย
ฉัน ผึ้ง พรนัชชา สาวน้อยสุดเซ็กซี่ไม่แพ้ทาทายังเลยจะบอกให้ สัดส่วน 34:24:35 สูงร้อยกว่าๆอะ ชอบม้า ชอบม้า...
\"จะโทรมาทำไมแต่เช้าเนี่ย ว่างมากไง\"
โอ้โห…OoO ไม่อยากจะ said อุตส่าห์แบกสังขารลงมาจากเตียงเพื่อมารับโทรศัพท์สายที่พิเศษที่อุตส่าห์โทรมาแต่ไก่โห่เลย
\"มันไม่เช้าแล้วย่ะ!! นี่มันจะได้เวลาเคารพธงชาติแล้วนะแก!!\"
แหมที่แท้ก็ยัยปริ๊ม เพื่อนสุดเลิฟของฉันนี่เอง แหมคุณเธอตะโกนซะแก้วหูจะอักเสบซะให้ได้!เลย แล้วมันไม่เช้าตรงไหนเนี่ย กำลัง 8:00 น.อยู่แท้ๆ
\"เออแล้วไงอะ\"
\"นั่นสินะแล้วไง\" บ๊ะ!ยัยนี่จะพูดอะไรก็ไม่พูด กวนประสาทอยู่ได้ เอ๋ ว่าเเต่ว่า วันนี้มันวันอะไนนะ ชักตหงิดๆใจเเล้วแฮะ
\"…+o+ ว๊าก นึกออกแล้ว นี่ฉันต้องไป โรงเรียนนี่นา เดี่ยวได้โดนอาจารย์ถวิลหา หาว่าเป็นแม้วอีกแน่ๆ ทุกทีเลยถ้าไม่ทันเคารพธงชาติ\" ฉันพูดไปเพราะกำลังนึกได้เมื่อกี้นี่เอง สมองช้าจิงเลยช้าน
\"งั้นถ้าแก think ได้แบบนี้ก็ดีละ จากนั้นแกก็คิดเอาเองนะ หึหึ...." ไม่ โอ้พระเจ้าช่วยลูกช้างด้วย หนูไม่อยากเป็นเเม้วหน้าห้องเรียนอีกเเล้วเจ้าค่ะ ช่วยลูกช้างด้วยเถอะ สาธุ
\"เฮ้ยอย่าเพิ่งว่างนะเพื่อน…\" ฉันตะโกนใส่โทรศัพท์ซะดังไปจนสามบ้านเจ็ดบ้านเลย
ตู๊ดๆๆๆๆๆๆๆ แป่วมันดันเจือกวาง นั่นนี่นิเดี๋ยวไปโรงเรียนเห็นดีกันเเน่ เชอะ
งั้นตอนนี้ฉันต้องสปีดเกียร์ 5 เติมน้ำมัน 95 ชิ่งไปอาบน้ำ แปรงฟันก่อนแล้วล่ะ จ๊ากกกกกก...
ผ่านไป 30นาที
ฉันออกตัววิ่งไปปากซอยหน้าบ้าน พร้อมกับอารมณ์ดีแหกปากร้องเพลงไปด้วย
กรี๊ด >o<~ ฉันถึงกับผงะ
เพราะผู้ที่อยู่ตรงหน้าโรงเรียนของฉัน หล่ออะ ¥^¥ ต๊าย…เทพบุตรสุดสวาทของฉัน
♪♫~เจอเธอไกลๆก็ใจหวิว...ตัวมันจะปลิวให้ได้เลย...โธ่เอ๋ยอุตส่าห์เก๊กหน้ามาตั้งนาน...
เธอไม่ได้มองก็ดันเขินบางทีเพลินๆก็ซ้อมหลบสายตาจะอายละนะ..ใครระงับอาการให้ที...
หายใจเข้าก็ เฮ้อ...เธอ... หายใจออกก็เฮ้อ... เธอ~♪♫
ถึงเเม้เพลงมันจะเก่าเเต่ก็เป็นเพลงเดียวที่ฉันนึกได้ในขณะนี้ วู้!! คนอาราย เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็น น่ากินสุดๆเลยอะ อ้าวล้อเล่น ลืมตัว แต่มองแล้ว.... โอ้แม่เจ้าอกอีแป้นจะแตก วู้!!^^ สงสัยวันนี้จะโชคดีซะแล้ว เจอคนหล่อเเต่เช้า โลกนี้ช่างสดใส
ตอนนี้ ฉันขอหายใจเป็นนายนะ หนุ่มหล่อหน้าใสที่อยู่หน้าโรงเรียนของฉัน ยืนอย่างสง่างาม เท่ เก๋ child ซะไม่มี
~ จุ๊กกรู...จุ๊กกรู...จุ๊กกรู...~
เอ๊ะ @ - @ เสียงอะไรแปลกๆ มันรู้สึกสั่นๆ ตรงก้นพิกลแฮะ
ควับ...อ้าวหายไปไหนแล้วล่ะ โถ่หมดกัน คนหล่อไปเเล้ว...
~ ตืด...ตืด...~
อ๋อฉันรู้แล้วว่าเสียงอันอุบาทว์ที่ดังขึ้นขัดจังหวะแค่เพียงเอื้อมมือเดียวเนี่ย ที่แท้มันก็เสียงเตือนว่ามีผู้ประสงค์ดีส่ง love message มาให้ฉันนี่เอง
แถ่นแทนแท๊น......ยัยปริ๊มหรอเนี่ย
@ ยัยผึ้งน้อยเอ๋ย อีก 5 นาที เพชฌฆาตก็จะมาถึงห้องขังแล้ว
ถ้าแกยังมาไม่ทัน น.ญ.เตรียมโดนสั่งประหารชีวิตและโดนกล่าว
หาว่าเป็นแม้วอีกแน่ๆ ฮ่าๆๆๆๆ...^O^ @
By…ปริ๊มน่ารักกว่าผึ้ง ^^
ชะชัดช่า ฉันคิดว่ามันไม่ใช่ love message หรอกนะ แต่มันเป็นแช่ง message ต่างหากล่ะ เฮ้อ...นอกจากจะแช่งและไม่ให้กำลังใจกันแล้ว มันยังขัดจังหวะการชมความหล่อของฉันอีกแน่ะ
ว่าแต่ว่าอยากรู้จังว่าหนุ่มคนนั้นเป็นใครมาจากไหน แต่ที่แน่ๆก็คือ...>~< ใส่ชุดuniform แบบเดียวกันกับโรงเรียนฉันเลย แต่เอ๊ะ ทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้าผู้ชายคนนี้เลยอะ ตัวสูงๆแบบนั้น น่าจะอยู่ม.5 ไม่ก็ม.6ล่ะมั้ง ( ก็ฉันอยู่แค่ม.4เองนี่นา )
\"น้องๆที่มาสายนะครับ กรุณาเข้าแถวเรียงห้องให้เป็นระเบียบด้วยนะครับ\"
เอ๋ เสียงใครกันหน่ะ.. อ่อ ที่แท้ก็พี่ประธานสุดหล่อนี่เอง เริ่มจัดแถวคนที่มาสายกันแล้วเหรอเนี่ย โฮะๆ ^O^ แต่ว่าฉันยังหาที่รักของฉันยังไม่เจอเลย
\"ช่างเถอะ...จ้างให้ก็ไม่ให้เช็คหรอกยะ –_– \" ฉันพูดออกมาเบาๆ แค่เบาๆเองนะ
\"งั้นเธอไปกับฉันไหมล่ะ\" เอ๋...อยู่ดีๆก็มีเสียงผู้ชายมากระซิบข้างๆฉัน เฮ้ย! แต่ขนาดฉันพูดเบาแล้วยังมีคนได้ยินอีกหรอเนี่ย สงสัยระบบประสาทหูถ้าจะเป็นเลิศแฮะ
( - -) ควับ พอฉันหันไปแค่นั้นแหละแม่เจ้าโว้ย......
นั่นแหละ เทพบุตรสุดหล่อของฉันเอง หน้าใสไร้สิว เหมือนในโฆษณาเปี๊ยบเลย ใช้อะไรเนี่ยขอสูตรมั่งได้ไหมแต่ที่แน่ๆนะ ที่ได้ยินฉัน
พูดเมื่อกี้ นอกจากประสาทหูจะเป็นเลิศแล้ว อีกประการหนึ่งก็คงจะเป็นเพราะว่าใจเราสื่อถึงกันแน่เลย ^^*
\"มันจะดีหรอนาย\" แหม...ไอ้ฉันก็แกล้งทำเป็นใสซื่อบริสุทธิ์ซะหน่อย เพื่อความเนียน
\"หรือว่าเธออยากจะไปขัดส้วม...เอามั้ย\" โธ่เทพบุตรของฉันพูดอ้อมค้อมไม่ได้รึไง ทำไมต้องมากระแทกคำว่าส้วมใส่ฉันด้วยเนี่ย
ฮะจริงหรอเนี่ย ป้าด.....สกปรกโสโครกที่สุด.....ทำไมโรงเรียนฉันถึงได้อาภัพเช่นนี้หนอ
\"ก็ได้ ที่รัก...เอ๊ย!\" ตายละฉันลืมตัวไป \"เฮ้!เมื่อกี้เธอว่าไงนะ\"
\"เออ...ไม่มีอะไรหรอกนะ...แค่จะชมว่านายนี่ใจดีจะพาฉันหนีไปด้วยน่ะ\"
\"อ๋อ...งั้นหรอ\" เอ๋...ยิ้มที่มุมปากแบบนี้มันเหมือนมีเลศนัยแฮะ
เอาไงเอากันได้ไปกับผู้ชายสองต่อสองแบบนี้มีหนเดียวนะผึ้ง
ว่าแล้วฉันกับเทพบุตรก็ย่องสุดๆ แบบไม่มีใครรู้จริงๆ จนมาถึงชั้นสอง ว่าไปว่ามา มันก็เหนื่อยเอาการเหมือนกันนะเนี่ย เดี๋ยวไปทางนั้นก็เจออาจารย์คนนั้นคนนี้ แทบไม่ให้หยุดหายใจกันเลยก็ว่าได้นะ
\"เฮ้อรอดมาได้ซักที\" พ่อเทพบุตรเกริ่นนำขึ้นก่อน
\"เออนี่นาย ทำไมนายต้องช่วยฉันไว้ด้วยหรอ ในเมื่อเราไม่เคยรู้จักกันเลยแม้แต่น้อย\" นั่นสินะ เอ๊ะหรือว่าเราเป็นเนื้อคู่กันน้า.........
\"แล้วทำไมเธอถึงเชื่อใจฉันล่ะ \" โอ้...พระเจ้า ยิ่งดูใกล้ๆก็ยิ่งหล่อ
\"นี่นายหลงตัวเองไปรึเปล่า ฉันก็แค่ไม่อยากไปทำ...\" ต้องหาเหตุผลไว้ก่อนเพื่อความเนียนต่อไป
\"เออช่างมันเถอะ นี่ เธอชื่ออะไร\" อ้าว ได้ไงฉันยังไม่ได้บอกเหตุผลนายเลยนะ แต่เอ๋ นายหล่อนั่นถามชื่อฉันเหรอ .เริ่มถามกันก่อนเลยนะ //^^// ไม่รู้รึไงว่าคนเขาก็เขินเป็นเหมือนกัน ดูซิไม่ทันไรหน้าฉันก็แดงเป็นลูกตำลึงซะเเล้ว
\"นายจะรู้ไปทำไมกัน ไม่เห็นจะสำคัญตรงไหนเลย และอีกอย่างนะ พ่อแม่ฉันก็สอนว่าเป็นผู้หญิงต้องรักนวลสงวนตัวด้วย ถ้าฉันบอกนายไป มันจะไม่น่าเกลียดหรอ
\" อันที่จริงนะ คำพูดเนี้ย อีตาเพทาย สอนฉันไว้ต่างหาก ว่าเป็นผู้หญิงต้องหัดเล่นตัวเข้าไว้ (อย่าแปลกใจ อีตาเพทาย เนี่ย พี่ชายสุดบ้าดีเดือดของฉันเองแหละ แต่ก็หล่อนะจะบอกให้)
\"นี่เธอ นึกว่าฉันอยากจะรู้ชื่อเสียงเรียงนามของเธอนักรึไง ก็แค่จะเอาไว้ทวงบุญคุณทีหลังเฉยๆน่ะ\"
ฮือๆTT_TT ไหงพูดทำร้ายจิตใจกันจัง หนอย...หน้าตาก็ดีนะ แต่ดันมาเผยตัวตนที่แท้จริงให้เห็นกันจะๆขนาดนี้ฉันรับไม่ได้
ตอนแรกไอ้ฉันก็นึกว่าที่ช่วย เพราะหลงเสน่ห์หน้าตาอัน งดงาม เลิศ วิไล อย่างฉัน แต่ที่ไหนได้ก็จะเอาไว้ทวงบุญคุณภายหลัง ชิ !ร้ายที่สุดเห็นความสวยของฉันเป็นเครื่องตอบแทนอย่างนั้นหรอ
\"สงเคราะห์หน่อยละกัน ฉันชื่อผึ้ง แล้วนายล่ะ\" ก็อ่อยๆไปก่อนละกัน เผื่อจะได้มีกิ๊กใหม่ก็อาจจะเป็นได้ เพราะฉันเองก็หน้าตางามไม่พ้ Miss Thailand Universeเหมือนกันแหละย่ะ
\"ฉันน่ะหรอ...\" อะโด่...แต่ฉันก็ไม่ได้อยากจะรู้ชื่อนายนักหรอก
\"นายเป็นอัลไซเมอร์รึไง แค่นี้ก็จำชื่อตัวเองไม่ได้\"
\"จ้างให้ฉันก็ไม่บอกเธอหรอก บ๊ายบายไว้เจอกันใหม่นะจ๊ะผึ้งคนสวย\" เฮ้ย กะจะชิ่งหนีงั้นหรอ
ใจนึงฉันก็อยากกระโดดกอดอีตานี่อยู่หรอกนะอีคำพูดตอนสุดท้ายเนี่ย น่ารักซะไม่มีเลย
แต่...ไม่ได้! ชื่อฉันน่ะออกจะน่ารักและเป็นที่รู้จักในหมู่คนมากซะด้วย ถ้าอีตานั่นเอาไปเผยแพร่ให้กับประชาชีได้รู้ละว่า วันนี้ได้หลบหนีการเช็คชื่อมาด้วยกันกับผึ้งคนสวย และถ้าอีตาเพทายได้รับรู้จากสมุนตัวฉกาจอย่างนายณัติล่ะฉัน ซวยซ้ำซวยซ้อนแน่ ( อีตานี่ยิ่งเป็นพวกหึงหวงไม่เข้าท่าอยู่ด้วย ) ไม่น่ามาหลงคารมอีตานี่เล้ย เคลิ้มนิด เคลิ้มหน่อยละเรื่องใหญ่เลยทีนี้
เฮ้ย !...ตายแล้วฉัน นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วเนี่ยยัยผึ้งเอ๊ย เสร็จแน่ๆ
ว่าแล้วฉันก็รีบสวมรอยเป็นหนอนชาเขียวกระดื๊บๆ คืบคลานเข้าไปในห้องอย่างเงียบที่สุด ทำไมน้าชีวิตฉันถึงตกตระกำลำบากได้ถึงเพียงนี้หนอ นอกจากที่จะต้องระวังอาจารย์ถวิลหาสุดที่รักแล้วยังต้องระวังหัวเน่า เอ้ย ! หัวหน้าตัวฉกาจจอมขัดขวางความสำเร็จของฉันอีกแน่ะ
\"เอ๊กอีเอ๊กๆ...เอ๊กอีเอ๊กๆ...\" ฉันส่งรหัสลับขอความช่วยเหลือจากยัยปริ๊ม ที่ตอนนี้อาจารย์ถวิลหาสุดที่รักกำลังเขียนยิกๆๆอยู่บนกระดาน
แล้วหัวเน่าตัวแสบก็กำลังยืนอย่างสง่างามอยู่ข้างๆอาจารย์ถวิลหา กลอกลูกตาไปมาๆ ส่วนยัยปริ๊มก็นั่งอยู่ข้างๆหน้าต่างแถวหลังสุด พอยัยปริ๊มได้ยินรหัสลับนี้ปุ๊บ เจ้าหล่อนก็ส่งสัญญาณกลับมาทันที
\"อู๊ดๆ...อู๊ดๆ...\" ต๊ายเสียงน่าเกลียดที่สุด
ว่าแล้วยัยปริ๊มก็ใช้กลอุบายหลอกล่อ
\"กรี๊ด...>o<~\"
\"เปรมฤดี มีอะไร ทำไมต้องส่งเสียงดังด้วย\" อาจารย์ถวิลหาถามยัยปริ๊มด้วยความตกใจ
\"ก็ อาจารย์ขา...ตรงนั้นอะ มีอะไรก็ไม่รู้เห็นเป็นลางๆค่ะ\" อาฮ๊า ยัยปริ๊มก็เนียนไม่แพ้ฉันเลยนะ
เนี่ย สมเเล้วที่เป็นเพื่อนสุดเลิฟของฉัน
ควับ ทุกคนหันไปเป็นทางเดียวกันหมด
ได้โอกาสละฉัน ฉันรีบสปริงตัวขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ข้างยัยปริ๊มทันที
\"ไหนๆๆ อาจารย์ว่ามันไม่เห็นจะมีอะไรเลยนะเปรมฤดี เธอตาฝาดรึเปล่า\" ก๊ากๆ...^O^ น่าขำชะมัดเลยโง่กันทั้งห้อง
\"เอ่อ...อ้อ อาจารย์ขาหนูคงตาฝาดไปจริงๆมั้งคะเนี่ย ใช่ไหมผึ้ง\" ว่าเเล้วยัยปริ๊มก็ยัยคงเนียน
ต่อไป แลวฉันจะทำไงได้ล่ะก้อต้องเล่นให้เนียนยิ่งกว่าไง
\"เออๆใช่ค่ะอาจารย์ ยัยเนี่ยชอบดูหนังผีบ่อยๆน่ะค่ะ เลยเห็นภาพติดตามั้งคะ\" ฮ้าๆ...ไม่มีใครสงสัยเลยว่าฉันโผล่มาได้ยังไง
ติ๊งต่อง งองหง่อย ~โถ...โรงเรียนของ ฉันเชยชะมัดเลย ไม่รู้จักจะเปลี่ยนเสียงซะบ้างอายโรงเรียนอื่นเขา ทั้งที่ว่าโรงเรียนนี้ก็ออกจะไฮโซ ไฮคลาส ซะขนาดนี้
\"โอเคนะนักเรียน ไม่มีอะไรแล้วนะพรุ่งนี้ค่อยมาต่อกันใหม่\"
Yes…Yes…Yes
\"เฮ้ยปริ๊ม...\" ฉันกำลังจะพูดกับยัยปริ๊ม
\"พรนัชชา=_=… \" นี่คือเสียงอันเย็นยะเยือกของอาจารย์ถวิลหา อ้าวอาจารย์เรียกชื่อฉันทำไมเนี่ย
\"คะ...อา...จารย์ ~\" และนี่คือเสียงของฉันเอง รู้สึกว่าอากาศมันเริ่มเย็นยะเยือกจังแฮะ
\"...\" เงียบฉี่เลย หรือว่าอาจารย์จะรู้แล้วว่าเรามาสายแล้วแอบเข้าห้องมา ฮือๆTT^TT
\"...\" ฉันเองก็ไม่กล้าแหกปากเหมือนกัน (ก็เพราะรัศมีแรงอาฆาตของอาจารย์ถวิลหาน่ะสิ มันแพร่สะพัดมาทางฉัน)
\"คอยเตือนเปรมฤดีด้วยนะ ว่าอย่าดูให้มากนักถ้ากลัว\"
อิโธ่เอ๊ย...ที่ไหนได้ก็เรื่องที่ฉันจุ๊ขึ้นมานี่เอง ทำเอาแทบหยุดหายใจเลย
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อ่านเเล้วช่วยเม้นด้วยนะค่ะ เพิ่งเเต่ใหม่ ดีหรือไม่ดียังไง ก็บอกด้วยเเล้วกัน
เม้นเเล้วจามาอัพต่อนะค่ะ
ไม่มีคนรับสาย นี่คงเป็นครั้งที่ 5 แล้วล่ะ
เป็นแบบนี้เกือบทุกวัน ที่จะต้องมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในบ้านหลังนี้ เพราะผู้ที่อาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้เป็นผู้หญิงที่
ชอบตื่นสายเอามากๆขี้เกียจจนเป็นอาจิณเลยก็ว่าได้นะ
กริ๊งงงงงงงงงง............~
ครั้งที่ 6
ก็ยังไม่มีคนมารับสาย สักที
โอ้ย!จะโทรมาทำไมกันนักกันหนักหนา หนวกหูชะมัดเลย
ฉัน ผึ้ง พรนัชชา สาวน้อยสุดเซ็กซี่ไม่แพ้ทาทายังเลยจะบอกให้ สัดส่วน 34:24:35 สูงร้อยกว่าๆอะ ชอบม้า ชอบม้า...
\"จะโทรมาทำไมแต่เช้าเนี่ย ว่างมากไง\"
โอ้โห…OoO ไม่อยากจะ said อุตส่าห์แบกสังขารลงมาจากเตียงเพื่อมารับโทรศัพท์สายที่พิเศษที่อุตส่าห์โทรมาแต่ไก่โห่เลย
\"มันไม่เช้าแล้วย่ะ!! นี่มันจะได้เวลาเคารพธงชาติแล้วนะแก!!\"
แหมที่แท้ก็ยัยปริ๊ม เพื่อนสุดเลิฟของฉันนี่เอง แหมคุณเธอตะโกนซะแก้วหูจะอักเสบซะให้ได้!เลย แล้วมันไม่เช้าตรงไหนเนี่ย กำลัง 8:00 น.อยู่แท้ๆ
\"เออแล้วไงอะ\"
\"นั่นสินะแล้วไง\" บ๊ะ!ยัยนี่จะพูดอะไรก็ไม่พูด กวนประสาทอยู่ได้ เอ๋ ว่าเเต่ว่า วันนี้มันวันอะไนนะ ชักตหงิดๆใจเเล้วแฮะ
\"…+o+ ว๊าก นึกออกแล้ว นี่ฉันต้องไป โรงเรียนนี่นา เดี่ยวได้โดนอาจารย์ถวิลหา หาว่าเป็นแม้วอีกแน่ๆ ทุกทีเลยถ้าไม่ทันเคารพธงชาติ\" ฉันพูดไปเพราะกำลังนึกได้เมื่อกี้นี่เอง สมองช้าจิงเลยช้าน
\"งั้นถ้าแก think ได้แบบนี้ก็ดีละ จากนั้นแกก็คิดเอาเองนะ หึหึ...." ไม่ โอ้พระเจ้าช่วยลูกช้างด้วย หนูไม่อยากเป็นเเม้วหน้าห้องเรียนอีกเเล้วเจ้าค่ะ ช่วยลูกช้างด้วยเถอะ สาธุ
\"เฮ้ยอย่าเพิ่งว่างนะเพื่อน…\" ฉันตะโกนใส่โทรศัพท์ซะดังไปจนสามบ้านเจ็ดบ้านเลย
ตู๊ดๆๆๆๆๆๆๆ แป่วมันดันเจือกวาง นั่นนี่นิเดี๋ยวไปโรงเรียนเห็นดีกันเเน่ เชอะ
งั้นตอนนี้ฉันต้องสปีดเกียร์ 5 เติมน้ำมัน 95 ชิ่งไปอาบน้ำ แปรงฟันก่อนแล้วล่ะ จ๊ากกกกกก...
ผ่านไป 30นาที
ฉันออกตัววิ่งไปปากซอยหน้าบ้าน พร้อมกับอารมณ์ดีแหกปากร้องเพลงไปด้วย
กรี๊ด >o<~ ฉันถึงกับผงะ
เพราะผู้ที่อยู่ตรงหน้าโรงเรียนของฉัน หล่ออะ ¥^¥ ต๊าย…เทพบุตรสุดสวาทของฉัน
♪♫~เจอเธอไกลๆก็ใจหวิว...ตัวมันจะปลิวให้ได้เลย...โธ่เอ๋ยอุตส่าห์เก๊กหน้ามาตั้งนาน...
เธอไม่ได้มองก็ดันเขินบางทีเพลินๆก็ซ้อมหลบสายตาจะอายละนะ..ใครระงับอาการให้ที...
หายใจเข้าก็ เฮ้อ...เธอ... หายใจออกก็เฮ้อ... เธอ~♪♫
ถึงเเม้เพลงมันจะเก่าเเต่ก็เป็นเพลงเดียวที่ฉันนึกได้ในขณะนี้ วู้!! คนอาราย เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็น น่ากินสุดๆเลยอะ อ้าวล้อเล่น ลืมตัว แต่มองแล้ว.... โอ้แม่เจ้าอกอีแป้นจะแตก วู้!!^^ สงสัยวันนี้จะโชคดีซะแล้ว เจอคนหล่อเเต่เช้า โลกนี้ช่างสดใส
ตอนนี้ ฉันขอหายใจเป็นนายนะ หนุ่มหล่อหน้าใสที่อยู่หน้าโรงเรียนของฉัน ยืนอย่างสง่างาม เท่ เก๋ child ซะไม่มี
~ จุ๊กกรู...จุ๊กกรู...จุ๊กกรู...~
เอ๊ะ @ - @ เสียงอะไรแปลกๆ มันรู้สึกสั่นๆ ตรงก้นพิกลแฮะ
ควับ...อ้าวหายไปไหนแล้วล่ะ โถ่หมดกัน คนหล่อไปเเล้ว...
~ ตืด...ตืด...~
อ๋อฉันรู้แล้วว่าเสียงอันอุบาทว์ที่ดังขึ้นขัดจังหวะแค่เพียงเอื้อมมือเดียวเนี่ย ที่แท้มันก็เสียงเตือนว่ามีผู้ประสงค์ดีส่ง love message มาให้ฉันนี่เอง
แถ่นแทนแท๊น......ยัยปริ๊มหรอเนี่ย
@ ยัยผึ้งน้อยเอ๋ย อีก 5 นาที เพชฌฆาตก็จะมาถึงห้องขังแล้ว
ถ้าแกยังมาไม่ทัน น.ญ.เตรียมโดนสั่งประหารชีวิตและโดนกล่าว
หาว่าเป็นแม้วอีกแน่ๆ ฮ่าๆๆๆๆ...^O^ @
By…ปริ๊มน่ารักกว่าผึ้ง ^^
ชะชัดช่า ฉันคิดว่ามันไม่ใช่ love message หรอกนะ แต่มันเป็นแช่ง message ต่างหากล่ะ เฮ้อ...นอกจากจะแช่งและไม่ให้กำลังใจกันแล้ว มันยังขัดจังหวะการชมความหล่อของฉันอีกแน่ะ
ว่าแต่ว่าอยากรู้จังว่าหนุ่มคนนั้นเป็นใครมาจากไหน แต่ที่แน่ๆก็คือ...>~< ใส่ชุดuniform แบบเดียวกันกับโรงเรียนฉันเลย แต่เอ๊ะ ทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้าผู้ชายคนนี้เลยอะ ตัวสูงๆแบบนั้น น่าจะอยู่ม.5 ไม่ก็ม.6ล่ะมั้ง ( ก็ฉันอยู่แค่ม.4เองนี่นา )
\"น้องๆที่มาสายนะครับ กรุณาเข้าแถวเรียงห้องให้เป็นระเบียบด้วยนะครับ\"
เอ๋ เสียงใครกันหน่ะ.. อ่อ ที่แท้ก็พี่ประธานสุดหล่อนี่เอง เริ่มจัดแถวคนที่มาสายกันแล้วเหรอเนี่ย โฮะๆ ^O^ แต่ว่าฉันยังหาที่รักของฉันยังไม่เจอเลย
\"ช่างเถอะ...จ้างให้ก็ไม่ให้เช็คหรอกยะ –_– \" ฉันพูดออกมาเบาๆ แค่เบาๆเองนะ
\"งั้นเธอไปกับฉันไหมล่ะ\" เอ๋...อยู่ดีๆก็มีเสียงผู้ชายมากระซิบข้างๆฉัน เฮ้ย! แต่ขนาดฉันพูดเบาแล้วยังมีคนได้ยินอีกหรอเนี่ย สงสัยระบบประสาทหูถ้าจะเป็นเลิศแฮะ
( - -) ควับ พอฉันหันไปแค่นั้นแหละแม่เจ้าโว้ย......
นั่นแหละ เทพบุตรสุดหล่อของฉันเอง หน้าใสไร้สิว เหมือนในโฆษณาเปี๊ยบเลย ใช้อะไรเนี่ยขอสูตรมั่งได้ไหมแต่ที่แน่ๆนะ ที่ได้ยินฉัน
พูดเมื่อกี้ นอกจากประสาทหูจะเป็นเลิศแล้ว อีกประการหนึ่งก็คงจะเป็นเพราะว่าใจเราสื่อถึงกันแน่เลย ^^*
\"มันจะดีหรอนาย\" แหม...ไอ้ฉันก็แกล้งทำเป็นใสซื่อบริสุทธิ์ซะหน่อย เพื่อความเนียน
\"หรือว่าเธออยากจะไปขัดส้วม...เอามั้ย\" โธ่เทพบุตรของฉันพูดอ้อมค้อมไม่ได้รึไง ทำไมต้องมากระแทกคำว่าส้วมใส่ฉันด้วยเนี่ย
ฮะจริงหรอเนี่ย ป้าด.....สกปรกโสโครกที่สุด.....ทำไมโรงเรียนฉันถึงได้อาภัพเช่นนี้หนอ
\"ก็ได้ ที่รัก...เอ๊ย!\" ตายละฉันลืมตัวไป \"เฮ้!เมื่อกี้เธอว่าไงนะ\"
\"เออ...ไม่มีอะไรหรอกนะ...แค่จะชมว่านายนี่ใจดีจะพาฉันหนีไปด้วยน่ะ\"
\"อ๋อ...งั้นหรอ\" เอ๋...ยิ้มที่มุมปากแบบนี้มันเหมือนมีเลศนัยแฮะ
เอาไงเอากันได้ไปกับผู้ชายสองต่อสองแบบนี้มีหนเดียวนะผึ้ง
ว่าแล้วฉันกับเทพบุตรก็ย่องสุดๆ แบบไม่มีใครรู้จริงๆ จนมาถึงชั้นสอง ว่าไปว่ามา มันก็เหนื่อยเอาการเหมือนกันนะเนี่ย เดี๋ยวไปทางนั้นก็เจออาจารย์คนนั้นคนนี้ แทบไม่ให้หยุดหายใจกันเลยก็ว่าได้นะ
\"เฮ้อรอดมาได้ซักที\" พ่อเทพบุตรเกริ่นนำขึ้นก่อน
\"เออนี่นาย ทำไมนายต้องช่วยฉันไว้ด้วยหรอ ในเมื่อเราไม่เคยรู้จักกันเลยแม้แต่น้อย\" นั่นสินะ เอ๊ะหรือว่าเราเป็นเนื้อคู่กันน้า.........
\"แล้วทำไมเธอถึงเชื่อใจฉันล่ะ \" โอ้...พระเจ้า ยิ่งดูใกล้ๆก็ยิ่งหล่อ
\"นี่นายหลงตัวเองไปรึเปล่า ฉันก็แค่ไม่อยากไปทำ...\" ต้องหาเหตุผลไว้ก่อนเพื่อความเนียนต่อไป
\"เออช่างมันเถอะ นี่ เธอชื่ออะไร\" อ้าว ได้ไงฉันยังไม่ได้บอกเหตุผลนายเลยนะ แต่เอ๋ นายหล่อนั่นถามชื่อฉันเหรอ .เริ่มถามกันก่อนเลยนะ //^^// ไม่รู้รึไงว่าคนเขาก็เขินเป็นเหมือนกัน ดูซิไม่ทันไรหน้าฉันก็แดงเป็นลูกตำลึงซะเเล้ว
\"นายจะรู้ไปทำไมกัน ไม่เห็นจะสำคัญตรงไหนเลย และอีกอย่างนะ พ่อแม่ฉันก็สอนว่าเป็นผู้หญิงต้องรักนวลสงวนตัวด้วย ถ้าฉันบอกนายไป มันจะไม่น่าเกลียดหรอ
\" อันที่จริงนะ คำพูดเนี้ย อีตาเพทาย สอนฉันไว้ต่างหาก ว่าเป็นผู้หญิงต้องหัดเล่นตัวเข้าไว้ (อย่าแปลกใจ อีตาเพทาย เนี่ย พี่ชายสุดบ้าดีเดือดของฉันเองแหละ แต่ก็หล่อนะจะบอกให้)
\"นี่เธอ นึกว่าฉันอยากจะรู้ชื่อเสียงเรียงนามของเธอนักรึไง ก็แค่จะเอาไว้ทวงบุญคุณทีหลังเฉยๆน่ะ\"
ฮือๆTT_TT ไหงพูดทำร้ายจิตใจกันจัง หนอย...หน้าตาก็ดีนะ แต่ดันมาเผยตัวตนที่แท้จริงให้เห็นกันจะๆขนาดนี้ฉันรับไม่ได้
ตอนแรกไอ้ฉันก็นึกว่าที่ช่วย เพราะหลงเสน่ห์หน้าตาอัน งดงาม เลิศ วิไล อย่างฉัน แต่ที่ไหนได้ก็จะเอาไว้ทวงบุญคุณภายหลัง ชิ !ร้ายที่สุดเห็นความสวยของฉันเป็นเครื่องตอบแทนอย่างนั้นหรอ
\"สงเคราะห์หน่อยละกัน ฉันชื่อผึ้ง แล้วนายล่ะ\" ก็อ่อยๆไปก่อนละกัน เผื่อจะได้มีกิ๊กใหม่ก็อาจจะเป็นได้ เพราะฉันเองก็หน้าตางามไม่พ้ Miss Thailand Universeเหมือนกันแหละย่ะ
\"ฉันน่ะหรอ...\" อะโด่...แต่ฉันก็ไม่ได้อยากจะรู้ชื่อนายนักหรอก
\"นายเป็นอัลไซเมอร์รึไง แค่นี้ก็จำชื่อตัวเองไม่ได้\"
\"จ้างให้ฉันก็ไม่บอกเธอหรอก บ๊ายบายไว้เจอกันใหม่นะจ๊ะผึ้งคนสวย\" เฮ้ย กะจะชิ่งหนีงั้นหรอ
ใจนึงฉันก็อยากกระโดดกอดอีตานี่อยู่หรอกนะอีคำพูดตอนสุดท้ายเนี่ย น่ารักซะไม่มีเลย
แต่...ไม่ได้! ชื่อฉันน่ะออกจะน่ารักและเป็นที่รู้จักในหมู่คนมากซะด้วย ถ้าอีตานั่นเอาไปเผยแพร่ให้กับประชาชีได้รู้ละว่า วันนี้ได้หลบหนีการเช็คชื่อมาด้วยกันกับผึ้งคนสวย และถ้าอีตาเพทายได้รับรู้จากสมุนตัวฉกาจอย่างนายณัติล่ะฉัน ซวยซ้ำซวยซ้อนแน่ ( อีตานี่ยิ่งเป็นพวกหึงหวงไม่เข้าท่าอยู่ด้วย ) ไม่น่ามาหลงคารมอีตานี่เล้ย เคลิ้มนิด เคลิ้มหน่อยละเรื่องใหญ่เลยทีนี้
เฮ้ย !...ตายแล้วฉัน นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วเนี่ยยัยผึ้งเอ๊ย เสร็จแน่ๆ
ว่าแล้วฉันก็รีบสวมรอยเป็นหนอนชาเขียวกระดื๊บๆ คืบคลานเข้าไปในห้องอย่างเงียบที่สุด ทำไมน้าชีวิตฉันถึงตกตระกำลำบากได้ถึงเพียงนี้หนอ นอกจากที่จะต้องระวังอาจารย์ถวิลหาสุดที่รักแล้วยังต้องระวังหัวเน่า เอ้ย ! หัวหน้าตัวฉกาจจอมขัดขวางความสำเร็จของฉันอีกแน่ะ
\"เอ๊กอีเอ๊กๆ...เอ๊กอีเอ๊กๆ...\" ฉันส่งรหัสลับขอความช่วยเหลือจากยัยปริ๊ม ที่ตอนนี้อาจารย์ถวิลหาสุดที่รักกำลังเขียนยิกๆๆอยู่บนกระดาน
แล้วหัวเน่าตัวแสบก็กำลังยืนอย่างสง่างามอยู่ข้างๆอาจารย์ถวิลหา กลอกลูกตาไปมาๆ ส่วนยัยปริ๊มก็นั่งอยู่ข้างๆหน้าต่างแถวหลังสุด พอยัยปริ๊มได้ยินรหัสลับนี้ปุ๊บ เจ้าหล่อนก็ส่งสัญญาณกลับมาทันที
\"อู๊ดๆ...อู๊ดๆ...\" ต๊ายเสียงน่าเกลียดที่สุด
ว่าแล้วยัยปริ๊มก็ใช้กลอุบายหลอกล่อ
\"กรี๊ด...>o<~\"
\"เปรมฤดี มีอะไร ทำไมต้องส่งเสียงดังด้วย\" อาจารย์ถวิลหาถามยัยปริ๊มด้วยความตกใจ
\"ก็ อาจารย์ขา...ตรงนั้นอะ มีอะไรก็ไม่รู้เห็นเป็นลางๆค่ะ\" อาฮ๊า ยัยปริ๊มก็เนียนไม่แพ้ฉันเลยนะ
เนี่ย สมเเล้วที่เป็นเพื่อนสุดเลิฟของฉัน
ควับ ทุกคนหันไปเป็นทางเดียวกันหมด
ได้โอกาสละฉัน ฉันรีบสปริงตัวขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ข้างยัยปริ๊มทันที
\"ไหนๆๆ อาจารย์ว่ามันไม่เห็นจะมีอะไรเลยนะเปรมฤดี เธอตาฝาดรึเปล่า\" ก๊ากๆ...^O^ น่าขำชะมัดเลยโง่กันทั้งห้อง
\"เอ่อ...อ้อ อาจารย์ขาหนูคงตาฝาดไปจริงๆมั้งคะเนี่ย ใช่ไหมผึ้ง\" ว่าเเล้วยัยปริ๊มก็ยัยคงเนียน
ต่อไป แลวฉันจะทำไงได้ล่ะก้อต้องเล่นให้เนียนยิ่งกว่าไง
\"เออๆใช่ค่ะอาจารย์ ยัยเนี่ยชอบดูหนังผีบ่อยๆน่ะค่ะ เลยเห็นภาพติดตามั้งคะ\" ฮ้าๆ...ไม่มีใครสงสัยเลยว่าฉันโผล่มาได้ยังไง
ติ๊งต่อง งองหง่อย ~โถ...โรงเรียนของ ฉันเชยชะมัดเลย ไม่รู้จักจะเปลี่ยนเสียงซะบ้างอายโรงเรียนอื่นเขา ทั้งที่ว่าโรงเรียนนี้ก็ออกจะไฮโซ ไฮคลาส ซะขนาดนี้
\"โอเคนะนักเรียน ไม่มีอะไรแล้วนะพรุ่งนี้ค่อยมาต่อกันใหม่\"
Yes…Yes…Yes
\"เฮ้ยปริ๊ม...\" ฉันกำลังจะพูดกับยัยปริ๊ม
\"พรนัชชา=_=… \" นี่คือเสียงอันเย็นยะเยือกของอาจารย์ถวิลหา อ้าวอาจารย์เรียกชื่อฉันทำไมเนี่ย
\"คะ...อา...จารย์ ~\" และนี่คือเสียงของฉันเอง รู้สึกว่าอากาศมันเริ่มเย็นยะเยือกจังแฮะ
\"...\" เงียบฉี่เลย หรือว่าอาจารย์จะรู้แล้วว่าเรามาสายแล้วแอบเข้าห้องมา ฮือๆTT^TT
\"...\" ฉันเองก็ไม่กล้าแหกปากเหมือนกัน (ก็เพราะรัศมีแรงอาฆาตของอาจารย์ถวิลหาน่ะสิ มันแพร่สะพัดมาทางฉัน)
\"คอยเตือนเปรมฤดีด้วยนะ ว่าอย่าดูให้มากนักถ้ากลัว\"
อิโธ่เอ๊ย...ที่ไหนได้ก็เรื่องที่ฉันจุ๊ขึ้นมานี่เอง ทำเอาแทบหยุดหายใจเลย
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อ่านเเล้วช่วยเม้นด้วยนะค่ะ เพิ่งเเต่ใหม่ ดีหรือไม่ดียังไง ก็บอกด้วยเเล้วกัน
เม้นเเล้วจามาอัพต่อนะค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น