คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ตอนพิเศษ (2) เด็กทั้งสองคน
ผมเินเปียฝนอย่าล่อลอยไม่สนว่าอาาศอนนี้ะเป็นแบบไหน เินอย่าไลุ่หมายปลายทาว่าะไปที่ไหน ผมรู้สึอยาะอาเียนแ่ลับไม่สามารถอาเียนออมาไ้ รู้สึแน่นในอนหายใไม่ออ เินไ้สัพัึมาหยุที่สนามเ็เล่นและเ้าไปนั่ในอุโม์ระานลื่นเหม่อมอท้อฟ้าอย่าเลื่อนลอย
ฝนอย่า่อเนื่อไม่มีท่าทีะหยุ ผมฟุ่บหน้าลบนเ่าัวเอเพราะรู้สึหนาวึ้นมา หูอผมไ้ยินเสียเินเ้ามาใล้ ผมมอที่เท้าิว่าเป็นผู้หิ และยื่นถุ้าวล่อให้ผม และพูึ้นมาว่า
“นี่้าว มันไม่ใ่อเหลือหรอนะ นายเพิ่หนีออาบ้านใ่ไหม ั้นเอาไปสิ ินนี่แล้ว็ลับไปบ้านะ”
ผมเยหน้ามออย่าเมินเยไม่สนใ ไม่อยาะสนทนาับใรหรือพบใรในอนนี้ึลุึ้นและเินออารนั้นเินาฝนิว่าเ็ผู้นนั้นะเลิามมา และลายเป็นว่าเธอเินามผมมาลอทาไม่ห่า
ผมหยุที่ศาลาพัเธอ็มานั่ร้ามับผม้วยและวาร่มไว้้าาย ผมเห็นันั้นึพูว่า
“เธอามผมมาทำไม แบบนี้มันเหมือนสอเอร์เลยนะ”
ผมพูโยที่ยัหันหลัอยู่
“ัน้อผ่านทานี้เหมือนัน แ่เินเหนื่อยแล้วะพัเยๆ”
ำพูอเธอูไม่เนียนเลย เป็นพวโหไม่เป็นสินะ ผมิในใ
“หึ ั้นเหรอ ามผู้ายมาแบบนี้มันอันรายนะ ไม่ลัวหรือไ”
ผมถาม้วยวามสสัยว่าทำไมเธอถึใล้านั
“ไม่ลัวหรอ ีวินี้ันผ่านวามลัวมาหมแล้ว”เธอพู้วยเสียเรียบนิ่
แล้วบทสนทนา็หยุลไ้ยินเสียฝนที่เริ่ม่าลไป ผมามออมาน่าะเพราะเินาฝนมานาน
“ฮัิ้ววววว” ผมามและออเพื่อหาวามอบอุ่น
“นายหนีออาบ้านอย่าั้นเหรอ”
เธอถามผมอย่าับมอทะลุปรุโปร่
ผมพยัหน้าแ่็ไม่เิว่าหนีออาบ้านหรอ ผมิในใ
เธอ้อมอผมอย่าับหาำอบว่าที่พูมาผมโหหรือเปล่า แ่สุท้ายเธอ็พูว่า
“ถ้าไม่มีที่ไป็ไปที่ห้อัน่อน็ไ้ ถ้าปล่อยไว้นานนายอาะปอบวมไ้นะ”
ผมใที่เธอวนไปบ้านัวเอึอึอัว่าทำท่าะปิเสธ แ่เพราะัวเริ่มสั่นนปายับไม่ออ
“ามมาสิ”
เธอเินนำหน้าันไป ผมลัเลแ่สุท้าย็ามไปเพราะไม่อยาลับบ้านอนนี้
ความคิดเห็น