คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Fanciful 6
“เฮ้ น้องสาวหาอะไรอยู่หรอ”
ผมและซองมินที่หันหลังเดินออกมาห้องหยุดเมื่อเสียงบุคคลที่สามดังขึ้นผมหันกลับไปมอง ยังพบบุคคลที่ 4 บุคคลที่ 5 และบุคคลที่ 6 ยืนเรียงกันผมเริ่มใจไม่ดีแล้วสิ นี่ก็ไกลจากที่พักและทุกคนจะทำไงอ่ะซองมินที่เกาะแขนผมแน่น
“ใครน้องสาว ฉันเป็นผู้ชาย”ผมตอกกลับอย่างหวั่น ๆ กลัวก็กลัวแต่โมโหที่มันเรียกว่าน้องสาวอ่ะ
“โอ๊ะ.....โทษทีนะเห็นสวย ๆ นึกว่าเป็นผู้หญิงแต่ว่าถ้าเป็นผู้ชายแล้วสวยขนาดนี้ก็ไม่เลว”ผู้ชายตัวใหญ่ หนึ่งในนั้นพูดออกมาอย่างหื่น ๆ
“..................”
“ว่าแต่ พี่ได้ยินว่า หาห้องน้ำหรอ เดี๋ยวพี่พาไปไหม” หนึ่งในนั้นพูดมาอย่างยียวน
“ไม่เป็นไรไม่ปวดแล้ว ขอตัว”
“อ๊ะ!!!”ผมหันหลังจะเดินหนีออกมาแต่มีมือหนามาจับแขนผมไว้และออกแรงกระชากผมเข้าไปหาตัวเป็นจังหวะที่หน้ามันอยู่ที่ซอกคอผม
“อือ ตัวนายนี่หอมกว่าผู้หญิงอีกนะเนี่ยอยากรู้เหมือนกันว่าจะมันเหมือนกับเอาหญิงไหมขอชิมละกันนะ”
“ฮยอก อือ อือ อ่อย อ่ะ”ผมมองซองมินที่ถูกชายอีกคนลากออกไป พลั่ก!!!!!!!!!!!! ตุ๊บ !!!!!!
“เลวไม่เปลี่ยนเลยนะพวกแก พึ่งออกมาจากคุกทหารได้ไม่กี่วันก็ทำเรื่องจนได้ สันดารพวกแกนี่ สุด ๆ เลยว่ะ”เสียงที่คอยกวนประสาทผมทุกวันนั้นดังเข้ามาในโสทประสาทที่กำลังจะถูกไอ้ร่างยักษ์นี่ทำให้ดับ
“ปล่อยหมอนั่นมาซะ”เสียงทงแฮที่เข้มแต่ก็ติดกวน ๆ เอ่ยออกมา ผมมองภาพตรงหน้าไม่ชัดเพราะม่านน้ำตาที่ไหลลงมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ปิดบังจนหมด
“ฮึ....แกอีกแล้วหรอคิดว่าเป็นลูกนายพลแล้วฉันจะกลัวอย่างนั้นหรอ”
“ไม่ได้บอกว่าให้กลัวแต่นายก็รู้ว่าฉันสามารถทำได้มากว่าสิ่งที่พ่อฉันทำที่สั่งขังแกเดี๋ยวแกก็ได้ออกแต่ว่าฉันสามารถฆ่าแกได้โดยที่ไม่มีความผิดแค่บอกว่านายทำร้ายคนของฉัน คิดเอา ทหารน้อย ๆ อย่างนาย มีผู้เห็นเหตุการณ์ อย่างนี้ คุกที่แกห้องไปคงเป็นนรกแทน”
“ฮึ ปากดีนักนะแกตายซะ” ผมถูกเหวี่ยงให้ติดกับต้นไม้ใกล้ ๆ พลั้ก!!!!!!! ตุ๊บ!!!!!!!! ตุ๊บ!!!!!!!!ตุ๊บ!!!!!!!!
“ลุกไหวไหม”เสียงทีได้ยินไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ผมรู้สึกอีกทีก็ตอนที่ทงแฮนั่งอยู่ตรงหน้าผม สีหน้าที่ผมไม่เคยเห็น แววตาที่ผมคิดว่าเป็นห่วง ความอบอุ่นที่แผ่ออกมา ตอนนี้ผมต้องการ ผมไม่คิดอะไรอีกผมสวมกอด ทงแฮอย่างหาที่พึ่งแล้วปล่อยโฮทันที ทงแฮดูตกใจแต่ก็กอดตอบผมอย่างอ่อนโยนอย่างที่ผมไม่คิดว่าทงแฮจะทำอย่างกับใครโดยเฉพาะผมที่เทลาะกันทุกวัน
Donghae Talk
“ทงแฮ เอาไง”คยูฮยอนถามผมโดยที่ในอ้อมกอดมีร่างของซองมินที่ไม่ได้สติอยู่
“เดี๋ยวจัดการเองผมหันไปตอบมันแล้วหันมามองคนในอ้อมกอดผมที่นิ่งไปเหมือนกัน
“ทำไม ต้องคอยเป็นห่วงนายด้วยนะ ยัยไก่ ถ้ามาไม่ทันจะทำไงเนี่ย”ผมซ้อนร่างฮยอกแจที่หมดสติขึ้นมาแล้วพาไปที่ห้องพยาบาลของค่าย ผมรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับที่นี่ นี่เหมือนบ้านผมหลังที่สอง
“อ้าวทงแฮ นั้นใครนะเกิดอะไรขึ้น “ เฮเคียว พยาบาลทหารของที่นี่ ผมนับถือเธอเหมือนพี่สาวเพราะตอนเด็ก ๆ ผมมาที่นี่พร้อมพ่อและแอบมาเล่นบ่อย ๆ
“เดี๋ยวผมเล่าให้ฟังแต่จัดการให้ที ไอ้คยูมาหรือยัง”
“อือ..มากับเด็กผู้ชายหน้าหวานคนนึงนะ”
“อือ เดี๋ยวผมมานะ”ผมเดินไปวางฮยอกแจลงกับเตียงอย่างเบามือแล้วเดินตรงไปที่ห้องที่ผมคุ้นเคยมากที่สุด
“เค้ามาทำไมไม่เคาะประตูฮะ”คนที่ทรงอำนาจนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานเอ่ยออกมาโดยไม่ได้ละสายตาออกมาจากงานบนโต๊ะ
“พ่อยังไม่ชินอีกหรือไง”ผมทิ้งตัวนั่งบนโซฟาใกล้ ๆ อย่างสบาย
“มีอะไร โรงเรียนแกมาเข้าค่ายไม่ใช่หรอ และทำไมแกๆไม่ไปทำกิจกรรม”พ่อผมละออกจากงานมามองผมจริง ๆ จัง ๆ
“มีเรื่องนิดหน่อย”
“เรื่องอะไร”
“ทหารของพ่อ มาทำร้ายคนของผม”
“คนของแก ทหารของฉัน หมายความว่าไง”
“ผมพึ่งมีเรื่องมา ทหาร 4 นายทำร้ายนักเรียน 2 คน”
“เป็นไปได้ไง”พ่อผมว่าอย่างไม่เชื่อเพราะผมมีเรื่องทุกวันแต่คงไม่เชื่อว่าผมทำเพื่อช่วย...คนอื่น
“สภาพผมเหมือนพึ่งออกมาจากการทำกิจกรรมหรอ”
“แล้วแกต้องการอะไร”
“พ่อต้องจัดการคนพวกนั้นให้ผม”
“ฉันขอถามก่อนที่ฉันจะจัดการให้แก คนที่โดนทำร้ายเป็นคนสำคัญของแกหรือปล่าว” กึก!!!
“ว่าไง ตอบมา”
“ไม่ใช่ ยัยไก่ไม่ใช่คนสำคัญของผมซะหน่อย”
“แล้วทำไมต้องเป็นเดือดเป็นร้อนขนาดนี้มีเรื่องทีไรไม่เคยมาบอกและขอแบบนี้”พ่อผมมองผมอย่างจับผิด
“ก็...โธ่พ่อผมแค่ช่วยเพื่อร่วมห้องน่าอย่าคิดมากดิ”ผมลุกไปนั่งเก้าอี้หน้าโต๊ะพ่อผม
“เฮอะ แค่เพื่อนนี้ แกไม่เคยแคร์ใครอยู่แล้ว”
“พ่อ อย่าทำแบบนี้สิ ผมมาในฐานะตัวแทนของโรงเรียนโรงเรียนผมเสียหารค่ายทหารของพ่อต้องรับผิดชอบสิ”ผมมองพ่อที่ไม่สนใจผมอย่างขอความช่วยเหลือ
ก๊อก ๆ ๆ
“เข้ามา” ผมมองที่ประตูก็พบทหาร นายหนึ่งเดินเข้ามา
“ว่าไง”
“เรียบร้อยครับ ทหารพวกนั้น ถูกส่งไปที่เกาะแล้วครับ”
“ดีมาก ออกไปได้แล้ว”ผมมองพ่อผมอย่างขอคำตอบ
“พ่อ “
“อะไรของแกเนี่ย เรื่องจบแล้วไปได้แล้วฉันส่งให้แกเรียนไม่ได้มานั่งเป็นกังวลกับเรื่องไม่สำคัญอย่างนี้ไปได้แล้ว”พ่อผมออกปากไล่ผมทันที แอบไปรู้ตอนไหนเนี่ยปล่อยให้ผมมาง้ออยู่ได้
“สนุกมากหรอที่เห็นผมกังวลนะ”ผมพูดอย่างหัวเสีย
“ก็ฉันไม่เคยเห็นแกหัวเสียมานานแล้วนี่และครั้งสุดท้ายที่เห็นก็ตอนแม่แกตายคนสำคัญของแก นะ เวลามีปัญหาแกจะกังวล ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าเด็กผู้ชายคนนั้นเป็นอะไรกับแก ฉันก็นึกถูกชะตากับเด็กนั้นแล้วสิ ลูกสะใภ้ก็ยังไม่มี คนนี้ฉันสนว่ะไอ้ลูกชาย”พ่อผมพูดออกทำเอาผมค้าง ลูกสะใภ้
“ไม่มีทางผมไม่ได้ชอบหมอนั้นหมอนั้นเป็นผู้ชายนะพ่อ แต่งงานไม่ได้หรอกลูกสะใภ้บ้าอะไร”ผมว่าอย่างหัวเสีย รีบเดินออกมาทันที
“แล้วฉันจะคอยดูไอ้ลูกชาย”
"เฮอะ ไม่มีทางหรอกที่ผมจะรักหมอนั้นนะ ไม่มีทางแน่นอน"
...........................................................................................................................................................................................................................
อัพต่อแล้วคร้าเม้นเป็นกำลังใจหน่อยนะ ที่รักทั้งหลาย
ความคิดเห็น