คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Fanciful 7
“ฮยอกแจ ฮยอกแจ เป็นไงบ้าง”ผมรู้สึกตัวขึ้นมาก็เห็นซองมินเรียกผมอยู่ข้าง ๆ ผมปรับสายตาให้ชัดเจนก็เห็นสีหน้าเป็นห่วงของซองมิน
“อือ...ซองมินฉันไม่เป็นอะไรแล้วนายละ”ผมถามซองมินเพราะซองมินก็โดนเช่นกัน
“เฮ้อ... แล้วไปนึกว่าเป็นอะไรซะอีก นายหลับไปตั้งนานอ่ะ ฉันเป็นห่วงแถบแย่นะเนี่ย”ซองมินนั่งข้าง ๆ ผมแล้วบอกอย่างโล่งอกที่ผมไม่เป็นอะไร
“แล้วทำไมไม่ไปนอนละมานั่งทำไมตรงนี้”ผมมองนาฬิกาที่บอกเวลา 22.00 น.
“ก็เป็นห่วงนาย อีกอย่างฉันขออาจารย์แล้วว่าจะนอนที่ห้องพยาบาลเพราะว่ายังไม่หายดีอ่ะ แต่จริง ๆ หายดีแล้วละนะ ฉันแค่เป็นห่วงนายเท่านั้นเองละ” ซองมินร่ายยาว กว่าจะจบ
“งั้นนายก็ไปนอนสิ พรุ้งนี้ตื่นสายไม่รู้ด้วยนะ”
“รู้แล้วน่า นายก็นอนซะนะ”
“อือ”ผมตอบรับเบา ๆ แล้วหลับลงอีกครั้งทั้ง ๆ ที่พึ่งจะตื่นขึ้นมาเมื่อกี้นี้เอง แต่ผมก็หลับลงอีกครั้งอาจเพราะเนื่อยละมั้ง
“หาวววววววววววววววววววววว.....”
“ซองมิน ตื่น ซองมิน” ผมที่ตื่นตอนเช้าของอีกวัน ต้องลงมาปลุกซองมินที่นอนอยู่ที่เตียงอีกเตียงข้าง ๆ ผม
“ฮยอกแจ เดี๋ยวฉันปลุกเอง” ผมหันไปตามเสียงทุ้มที่เข้ามาใหม่
“อ่ะ..นาย...”ผมมองหน้าคยูฮยอนแล้วไม่น่าไว้ใจเลยแฮะแต่ก็อย่างที่ผมรู้
“ก็ได้ อย่าลักหลับเพื่อนฉันนะ ถ้ารู้นายตายแน่” ผมชี้หน้าคาดโทษคยูฮยอนเอาไว้เจ้าตัวยิ้มแล้วก้มหัวเป็นอันว่าเข้าใจผมแม้จะห่วงแต่ก็เรื่องของคน 2 คน ที่อีกคนมีใจแต่อีกคนกลับไม่รู้อะไรเลยผมเดินออกมาจากห้องพยาบาลเพื่อจะไปที่ห้องพักไม่ใช่สิโรงนอนมากกว่า
“ฮยอกแจ “ ผมหันไปตามเสียงเรียกก็พบเป็นทงแฮที่เรียก
“มีอะไร”ผมถามเสียงห่วน
“ป่าวก็แค่มาดูว่าตายหรือยังเห็นหลับคาอกฉัน” ผมรู้สึกร้อน ๆ ที่หน้า หลับคาอกงั้นหรอนี่แล้วที่ผมมาที่ห้องก้เพราะหมอนี่หรอไม่น่าเชื่อนะเนี่ยว่าหมอนี่จะทำ
“ยังไม่ตาย เห็นแล้วงั้นไปละ”ผมหมุนตัวเดินออกมาทันทีไม่ฟังเสียงที่เรียกอยู่ อะไรนักหนานะยิ่งเกลียดยิ่งเจอจริง ๆ
“อ้าว ฮยอกแจหายดีแล้วหรอ ซองมินละ” เรียวอุคที่นั่งเก็บของอยู่ทักขึ้นที่ผมเดินท่นั่งที่เตียงแต่ทำไมเตียงผมมันมีกลิ่นแปลก ๆ ใช่ว่ามีคนมานอนที่ผมหรอกนะ
“นี่เรียวอุค เมื่อคืนมีใครมานอนที่ฉันไหมอ่ะมันแปลก ๆ อ่ะ”ผมไม่ตอบคำถามที่เรียวอุคส่งมาแต่กลับตอบคำถามกลับไปแทนเรียวอุคก็ไม่ได้ว่าอะไร
“เมื่อคืนหรอ เห็นว่าเป็นทงแฮนะที่นอนนะ” ทงแฮ นายอีกแล้วหรอ กำลังพูดถึงเจ้าตัวก็เดินเข้ามาอย่างไม่รู้เรื่องอะไร นั่งลงที่เตียงของตัวเองแล้วหันหน้ามาทางผม
“มองอะไร เป็นอะไรอีกละมองซะขนาดนั้นนะสมองมีปัญหาหรือไง”ทงแฮเริ่มกวนประสาทผมทันที่มาถึง
“เมื่อคืนนายมานอนที่เตียงฉันใช่ไหม”ผมถามออกไปเสียงเรียบให้ปกติที่สุด
“เมื่อคืน เอ่อ ....ใช่ ทำไมอ่ะ”ทงแฮทำหน้าคิดมันนานมากหรือไงถึงต้องนึกว่าว่านอนหรือว่าไม่นอนนะฮะ
“เตียงนายมีทำไม่ไม่นอนฮะ “
“ก็แล้วทำไม นายไม่ได้เป้นเจ้าของเตียงซักกะหน่อยทำมาเป็นหวง”
ก็ฉันไม่ชอบขี้หน้านายนี่หว่า จบไหมฮะ”ผมเริ่มฉุนเพราะการกวนที่ผมหมั่นใส่มาก
“ถ้างั้นก็ติดป้ายไว้ว่าห้ามนอน เพราะเป็นที่หมานอน” ดูมันผมปรี๊ดแล้วครับปรี๊ดแบบสุด ๆ
“ลี ทงแฮ !!!!!!!!!!!!! แกกกกกกกกกกกกกกตายยยยยยยยยยยยยยยอ๊ากกกกกกกกกกกก”ผมพุ่งใส่ทงแฮที่นั่งอีกฝั่งผมใส่หมัดไม่ยังทงแฮก็เอาหมอนมาบังเพื่อความปลอดภัย มันน่าโมโหนักไอ้บ้า
“นี่ยัยบ้า หยุดนะ หยุด”
“ไม่หยุด นายมันปากดีนักห้องเอาเลือดที่ปากออกให้ได้เลย ลี ทงแฮ”ผมไม่ยอมหรอกผมเพิ่มแรงที่ต่อยเข้าไปอีกเพื่อให้หมอนที่กั้นนั้นหลุดแต่สิ่งที่คาดนั้นมันไม่ยอมหลุดซะทีจนผมเริ่งเหนื่อย
“นี่แย่จริงอย่าเอาหมอกกั้นดิว่ะมาตัว ตัวดิออกมา”ผมลุกออกจากตัวทงลงออกมายังไม่พ้นตัวแต่ก็ต้องลงไปนอนบนเตียงตามแรงดึงของทงแฮที่ล็อคเอวผมไว้โดยมีเจ้าตัวทับผมอยู่ข้างบน
“นี่ปล่อยนะจะทำอะไรนะปล่อย”ผมดิ้นสุดชีวิตแต่แรงที่ควรมีมันหมดไปกับที่ผมต่อยหมอนนั้จนหมด
“ทีนายยังทำฉันได้เลยแล้วฉันจะเอาคืนบ้างไม่ได้หรือไงฮะ ลี ฮยอกแจ ลี ทงแฮคนนี้จะเอาให้สาสมเลยคอยดู”
“อ่ะไม่นะปล่อยสิ อือ”ผมที่หลับตาเพราะกลัวทงแฮที่ง้างมือที่จะต่อยผม เจ็บแน่ แต่ปล่าวเลยที่ผมหลับนั้นเบิกกว้างทันทีเพราะทงแฮที่จะต่อยในความคิดผมกลับเป็น จูบ
จูบบบบบบบบบบบบบบบ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“อือ....อือ...อ่อยอ่ะ”ผมค้านในลำคอแล้วดิ้นให้หลุดแต่ยิ่งดิ้นยิ่งแน่นขึ้นจนผมไม่อาจที่จะดิ้นหนี ทงแฮได้เลย แต่ทำไม
“อือ...”
“เป็นไงยังจะแผลงฤทธ์อีกไหมฮะ”ทงแฮผละออกมาจากผม ผมรีบที่จะกอบโกยอากาศเข้าปอดให้มากที่สุด ทำไมตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้วความรู้สึกบ้า ๆ นี้ มันอะไร ไม่มีความรู้สึกที่รังเกรียจแต่ต้องการมากกว่า คงไม่ใช่ผลข้างเคียงนะสมองผมก็ไม่ได้โดนอะไรนะ แล้วมันคืออะไร
“เป็นอะไร เจอแค่นี้เงียบเลยหรือไงฮะ ไม่แผลงฤทธิ์อีกแล้วหรือไงฮะ”ผมไม่ได้ตอบอะไร ไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำไปที่ทงแฮพูดออกมากับผมนะ
“นี่...ฮยอกแจนายยังมีสติหรือปล่าวเนี่ย...นี่”ทงแฮคงสังเกตเห็นการผิดปกติของผม ทงแฮตบแก้มผมเบา ๆ ทำให้สติผมกลับมาเช่นเดิม ผมรับลุกออกมาจากทงแฮทันทีมองไปรอบห้องกลับไม่มีใครอยู่แล้ว แต่ก้ดีแล้วละที่ไม่มีใครอยู่นะ
“เป็นอะไรของนายตัวร้อนหรือปล่าว มานี่สิ”ผมยังไม่ทันตอบทงแฮก็เออ ออเองจับผมไปนั่งตักตัวเองแล้วใช้หลังมือแตะที่หน้าผากมเพื่อวัดไข้ ความจริงผมต้องโมโหและขัดขืนสิแล้วทำไม แล้วยังหัวใจที่เต็นแรงนี้อีก ความร้อนที่หน้าเพิ่มขึ้น ผมเป็นอะไรเนี่ย
“นี่ ตัวไม่ร้อนทำไมหน้าแดง ๆ อ่ะ ไหนมาดูอีกสิ”ทงแฮยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนผมแทบหยุดหายใจ ผลัก!!!!!
“อย่าทำแบบนี้อีกนะ ครั้งนี้ฉันจะไม่เอาเรื่องแต่ครั้งหน้านายตายแน่ ทงแฮ”ผมรีบผลักทงแฮออกก่อนที่จะเกิดอะไรขึ้นมาอีกครั้ง แล้วรีบเดินออกมา ทำไมผมรู้สึกกลัว ยังไงไม่รู้กับความรู้สึก
........................................................................................................................................................................................
ลงต่อแล้วนะอย่าลืม ติชมนะจ๊ะที่รักจ๋า แล้วจะมาลงอีกนะ
ความคิดเห็น