Unlimit online โลกนี้ไม่มีขีดจำกัด

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4 ความหมายของอัจฉริยะและเพื่อนสมัยเด็ก

ผมตื่นขึ้นมาบนเตียง

 

 

แล้วก็เริ่มอาบน้ำแต่งตัวแล้วก็คาบขนมปังแล้วออกไปทำงาน

 

 

ผมชื่อภาคีนะครับเป็นชื่อเดียวกับในเกมนั้นแหละ อายุ 15 ขอแนะนำตัวแค่นี้ละกันเพราะไม่รู้ว่าจะแนะนำอะไร

 

 

ในยุคนี้คนอายุ 15 ทำงานก็ยังเป็นเรื่องแปลกแต่จะไม่แปลกเลยที่คนๆนั้นเป็น 'อัจฉริยะ'

 

 

อัจฉริยะ ในความหมายนี้ก็คงแปลได้อย่างเดียวคือ มีรอยหยักในสมองมาก แต่ในยุคนี้มันไม่ใช่

 

 

อัจฉริยะ ในยุคนี้นั้นคือผู้ที่ประสบความสำเร็จในด้านต่างๆ

 

 

ของผมก็ไม่ได้กะจะอวดหรอกนะแต่ผมเป็นอัจฉริยะด้านการคำนวน

 

 

อ่อไม่ใช่การคำนวนแบบคณิตศาสตร์นะถ้าเป็นแบบนั้นเป็นผมก็ขอยอมปพ้ตั้งแต่เริ่มละนะ

 

 

การคำนวนของผมไม่ใช่ในรูปแบบของคณิตศาสตร์

 

 

การคำนวนของผมมันเหมือนกับการคาดเดาสิ่งที่จะเกิดมากกว่า

 

 

ไม่ใช่ว่าผมเห็นอนาคตหรอกนะ แต่มันสมองของผมสามารถวิเคราะห์สถานการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น ซึ่งมีโอกาศที่สิ่งที่คำนวนไว้จะเป็นเรื่องจริงก็ตีเป็นเปอร์เซ็นก็ซัก

75% ขอเรียกว่าการคาดคะเนนะครับ

 

 

การคาดคะเนของผมนั้นมีโอกาศสูงที่สุดในถานะของ'อัจฉริยะการคาดคะเน'ทำให้ผมได้ทำงานเกี่ยวกับการวางแผนการสร้างอะไรต่างๆ

 

 

แต่ผมแค่สามารถคาดคะเนแค่เรื่องที่ผมกำลังเจออยู่แค่นั้นเองไม่ได้มีอะไรพิเศษมากมายแต่ก็ไม่รู้ว่าพวกผู้ใหญ่เขาจะตื่นเต้นกันไปทำไม

 

 

บางทีพวกผู้ใหญ่เนี้ยอาจจะกำลังคิดว่าจะหาทางผ่าสมองพวกอัจฉริยะแล้วเพิ่มความสามารถขึ้นไปอีกก็ได้ และผมอาจจะเป็นหนูทดลองของพวกเขาก็ได้

 

 

แต่ก็นะ

 

 

มันก็แค่'การคาดคะเน'ถ้ามันไม่เป็นจริงก็เป็นแค่การทำนายทายทักแค่นั้นเอง

 

 

ผมเป็นคนคิดลบละมั้งและก็ขี้เบื่อนิดๆ

 

 

โอ๋ะคุยกันมาได้แปปเดียวผมก็เดินมาถึงที่ทำงานแล้ว

 

 

ที่ทำงานของผมเป็นบริษัทใหญ่ๆที่ทำงานเกี่ยวกับการสร้างเหมือนกับที่บอกไป

 

 

งานของผมก็แค่การคำนวนว่าส่วนใหนของสิ่งก่อสร้างใกล้จะพังแล้วก็คำนวนเรื่องที่ว่าสร้างตรงใหนจะดีก็แค่นั้นเองไม่ได้พิเศษอะไรมากมาย

 

 

ตอนนี้ผมขอไปทำงานก่อนละกันนะครับ

 

 

แล้วเจอกันตอนผมทำงานเสร็จนะครับละกันนะครับ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เฮ้อ ทำงานเสร็จซักที เมื่อไหรเขาจะเลิกใช้งานเด็กอย่างผมสักทีนะ

 

 

ก็คงจนกว่าผมจะหมดประโยชน์ละมั้ง

 

 

ฮิๆเมื่อไหรที่ผมหมดประโยชน์ก็คงเป็นวันที่ผมสูญเสียความเป็น'อัจฉริยะ'ละมั้ง

 

 

แต่ว่าวันนั้นคงไม่มีวันเป็นจริงหรอกมั้ง

 

 

แต่นั้นก็เป็นการคาดเดาที่หาเหตุผลไม่ได้อยู่ดี

 

 

ยังไงซะ คนที่เข้ามาหาผมทั้งที่รู้ว่าผมเป็นอัจฉริยะก็มีแต่พวกที่หากำไรเข้าตัวทั้งนั้น

 

 

"ภาคี!"เสียงใสที่ดังลากยาวมาทางด้านหลังของภาคีทำให้เขาหันกลับไปมอง

 

 

เพื่อนสนิทสมัยเด็กที่ภาคีสนิทด้วยที่สุดวิ่งเข้ามากอดจากทางด้านหลังภาคี

 

 

เธอชื่อว่าฝ้ายเธอเป็นคนเดียวที่มองว่าผมเป็นคนธรรมดาเธอเป็นคนเดียวที่มองแบบนั้น

 

 

ฝ้ายเป็นเพื่อนสมัยเด็กของผม เรารู้จักกันมานานมากพอผมโดนเด็กที่โรงเรียนแกล้งเธอก็เข้ามาช่วยเสียทุกครั้ง

 

 

แล้ะเรามักจะเล่นอะไรด้วยกันเสมอๆ แต่พอผมต้องทำงานผมก็ไม่ค่อยได้เล่นกับเธอนัก

 

 

ฝ้ายเป็นคนธรรมดาไม่เหมือนผมที่มีความเป็น'อัจฉริยะ'

 

 

แต่เธอก็ทำให้ผมเป็นคนธรรมดาได้

 

 

เธอบอกว่า

 

 

ถ้าเรายิ่งทำตัวธรรมดาเราก็จะกลายเป็นคนไม่ธรรมดา เพราะว่าถ้าธรรมดาเกินไปมันก็จะไม่ธรรมดา

 

 

เธอมีหน้าตาที่หน้ารักแต่ผมสงสัยว่าทำไมเธอยังไม่มีแฟนสักที

 

 

ผมไม่รู้ว่าทำไมเธอชอบทักผมด้วยการกอดนัก

 

 

"ฝ้ายมีอะไรหรอ"ผมถามเธอออกไปหลังจากที่ผมออกจากอ้อมกอดของเธอ

 

 

"วันนี้พาไปส่งบ้านหน่อยสิภาคี"ผมยิ้มให้เธอก่อนจะจับมือเธอเดินไป

 

 

ผมไม่สนว่าใครจะมองยังไง

 

 

และดูฝ้ายจะไม่สนใจเหมือนกัน

 

 

"ภาคีชั้นลองซื้อเครื่องเล่นเกม unlimit online มาแล้วละ"เธอหันมายิ้มให้ผม

 

 

"หรอแล้วเล่นหรือยังละ"ผมหันไปตอบเธอแต่เธอเบ้ปากลง

 

 

"ยังเลยอะก็ชั้นต่อไม่เป็นอะ"

 

 

"งั้นชั้นไปต่อให้ไหมหละแล้วถ้าเล่นเมื่อไหรก็บอกชื่อชั้นด้วยละกัน"ผมตอบแล้วหันไปยิ้มให้กับเธอ

 

 

"ว่าแต่เธออยากเล่นเผ่าใหนละ"เธอหน้าแดงลงแล้วตอบกลับมา

 

 

"เผ่าอมนุษย์"

 

 

"จริงอะ ชั้นก็เล่นเผ่าอมนุษย์เหมืออนกันเลย"เธอยิ่้มออกมา

 

 

"อะ ถึงบ้านแล้วเข้ามาก่อนสิ"ฝ้ายพูดพร้อมวิ่งไปเปิดประตู

 

 

"แล้วเครื่องเล่นอยู่ใหนหละฝ้าย"ผมถามฝ้าย ฝ้ายก็วิ่งไปหยิบกล่องมา

 

 

"นี้ไงภาคี"แล้วเธอก็วางกล่องลง

 

 

"แล้วห้องนอนเธออยู่ใหนละ"ผมหยิบกล่องแล้วให้เธอนำทางไป

 

 

พอไปถึงห้องผมก็แกะกล่องแล้วเริ่มประกอบเครื่องเล่นเกมให้ฝ้าย

 

 

 

 

 

 

 

 

"อืมเรียบร้อยละ ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกนะฝ้ายชื่อในเกมชั้นก็ใช้ชื่อภาคีนี้แหละเล่นเป็นมนุษย์หมาป่านะ งั้นชั้นไปก่อนนะ แล้วเจอกันในเกมนะ"

 

 

"อืมแล้วเจอกันนะภาคี"ฝ้ายโบกมือให้ผม ผมก็โบกมือตอบ

 

 

แล้วผมก็เริ่มเดินกลับบ้าน

 

 

ติ้ง

 

 

เสียงในโทรศัพย์ดังขึ้นผมจึงเปิดดูเป็นข่าวอัพเดทเกมผมจึงลองอ่านดู

 

 

เพิ่มเผ่าอมนุษย์ 1 เผ่าคือ เผ่าอมนุษย์ครึ่งจิ้งจอก

 

เผ่าอมนุษย์ครึ่งจิ้งจอก นั้นสามารถสร้างได้โดยตัวละครเพศหญิงเท่านั้น

 

 

 

ในตอนนั้นการคาดเดาของผมก็ทำงาน

 

 

การคาดเดาของผมนั้นบอกว่า

 

 

มีโอกาศที่ฝ้ายจะใช้ตัวละครเผ่าอมนุษย์ครึ่งจิ่งจอกคือ 75%

 

 

ผมจึงรีบกลับไปบ้านแล้วล็อคอินเข้าเกมไป

 

 

 

 

 

 

 

 

เมื่อเข้าเกมมาไม่นานก็มีหน้าต่างเพิ่มเพื่อนเพิ่มขึ้นมา

 

 

ผู้เล่น ฝ้าย ต้องการเป็นเพื่อนกับคุณ

 

รับเป็นเพื่อน              ปฏิเสท

 

 

ผมกดรับเป็นเพื่อนแล้วดูแผนที่ว่าอยู่ที่ใหนแต่ก่อนหน้านั้นฝ้ายก็โทรเข้ามา

 

 

"ภาคีนายอยู่ตรงใหนง่าชั้นหานายไม่เจอเลยง่า"มีแค่เสียงที่พูดออกมาแต่ไม่มีภาพ

 

 

"เดี๋ยวชั้นไปหา อยู่ตรงใหนอะ"

 

 

"อยู่ตรงสำนักงานอะไรไม่รู้อะ รีบๆมานะ ปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้นะ!!"หลังจากเสียงหายไปผมก็รีบวิ่งไปแบบไม่คิดชีวิตหาตัวเผ่าอมนุษย์ที่อยู่ในดงเผ่ามนุษย์และเอลฟ์ทั้งหลาย

 

 

แล้วตาผมก็ไปสะดุดกับเผ่าอมนุษย์สายพันธ์ครึ่งจิ้งจอกที่ถูกผู้เล่นลุมล้อมผมแหวกผ่านผู้คนแล้วตรงหรี่เข้าไปหาเธอคนนั้น

 

 

"ฝ้าย"เสียงที่ออกจากปากทำให้เธอคนนั้นหันมาผมจับมือเธอขึ้นหลังแล้วแปลงร่างเป็นหมาป่าวิ่งหนีออกจากเมืองไป

 

 

เมื่อฝ้ายเริ่มชินก็นอนลงบนหลังผมแล้วพึมพำเบาๆแต่หารู้ไม่ว่าหมาป่ามีประสาทหูที่ยอดเยี่ยมกว่ามนุษย์ทำให้ผมได้ยินว่า

 

 

"ขนฟูนุ่มจังเลยน้า"

 

 

____________________________________________

 

ติดตามตอนต่อไป