คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Fanciful 8
อะไรนักหนานะ กับตัวผมที่มันมีอะไรแปลก ๆ ยังจะหัวใจบ้านี้อีกที่ยังไม่เลิกเต้นแรงซะที แต่เมื่อกี้ผมยอมรับว่ารู้สึกดีมากกับจูบที่ทงแฮมอบให้ ทำไมกัน
“ฮยอกแจ!!!!!! อยู่นี้เองทิ้งฉันได้ไงเนี่ยนายนะ เดี๋ยวเถอะแถมยังปล่อยให้ไอ้หน้าหมาป่านั้นอีก”ซองมินวิ่งมาหาผมแล้วทำหน้างอลแต่แก้มแดง หมายความว่าไงเนี่ย
“ก็ฉันปลุกแล้วนายไม่ตื่นเองนี่นาช่วยไม่ได้ แล้ววิ่งมาหาเนี่ยมีอะไร”ผมถามเข้าเรื่อง เพราะซองมินคงไม่วิ่งมาหาเพื่อนี่แน่
“อาจารย์เรียกรวม”
“อือ ไปดิ”ผมเดินนำซองมินมายังจุดนัดพบเพราะว่าวันนี้เรามีนัดทำกิจกรรมกันที่สนามของค่าย
“เอาละมาคบกันหรือยังนักเรียน ถ้ามาครบแล้วครูจะบอกกติการในการทำกิจกรรมแล้วนะให้นักเรียนแบ่งกลุ่มนัดเรียนที่มี 15 คนแบ่งเป็น 2กลุ่ม ไม่ราวหัวหน้านะแย่งจัตั้งแถวใหม่เลยข้างกลุ่มตัวเองนั้นแหละนะ”แถวละเจ็ดผมอยู่คนที่ 4 เลยยืนรอพวกที่เกิน 7 นั้นจัดแถว เป็นทงแฮที่ยืนข้างผม อาอีกแล้วเจอหมอนี่แล้วร้อน ๆ แฮะ มันแป็นพระหรอ แต่ผมไม่ใช่ผีนี่หว่า
“เอาละได้แล้วให้จับคู่กันในกลุ่มนะจ๊ะ โดยใครที่ยืนข้างใครก็คู่กับคนนั้นไป ตามนี้นะ”ฟังจบผมมองทงแฮโดยอัตโนมัติ ไม่จริง ทำไมต้องเป็นหมอนี่ผมกลัวตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมไม่เคยกลัวนี่
“เอาละ หเอาเชือกที่หัวหน้าแจกมัดมือของคู่ตัวเองติดกับตัวเองซะ”นี่มันกติกาบ้าอะไรหว่ะเนี่ยผมมองเชือกที่ส่งให้ทงแฮทงแฮรับแล้วมามองผมนิ่ง
“ยืนมือมา”ทงแฮแบมือมาทางผม ยิ่งเห็นผมรู้สึกหน้าร้อน ๆ ผมปัดความคิดแล้วยื่นมือไปให้ทงแฮ ทงแฮจัดการเอาเชื่อกที่ได้มามัดข้อมมือผมแล้ะทงแฮติดกันโดยที่ไม่แน่นเกินไปทงแฮเปลี่ยนจากการมัดมือติดกันแบบธรรมดาทงแฮหันมือที่มัดที่แรกที่หันหลังมือชนกันเป็นทงแฮจับมือผมผสานเอาไว้อย่างจะบอกว่าให้เชื่อในตัวทงแฮกับกิจกรรมนี้และบวกกับสายตาที่มองมา ใจผม ไม่ไหวทงแฮทำให้ผมเปลี่ยนจริง ๆ
“เอาละได้แล้วก็จับฉลากนะจะมีสิ่งของทั้งหมด 25 อย่าง ทุกคู่ต้องแข่งกันหาในของที่ตัวเองได้โดยต้องแข่งกับคู่อื่น ๆ ที่ๆด้เหมือนกันโดยที่แต่ละคู่จะไม่รู้ว่าใครได้บ้างอย่าไว้ใจใครนอกจากคู่ของตัวเองเข้าใจไหม 25 คู่ที่หาเจอจะได้คะแนนพิเศษในหารเข้าค่ายนี้ ตกลงไหม
“ค่ะ/ครับ”
“งั้นเริ่มหากันได้ภายในเวลา 1 ชั่วโมง แล้วเจอกันที่นี้ พร้อม เริ่ม ปร๊ด!!!!!!!!!!!!!!!”ผมทงแฮพาผมวิ่งออกมาแข่งกับคู่อื่น ๆ ที่ผมไม่รู้ว่าใครได้อย่างผมบ้างสิ่งที่ผมแล้ทงแฮต้องหาคือ แหวนคู่รัก 2 วง
“นายวิ่งมารู้หรอว่ามันอยู่ไหนนะ”ผมถามทงแฮที่ยังวิ่งไม่หยุดแต่แยกออกมาจากคู่อื่น
“ไม่รู้” อ้าว...ทงแฮหยุดแล้วตอบผม
“แล้ววิ่งมาทำเพื่ออะไรไม่ทราบ”ผมเริ่มโมโห ก็ผมเหนื่อยอ่ะ แล้ววิ่งมาก็ไม่รู้ว่ามันอยู่ไหน ไอแปลาเน่าเอ้ย
“ก็...เพื่อว่าที่นี่อาจมีไง”
“เมื่อกี้ยังไม่รู้เลย ทีอย่างนี้ละพูดดี”
“เอาน่าเดี๋ยวก็รู้มานี่”ทงแฮกระตุกผมให้เดินตามไปยังอาคารตรงหน้าอย่างคุ้นเคยไม่แปลกที่จะคุ้นเคยก็พ่อทงแฮเป็นผู้บรรชาการที่นี่อ่ะ
“ที่นี่คงมีนะ ขอให้มีเถอะ”ทงแฮพึมพำกับตัวเองแต่มีหรอที่ผมจะไม่ได้ยิน ก็มีผมกับทงแฮ 2 คนที่อยู่ตรงนี้อ่ะ ทงแฮเปิดประตูเข้าไปผมไม่ได้สนใจว่าห้องนั้นเป็นของใครห้องอะไรผมเดินตามทงแฮเข้าไป ภายในห้อง
“พ่อ” ฮะ!!! พ่อ ผมมองคนที่ดูครึม น่ากลัวตรงหน้านี่คือพ่อของทงแฮหรอแต่ไม่แปลกเพราะหล่อมาก หน้าเหมือนทงแฮมาก
“อ่ะ เร็วดีนี่ ไม่คิดว่าตัวเองได้เปรียบบ้างหรือไง”พ่อทงแฮบอกเสียงเรียบจนผมยังแอบเสียวสันหลัง จนต้องหลบหลังทงแฮจนจะมิดตัวอยู่แล้ว
“ข้างหลังนะออกมา” ผมมองหน้าพ่อทงแฮแล้วมองหน้าทงแฮที่มองผมเช่นกัน ผมเดินออกมายืนข้าง ๆ ทงแฮ
“ชื่อ ฮยอกแจใช่ไหม”
“รู้จักผมด้วยหรอครับ”ผมมองพ่อของทงแฮอย่างไม่น่าเชื่อ รู้จักผมได้ไง
“แน่นอน คนสำคัญของทงแฮนี่ทำไมจะไม่รู้จัก”พ่อทงแฮพูดทำเอาผมอึ้ง นิ่ง ทำอะไรไม่ถูก คนสำคัญงั้นหรอ
“พ่อ อย่าพูดมั่วนะหมอนี่ไม่ใช่ซะหน่อย ผมว่ารีบเอาแหวนมาดีกว่า”ทงแฮพูดออกมาทำลายความเงียบ
“ให้ง่าย ๆ ได้ไง ขึ้นชื่อว่า แหวนคู่รัก จะให้ง่าย ๆ ได้ไง”พ่อของทงแฮยิ้มเจ้าเลห์ออกมาทางผมและทงแฮ ไม่ต้องบอกว่าทงแฮเหมือนใคร
“พ่อ ผมว่าพ่อคงไม่ได้มีเวลามากหรอกใช่ไหม เอาแหวนมาเถอะพ่อจะได้ไปทำงานพ่อไง”
“พอดีว่า ฉันเคลียทุกอย่างแล้วเพื่องานนี้โดยเฉพาะ กติกาก็คือกติกา”
“ก็ได้ งั้นพ่อจะเอาไงว่ามา”ทงแฮเริ่มโมโหนิด ๆ จากที่ดูจากน้ำเสียง
“แหวนคู่รักเหมาะกับคนที่รักกัน ดังนั้น แสดงความรักของนายสองคนมาถ้าฉันพอใจก้ได้ไปเลยแหวนนะ” ว่าไงนะ
“แต่ผมกับทงแฮเราไม่ได้รักกันนะครับ”ผมชิงพูดออกมา แต่ต้องเงียบเมื่อเจอสายตาของพ่อทงแฮ
“อย่างที่หมอนี่ว่าเราไม่ได้รักกัน”
“แต่ตอนนี้ต้องรักเพื่อแหวน”
“แต่”
“ไม่มีแต่ นายเคยร้อนล้นเพราะเด็กคนนี้ นายเคยกังวลเพราะเค้าโดนทำร้าย ถ้านายไม่ได้รู้สึกอะไรนายจะเป็นแบบนั้นทำไม” อึ้งสิครับ ทงแฮเป็นอย่างที่ว่าจริง ๆ งั้นหรอ ไม่จริงหรอกแค่เอามาเป็นข้ออ้างแน่ แค่ในเกมส์เท่านั้น
“ไม่ใช่อย่างนั้น โธ่พ่อขอร้องละเอามาเถอะนะ”ทงแฮใช้ไม้อ่อนต่อลอง
“ไม่ได้ ต้องแสดงความรักออกมา”
“....”ผมและทงแฮมองหน้ากันอย่างอัตโนมัติผมรู้ว่าทงแฮคิดอะไรผมส่ายหน้าเบาเป็นการบอกว่าไม่และไวเท่าความคิดทงแอดึงผมเข้าไปชิดแล้วจูบผมอย่างรุนแรงแล้วผ่อนจนมันนุ่มนวล เอาอีกแล้วใจ ผมต้องขัดขืนสิแต่ทำไมมันเหมือนเรียกร้องความต้องการ ทงแฮผละออกมา ดงตาที่คอยมองผมอย่างกวน ๆ แต่บัดนี้มันอบอุ่นจนผมต้องการมันอีก
“เอาละ ผ่าน”เสียงพ่อของทงแฮดึงสติทั้งผมและทงแฮผละออกจากกันทันทีผมก้มหน้าหลบใบหน้าของผมที่ผมว่ามันคงแดงมากน่าดู
“ให้ได้หรือยัง”
“อือ “ พ่อของทงแฮหยิบกล่อง สีน้ำเงินออกมาวางบนโต๊ะตรงหน้า ทงแอเป็นคนหยิบมันมาแล้วเปอดออกเผยให้เห็นแหวน 2 วง เป็นเงิน ที่มีคำว่า รักมาก กับ สุดที่รัก สลักไว้ในแหวน
“ใส่สิ”
“ไม่ต้องหรอกน่าพ่อ"
"ใส่" ทงแฮถอนหายใจ แล้วหันมาทางผม แกะเชือกที่มัดมืออยู่ออก แล้วคว้ามือซ้ายผม นำแหวน 1 ใน 2 วงสวมไปที่นิ้วนางของผม ใจผมหยุดนิ่งชั่วขณะ
"ฮยอกแจสวมให้ทงแฮสิ"ผมมองทงแฮแล้วหยิบแหวนอีกวงออกมาคว้ามือทงแฮข้างซ้ายแล้วสวมแหวนไปที่นิ้วนางข้างซ้ายเช่นกัน
"555+ เยี่ยมมาก ลูกชาย"พ่อของทงแฮหัวเราะชอบใจทำเอาผมไม่กล้ามองหน้าทงแฮ
"ไม่สนุกนะพ่อ"
"เออ ๆ ๆ รู้แล้วงั้นข้อต่อไป"
"มีอีกหรอนี่ยังไม่พออีกหรอ"ทงแฮเริ่มเดือดอีกครั้ง
"ใช่ ต่อไปคือ แกต้องเป็นอย่างนี้ อีก2 อาทิตย์ เป็นคู่รักกันไปจนกว่าจะครบ"
"ฮะ/ฮะ"ทั้งผมและทงแฮร้องอกมาพร้อมกัน
"ไม่ต้องฮะ ฮยอกแจฉันชอบเธอนะ จากนี้ไป อาทิตย์ฝากทงแฮด้วยนะ ถ้ามันนิสัยไม่ได้บอกพ่อเดี๋ยวพ่อจัดการให้ ส่วยแกดูแลเค้าดี ๆ ละ"พ่อทงแฮหันมาบอกผมแล้วไปสั่งทงแฮอีกครั้งทำเอาผมหน้าขึ้นสีนี่แค่เกมส์แต่ทำไมต้องทำขนาดนี้ด้วยละ
"ไม่เกินไปหร่อยหรอพ่อ คนไม่ได้รักกันจะไห้อยู่ด้วยกันได้ไง"ทงแฮต่อรอง
"ไม่รู้ ฉันทำตามหน้าที่ ไปละ"พ่อของทงแฮเดินมาพูดกับทงแฮแต่ผมไม่ได้ยินเพราะว่าตอนนี่ผมหลุดออกมาแล้วเลยไม่ได้รู้เรื่องแต่เรื่องที่น่ารู้คือผมจะทำยังไงกับ อาทิตย์ที่ต้องมีทงแออยู่ด้วยกันนะจะทำไง ผมจะควบคุมหัวใจได้ไหม กับบทคู่รักจำเป็น
"สานต่อให้ดีนะลูกชายใจ ตัวแกเองแกเองย่อมรู้ดีว่ารู้สึกยังไง"
............................................................................................................
ลงแล้ว !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!ลงแล้ว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ขอเม้นท์ ด้วยนะจร้าที่รักทั้งหลาย
ความคิดเห็น