คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Fanciful 9
“เอาละเด็ก ๆ มาครบกันแล้วใช่ไหม ครบทุกกลุ่มทุกคู่แล้วใช่ไหม”
“ถ้าอย่างงั้นเชิญ คู่ที่หาสิ่งของเจอด้วยจ๊ะ ข้างหน้าเลนจ๊ะเด็ก ๆ”ผมกับทงแฮก้าวออกไปข้าง ๆ ผมก็มีคู่ของ ซองมินและ คยูฮยอนยืนอยู่ข้าง ๆ
“เอาละ ครูว่าคู่ที่ทำภารกิจสำเร็จนั้นคงได้ภารกิจใหม่จากผู้ที่ประจำอยู่ที่ของแล้วใช่ไหม”
“ถ้าอย่างนั้นคู่ที่ไดรับภารกิจใหม่นั้นต้องทำตามที่ผู้นั้นบอกจนกว่าจะครบกำหนดที่เค้ากำหนดมาให้ตกลงไหม”
“ส่วนคนที่ไม่ได้รับนั้นต้องทำกิจกรรมที่เหลือเข้าใจไหมคนที่ทำภารกิจสำเร็จทั้ง 25 คู่นั้นไม่ต้องร่วมแต่ต้องทำภารกิจที่ได้มาใหม่นั้นแทนตกลงไหม”
“ครับ/ค่ะ”
“ดีจ๊ะถ้าอย่างนั้นทั้ง 25 คู่ไปได้จ๊ะส่วนที่เหลือก็ตามครูมา”ผมกับทงแฮและอีก 24 คู่แยกออกมาที่ที่พัก ผมล้มตัวนอนบนเตียงอย่างเหนื่อย ไม่ใช่ว่าเหนื่อยกายแต่เหนื่อยใจมากกว่า เป็นแฟนกัน 1 อาทิตย์ งั้นหรอ
“จะไปหาไรกินไหม”อยู่ ๆ ทงแฮก็เอ่ยขึ้นแล้วเดินมาตรงเตียงผมยืนมองผมอย่างหาคำตอบว่าไปก็ไม่ได้กินอะไรเลยนี่
“อือ..ไปดิ”ผมลุกแล้วเดินนำทงแฮออกมายังร้านอาหารที่อยู่ในค่ายว่าไปก็เหมือนโรงอาหารนั้นแหละนะผมเดินไปเดินมาดูอาหารที่มันน่ากินแล้วก็ตัดสินใจได้ผมยืนรออาหารก็อดที่จะหันไปหาคนข้างหลังไม่ได้ว่าทำไมไม่สั่ง
“ไม่กินหรือไง”
“กิน”
“แล้วทำไมไม่ไปสั่งอ่ะมายืนทำบื้ออะไรตรงนี้เล่า”
“ก็ฉันจะสั่งร้านนี้ ร้านนี้ร้านประจำของฉัน มีไรป่ะ”ทงแฮพูดอย่างยียวนผมเลยไม่ได้ต่อปากต่อคำเพราะมันอาจกินไม่อร่อยเสียดายตัง
“อ้าวคุณหนูนานมานะค่ะเดียวนี้นะ เหมือนเดิมใช่ไหมค่ะคุณหนู”ป้าเจ้าของร้านที่ออกมาจากหลังร้านทักทงแฮอย่างสนิท
“ครับป้า ช่วงนี้ผมยุ่ง ๆ นะครับใกล้จบแล้วงานเลยเยอะไปหน่อย”ทงแฮตอบพร้อมลอยยิ้มที่ดูน่าเอ็นดูส่งไปให้ป้าเจ้าของร้านที่ส่งยิ้มกลับมา
“แล้วนี่แฟนหรอค่ะน่ารักเชียว เหมาะกันดีนะค่ะคุณทงแฮนี่ช่างเลือกจริง ๆ”คำพูดป้าทำเอาผมอึ้งอีกแล้วทำไมเดียวนี้ผมอึ้งบ่อยมาก ใช่ไหมไรเตอร์บ่อยไปป่ะเนี่ย บ่อยมากถ้าฮยอกกี้เป็นโรคชักตุกนะน่าดู [โธ่ไรเตอร์ปล่าวนะ ทงแฮตะหากที่เป็นต้นเหตุไรเตอร์ไร้เดียงสาขนาดนี้ดูดิฮยอกกี้ก็ว่ามาได้ *_*: ไรเตอร่แสนสวย (อ้วก!!!!)]
“ปล่าวครับป้าผมกับหมอนี่ปล่าวเป็นแฟนกันครับเราแค่..”
“ครับนี้แฟนผมเองครับเราพึ่งครบกันเองครับน่ารักใช่ไหมละครับ ก็ผมตาถึงนี่นา”ทงแฮพูดตัดบทผมซะงั้นแล้วหันมาทำปากขมุบขมิบให้อีกจับใจความได้ว่า
“ภารกิจ” ผมจึงอ๋อ แต่ต้องกัดฟันยิ้มส่งไปให้ป้า ผมรีบรับอาหารที่ผมสั่งมาแล้วเดินออกมาทันทีผมเลิกที่นั้งริมสุดเพราะว่ามันดูสว่าง
“นี่ ทีหลังห้ามลืมอีกละว่าเรานังอยู่ในภารกิจนะยังไก่ หัดเอาเรื่องงานและเรื่องส่วนตัวมาปนได้แล้ว เอ๊ะ หรือว่านายเขิลเลยรีบบอกปัด ฉันว่าต้องใช่แน่เลยใช่ไหมละ”
“อย่างหลงตัวเองมากนักเลย คนอย่างนายเนี่ยนะไม่มีทางทึ่จะได้หัวใจฉันหรอกฝันไปเถอะ”
“นายก็เหมือนกัน อย่าหวังว่าฉันจะหลงรักนายนะไม่มีทาง ยัยไก่หน้าลิงอย่างนายนะไม่มีทางและอีกอย่างไม่ใช่สเป็กเลยจะบอกให้”
Kyuhyun & Sungmin
“นี่ซองมินนายจะหนีฉัน อีกนานไหมฮะ”มือหน้ารั้งแขนเล็กที่เจ้าตัวเดินริ้วเพื่อหนีคนที่ดินตามมา
“อ๊ะ!!! ปล่อยนะคยู ฉันไม่ได้หนีนายซะหน่อย แต่ถึงฉันจะหนีหรือไม่หนีนายก็ไม่ต้องรู้นี่จริงไหม เพราะงั้นปล่อย”ซองมินที่ อยู่ในการควบคุมของคยูฮยอนพยายามสบัดแขนที่ถูกมือแกร่งนั้นจับไว้แน่กันเจ้าตัวเล็กตรงหน้าหนีเค้าอีก
“ถ้าไม่ได้รียกว่าหนีแล้วเรียนกว่าอะไรละ ที่นายหลบหน้าฉันนะซองมิน”ร้างสูงถามตรงจุดร่างเล็ดหยุดนิ่งก้มมองเท้าตัวเองนิ่ง
“บอกมาสิว่าทำไมต้องหลบหน้าคอยหนีนะซองมิน”ร่างสูงดึงร่างบางให้มองตัวเองแววตาที่มองไปยังร่างสูงนั้นบ่งบอกได้ว่ากังวลและกลัว
“บอกมาสิซองมิน ตอบมาว่าเพราะอะไร”ร่างสูงเร่งเร้าร่างบางที่เริ่มเม้นริมฝีปากเข้าหากันแน่น
“ซองมิน”
“เพราะฉันกลัวใจตัวเองไงเล่า !!! ได้ยินไหมว่าฉันกลัวใจตัวเองนะ!!!!”ซองมินตะโกนใส่หน้าร่างสูง จนร่างสูงนิ่งร่างบางที่เห็นจึงรับสะบัดตัวออกมาแล้ววิ่งหนีร่างสูงทันที น้ำตาหยดแรกหยดลงเมื่อสะบัดตัวออกมาจากการเกาะกรุมของร่างสูง ร่างสูงที่ได้สติ กลับได้แต่มองร่างบางที่วิ่งออกไปไกลแล้ว
"ทำไม ? ซองมินแค่รักฉันบ้างมันยากขนาดนั้นเลยหรอ"
................................................................................................................................................
แต่อาจมามากกว่านี้นะ ตอนหน้าจ๊ะที่รัก
เม้นท์ด้วยน่ะ สิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ไรเตอร์ขอ
ความคิดเห็น