คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เกิดเรื่อง
MODE HYUK
ผมเดินออกมาจากตรงนั้นที่มีไอ้หน้าปลานั้นอยู่มายุ่ง ผมเดินออกมาทางพี่ซิล ที่มานั่งกับคุงละสามี และพี่หมีของพี่ทึก
"อ้าวไอ้ไก่ทำไมไปอยู่กับไอ้ปลาละ"เจ้ถามอย่างเสียผมหมด
"ไม่เอา ไม่ชอบขี้หน้ามัน"ผมว่าอย่างจริงจัง
"มันหล่อกว่านายละซิ"ป๋าแซว
"เฮอะ หน้ายังกับปลาเน่าไม่มีความหลบ่อ"ผมบอกแล้วหันไปสนใจบาบิคิวแทน
"นี่ นายรู้ไหมว่า นายเป็นคนแรกนะที่ได้แตะหน้ามันด้วยหมัดนะ"ป๋าว่าแล้วมองไปที่ทงแฮ
"ดีใจด้วยละกันที่เพื่อนพี่นะเป็นคนเปิดซิงบนหน้า"ผมว่าแล้วเดินหนีไปนั้งข้าง ๆ ซองมินที่มีคยูตอยตอแยอยู่
"ทำไรอ่ะ"
"มาพอดีเลยฮยอก"ซองมินที่พอผมนั้งก็มาเกาะแขนผมทันที
"ทำไมอ่ะ"ผมถามแล้วมองไปที่คยูที่นั้งข้าง ๆ
"ก็มันตื้ออ่ะ"พอซองมินว่าผมก็ตาโตใสมันทันทีถึงจะพึ่งเจอกันแต่ดูเหมือนมันจะดีนะ
"ไอ้กีคยู"ผมตะโกนใส่หน้ามัน
"กี เลยหรอพี่สาว พลั๊ก!!!"มันทำหน้าล้อเลียนกวนติงชมัด เลยต้องมีสีเติมแต่ง
"ต่อยผมทำไมเนี่ยพี่สาว"
"อยากโดนอีกหรือไงฮะ"
"อะไรเล่า"
"ก็นายมาเรียกฉันว่าพี่สาวทำไม"
"ก็พี่สวยอ่ะ"ปากดีจริงนะไอ้นี่เดี๊ะโดน
"ฮยอกพอเถอะไปหาคิบอมดีกว่าป่ะ"ซองมินดึงผมออกมาจากตรงนั้นก่อนที่จะมีเรื่องกันมากกว่านั้น
"ไอ้ต่ายเอาไอ้ไก่มาทำไมฮะ"ไอ้บอมที่เห็นผมมามันก็โวยทันที
"ทำไมจะมาไม่ได้หรือไงฮะ"ผมว่าแล้วนั้งข้าง ๆ มัน
"เดี๋ยวแกเมาทำไงละ"
"ไม่ดีหรือไงเวลาฉันเมาจะได้อ้อนแบบน่ารัก ๆ ไงอ่ะ"ผมว่าแล้วทำตาเยิ้มใส่มัน
"เออ เอาไว้ทำกัยผัวแกเลย"
"เมะมีผัวได้ด้วยหรอ"เสียงบุคคลนิรนามเอ่ยขัดออกมา
Mode Kibom
ผมหันไปข้างหลังที่มีเสียงที่คุ้นอยู่ พอหันไปก็จอไอ้ม้ายืนอยู่ข้างหลังผม
"กำลังรับสมัครเคะพอดี"
"เคะคงไม่มีแต่ถ้าเมะฉันขอลงสมัคร"ซีวอนก้มลงมาพูดใกล้ ๆ หูผม
"อ่ะ "ผมสะดุ้งเมื่อมันไม่พูดอย่างเดีนวผมส่วงสายตาเขียว ๆ ไปให้มันแต่ว่ามันแล้วยิ้มมาให้ผมอย่างไๆม่สะทกสท้าน
"ปากนายอยู่ดี ๆ ไม่ชอบใช่ไหม"ผมยืนประจันหน้ามันแล้วว่าอย่างเอาเรื่อง
" ฮือ"
"นี่นาย"
"ว่าไงครับผม พลั๊ก!!!!"มือผมมันมือไวกว่าความคิดหมัดผมก็ไปอยู่บนหน้าไอ้ม้านั้นไวทันตาเห็น
"เฮ้ยบอม"ฮยอกแจเข้ามาจับผมทันทีเหมือนอารมณืเก่าที่มันไม่เคยเกิดมานานแสนนานกลับมาอีกแล้ว เมื่อมีใครมาทำกับผมแบบนี้แล้วมีใครทำเหมือนจะมาจีบผม ผมออกจากการเกาะกุมจากฮยอกแล้วเดินหนีออกมาทันที อยู่ ๆ นำ้ตาที่มันไม่ไหลมานานแรมปีกลับออกมาอย่างไมาอายใคร จะ อายใครก็นี่มันดึกแล้วนี่ ผมเดินออกมาไกลออกมาเท่าไหร่ไมาอาจรู้รู้แต่ว่าน้ำตาที่ยังคงไหลออกมาอย่างไม่มีสาเหตุ
"ว้าว ใครมันมาเดินร้องไห้แถวนี้น้าาาา"ผมมองไปที่เสียงทันทีเมื่อเสียงนั้นผมคุ้นเคยกับมันมากทีเดียวเสียงที่ทำให้ผมเป็นอย่างนี้
"ใครหักออกมาละ หรือว่าคิดถึงฉัน" จีโอถามแล้วยื่นหย้ามาใกล้ผม
"คนอย่างนายมีค่าพอที่ฉันจะคิดถึงด้วยหรือไง"ผมว่าออกไปด้วยเสียงที่เรียบเฉย
"ฮึ ยังปากดีเหทือนเดิมสินะนายนะ"
"นายก็ยังเลวเหมือนเดินละซิ"ผมว่าแล้วมองหน้าอย่างไม่เกรงกลัวคนตรงหน้า
"เลวไม่เลวนายก็รักจนงมงายมาแล้วนี่"
"เออะ เรียกว่าหลงผิดดีกว่า"ผมว่าอย่างสมเพศ
"นี่ มันจะมากไปแล้วนะ"จีโอเข้ามาจับแขนผมแล้วบับอย่างแรงจนผมนิ้วหน้าทันทีเพราะความเจ็บ
"ปล่อยนะฉันเจ็บ"ผมดิ้นแต่ว่ายิ่งดิ้นกลับยิ่งเจ็บ
"ปากดีนักนิ "
"ปล่อย"
"อ็ากกก!!!!"ผมกัดแขนมันจนสุดแรงที่ผมมีทำให้จีโอนั้นสะบัดผมจนล้มลงไปที่พื้นแล้วผมว่าผมกระแทกอะไรสักอย่างจนผมรู้สึกเจ็บืั้หัวอย่างแรง
"แก กล้าทำฉันหรอ"จีโอเข้ามาดึงผมขึ้นไปให้ลุกขึ้นแล้วบีบแก้มผมแรง ๆ
"อือ อ่อย"ผมไม่มีแรงแล้วเพราะตาผมมันจะปดสติที่มีกำลังจะดับแล้ว
"เฮ้ย !!! คิบอม"ก่อนที่สติจะดับเสียง ๆ หนึ่งก็ดังขึ้นมาผมจำได้ว่ามันเป็นเสียงของไอ้ม้าที่ผมต่อยมันมาไม่นานจากนั้นร่างของผมก็หล่นลงพร้อมกับสติที่ดับลงไปด้วย
"คิบอม ฟื้นสิ นี่ นาย โธ่โว็ย "
MODE HYUK
ผมน้งรอซีวอนที่ออกไปตามคิบอมที่ออกไปนานแล้วแต่ยังไม่มีการติดต่อกลับมาจนทุกคนเป็นห่วงยิ่งพวกผมเพราะรู็ว่าทำไมคิบอมถึงทำแบบนั้นลงไปเพราคอบอมเป็นคนที่ใจเย็นที่สุดในกลุ่มแล้ว
"อน่าคิดมากน่าซีวอนต้องพาคิบอมกลับมา"ทงแฮที่นั้งข้างๆ ผมว่าขึ้นหมอนี้นั้งกับผมตลอดและคอยบอกผมว่าอย่างห่วงทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านนี้มันกวนติงผมขนาดตกลงมันเป็นไงแน่เนี่ย
"เคยไปตามแล้วยังไม่ยอมมาเลยแล้วเพื่อนนายเป็นใครฮะ เทวดาหรือไง"
"เค้าดุที่ใจ"
"อย่าบอกว่าเพื่อนนายสนเพื่อนฉันนะ"
"แล้วถ้าใช่"
"นี่"
"ฮยอก บอมมาแล้ว "ก่อนที่ผมกับทงแฮจะยาวกว่านี้เสียงเรียวอุคก็ดังขึ้นมา
"แล้วทำไมถึง "ผมมองภาพตรงหน้าซีวินอุ้มบอมมา ที่หัวของคิบอมมีเลือดออก เค้าคงไม่ได้ทำแน่เพราะคอบอมถึงจะขาดสติเวลามีเรื่องแบบนี้แต่คงไม่ทำถึงขนาดนี้ผมรีบวิ่งเข้าไปดูทันทีอย่างเป็นห่วง
"ทำไมเป็นอย่างนี้ละ"เจ้ที่ดูตื่นมากถามอย่างเป็นห่วง
"ไม่รู้แต่พอผมไปถึงผมเห็นผู็ชายอีกคนอยู่กับเค้าด้วย"พอซีวอนพูดจบผม อุค แล้วมิน มองหน้ากันอย่างอัตโนมัติ
"เอาไว้ก่อน พาไปข้างบนก่อนไป"เจ้ว่าแล้วเดินนำขึ้นไปที่ห้อง
"ฮยอกไปกันเถอะคิบอมคงมีพี่ฮีดูแล้วละ"อุค มินชวนผมกลับทันทีที่บอมขึ้นไปข้างบนห้องแล้ว
"จะไปแล้วหรอ"พี่ทึกว่า
"ครับผมขอตัวนะครับ"พวกผมไม่รอให้ถามต่อรับเดินออกมาทันทีเรียกแท๊กซี่แล้วตรงไปที่ที่แห่งหนึ่งที่ไม่ใช่บ้านของพวกผม พอมาถึงผมตรงไปที่ห้องที่คุ้นเคยเมื่อก่อนแต่ยังจำมันได้ดี
ก๊อก ๆ ๆ
"ใครอ่ะ"เจ้าของห้องเปิดประตูออกมาด้วยผ้าขุนหนูมัดเอวผืนเดียว
"นึกว่าใครด มีอะไรกันหรอ"จีโอพิงประตูพูดในสายตาผมมันหน้าถีบให้ติดประตูจริง ๆ คิดว่าเท่ตายละมึง
"นายเป็นคนทำใช่ไหม"ผมเปิดฉากก่อน
"ทำ ? ฉันทำอะไร"จีโอทำหน้าไม่รู้เรื่องแต่ผมว่ามันรู้อยู่เต็มอก
"ก็ที่คิบอมเป็นอย่างนั้นไง"
"นึกว่าเรื่องอะไร ก็เพื่อนนายมาตื้อฉันอ่ะทำเป็นสำออย"ผมแทบอยากที่จะพุ้งเข้าใส่มันดี ๆสักทีจริง ๆ
"นายมากกว่าที่ยังตอแยเพื่อนฉัน"ซองมินว่า
"นี่อย่างมาปัดความผิดให้ฉัน"
"ผิดไม่ผิดสันดานแกมันบอกอยู่แล้ว โอ็ย!!!!"เรียวอุคที่กำลังด่าว่าจีโอก็พุ่งเข้ามาบีบแก้มอุคทันทีผมจะช่วยแต่ว่ามีเสียงขัดเสียก่อน
"ทำอะไรกันเนี่ย"เสียงนั้นฟังดูเล่น ๆ แต่สีหน้าจริงจังเอาเรื่อง 1 ในเพื่อนของทงแฮ แต่ทำไมมาอยู่นี้ละ
"พี่เย่ซอง"ผมกับมินเอ่ยมาพร้อมกันทันที
"ครับผมพี่เอง"พี่ว่าแล้วหันมายิ้มให้พวกผมที่อึ้งเลยทีเดียวแต่ะพอมองไปข้างหลังต้องตกใจอีกรอบ
"พวกนาย"
"ไม่มีอะไรหรอกอยู่ห่าง ๆ น่า"ทงแฮว่าแล่วดึงผมออกมาจากตรงนั้นแต่ยังดูได้
"ไงจีโอจะปล่อยมือคนของฉันได้หรือยัง" คนของฉัน! หมายถึงอุคหรอ
"ว่าไงนะ"จีโอดูหวาด ๆ
"บอกว่าคนของฉันไง"จีโอที่ได้ยินชัดเต็ม2 รูหูก็รีบปล่อยอุตทันที
"ดีมาก อย่าให้รู้ว่าแกมายุ้งอีกนะไม่งั้นแม้แต่เงาของแกจะไม่มี"พี่เยซองเินเข้าไปชิดตังจีโอแล้วว่าทันทีแล้วเดินออกมาหาอุคที่ยืนอยู่ไม่ไกล
"ไปเถอะหมดเรื่องแล้ว"พี่เยซองว่าแล้วดึงอุกออกไปทันที พร้อมกับที่คยูก็ไปกับซองมินตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบเหมือนกัน
"จะไปได้หรือยัง"ทงแฮที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ถามขึ้น
"ไปไหน"
"ไปบ้านไงหรือว่าจะไปบ้านฉันหึ"มันว่าแล้วยื่นหน้าเข้ามาหาผมผมรับพลักมันออกทันที
"ไปบ้านฉัน ใครจะไปบ้านนาย"ผมว่าแล้วเดินนำมันออกมา
"ฮึ ยัยไก่เอ๋ย ปลาชักอยากกินไก่ขึ้นมาทันทีแล้วสิ"
ความคิดเห็น