คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : จะกินดีๆหรือจะต้องให้ป้อนด้วย...?
ตึง โครม ปึง ปัง ตูม เพล้ง....
เสียงทั้งหลายดังขึ้นมาหลังจากที่เกิดอุบัติเหตุไปได้สักประมาณ 5 นาที ชายหนุ่มผมทองกำลังนอนอยู่ที่บันได เนื่องจากเขา...
ก่อนหน้านั้น 5 นาที
ภายในบ้านของซาวาดะ สึนะโยชิ ซึ่งในขณะเจ้าของบ้านไม่อยู่ ได้มีเสียงอึกทึกครึกโครมเป็นการใหญ่ สาเหตุก็เป็นเพราะว่าเด็กน้อยสองคนที่ดูเผินๆเหมือนจะกำลังเล่นไล่จับกันอยู่ แต่คนในบ้านหลังนี้ ย่อมรู้ดีว่าเจ้าเด็กผู้ชายหัวหยิกหย็อยจะต้องแกล้งเอาขนมของเด็กหญิงหัวเหม่งๆอยู่แน่นอน
"แรมโบ้ เอาของอี้ผิงคืนมานะ"
"555 จ้างให้ก็มาเอาเองสิ ยัยเด็กหัวเหม่ง"
"เฮ้ๆๆ วิ่งลงบันไดแบบนั้น ระวังจะ เหวอออออ"
ดีโน่ซึ่งกำลังห้ามพวกแรมโบ้ไม่ให้เล่นซนอยู่นั้น ได้เกิดพลัดตกบันไดลงมาจากชั้นบน ซึ่งเป็นเพราะเขาซุ่มซ่ามนั่นเอง -.-;; และตอนนี้เขาก็ได้ทำกระจกแตกโดยไม่รู้ตัว เพราะว่าแส้ของเขาดันฟาดไปโดนกระจก เจ้าตัวซึ่งตอนนี้กำลังนอนแบ็บไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรอยู่ที่บันไดก็เริ่มได้สติ ก่อนจะปรับสายตาให้มองทัศนียภาพโดยรอบอย่างชัดเจน แต่ที่เขามองเห็นอยู่ตรงหน้ากลับเป็นผู้หญิงผมสีชมพูที่กำลังยื่นหน้าเข้ามาหาเขาอย่างใกล้...
[Bianchi talk]
ฉันมองดีโน่ที่กำลังนอนตายอยู่ตรงบันได ก็เลยเดินไปเพื่อจะช่วยเก็บศพออกไปทิ้ง เอ้ย เพื่อที่จะไปดูว่าเขาเป็นยังไงบ้าง ขณะที่ฉันกำลังสำรวจร่างกายว่ามีเลือดออกตรงไหนบ้างรึเปล่านั้น เขาก็ลืมตาขึ้นมาจ้องหน้าฉันเฉยเลย =-= นั่นเลยทำให้ฉันจ้องเขาตอบ พร้อมทั้งพลางสำรวจใบหน้าของเขาไปด้วยอย่างไม่ตั้งใจ(หรอ?) ตั้งผมสีทองที่ตอนนี้กำลังยุ่งๆไม่เป็นทรง ไล่ลงมายังตา จมูก ปาก แล้วก็เลื่อนสายตามองขึ้นมาที่ตาอีกครั้ง
ติ๊ก ต้อก ติ๊ก ต้อก ติ๊ก ต้อก
ผ่านไป 5 นาที
" เอ่อ เบียงกี้ เธอช่วยเอาหน้าออกไปหน่อยสิ ^-^;;;"
"โอ๊ะ โทษที"
ฉันเลื่อนหน้าออกมา จะว่าไปดูๆแล้วดีโน่ก็ดูดีไม่น้อยเลย(อืมๆๆ พระเอกฟิคฉันเชียวนะ ^o^ อะโฮะๆๆ<<<ไรน์เตอร์) แต่โทษที ฉันมีรีบอร์นอยู่แล้ว ไม่สนใจนายหรอก -///- (แล้วทำไมต้องหน้าแดง<<<ไรน์เตอร์)
"แล้วนาย เป็นอะไรมากมั้ย?"
"ทำไมล่ะ เป็นห่วงหรอ?"
"อืม ถ้าเกิดลูกหมาฉันเป็นอะไรไป รีบอร์นจะหาว่าฉันดูแลไม่ดีนะสิ"
"ง่า =[ ]="
"แล้วตกลงว่า นายเจ็บตรงไหนบ้างมั้ย?"
จิ้มๆๆๆๆๆ
ฉันค่อยๆจิ้มเขา ตั้งแต่หัว แก้ม จมูก เอว ขา แล้วก็แขน ตามลำดับ
"โอยยยยยย"
"อืม ดูท่าทางแล้ว นายคงจะแขนหัก เอาเป็นว่าฉันจะพาไปหาหมอก็แล้วกัน อ๊ะๆๆ ฉันแค่กลัวลูกหมาฉันเป็นหนักมากกว่านี้ แล้วรีบอร์นจะมาว่าฉันนะ ไม่ได้เป็นห่วงนายสักนิ้ดดดดด"
"ยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ ร้อนตัว แสดงว่าเป็นห่วงฉันจริงๆนะสิ"
"จะหุบปากดีๆ หรือจะให้ใช้ poison cooking โปะหน้าก่อนแล้วจะหุบ"
"อะ...โอเค =.=;;; ไม่เห็นจะต้องเล่นโหมดโหดเลยนี่นาาา แค่ล้อเล่นเอง..."
หลังจากนั้นฉันก็ลากดีโน่ให้ตามมายังคลินิค เรื่องอะไรฉันจะไปขอให้อีตาชามาลโรคจิตช่วยล่ะ จริงมั้ย?
"ตกลงว่าแขนหักใช่มั้ย?"
ฉันมองดีโน่ที่เดินยิ้มแหยๆออกมาโดยที่มีเฝือกพันแขนติดมาด้วย
"อืม ^o^;;"
"เย็นแล้ว กลับบ้านไปกินข้าวเย็น ฝีมือม่าม้าดีกว่า"
"อืมๆ ^^;;"
แล้วฉันก็พาดีโน่กลับมายังบ้าน โดยสวัสดิภาพล่ะมั้ง?
"ดีโน่ แขนนายไปโดนอะไรมาน่ะ?"
"อ้อ คือฉันตกบันไดน่ะรีบอร์น แหะๆๆ"
"คุณดีโน่จะทานข้าวถนัดหรอครับเนี่ย?"
"เอ่อ นั่นสินะ ทำไงดี -.-;;;"
ฉันนั่งกินข้าวไป ฟังบทสนทนาของคนร่วมโต๊ะไป นี่ฉันไม่ได้ไม่มีมารยาทนะ พวกเขาพูดเสียงดังกันเองต่างหากล่ะ
"แย่ ละสิ แม่ก็ไม่มีช้อนสำรองด้วย เพราะว่าเมื่อกี้แรมโบ้จังและอี้ผิงจังเพิ่งยืมไปเล่น แล้วทำหายด้วย จะทำยังไงดีล่ะ?"
"มะ...ไม่เป็นไรครับม่าม้า ผมทานได้ ^^;;"
"แต่ว่า..."
"ดีโน่ ฉันว่านายคงจะต้องให้คนช่วยป้อนซะแล้ว.."
"หวา ฉันไม่ป้อนนะรีบอร์น เนอะ คุณดีโน่ ก็คงไม่อยากให้ผมป้อนใช่มั้ยครับ ^^"
"เอ่อ...ก็นะ แหะๆๆ"
"ฉันไม่ได้จะให้นายป้อนดีโน่หรอกนะสึนะ แต่ฉันจะให้เบียงกี้ป้อนต่างหากล่ะ"
พรูดดดดด
ฉันที่กำลังดื่มน้ำอยู่ ได้พ่นน้ำออกมาใส่หน้าของสึนะเต็มๆ เพราะตกใจกับคำพูดของรีบอร์น
"อะไรนะ รีบอร์น ล้อเล่นรึเปล่า? จะให้ฉันป้อนข้าวเขาเนี่ยนะ"
ฉันพูดพลางชี้นิ้วไปที่หัวของดีโน่
"อืม"
"ทำไมฉันต้องป้อนข้าวให้อีตาบ้าม้าพยศนี่ด้วยล่ะ ฉันไม่ได้ทำเจาตกบันไดนะรีบอร์น"
"อย่าลืมนะเบียงกี้ เธอต้องดูแลดีโน่ อย่าลืมสิ แล้วถ้าไม่ใช่เธอ จะมีใครทำอีกมั้ย ฉันวางใจเธอนะเบียงกี้"
"ถ้ารีบอร์นพูดถึงขนาดนั้น ฉันก็ตกลง ^^"
แล้วฉันก็หยิบชามข้าว ตะเกียบ แล้วก็เดินไปนั่งข้างๆดีโน่ ก่อนจะ..
"อ้าปากสิ"
"เอ่อ..."
นี่ฉันต้องมาทำอะไรแบบนี้จริงๆเหรอเนี่ย T^T
"เร็วๆสิ จะกินไม่กิน ห๊ะ?"
"กิน แต่..."
"แต่?"
"แต่เธอตักคำใหญ่ไปอ่ะ"
อะไร คำใหญ่ตรงไหน ฉันก็แค่คีบข้าวขึ้นมาเกือบทั้งชามเท่านั้นเอง ใหญ่ตรงไหน =-=***
"จะกินดีๆหรือจะต้องให้ป้อนด้วย..."
"ด้วย?"
"ด้วยการที่ข้าวลอยไปโปะบนหน้านายไงล่ะ"
"ง่ะ งั้นไม่เอา แต่เบียงกี้ เธอตักคำเล็กๆหน่อยสิ"
"เรื่องมากซะจริง"
ฉันค่อยๆคีบข้าวเป็นคำขนาดพอดีๆ ก่อนจะเริ่มป้อนให้ดีโน่กิน รู้สึกเหมือนกำลังป้อนข้าวสามีเลย ไม่มีทาง ฉันคิดอะไรเนี่ย ในใจฉันมีแต่รีบอร์นคนเดียวเท่านั้น ไม่มีคนอื่นย่ะ...
หลังจากที่ฉันป้อนข้าวดีโน่เสร็จแล้วไปอาบน้ำให้สบายกายหน่อย ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำหลังการอาบน้ำเสร็จ ขณะที่ฉันกำลังจะเดินออกไปจากห้องน้ำ ก็มีเงาคนซ้อนทับ ฉันรีบหันหลังกลับไปดูก็พบว่าเป็น...อีตาบ้าม้าพยศ = =^^^
"มีอะไร?"
"ฉันแค่จะมาขอบใจน่ะ"
"อืม แค่นี้ใช่มั้ย ฉันจะนอน"
"อ้อ เดี๋ยวๆ"
"อะไรอีกล่ะ"
"คือ..."
"คือ?"
"ฝันดีนะยัยแมงป่องพิษ"
จุ๊บบบ
"บาย ฝันดีนะ"
"อีตาบ้าดีโน่ ฝากไว้ก่อนเถอะนะ"
จู่ๆดีโน่ก็มาหอมแก้มฉันเฉยเลย แล้วก็เผ่นแน่บหนีขึ้นไปบนชั้นสอง ฉันยกมือขึ้นลูบแก้มตัวเอง นี่ฉันเป็นอะไรไปไหนว่าจะไม่ใจเต้นกับผู้ชายหน้าไหนนอกจากรีบอร์นล่ะ สงสัยวันนี้คงจะเหนื่อยมาทั้งวัน เฮ้อ นอนดีกว่า...
เสร็จไปอีกบทแล้ววว
ความคิดเห็น