ฮัสซัสซิน : เขี้ยวจันทรา

ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบท โลกมายา

 
จันทร์เสี้ยวทองแสงอยู่กลางนภาอันมืด สะท้อนกับดวงตาสีคราม กะเกิดประกายเล็กๆน้อยในดวงตาคู่นั้น ดวงตาที่เหม่อลอยแสดงถึง 

ใจที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ได้ลอยละล่องหายไปกับความฝัน.....

แต่บางอย่างทำให้ ดวงตาคู่นั้นตื่นออกมาจากพวง...จันทร์เสี้ยวที่เธอกำลังจ้องอยู่นั้น มีใครบางคนนั่งอยู่ราวกับไช้ ดวงดาวนั้นเป็น

เก้าอี้.....พอมองดีดี ถึงทำไห้รู้ว่า คนๆนั้นเป็นสาวงาม รูปร่างอรชร บวกกับผมสีเงินที่ยาวลงมาทำไห้เธอคนนั้นดูสวยยิ่งนัก สาวคนนั้นไส่

ชุดที่ไม่เหมือนกับชุด แต่เป็นเหมือนกับนำผ้าสีขาวมาห่อตัวไว้ แต่ผ้านั้นก้อปกปิดมิดชิดเกือบทุกส่วนของร่างกาย เว้นที่ขาที่เพรียวบาง

จะโผล่ออกมาเป็นบางส่วนเท่านั้นเอง....

"ไจน่า ทำไรอยู่น่ะ นี่มันดึกแล้วนะ มานอนได้แล้ว" เสียงตะโกนดังขึ้นมาจากในเกวียน

"ค่าๆ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ" เสียงใส ของเจ้าของนัยน์ตาสีคราม ตอบพร้อมหันไปข้างหลัง แต่ทันใดที่เธอหันกลับมานั้น สาวงามแห่ง

จันทราได้หายไปแล้ว..... 

ไจน่าถอนหายใจ ก่อนจะเหวี่ยงตัวจากหน้าเกวียน ข้ามไปยัง หลังเกวียนอย่างคล่องแคล่ว เมื่อตัวเธอลอยมาถึงหลังเกวียนแล้ว มือเธอ

ก็จับที่หลังคาเกวียนก่อนที่จะ เหวี่ยงขาเข้าไปในเกวียน ตามด้วยตัวของตัวเอง

"โอ๊ย" เสียวร้องดังลั่นหลังจากที่เธอเข้าไปในเกวียน เด็กสาวอยุ 15 กำลังนั่งคลำหน้าตัวเองอย่างเจ็บปวด

"มนัจะมากไปแล้วนะ ไจน่า ทำไมเธอถึงเอาเท้าของเธอมาประกบหน้าฉัน"เสียงตะโกน ทำให้ไจน่าถึงกับต้องอุดหู"ลีลาจริงๆ"

" แหม่ เธอก้อรู้ว่าลีลาของฉันนี่มัน อันตรายแค่ไหน แล้วจะเอาหน้ามารับเท้าฉันทำไมล่ะ"เด็กสาวอีกคนหนึ่งหันขวับ มองเจ้าเพื่อนตรง

หน้า ขอโทษก็ไม่ ขอโทษ แถมยังมากวน ด้วยปากสุดเสียของมันอีก......

"เอาเหอะๆ นอนได้แล้ว ง่วง" เด็กสาวตัวบท

"จ้า ตื่นมาก้อหายแล้วล่ะนะ รีน เพื่อนรัก"ไจน่าปลอบพร้อมฟุบลงไปนอน หารู้ไม่ว่า มีคนบางคนกำลังจ้องเทออยู่

...ทำม้าย ทำไม ฉันต้องมาอยู่กะพวกคนไม่มีนามสกุลนี่ด้วยนะ.... คนที่นอนไม่หลับคิด

...ชื่อก้อเพราะอยู่หรอก ทั้งไจน่า ทั้งรีน แต่ทำไมสองคนนี้มันไม่มีนามสกุลนะ ช่างเหอะ นอนดีกว่า.....ว่าแล้วอีกคนก้อหลับไป

เวลาผ่านไป เรื่อย....เรื่อย.....

ตุ๊กตารูปไก่ที่วางอยู่บนที่นอนของไจน่าเริ่มมีการเคลื่อนไหว...... ตาสีดำเข้มที่เคยปิดสนิทเบิกโพลง ตัวที่หุ้มด้วยขนมีการพองขึ้น 

จากนั้นก็

เอ้ก อี เอ้ก เอ้ก........เอ้ก อี เอ้ก เอ้ก.........เอ้ก อี เอ้............ 

ตูม...แอ๊ก...โครมมม

ตุ๊กตาไก่ขันโดนเตะออกไปนอกเกวียนโดยฝีมือของเจ้าของมันเอง เพื่อนของเธอที่ตื่นแล้วทำหน้ายิ้มแห้ง และพูดด้วยเสียงสุด อนิจจัง

"ไจน่า ถ้าเธอชอบนอนสายๆ ทำไมไม่ ดยนมันทิ้งไปเลยล่ะ" รีนถาม ทันใดก็มีปฏิกิริยาจากคนขี้เซา

"อาไร เหร...อ" เสียงที่ยังไม่ตื่นถามมา

"ก็ตุ๊กตาไก่ของเธอน่ะ" เพื่อนอีกคนเสริม ทันใดนั้นดวงตาสีครามก็เบิกโพลง

"ว่าไงนะ พวกเธอเตะไก่ของฉันอีกแล้วเหรอ" นิ้วชี้กับนิ้วกลางยื่นออกไปก่อนจะแยกเป็นสองทาง เพื่อที่จะชี้คนสองคนในเวลาเดียวกัน

รีน กับ อีกคน มองหน้ากันพร้อมทำหน้าหน่ายใจ

"มาทำหน้าหน่าย อะไรกัน เตะไก่ฉันสมควรได้รับโทษ" ไจน่าลุกขึ้นทำไห้เกวียนสะดุดเล็กน้อยก่อนจะเคลื่อนที่ต่อ รีนกับอีกคน มอง

หน้ากันอีกครั้งแต่คราวนี้เต็มไปด้วยรอยยิ้มอำมหิต ร่างบางของเจ้าของผู้รักไก่ก็โดนเตะออกมานอกเกวียน ล้มโครมลงไปตรงหญ้าที่อยู่

ข้างล่าง

"อ้าว ลงไปได้ไงน่ะ ลงไปก็ดีแล้วไปเก็บไก่ตัวเองมาด้วยล่ะ" รีนพูดพร้อมกลั้วหัวเราะ

"ฝากไว้ก่อนเถอะรีน... มาแชล แค้นนี้มีชำระ" ชี้หน้าฝากฝังความแค้นเสร็จก็รีบวิ่งไปเก็บไก่น้อยที่โดนเตะ เมื่อเก็บไก่ได้แล้วก้อชักไม้ที่

มีขนาดไหญ่กว่าตะเกียบเล็กๆน้อยๆ แล้วจากนั้นประกายแสงก็ผุดขึ้นมาจากปลายไม้ก่อนจะเป็นเส้นตรง เลื้อยไปเกาะที่ท้ายเกวียน....

ตัวเธอก้อลอยตามเกวียนไป..... แค้นนี้มีชำระแน่พวกเพื่อนบังเกิดเกล้า