คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : love3
LOVE 3
ผมเดินออกจากห้องพี่อีทึกกลับมาที่ห้องก็ไม่เห็นทงแฮ มันไปไหนว่ะเนี่ย
ติ๊ด....ติ๊ด......ติ๊ด..... เสียงโทรศัพท์ดังก่อนที่ผมจะเข้าไปอาบน้ำ ผมกดรับเพราะว่าเป็นเบอร์ไม่รู้จัก มันไม่ขึ้นชื่อผมจะรับ โทรศัพท์ของทงแฮทุกครั้งเมื่อทงแฮไม่อยู่แล้งเป็นเบอร์ที่สำคัญ ทงแฮก็ไม่ได้ว่าอะไรที่ผมทำเพราะว่าเข้าใจในความหวังดีของผม
“สวัสดีครับ”ผมกรอกเสียงลงไปอย่างสุภาพ
“พี่ทงแฮค่ะมาหาเจสหน่อยสิค่ะเจสเหงา นะค่ะพี่ทงแฮ”เสียงที่กรอกกลับมาทำเอาผมอยากที่จะวางสายทันที
“ถ้าทงแฮมาจะบอกให้นะตอนนี้ทงแฮไม่อยู่”
“พี่ฮยอกแจงั้นหรอ”เสียงปลายสายดูตกใจนิด ๆ ที่รู้ว่าเป็นผมรับ
“ใช่ พี่เอง”
“แล้วทำไมถึงมารับโทรศัพท์พี่ทงแฮได้ละ”เสียงปลายสายฟังดูตื่นตนกน่าดู
“เพราะทงแฮไม่อยู่ แล้วนึกว่าเป็นเรื่องสำคัญถ้าเป็นเธอฉันคงไม่รับ” ผมบอกไปตามความจริง
“ไม่ได้ดูหรือไงว่าเป็นเบอร์ใครนะ”เสียงปลายสายเปลี่ยนเป็นดัจจริตทันที
“ก็ถ้ารู้คงไม่รับก็บอกไปแล้วนิ แล้วอีกอย่างทงแฮก็ไม่ได้เมมชื่อไว้ว่าเบอร์ใครฉันเลยไม่รู้” ผมเริ่มมีน้ำโหบ้างแล้วกับมารยาทของยัยนี่นะ
“นี่ !!!!!!” ปลายสายคงเริ่มที่จะไม่พอใจ ฟังจากน้ำเสียงคงกำลังหาที่ระบายอารมณ์แน่ ๆ ยัยเด็กไร้มรรยาทนี้นะสมแล้วที่มีแต่แฟรคลับแอนตี้แล้วจำนวนแฟนคลับก็ลดน้อยลงมากเลยอย่างไม่น่าเชื่อจะมีก็แต่คนที่คอยเชิดชูว่าเป็นนางฟ้าไม่เท่าไหร่ แต่ถ้ามาเจอแบบนี้ไม่ว่าใครที่เชิดชูก็ต้องแอนตี้ชัว
“แล้วอีกอย่าง ฉันรับโทรศัพท์ของทงแฮได้เพราะว่าอยู่ห้องเดียวกัน นอนเตียงเดียวกัน แค่นี้นะเพราะเรื่องของเธอมันไร้สาระ ติ๊ด.....”ผมกดตัดสายทันทีเพราะเริ่มทนกับมารยาทของคน คนนี้แล้ว ผมหันหลังเตรียมไปอาบน้ำแต่ต้องชะงักเพราะว่าไอ้คนที่มันไม่อยู่ห้องนั้น ตอนนี้กลับยืนพิงประตูหน้าไม่พอใจอยู่ คงไม่พอใจที่ผมรับโทรศัพท์มันมั้ง
“ใครโทรมา” ทงแฮเอ่ยเสียงเรียบถามผม
“เจสสิก้า”
“แล้วรับทำไม” ทงแฮเอ่ยเสียงเข้มขึ้นมาทันที มันทำให้หัวใจผมกระตุกวูบ ด้วยทั้งน้ำเสียงและสายตาที่มองมาที่ผม ผมเก็บอาการทุกอย่างให้เป็นปกติอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ฉันนึกว่าเป็นเรื่องสำคัญ ไม่รู้ว่าเป็นเบอร์ยัยนั้น รีบโทรกลับด้วยละเธอมีเรื่องสำคัญกับนายนะ”ผมเดินเข้าห้องน้ำเมื่อพูดจบทงแฮไม่ต่อว่าอะไรเงียบจนกระทั้งเช้าของอีกวันที่ผมต้องไปจัดรายการนั้น ผมทำตัวปกติอย่างที่ผมเป็นคุยอย่างสนุกสนาน ไม่สนใจสายตาที่มองมาที่ผมเกือบตลอดเวลา มันเป็นงานผมไม่ชอบที่จะเอาเรื่องส่วนตัวมารวมกับงานเพราะมันจะทำให้ผมสติแตกแน่ ๆ
“เอาละครับขอบคุณมากนะครับที่มาเป็นแขกพิเศษนำทัวร์ ที่นี่นะครับ” พิธีกรที่ผมรู้จักกล่าวขอบคุณแล้วเวลาที่ผมนั้นจะต้องไปก็มาถึงแล้ว
“เดี๋ยวฉันไปส่งนะ” เจสที่เสนอตัวออกมาผมอยากที่จะปฏิเสธแต่เจอทั้งสายตาทั้งกองจะทำยังไงถ้าผมบอกปัด ทุกคนต้องมองว่าผมไม่ดีแน่ ๆ ผมจึงจำต้องเดิมออกมาพร้อมเธอ
ปัง!!!!!!! โอ๊ย !!!!!!!!
“ขอโทษค่ะเจสไม่ได้ตั้งใจ”เธอขอโทษขอพายผมที่สะดุดขา นั้นแล้วเสียหลัก ผมมองเจ้าของขานั้นที่กำลังสะใจแต่ปากก็ขอโทษผมตลอด ถ้าไม่มีใครอยู่เธอคงหัวเราะออกมาเสียงดังกับการที่เธอทำผม
“ฮยอกแจ เป็นอะไรมากไหม มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย” ผู้จัดการของผมเดินเข้ามาดูเหตุการณ์ เจสสิก้าที่เห็นว่ามีคนเข้ามาดูเธอก็บีบน้ำตาให้ดูน่าสงสารแต่ผมว่ามันน่าสมเพสมากกว่า
“ไม่เป็นอะไรครับ ผมไม่เป็นอะไรมันเป็นอุบัติเหตุนะครับ ผมไม่เป็นอะไร”ผมพยุงตัวลุกโดยมีผู้จัดการช่วยพยุงผมอยู่แล้วตรวจดูว่าผมทีบาดแผลตรงไหนหรือปล่าว แต่ผมรู้สึกเจ็บที่แขน
“โอ๊ะ!!!!!! แขนนายเลือดออกนะฮยอกแจ”ผู้จัดการ ร้องเสียงดัง ผมจึงยกแขนขึ้นมาดู มีเลือดออกมาจริง ๆ ด้วย แต่คงไม่ใหญ่สำหรับแผละ
“ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมกลับไปทำแผลที่บ้าน ขอตัวนะครับ” ผมกล่าวลาแล้วเดินออกมาทันที แต่มีมือเล็กมารั้งผมไว้ ผมหันไปมองก็พอว่าเป็นเจสสิก้าที่ยิ้มเยาะให้ผม
“ให้ฉันทำให้นะค่ะพี่เป็นเพราะฉันพี่ถึงเป็นแบบนี้”เธอพูดเสียงสำนึกผิดแต่หน้านี่มันน่านักละดู ก็รู้ว่ากำลังแสดง ต่อหน้าทุกคนที่มองอยู่
“ไม่ต้อง เพราะฉันไม่อยากให้แผลฉันติดเชื้อ จากเธอ”ผมเลื่อนเข้าไปใกล้ เธอ เธอดูจะหวั่น ที่ผมทำแบบนี้ แล้วพูดออกมาเพื่อที่ให้เธอได้ยินเพียงคนเดียวแล้วหันไปโค้งให้ทุกคนอีกครั้ง ผมเดินออกมาที่รถผมผมนำมาเองตรงกับไปที่บ้านเพราะบาดแผลที่ผมว่ามันไม่ใหญ่มันเริ่มออกอาการแล้ว ผมเริ่มปวดไปทั้งแขน ผมเร่งความเร็วเพื่อให้ถึงบ้านเร็ว ใช้เวลาไม่นานผมก็มาถึงผมรีบเดินเข้าบ้านเพื่อหวังว่า พี่ซองมินหรือว่ารยออุคคงอยู่จะได้ทำแผลให้ แต่กลับไม่พบใครเลยในบ้าน ผมจึงเดินไปที่ตู้ยาแล้วลงมือทำแผลเองในห้องผมอาบน้ำ เพื่อล้างแผลก่อนแล้วค่อยมาล้างอีกทีด้วยแอลกอฮอล์ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วนั่งลงที่ปลายเตียงพร้อมยาและผ้าปิดแผล
แอ๊ด ด ด ด ด ด...........
เสียงเปิดประตูทำเอาผมสะดุงหันไปมองที่ประตูก็พบว่าเป็นทงแฮที่เปิดประตูเข้ามาทงแฮมองผมด้วยสาตานิ่ง ๆ แล้วเดินเข้ามาหาผม
“เป็นอะไร”ทงแฮถามเสียงนิ่งเช่นเดินแล้วยกแขนข้าที่เป็ยแผลไปดูทำเอาผมร้องเสียงหลง
“โอ๊ย!!!! เจ็บนะ”ผมตะวาดทงแฮทันที คนยิ่งเจ็บ ๆ อยู่ไม่ได้ถึกเหมือนมันที่จะทนได้นะทงแฮทิ้งตัวลงนั่งฝั่งตรงข้ามกับผมแล้วแย่งสำลีที่ชุบยานั้นไปไว้ในมือ ทำเอาผม งง กับพฤติกรรมของมันที่เอาแน่เอานอนไม่ได้เลย
“หันมา” ทงแฮสั่งเสียงเรียบ แล้วจับตัวผมให้นั่งหันข้างให้มัน ทงแฮค่อย ๆ ที่วางสำลีลงบนแผลผมอย่างเบามือ ไม่ยักรู้ว่ามันมือเบาขนาดนี้อ่ะนะ ผมมองทุกการกระทำของมันอย่างมาวางตา อาจเพราะว่ามันเหมือนผมละสายตาออกมาไม่ได้ ทงแฮในแง่อ่อนโยนที่ผมรู้สึกได้นี้ผมไม่เคยรับรู้มาก่อนมีแต่ โหด โฉด เถื่อนทุกวัน (ฉันมันขนาดนั้นเลยหรอฮะ ยัยบ้า – ทงแฮ) พอเสร็จทงแฮก็เก็บยานั้นแล้วนำไปไว่ที่มันควรอยู่ ทงแฮเดินกลับมานั่งที่เดิมแล้วมองผมนิ่ง
“มองอะไร” ผมถามเสียงห้วนชักไม่ชอบสายตาแบบนี้แล้วสิ
“แขนไปโดนอะไรมานายยังมาบอกฉันเลยนะ” ทงแฮถามผมด้วยน้ำเสียงเหมือนเดิม
“โดนประตู ในห้องซ้อมของ SNSD”
“แล้วนายไปทำอะไรที่นั้น” ทงแฮเอ่ยถามอีกครั้ง มันจะเซ้าซี้อะไรมากมายเนี่ยผมเริ่มรำคราญแล้วนะ
“ไปทำงาน”ผมตอบไปด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่ายกับการสอบปากคำของทงแฮที่เอาแต่มองผมด้วยสายตาอ่านมาออกว่ามันรู้สึกยังไงคิดอะไรอยู่
“งานอะไร”
“โอ๊ย!!!! จะถามมากทำไมเนี่ยเหนื่อยจะนอนแล้ว” ผมโวยแล้วมุดลงใต้ผ้าห่มเพื่อหนีการตอบคำถามที่มันจะมากไปแล้ว
“นี่ออกมานะนายต้องมาตอบคำถามฉัน ฮยอกแจ บอกให้ลุกไง” ทงแฮดึงผ้าห่มออก แต่ผมกอดเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อยง่าย ๆ แต่ผมลืมไปหรือปล่าวว่าแรงทงแฮมันมากแค่ไหน
“โอ๊ย!!!!!! เจ็บ” ผมกุมแผลไว้แน่น ก็ตอนที่ทงแฮดึงผ้านั้นมันดันไปขูดกับผ้าห่ม
“ฮยอกแจ!!!”ทงแฮจับผมมาดูทันที แววตาที่ดูกังวลปนเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัดจากทงแฮ ทำให้ผมเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
“ยิ้มอะไร นายหลอกฉันหรอ” ทงแฮหันมาแหวใส่ผม จนผมต้องหุบยิ้มลงเพราะปากมัน
“เจ็บจริงเฮอะ อย่ามากล่าวหาฉันนะ” ผมเชิดหน้าอย่างเอาเรื่อง
“แล้วยิ้มทำไม”
“อยากยิ้ม มีปัญหาหรือไง” ผมดันตัวทงแฮออกแล้วล้มตัวนอนเพื่อหนีความอาย
“แต่นายไม่ตอบคำถามฉันเลยนะ”
“นี่ ทำเป็นเมียแอบมีชู้ ถามมากอยู่ได้” ผมบ่นใส่มันอย่างรำคราญ
“แล้วมีปะละ” ทงแฮพูดขึ้นแล้วความรู้สึกตรงเอวก็ทำให้ผมสะดุ้ง จะหันไปมองแต่ก็โดนดึงไปติดแผงอกของทงแฮ
“ทำอะไรของนาย”ผมหันไปด่า แต่ต้องหันกลับมาเพราะหน้าของทงแฮเกือบจะชนกับผม ความรู้สึกร้อน ๆ ที่แก้มนั้นผมจึงก้มหน้าหนีทันที
“ว่าไง” ทงแฮพูดตรงหูผมแล้วเปาผมให้หูผมอีกทำให้ผมหลุดเสียงออกมา
“อ๊ะ..อือ..”
“ฮึ”
“อะ...อะไรของนาย” ผมถามกลับเสียงติดขัด เพราะความอายจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว
“ก็ที่นายบอกว่า ฉันถามนายนะเหมือนจับผิดเมียว่ามีชู้นะ นายแอบมีชู้งั้นหรอ”
“ฮือ.....ใครเมียนาย”ผมหันไปแหวทงแฮทันทีแต่ต้องหยุดเพียงเท่านั้นเพราะคำด่านั้นถูกกลืนลงคอพร้อมกับสำผัสที่ปากผมทงแฮบดเบียดริมฝีปากนั้นลงกับปากของผม ผมจะผลักออกแต่ทงแฮรัดตัวผมไว้จนผมไปไหนไม่ได้แม้แต่ดิ้น จูบที่ทงแฮมอบให้มันรุนแรงตอนแรกแล้วนุ่มขึ้นจนผมที่ผลักไสในตอนแรกกลับคล้อยตามอย่างห้ามไม่ได้ลิ้นชื้นที่เข้ามาลุกล้ำในปากผมนั้นไล้ต้อนผมจนผมส่งเสียงที่น่าเกลียดออกมาในลำคอ จูบนี้ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงง่าย ๆ เพราะทงแฮกดย้ำจนผมเริ่มเจ็บปากไปหมด
“ อือ.....อือ....อือ”ผมค้านในลำคอ เพื่อขออากาศหายใจทงแฮจึงยอมผละออกมาแต่ยังไม่วายกดย้ำริมฝีปากผมสองสามทีผมที่เป็นอิสระรีบเก็บอากาศเข้าปอดทันที ทงแฮมองผมแล้วยิ้มออกมาอย่างชอบใจ ไอ้โรคจิต
“ยิ้มอะไรหนักหนาฮะ” ผมตะวาดอย่างกหาเรื่องแต่ทงแฮก็ยังยิ้มอยู่ได้
“นายนี่น่ารักจริงนะฉันอยู่กับนายมาตั้ง หลายไปทำไม่ไม่เคยเห็นเลย” ทงแฮยกมือเกลี่ยปอยผม ที่ปิดหน้าผากผมผมออกอย่างเบามือ ใจผมเต้นแรงจนผมกลัวว่ามันจะออกมาข้างนอกซะจริง
“พูดบ้าอะไร แล้วก็ออกไปด้วยอีดอัด”ผมผลักไวทงแฮที่ยังนอนกอดผมอยู่
“ทีเมื่อกี้ยังเบียดฉันอยู่เลยอ่ะ”ทงแฮดึงผมเข้าไปกอดแน่นแล้วกดจูบที่ขมับผม
“ไอ้บ้าเงียบไปเลย ฮึ่ย”ผมหันหน้าหนีทงแฮแล้วหลับตาลงเพราะถ้ายังอยู่ต่อผมคงต้องตายเพราะหัวใจผมมันเด้งออกมาเป็นแน่ นับวันผมยิ่งรู้สึกมากขึ้นจนอาจแน่ใจว่าผม รักทงแฮแล้วสิ
...................................................................TBC....................................................................................
ความคิดเห็น