คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Fanciful 11
Hyukjae Talk
ผมละเซ็งกับไอ้คำสั่งบ้า ๆ นั้นมากมายครับแต่ที่ทำให้ผมเซ็งกว่านั้นคือไอ้คนที่ตามผมติดแจนี่แหละครับ วันนี้ทั้งวันผมกับทงแฮต้องทำตัวติดกันตลอดจนครบอาทิตย์อยู่ที่ค่ายก็ยังพอทนหรอกเพราะว่ามีแต่คนรู้ว่าที่ผมกับหมอนี่ตัวติดกันนั้นเป็นเพราะภารกิจที่ต้องทำแต่ถ้าไปโรงเรียนเค้าจะรู้ไหมว่าที่ผมทำเนี่ยมันเป็นการเป็นงานมากแค่ไหนอ่ะ รู้งี้นะไม้ต้องรีบหาให้ชนะหรอก ผมยอมโดนให้อาจารย์หาภารกิจมาให้อีกสัก ร้อยภารกิจก็ท่าจะดีกว่าที่ต้องให้ผมมาเป็นแฟนกับทงแฮทั้งอาทิตย์นะ มันคงจะดีกว่านี้เป็นแน่ไม่ต้องโดนคนทั้งโรงเรียนมองอ่ะ โอ๊ยยยยยยยยยยยยย ฮี ฮยอกแจอยากตายครับให้มันได้อย่างนี้สิชีวิต
“นี่...ฮยอกแจ”
“..........”
“อี ฮยอกแจจจจจ!!!!!”ผมแถบล้วงโต๊ะที่นั่งเล่นเพราะไม่มีอะไรทะส่วนคนอื่นก็ไปทำภารกิจที่เหลือแต่ที่บอกว่าเกือบล่วงเพราะไอ้หน้าปลาทงแฮแมร่งตะโกนใส่หูผมเต็ม ๆ
“โว๊ยย ตะโกนหาบิดามึงหรือไงฮะไอ้ควาย “ผมตะโกนใส่หน้าทงแฮทันทีทั้งตกใจทั้งโมโห
“ก็เรียกนานแล้วนี่ไม่ได้ยินอะไรเลยหรือไงฮะ”
“เออ แล้วเรียกทำไม”พอรู้ว่าเหมือนตัวเองผิดผมจึงแถเรื่องอื่นไป
“จะถามว่าเมื่อไหร่จะไปอาบน้ำเพราะว่าตอนนี้ฉันร้อนมาก”
“จะไปก็ไปดิรอทำไมตัวไม่ได้ติดกันซะหน่อย”ผมว่าอย่างหน่าย ๆ แค่ไปอาบน้ำทำไมต้องรอ
“เออ ก็แค่ถามเพราะว่าต้องไปอาบที่โรงหลังแต่ลืมไปว่าเก่งงั้นฉันไปละ” เดี๋ยว.....โรงหลังอย่าบอกนะว่าหมายถึง
“เฮ้ย!!! เดี๋ยวทงแฮหยุดอยู่ตรงนั้นนะ”ผมตะโกนเรียกทงแฮที่เดินออกไปได้ไม่กี่ก้าวพอเห็นว่ามันหยุดผมจุงรีบลุกแล้วเดินไปหามันที่หันมามองหน้าผมอย่างเซ็ง ๆ
“มีไรอีก ร้อนจะตายแล้วเนี่ย”
“โรงหลังที่ว่านะหมายถึงที่ฉันเจอไอ้ทหารบ้าพวกนั้นงั้นหรอใช่ไหม”ทงแฮแค่พยักหน้าเป็นคำตอบชัดเลย แบบนี้ไม่มีทางที่ผมจะไปคนเดียวอีกแน่ถึงขึ้นชื่อว่าฮยอกแจแต่ก็เว้นเรื่องนี้ละนะ
“งั้นฉันไปอาบด้วย””
“อะไรอีกละไหนว่าไม่ไป”ทงแฮยืนล้วงกระเป๋ามองผมอย่างหาเรื่องแล้วทำหน้ากวน ๆ อย่างที่มันชอบทำใส่ผม
“ก็ตอนนี้มันร้อนอ่ะ เอ่ออออ ร้อนมากไปเฮอะ” สายตาที่ทงแฮมองมานั้นทำเอาผมร้อน ๆ จริง ๆ ซะแล้วละสายตาที่เหมือนจับผิดนั้นทำเอาผมแถบทำตัวไม่ถูก ผมเลยยกมือขึ้นมาพัดทำเป็นร้อนแล้วหันมองนู้นมองนี่แล้วเดินออกไปทันทีผมเดินตามทงแฮที่เดินเร็วเป็นพิเศษ
“นี่รอด้วยดิ ทำไมเดินเร็วจังอ่ะ”ผมเรียกทงแฮไปด้วยพยายามเดินให้ทันด้วยขาก็ยาวกว่าไม่เท่าไหร่ทำไมมันเดินเร็วจังว่ะเนี่ย
“นายเดินช้าเองนี้อย่ามาบ่น”
“งั้นไม่ไปแล้วไม่อาบด้วย”ผมไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองทำแบบนี้ได้ไงผมรู้สึกน้อยใจทงแฮมันเพราะอะไรผมก็ไม่รู้ที่จำความได้ผมไม่ใช่แบบนี้นี่ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมต้องวิ่งเข้าไปเตะหรือต่อยแต่ผมทำอะไรยืนกอดอกเหมือนรอแฟนมาง้อซะงั้น
“นี่ไม่ไปก็ตามใจฉันไปเองก็ได้ งั้นก็เชิญยืนรอให้ไอ้ทหารพวกนั้นลากเอาไปทำเมียก็แล้วกัน”การง้อที่ได้มาคุ้มมากแล้วผมหวังอะไรละ นับวันผมยิ่งไม่เข้าใจตัวเองมากไปทุกทีแล้วนะ ฮยอกแจคนเดิมหายไปไหน ผมมองหลังทงแฮที่เดินออกไปเรื่อย ๆ ไม่มีแม้แต่จะหันมามองผมอีกเลย ผมรีบเดินแซงทงแฮจนทงแฮเซไปข้างทางทันทีนี่ผมโกรธทงแฮเพราะแค่ไม่สนใจผมเนี่ยนะบ้าอีกแล้วเราคาดหวังกับคนแบบนี้รออีก สิบชาติก็ไม่ได้หรอก
“ก็เดินเร็วได้นี่”ทงแฮตะโกนตามหลังผมมาที่ผมเดินชนเค้าผมไม่ฟังแล้วรีบเดินเข้าไปในห้องน้ำห้องหนึ่งแล้วรีบอาบน้ำทันที
แก๊ก ๆ กุกกัก ๆ
เสียงอะไรทงแฮมันแกล้งผมหรอจะมีใครก็มีแค่ผมกับทงแฮแค่นั้นนิหรือว่าคนอื่น ๆ ทำภารกิจกันเสร็จแล้วหรือว่า พอนึกได้อย่างนั้นผมจึงรีบใส่เสื้อผ้าทันทีแล้วค่อย ๆ เปิดประตูออกมา สิ่งที่พบคือความว่างปล่าวไม่มีใครแล้วเสียงอะไรอ่ะผมค่อย ๆ เดินพยายามมองหาทงแฮที่ผมคิดว่ามันน่าจะเดินเข้ามาอาบน้ำแล้วสิแต่กลับไม่พบแม่แต่เงาของทงแฮ
“ฮึ่ก...”ผมสะดุ้งสุดตัวตัวแข็งทันทีที่ได้รับสัมผัสที่เอว ที่มาจากข้างหลัง
“........................”
“โกรธหรอ”เสียงที่กระซิบอยู่ตรงหู ทำให้ผมรู้ว่าคนที่กอดผมนั้นเป็นทงแฮถึงจะรู้ว่าเป็นใครก็วางใจไปแต่ทำไมใจผมเต้นแรงขนาดนี้แรงจนผมกลัวว่าทงแฮจะได้ยินมัน
“ทำไมไม่ตอบ”ทงแฮทวงคำตอบจากคำถามที่ตนเองถามไปก่อนหน้า
“จะรู้ไปทำไม”ผมสูดหายใจเข้าไปลึก ๆ แล้วตอบออกไปผมพยายามทำเสียงให้เป็นปกติแต่มันดันออกมาไม่ตามที่ตั้งใจ
“ก็อยากรู้นี่ แฟนงอลทั้งคน แล้วฉันจะเฉยได้หรือไง”คำตอบของทงแฮทำเอาหน้าผมมีอุณภูมิมากขึ้นกว่าเดินผมว่าหน้าผมคงแดงไปหมดแล้วแน่ ๆ
“ก็แค่ภารกิจคิดมากอะไร ไม่เห็นนายจะต้องเดือดร้อนอะไรนี่ปล่อยได้แล้วฉันจะขึ้นไปนอนแล้ว”ผมว่าแล้วแกะมือทงแฮออกจากเอวผม
“นี่เดี๋ยวสิ ไม่ว่าเพราะอะไรในเมื่อนายเป็นแบบนี้จะให้ฉันสบายจำได้ยังไงละ”ทงแฮรั้งแขนผมไว้เข้ามาหาตัวแล้วทำสีหน้าจริงจัง
“เป็นบ้าอะไรอีกละถึงได้มาสนใจฉันนะ”ผมถามใส่หน้าทงแฮที่มองหน้าผมนิ่ง
“ก็...ก็ถ้านายโกรธฉันแบบนี้แล้วเราจะทำภารกิจผ่านได้ยังไงละอย่าลืมสิว่าเราต้องเป็นแฟนกันอีก 6 วัน”ทงแฮบอก
“ก็ได้ ฉันไม่ได้โกรธนายพอใจหรือยัง”ผมว่าแล้วสะบัดแขนออกมาจากการเกาะกุมของทงแฮแล้วเดินออกมาโดนไม่สนใจเสียงของทงแฮอีกเลย
“อ้าวฮยอกแจไปไหนมานะ”เสียงของซองมินทำเอาผมหลุดออกมาจากผวังความคิด ความสับสนในหัวผมมองไปที่ซองมินที่เดินมากับคยูฮยอน
“ไปอาบน้ำมานะแล้วนายละจะไปไหนอ่ะ”ผมถามซองมินกลับ
“ก็จะไปอาบน้ำน่ะเพราะว่าต้องไปที่โรงหลังนะกล้วว่าจะเจอไอ้พวกนั้นอีกเลยต้องรีบไปนะ”
“อือ งั้นไปเถอะฉันไปรอที่โรงนอนนะ”ผมว่าแล้วเดินผ่านซองมินกับคยูฮยอนตรงไปที่โรงนอน
“เฮ้อ!!!!!! ทำไมวันนี้มีแต่เรื่องนะ ฮยอกแจนายเป็นอะไรกันทำไมต้องไปหวังคำตอบบ้า ๆ จากคนอย่านั้นกันนะ คนอย่างหมอนั้นจะไม่มีทางที่จะเป็นแบบนั้นหรอก”ผมบ่นพึมพำกับตัวเองเพราะว่าทั้งโรงนอนไม่มีใครนอกจากผมคนเดียว
ปัง!!!!
“มาคุยกันให้รู้เรื่อง”ทงแฮเดินมาหยุดที่ปลายเตียงผม
“ไม่คุย ก็บอกไปแล้วว่าไม่ได้โกรธนาย แล้วจะมาคุยอะไรอีกละ”ผมลุกนั่งมองหน้าทงแฮที่ยืนมองผมหน้านิ่ง
“ถ้านายไม่โกรธฉันแล้วทำไมนายต้องหนีฉัน”
“ไม่ได้หนีอาบน้ำเสร็จก็แค่อยากนอนเพราะว่าฉันเหนื่อย”
“หันมานี่สิมองตาฉันสิถ้านายไม่ได้โกหก”ทงแฮลงมานั่งข้าง ๆ ผมแล้วจับหน้าผมให้ผมสบตากับเค้าดวงตาทงแฮที่มีแต่ความจริงจังทำเอาผมนิ่ง
“บอกมาสิว่านายไม่ได้หนีฉันอย่างที่นายว่านะฮยอกแจ”ทงแฮเริ่มใช้เสียงเข้ม
“นายเป็นบ้าอะไรของนายเนี่ยทงแฮปล่อยฉันนะ อุ๊บ..อื้อ...อ่อยอ่ะ”ผมที่พยายามสะบัดตัวออกจากทงแฮ แต่กลับถูกทงแฮรั้งเข้าไปจูบทงแฮจูบผมอย่างรุนแรงจนผมรู้สึกเจ็บที่ริมฝีปาก ผมว่าทงแฮต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ ผมผลักทงแฮออกแต่ทงแฮกลับรั้งผมให้แน่นกว่าเดิมผมทำอะไรไม่ได้เลยทงแฮไม่มีแววที่จะฟังผมเหมือนครั้งก่อน ๆ ครั้งนี้ทงแฮเหมือนคนบ้า ผมรู้สึกถึงคาวเลือดที่ผมคิดว่ามันน่าจะมาจากผมผมหยุดนิ่งหมดแรงที่จะต้านปล่อยให้ทงแฮทำตามอำเภอใจผมไม่รู้ว่าเค้าทำแบบนี้เพราะอะไรแค่โมโหที่ผมหนีเค้าอย่างงั้นหรอผมต้องเป็นฝ่ายโมโหสิที่เค้าเมินผมผมรู้สึกถึงความอุ่นที่แก้ม น้ำตาที่ผมคิดว่ามันจะออกมาในยามที่ผมอ่อนแอตอนที่ผมอยู่คนเดียวแต่ตอนนี้มันได้ไหลลงมาเพราะความเจ็บที่เกิดจากการกระทำตรงหน้าเพียงแค่นี้เพียงแค่ทงแฮทำแบบนี้สามารถเรียกความอ่อนแอของผมออกมาเลยอย่างนั้นหรอนายจะมีอิทธิพลกับฉันมากไปแล้วนะทงแฮ หลังจากที่น้ำตาผมไหลลงมาทงแฮก็น่าจะสัมผัสได้ทงแฮหยุดนิ่งค่อย ๆ ผละออกมองหน้าผมที่มีแต่คราบน้ำตาแต่ไร้เสียงสะอื่นใด ๆ ออกมาเลย
“ขอโทษ”ทงแฮว่าเสียงแผ่วแล้วคว้าผมเข้าไปกอดทันที
“ฉันไม่รู้ว่าเป็นอะไรตั้งแต่ที่จูบนายครั้งนั้นฉันก็เปลี่ยนไปฉันหงุดหงิดเวลานายไม่สนใจ ฉันไม่รู้ว่าตัวเองคิดยังไงกับนายที่เรียนด้วยกันมาเกือบ 4 ปี ที่เอาแต่ทะเลาะกันทุกวันจนวันนั้น”ผมนิ่งในอ้อมกอดของทงแฮเพื่อฟังในสิ่งที่ทงแฮพูดออกมาถึงจะไม่ค่อยเข้าใจว่าอยากจะบอกอะไรแต่ดูเหมือนทงแฮจะเหมือนผม
“ฉันพยายามบอกตัวเองว่ามันคงแค่สนุกที่ได้เห็นนายโกรธ แต่ยิ่งนายโกรธฉันยิ่งโมโหตัวเอง นายบอกหน่อยได้ไหมว่าเพราะอะไร ถ้ารวม ๆ จะบอกว่าฉันชอบนายละมั้ง”ประโยคสุดท้ายผมผละออกมาจากทงแฮมองหน้าทงแฮที่มองผมเช่นกัน
“ใช่ไหม ในหัวฉันมีแต่เรื่องนาย ฉันยอมให้นายโดนฉันแกล้งได้คนเดียวยอมให้นายเตะ ต่อยฉันได้คนเดียว ฉันอยากให้นายอยู่กับฉันคนเดียวคิดเรื่องอะไรมันต้องมีนายเข้ามาเกี่ยวทุกทีไม่เรียกว่าชอบจะเรียนกว่าอะไร”
“หวงก้าง”ผมพูดเสียงเรียบทงแฮหัวเราะออกมาเบา ๆ
“คงใช่เพราะนายเป็นแฟนฉันนี่เนอะ 55+ ใช่ ๆ ใช่จริง ๆ “ผมไม่รู้ว่าที่พูดนะเพราะอะไรทำเพื่ออะไรพูดออกมาตามที่คิดและรู้สึกจริงไหมแต่ตอนนี้ใจผมมันโตกว่าเดิมแล้วละถึงจะไม่รู้ว่าจริงหรือว่าแค่แกล้งผมแต่แค่นี่ความโกรธนั้นมันหายไปตั้งแต่คำขอโทษแล้วละ
“ถ้าเป็นเรื่องจริงนายคงไม่ได้ชอบฉันฝ่ายเดียวแล้วละ”
“เพราะว่าฉันก็ชอบนาย ทงแฮ”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
(Donghae : ไม่รู้นะ แต่ฉันจะหาคำตอบที่ชัดเจนกว่านี้เองว่าฉันคิดยังไงกับนายฮยอกแจ)
...................................................................................................................................................................................
ติ ชม ว่า ค่า แช่ง ยังไงด็ได้นะคร้า ไรท์จะได้ปรับปรุง
เพราะตอนนี้ไรท์เหมือนมึนตื้อ มากเลย ทุกอย่างผสมไปหมดแล้ว
โปรเจกที่ควรจบยังค้างอยู่เลย วิลัยจะปิดแล้ว เทอมหนน้าฝึกงานคงมีเวลามาลงมากกว่านี้นะค่ะ
ช้าก็อย่าว่ากันนะเพราะ ไรท์ยุ้งจริง ๆ หัวหมุนไปหมดแล้วด้วย
สำหรับคนที่ติดตามก็ขอบคุณนะค่ะ ถ้าโปนเจกผ่านตอนหน้าอาจมี ...... ก็ได้นะ
ความคิดเห็น