.0...หนุ่มสุดเซอ กิ๊กสาวสุดแสบ..0..

ลำดับตอนที่ #1 : +++เผลอเหยียบขี้ด๊อก+++

“ กรี๊ด !! ” เธอตายแน่นายูอุน ทำไมทำกับฉันแบบนี้ !! “ ฉันนายูอุนเด็กน้อยน่ารักประจำบ้าน กำลังถูกนางพญาหน้าโหดไล่ตี

“ พี่ซองยุน ฉันเอาไปใส่แป็บเดียวเอง ทำไม….” ฉันยังพูดไม่จบ อะไร แข็งๆไวๆก็พุ่งมาชนหัวฉันอย่างแรง “ เจ็บนะ ฝากไว้ก่อนเถอะ แบร่”

         ฉันเลยวิ่งออกจากบ้านด้วยสติอันเงอะงะของฉัน ไม่รู้ทำไมแค่เอากระโปรงลูกไม้สีชมพูของพี่ไปใส่แค่ 2วันเอง แหะ แหะ…( มันก็นานนะ ) แค่เนี่ยต้องลงมือกันด้วย คิดแล้วเจ็บใจ ฮึ่ย! ตายแล้วนี่ฉันเลยอดกินข้าวเช้าเลย ให้ตายสิ แต่เอ๊ะ! จะว่าไปเราก็ปิดเทอมมานานแล้วนะ (พึ่งนึกออก ฮิฮิ ๆๆ)จะว่าไปมันก็ใกล้เปิดเทอมใหม่เเล้ว แต่เรายังไม่ได้ซื้อชุด ม.ปลายเลย (ลืมบอกไปค่ะ ฉันกำลังขึ้น ม.4แล้ว)จะทำไงดี กลับบ้านไปต้องบอกแม่ซะแล้ว อากาศในยามเช้านี้ สดชื่นจังเลยแต่ เอ๊ะ! อยากเป็นลม มึนหัวจัง เก้าอี้ก็ไม่มีนั่งแต่ยังไม่ได้คิดอะไร ฉันก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งเดินมา แต่ทำไมหน้าดุจัง แต่โอ้ว!! ทำไมหล่อ(โครต)ยังงี้เนี่ย เห็นแล้วใจแทบหยุดเต้น ทำหน้ายังกับแบกโลกมาเลย สยองอ่ะ! เขาเดินตรงมาที่ฉัน

“ นี่เธอ !” ตานั่นเรียกฉัน จะเรียกทำไมเนี่ย ถ้าติดว่าไม่หล่อนะ น่าดูเลย

“ มีอะไรเหรอ “ ฉันทำหน้าเหรอหรา

“ เธอเหยียบขี้หมาอ่ะ “ ฮะ! อะไรนะ นายพูดใหม่สิ

“ นายพูดอะไรของนาย “ พูดมาได้ว่าเหยียบขี้หมา เดี๋ยวเหอะแล้วเขาก็พูดว่า

“ ก็หยั่งที่พูด “ อะไรของนาย แล้วอีตาหน้าแบกโลก (ฉันขอเรียกแบบนี้ละกันค่ะ)ก็เดินทำหน้าแบกโลกเดินผ่านฉันอย่างไม่ใส่ใจ

          ฉันเลยก้มลงมองที่เท้าฉัน แต่แล้วฉันก็ “ กรี๊ด!!! “ ขี้หมาจริงๆด้วยโอ๊ย! ซวยจริงๆ ฉันเลยรีบกระโดดออกจากกองขี้หมาทันที แต่ด้วยความที่ฉันมึนหัวอยู่แล้วเลย

“ เป็นอะไรรึเปล่าครับ “ เสียงใครละเนี่ย พอฉันลืมตาก็พบว่า อ๊าย! ใครกันหล่อจังหน้าเนี่ยหวานเชียว น่ารักจัง สงสัยเขาคงจะช่วยรับฉันไว้ถึงว่าล้มแต่ไม่เจ็บ

“ เธอมานั่งตรงนี้ก่อน “ เขาพูดพลางพาฉันไปนั่งที่เก้าอี้อีกฝากหนึ่ง แหมทีเวลาฉันมองหาเก้าอี้ดันมองไม่เห็นแต่…ยังไม่ทันได้คิดต่อเสียงของเขาก็ทำให้ฉันต้องหันไปมอง

“ หน้าซีดจัง เอ้า…นี่ “ เขาพูดพลางหยิบผ้าเช็ดหน้า ซับใบหน้าที่มีเหงื่อของฉัน

“ ขอบใจนะ แต่ฉันไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ “ ฉันพูดพลางเอาผ้าเช็ดหน้าของเขามาเช็ดหน้าตัวเอง ฉันพึ่งสังเกตุ ผ้าเช็ดหน้าเขาเป็นลายโปเกมอนด้วย น่ารักจัง

“ เธอหน้าซีดก็ระวังหน่อยนะ เธอ….” เขาพูดไม่จบ อ๋อนายยังไม่รู้จักฉัน

“ ฉันชื่อนายูออุน ขอบใจมากนะที่ช่วย ฉันน่ะ “ ต้องขอบใจจริงๆไม่งั้นฉันคงตายคาถนนไปเเล้วล่ะ “ นายชื่อไรเหรอ” ฉันถามไปแล้ว นี่ฉันกล้าถามชื่อผู้ชายที่พึ่งรู้จักได้ไง (แต่ก็ต้องถาม จะได้รู้ไงค่ะ ฮิฮิ ) เขาหันมามองฉันแล้วยิ้ม

“ ฉันชื่อ จุงฮันซุง มากับเพื่อนน่ะแต่มันไปเข้าห้องน้ำแถวนี้เดี๋ยวก็มา “ อ๋อ อย่างงี้นี้เองแต่ฉันก็คิดว่ามันคงไม่บังเอิญหรอกมั้ง แล้วอยู่ๆ เขาก็ลุกขึ้นทันที

“ ฉันไปก่อนนะ เดี๋ยวต้องไปทำธุระอีกไว้เจอกันนะ “ ไปเเล้วเหรอแต่ฉันก็ยิ้มให้เขาคนอะไรไม่รู้ยิ้มโครตน่ารักเลย โอ๊ย ! ทึ่งในความน่ารักอ่ะ

         หลังจากนั้นฉันจึงเดินกลับบ้าน เข้าบ้านต้องเข้าห้องครัวเป็นอันดับแรก แหมถ้าเอาเงินมาด้วยนะ ซื้ออะไรกินไปแล้ว แต่ทำไมบ้านเงียบเชียว จำได้ว่า แม่ออกไปซื้อของก็น่ากลับได้แล้ว ส่วนพ่อป่านนี้ไปทำงานแล้วมั้ง (ลืมบอกไปพ่อทำงานที่โรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่งค่ะ) ส่วนพี่ (นางพญาหน้าโหด นึกแล้วสยอง)คงออกไปข้างนอก (ส่วนพี่ฉันกำลังขึ้น ม.5แล้วค่ะ) แต่เราสองคนอยู่คนละ รร. กัน ดีแล้วล่ะ ฮิฮิๆๆ เผ่นเข้าห้องครัวดีกว่า

      และแล้ววันเปิดภาคเรียนก็มาถึง ฉันเห็นเหล่านักเรียนหน้าใหม่ๆ สวยๆ ทั้งนั้นเต็ม รร. ไปหมด (ลืมบอกไปค่ะ พอฉันขึ้น ม.ปลายก็ย้ายเข้า รร.ใหม่ค่ะ) เลยรู้สึกตื่นเต้นน่ะค่ะ ว้าว! เราแต่งชุด ม.ปลายก็สวยนะ หุหุ ชมตัวเองอีกแล้ง ชุดนักเรียนของฉันเหรอค่ะ เป็นชุดเสื้อแขนยาวสีขาว ทับด้วยเสื้อกั๊กสีน้ำเงิน – แดงลายสก็อต พร้อมด้วยกระโปรงลายสก็อต เลยเข่านิดหน่อยค่ะ แต่จะว่าไปฉันจะได้เพื่อนกับเขาไหมเนี่ย นึกพลางออดเข้าชั้นเรียน ชม.แรกก็ดังขึ้น หลังจากดูรายชื่อตัวเองว่าอยู่ห้องไหนฉันก็มุ่งหน้าสู่ห้องใหม่ทันที

“ เธอ นายูอุนเหรอ ฉันจียองอา จ๊ะยินดีที่ได้รู้จักนะ “ จียองอา เพื่อนใหม่ที่นั่งข้างฉันเรานั่งคู่กัน เธอทักทายด้วยรอยยิ้มสดใส

“ จ๊ะ เช่นกันนะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วย “ ฉันยิ้มให้ยองอาด้วยความเป็นมิตร

...............................................................................

เม่นกานบ้างนะ......อิอิ