คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : love 4
LOVE 4
เมื่อพี่อีทึกรู้เรื่องที่ผมเป็นแผลพี่อีทึกก็หยุดงานผมซะหมดแล้วให้ทงแฮไปทำแทนผ่านไป 3 วัน ที่ผมนั้นต้องอยู่แต่บ้านคนเดียวจะมีก็ทงแฮโทรมากวนประสาทบ้าง ผมไม่เข้าใจว่าผมแค่เป็นแผลนิดเดียวถึงกับสั่งหยุดงานผู้จัดการก็เห็นด้วยผมจะค้านก็ไม่ได้เลยจำยอม แล้ววันนี้เป็นวันแรกหลังจากที่ผ่านไป 3 วันที่ผมจะออกไปทำงานกับสมาชิกทั้งหมด ยกเว้น ป๋าที่ออกไปแต่ก็ยังมาหาสุดที่รักบ่อย ๆ แล้ววันนี้ผมปลุกทงแฮตั้งแต่เช้าเพราะว่าวันนี้ต้องไปเตรียมตัวกับเพลงที่จะออกอัลบั้มใหม่ แล้ว ไปลองเสื้อผ้าและ เปลี่ยนทรงผมใหม่แต่ผมปลุกเท่าไหร่มันก็ไม่ตื่น ทุกทีเวลาผมปลุกครั้งเดียวมันก็ตื่นขึ้นมาแล้ว หรือว่าจะไม่สบาย ผมคิดได้ดังนั้นผมก็คลานขึ้นไปบนเตียงเพื่อจะดูว่ามันเป็นอะไรหรือปล่าว
“ เฮ้ย!!!!!! ทงแฮ “ ยังไม่ทันที่จะถึงตัว ไอ้คนที่นอนก็คว้าเอวผมลงไปนอนกอดผมร้องเสียงหลง
“ ฟอด ด ด ด ด หอมจังอาบน้ำแล้วหรอ”ทงแฮ หอมแก้มผมแล้วพูดเสียงใสขึ้น มันไม่คิดว่าผมจะอายบ้างเลยหรือไงนะ มันคิดว่าทุกคนจะเหมือนมันหรือไงกัน
“ยัง” ตอบกลับ แต่หน้าผมหันไปอีกทางเพราะตอนนี้หน้าผมแดงมากน่าดู ทุกทีไปที่ทงแฮจะทำให้ผมเป็นแบบนี้โดยเฉพาะหลัง ๆ มานี่ แทบทุกเวลา
“แล้วทำตัวหอมจังอ่ะ” พูดแล้วยังซุกไซ้ตรงคอผมไปเรื่องผมจึงต้องป้องกันตัวเองจากทงแฮเพราะถ้าปล่อยไว้แบบนี้ผมมีหวังไม่รอดแน่ ๆ
พลั๊ก! ! ! ! ! ! ! พลั๊ก! ! ! ! ! ตุ๊บ !!!!!!!!!
“โอ๊ย !!!!!! ถีบทำไมเนี่ย”ทงแฮลงไปนอนจุกอยู่ข้างเตียงหลังจากที่เจอบาทาของผม ผมลุกขึ้นจากเตียงยืดกอดอกมองทงแฮที่นอนบิดไปมาบนพื้น
“ไปอาบน้ำ ให้ไวนะ ถ้าฉันต้องมาตามเป็นครั้งที่สองไม่โดนแค่นี้แน่คอยดู”ผมว่าเสียงดุแล้วเดินออกจากห้องให้ไวเพื่อมาระเบิดหัวเราะกับท่าทางของทงแฮ
“ฮะ ฮ่า ฮะ ฮ่า ฮะ ฮ่า ฮะ ฮ่า” เป็นอะไรไอ้ไก่หัวเราะอย่างกับคนบ้า “ ผมเดินหัวเราะมาถึงห้องนั่งเล่นพี่ฮีชอลที่นั่งอยู่กับแมวปีศาจของตัวเองถามขึ้น ผมจึงหยุดหัวเราะแล้วนั่งลงฝั่งตรงข้าม
“ไม่มีอะไรพี่แค่มีเรื่องให้ขำนิดหน่อยว่าแต่ พี่อีทึกล่ะยังไม่มาอีกหรอ”
“เดี๋ยวก็มาละมั้ง” พี่ฮีชอลตอบผม แล้วหันไปเล่นกับแมวปีศาจ ไม่ต้องคิดด่าผมในใจหรอกนะเพราะว่าผมบอกไว้เลยว่าแมวของใครก็สู้แมวพี่แกไม่ได้หรอกแมวบ้าอะไรฉลาดเป็นบ้าอยากรู้ว่ามันฉลาดยังไงก็ดูเจ้าของแล้วกัน เหมือนกันเด๊ะอ่ะถ้าเป็นคนนะผมว่าลูกพี่ฮีชอลแน่ ๆ
“เอาละพร้อมกันหรือยัง”เสียงพี่อีทึกดังขัดความคิดผมเพื่อเตรียมตัวไป พร้อมกับทงแฮที่เดินออกมาจากห้องพอดี
“ฮยอกแจ นายนะต้องเปลี่ยนสีผมไปก่อนเลยนายนะ”ผู้จัดการบอกผม ผมก็ตกใจนิด ๆ คราวนี้จะสีอะไรอีกละ การทำสีนี่มันน่าเบื่อชะมัดเพราะว่ามันนานกว่าจะหมักเอาไว้
“ฮยอกแจ พี่อีทึกให้เอาข้าวมาให้นะ”ทงแฮยื่นกล่องข้าวมาให้ผม
“อือ ขอบใจ”ผมรับมาแล้ววางไว้บนโต๊ะใกล้ ๆ
“จะเอาอะไรก็เรียกนะฉันอยู่แถวนี้นะ”ทงแฮ ส่งยิ้มมาให้ผมผมพยักหน้าแล้วยิ้มกลับไป ผมไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้วที่ผมหลับไปนะจนช่างทำผมมาปลุกให้ไปล้างผมแล้วไดร์ให้แห้งผมอึ้งกับสีผมของผมที่มันไม่เหมือนลุกก่อน ที่ดูเท่ ๆ คราวนี้ทำไมผมมาในแนวน่ารักอ่ะ (เขินอ่ะ หรือใครจะเถียงผมละ – ฮยอกแจ)
“น่ารักมากเลยนะนายนะเหมือนเด็กผู้หญิงเลยนะ”ช่างทำผมก็ชมผมจนหน้าผมเริ่มมีเลือดฟาด
“ไม่หรอกฮะ เสร็จแล้วใช่ไหมฮะ”ผมถามเมื่อเธอปลดผ้าที่คอผมออก
“จ๊ะเสร็จแล้ว”เธอบอกแล้วยิ้มให้อย่างใจดีผมโค้งหัวให้เธอแล้วเดินออกมายังสมาชิกที่ก็ทำเสร็จแล้วเหมือนกัน
“เสร็จแล้วฮะ”ผมร้องบอกพร้อมเนออกมา สมาชิกทั้งหมดหันมามองผมนิ่งเป็นตาเดียว จนผมต้องเดินเลี่ยงไปทางพี่อีทึกแทน
“อ่ะ เอ่อ สีไม่สวยหรอฮะ”ผมต้องพูดตัดความเงียบเพราะยังไม่มีใครที่เอ่ยปากออกมาแล้วยังไม่เลิกมองซะที
“อือ สวย สวยดีนี่เหมาะกับนายดี”พี่เยซองเป็นคนพูดแล้วหันหน้าไปสนใจหนังสือที่ตนอ่านค้างเอาไว้
“ฮยอก”ผมหันไปตามเสียงเรียกจากทางพี่ฮีชอลที่เดินมาหาผมอย่างเพ้อ ๆ ผมรีบมองหาที่พึ่ง มองทงแฮ ทงแฮก็ยังมองผมไม่วางตาจนผมต้องหลบสายตานั้นอีกครั้ง
“นายสวยจังฮยอกจี้”
“ฮือ...”ผมมองหน้าพี่ฮีชอลกับสรรพนามที่ใช้เรียกชื่อผมใหม่ ฮยอกจี้งั้นหรอ
“ทงแฮ นายว่าไง”พี่ฮีชอลเปลี่ยนไปยืนข้างหลังผมแล้วหันผมไปทางทงแฮที่ยังคงมองผมอย่างเดิม
“อ่ะ เอ่อ ก็ ก็ สวย สวยมากด้วย”ทำเอาหัวใจผมที่มันเต้นรอฟังคำตอบนั้นเต้นรัวมากกว่าเดินเมื่อได้ยินคำตอบ
“อะแฮ่ม ชอลลี่ ไปได้แล้วมั้ง”พี่อีทึกเดินมาทางผมแล้วดึงผมออกมาจากพี่ฮีชอลที่ยังไม่ยอมปล่อย
“ก็ได้”พี่ฮีชอลเดินออกไปอย่างอารมณ์เสียที่พี่อีทึกขัดใจ
“ทงแฮนายก็เลิกมองได้แล้วไปขึ้นรถ”พี่อีทึกหลังจากบอกทงแฮแล้วก็พามาขึ้นรถที่จอดรออยู่เพื่อที่จะได้ไปจัดการเรื่องท่าเต้นต่อ มันเป็นการซ้อมเพราะเรื่องท่านั้นพวกผมได้รู้มาก่อนแล้ว แล้วเพื่อที่เป๊ะเราจึงต้องซ้อมพร้อมกัน
“เอาละมาพร้อมแล้วใช่ไหม ผมให้เตรียมตัว 15 นาทีก่อนการซ้อม”ครูสอนเต้นที่ทางบริษัทหามาให้นั้นบอกพวกผมเตรียมตัวเพราะเราต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เตรียมมาอีกชุดเพื่อการซ้อมเต้น ผมเปลี่ยนเป็นกางเกงวอนตัวใหญ่กับเสื้อกล้าวสีดำที่พอดีตัว (เสื้อกล้ามตัวใน คอนฯ ss2 นะคงรู้นะ)
“เอาละพร้อมหรือยังเตรีมนะทุกคนประจำที่กันได้ ครั้งแรกถ้าผิดพลาดให้เต้นต่อเลยนะไม่ต้องหยุดเอาละพร้อม”ผมเดินมายืนข้างทงแฮตรงหลังซีวอนเมื่อเสียงเพลงดังผมก็เริ่มวาดรวดลายที่ฝึกซ้อมมาเป็นท่าเต้นที่ไม่ยากแต่มันเป็นเพลงที่มีจังวะที่ค่อนข้างต้องใช้ความเร็วในการเปลี่ยนท่าผมจำท่าทุกท่าได้เป็นอย่างดีก็ผมมีส่วนในการออกแบบไม่สิสมาชิกทั้งหมดนั้นแหละเจ็งปะ พวกเราเต้นกันอย่างเต็มที่จนเลยเวลามาจนเที่ยง
“พัก 1 ชั่วโมงนะ”
“ครับ”พวกเราทั้งหมดตอบรับอย่างเหนื่อยอ่อน
“ไปกินข้าวกัน”พี่อีทึกบอกพวกเราแล้วเดินนำออกไป
“ฮยอกแจ มานี่หน่อย”ผู้จัดการและครูฝึกที่ยืนคุยกันอยู่ตรงมุมห้องเรียกผมก่อนที่ผมจะออกไปทานข้าว
“เดี๋ยวตามไป”ผมหันไปบอกทงแฮที่มองมาที่ผม
“อือ” ผมเดินไปทางครูฝึกแล้วก็เป็นเรื่องท่าเต้นที่ต้องการปรับเปลี่ยนและเพิ่มเติมนิดหน่อย มันไม่ได้เป็นท่าเต้นที่ยากอะไรแค่ต้องการใส่ท่าที่เป็นเอกลักษณ์อีกนิดหน่อยผมเลยอยู่คิดท่าจนผมลืมเลยว่าผมยังไม่ได้กินข้าวจนสมาชิกทั้งหมดนั้นขึ้นมาพร้อมแล้ว
"”อ่ะ เดี๋ยวฉันไปซื้อข้าวให้นะ”ผู้จัดการคงนึกไดจึงอาสาไปซื้อข้าวมาให้ผมแต่ทงแฮขัดขึ้นก่อน
“ผมซื้อมาให้แล้ว”ทงแฮยื่นถุงข้าวมาให้ผมผมรับไว้แล้วก็เดินเอามันไปวางไว้ข้างกระเป๋าแล้วไปรวมกับสมาชิก
“ทำไมไม่กินก่อน”ทงแฮรั้งแขนผมไว้แล้วพูดเสียงเข้ม
“มันมีท่าเต้นเพิ่มมมาฉันบอกแล้วเดี๋ยวมากินก็ได้”ผมบอกแล้วดึงแขนผมออกมาจากมือทงแฮแล้วเดินมาเพื่อเต้นกับท่าใหม่ สมาชิกเมื่อรู้ก็ไม่ได้ที่จะบ่นอะไรผมเต้นนับ 10 รอบเพื่อให้ชินจนลืมว่าผมยังไม่ได้กินข้าวจนรู้อีกทีตาผมก็เบลอ ๆ มองอะไรไม่ชัดเจนมันพร่ามันไปหมดหัวผมมันเริ้มหนักอึ้งและมันก็ถึงท่านที่ผมต้องเต้นเดี่ยวผมสูดหายใจลึก ๆ แล้วเต้นมันออกมาให้ดีที่สุด แต่ผมคิดผิดผมไม่อาจที่จะเต้นได้ผมพยายามที่จะยกตัวด้วยมือเพียงข้างเดียวนั้นเสียหลัล้มลงมาพร้อมที่สติผมดับวูบเสียงสุดท้ายที่ได้ยินมีเพียงเสียงของทงแฮที่เรียกผม
“ฮยอกแจ !!!!!”
…………………………………………………………………………TBC…………………………………………………………………………
ถึงป๋าจะไปอยู่ที่จีนไม่ได้ร่วมกับสมาชิกอีกแต่ยังไงสมาชิกคนที่สามของ SUPER JUNIIOR นั้นมีชื่อว่า ฮันคยอง เพียงคนเดียวเท่านั้น เราไม่ยอมให้มันว่างแน่นอนถึงไม่อยู่ก็ไม่อาจมีใครมาแทนที่ แรงสัทธาที่มีมากมายว่าจะกลับมานั้นเป็นความหวังว่าเราจะเห็น 13 คนในเวทีเดียวกันเล่นกันเหมือนเมื่อก่อน ถ้าพระเจ้ามีจริงความปรารถนานี้ขอให้เป็นจริงไม่ช้าก็เร็วนี้ หมีคังจะกลับมาแล้ว ป๋า กับ บอม ก็ได้เวลาบ้างแล้วนะอย่าให้รออีกเลย
ที่รอเพราะว่ารัก
รักมากจนไม่มีอะไรที่จะมาบรรยายได้ว่า รัก นี้มีมากแค่ไหน
SUPER JUNIOE มีค่า สำหรับ E.L.F. เป็นพี่ชาย เป็นเพื่อนที่ทำให้มีความสุข
E.L.F. มีค่า สำรหับ SUPER JUNIOR พวกเราจะเป็น เทพดาแสนซนที่คอยคุ้มครองพี่ชายทั้ง 13 คนไว้เอง
E.L.F. FANCIFUL
ความคิดเห็น