รักสุดป่วน ยกก๊วนเฮี้ยว

*ตอน 1* "เจ็บปวด"
<โรงเรียน>
 "เย้~ เช้าวันใหม่ที่สดใส "
      คำพูดของเด็กสาวที่น่ารัก ที่ชื่อ คิม ชื่อเธออาจคล้ายผู้ชายหน้าตามีเสน่ห์ดึงดูดทั้งหญิงชายให้มองสูงโปร่งประมาณ 170ซม.ได้ พ่อสุดที่รักของเธอตั้งชื่อให้ ก่อนที่เขาจะหายไปมีผู้หญิงอื่น
 "ดีจ้า~ น้อง คิม สุดสวย"
      เสียงของรุ่นพี่ที่เป็นเพื่อนแฟนของคิม เขาชื่อ แบงค์ เป็นหนุ่มรูปงามที่สาวไหนเห็นเป็นต้องกรี้ดสูง 185 ซม. หมาดแมนหุ่นนักกีฬา
 "มีอะไรรึเปล่า..ปากหวานแต่เช้าเลย"
      ฉันตอบกลับไปอย่างสงสัย เพราะพี่แบงค์เขาไม่เคยพูดอย่างนี้กับฉันเลย หลังจากที่เราเลิกกัน
 "ไม่มีอะไร  แค่ไอ้ปั๊บมันให้มาตามไปหาที่ชมรม"
      พี่แบงค์เปลี่ยนอารมณ์ได้ไวมากเลย เมื่อกี้ยังหวานอยู่เลย(เสียดายจัง) พวกพี่เขาอยู่ชมรม ท่องเที่ยว มีสมาชิก 15 คน พวกเขาได้ไปเที่ยวที่ต่างๆ โดยที่พี่ส่วนใหญ่มีเงินเยอะ
 "จ้า...เดี๋ยว คิม ตามไปขอเอาของไปเก็บก่อน"
      ฉันบอกพี่แบงค์ แล้วก็เดินตรงไปที่ห้องเรียนอันเป็นที่รักของฉัน
<ปี 1 ห้อง 2>
โรงเรียนเรานับ ม.4 เท่ากับปี1 (เขารับตั้งแต่ม.4ขึ้นไปจนมหา'ลัย)
 "ไงจ้ะ~ เพื่อนๆ มากันแต่เช้าเลยนะ"
      ฉันทักเพื่อนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ มีมากัน 20 กว่าคน ฉันเป็นที่รักของเพื่อนมากๆ ฉันมีเพื่อนสนิทอยู่กลุ่มนึง เราตั้งชื่อกลุ่มว่า SORE เป็นชื่อที่พวกเราภูมิใจมาก เพราะพวกเรา ตั้งชื่อมันเองมันย่อมาจาก SPIRIT OF RED EVIL กลุ่มเรามีกัน 5 คน คือ อ้อม ฟาง นนท์ แพน และฉัน  
 "ดี คิม คิดถึงจังเลย..ไม่ได้เจอนานคิดถึงกันบ้างรึเปล่า"
      เสียงของ แพน ผู้น่ารักไม่แพ้กัน เธอตัวเล็กๆผิวขาวนวลผมหยิกแบบญี่ปุ่น เขาพูดทักทายอย่างเสียงดัง
 "ไงจ้ะ..แพน คิดถึงเหมือนกัน เดี๋ยวเขามานะ ไปหาพี่ ปั๊บ ก่อนนะ"
      ฉันตอบกลับไปอย่างไม่ต้องคิด เพราะฉันรีบมากๆ เลยต้องปัดไปก่อนเพราะเดี๋ยวยังไงเราก็ต้องกลับมาที่ห้องอีก
 "จ้า..แล้วรีบมานะ"
      แพนตอบแบบยิ้มๆ แล้วก็กลับไปที่โต๊ะเรียนของเธอ
 "จ้า เดี๋ยวมา รอเพื่อนคนอื่นไปก่อนนะ"
      ฉันพูด แล้วเดินออกจากห้องมุ่งตรงไปที่ห้องของชมรม
<ชมรม ท่องเที่ยว>
 "ไงจ้ะ~ พี่ๆ  มากันแต่เช้าเลยนะ"
      ฉันทักทายพี่ๆ ที่นั่งกันไม่กี่คนในห้อง แล้วเขาก็หันมายิ้มทักทายฉัน ฉันเดินตรงไปที่โต๊ะกลุ่ม แล้วตรงไปหาพี่ปั๊บ พี่เขาสูงประมาณ 185 ซม.ขาวแมน หน้าตาดีที่สาวๆคนไหนก็ต้องการจะกิ๊กด้วย แต่พี่เขาดีมากเขาไม่เจ้าชู้เหมือนผู้ชายคนอื่นหวงฉันที่สุดไม่รู้จะหวงไปทำไม
 "อืม..มาหาแล้ว..มีอะไรก็ว่ามาดิ คิมจะรีบไป"
      ฉันพูดอย่างฮ้วนๆ เพราะฉันกำลังแอบพี่เขามี กิ๊ก! แต่ก็ยังชอบพี่เขาอยู่
 "พูดดีๆ กับแฟนตัวเองหน่อยได้ไหม พี่รักคิมมากรู้ไหม.."
      พี่ปั๊บพูดเหมือนตัวเอง จะตายงั้นแหละ(ตายได้ก็ดีดิ ^_^ ไม่ค่อยเลยเรา แช่งแฟนตัวเองได้ไง)
 "ขอโทษ..คิมจะรีบไปไง...ขอโทษนะ..จะให้ทำอะไรก็ได้"
      ฉันง้อ ทั้งที่ไม่อยากง้อสักเท่าไร แต่ยังไงพี่เขาก็เป็นแฟนเรา T_T ไม่อยากง้อเลย
 "ขอกอดทีดิ....นะๆพี่ขอกอดหน่อย คิดถึงใจจะขาดแล้วเร็ว"
      พี่ ปั๊บ พูดอ้อนเหมือนอยากจะกอดให้ได้ แต่ยังไงก็เหอะเราก็ให้กอดไม่ได้อยู่แล้วเพราะคนอยู่ในห้องชมรมก็เลยไม่กล้าให้กอด
 "ไปส่งที่บ้านตอนเย็นแล้วเดี๋ยวให้น่ะ"
 "อืม..ก็ได้แต่ขออยู่ที่บ้านต่ออีกนะ..แล้วค่อยกลับ"
 "จ้า...เดี๋ยวให้อยู่ทั้งคืนก็ได้ วันนี้พี่ คิงไม่อยู่"
       เราตกลงเวลากันเพื่อความแน่ใจ ส่วนคนที่ชื่อ คิง เขาเป็นพี่ชายแท้ๆ ที่คอยดูแลฉัน เพราะเราอยู่ด้วยกันเพียง2 คน ส่วนแม่ก็ไปอยู่ต่างประเทศกับสามีใหม่ที่อยู่ สวิตฯ ไม่กลับมาเลยก็ได้แต่ส่งเงินมาให้เดือนล่ะ 2 แสนกว่า ไม่รู้ไปหาเงินมาจากไหน หรือว่าเขาปลูกมัน เลยออกมาเยอะแยะเต็มไปหมด
 "เดี๋ยวคิมไปก่อนนะนัดเพื่อนไว้ที่ห้อง"
 "อืมแล้วเจอกันหลังเลิกเรียนนะ เดี๋ยวพี่ไปรับที่ห้องนะ"
        เราแยกกันโดยที่เราแค่จับมือกัน แล้วฉันก็เดินออกจากห้องชมรมมุ่งตรงไปที่ห้องเรียน
<ปี 1 ห้อง 2>
 "เย้~กลับมาทันเวลา พอดีเลย"
        ฉันกลับมานั่งที่โต๊ะโดยมีเพื่อนที่มากันครบหมด ทุกคนต่างยิ้มแย้มยินดี เพราะมันเป็นวันเปิดเทอมที่ตรงกลับฤดูฝนมันเป็นฤดูที่ฉันชอบที่สุดเท่ากับฤดูหนาวเลยทีเดียว
 "ไงจ้ะ...คิม คิดถึงบอยบ้างรึเปล่า"
        เสียงของชายหนุ่มดังขึ้นกลางห้องทำให้ทุกคนหันไปหาต้นเสียง เขาคือคนที่หล่อและกวนโอ้ยที่สุดในโลกเลยทีเดียวมันสูง180ซม.ขาวไม่มากแต่ก็ดูดี
 "ใครเขาอยากคิดถึงแกบ้าง..ไปไหนก็ไปเลยอย่ามากวน"
        ฉันตอบกลับไปอย่างหงุดหงิดมาก แล้วเดินหนีออกมาข้างนอก แต่ไม่วายที่นายบอยยังเดินตามมา
 "คิม เราชอบเธอจริงๆนะ ถึงแม้เราจะเจ้าชู้ขนาดไหน แต่เวลาเราชอบใครเราก็ชอบจริงๆ"
 "ซึ้งจัง..น่าจะเป็นดารานะ....แสดงเก่งดี"
 "เราไม่ได้เล่นละครนะ..เรา...ชอบคิมจริงๆ"
 "พอเหอะ..ทำยังไงเราก็ไม่เชื่อนาย ไปก่อนนะ"
        เรายืนโต้เถียงกันสักพัก แล้วฉันก็เดินออกมา แล้วเหตุการณ์บางอย่างก็เกิดขึ้น
 "คิม! เราชอบเธอนะ"
        เมื่อจบประโยค บอยก็เข้ามากอด ฉันทำอะไรไม่ถูกก็เลยยืนแข็งเป็นหินเพราะความอึ้ง แล้วฉันก็ได้ยินเสียงดัง
 "ผลั่ก! อย่ามายุ่งกับแฟนกรุ"
        เสียงของพี่ปั๊บดังขึ้น ทำให้ฉันหลุดออกจากกอดของบอยได้ เมื่อหันไปดูก็ต้องตกใจเพราะพี่ปั๊บกำลังกระหนำแรงต่อยไปที่บอย ทำให้ฉันต้องเข้าไปห้าม
 "หยุดเดี๋ยวนี้นะถ้าไม่หยุด...ก็ไม่ต้องมาเจอหน้ากันอีก"
        เมื่อฉันพูดจบ ทุกคนที่มุงดูก็เงียบและทั้งคู่ก็เลิกต่อยกัน ฉันเดินตรงไปหาทั้งคู่แล้วพูดว่า
 "คิมจะไปเรียน...แล้วค่อยเจอกัน"
        ฉันบอกกับพวกเขาไปอย่างโกรธๆ แล้วเดินตรงไปที่ห้องเรียนอย่างเซ็งๆ ทำให้คนที่เห็นหน้าฉันตอนนั้นเป็นต้องตกใจไปตามๆกัน
<ปี 1 ห้อง 2> 
 "นักเรียน...ทำความเคารพ"
         เสียงของหัวหน้าห้องดังขึ้น ทำให้ทุกคนต้องเงียบเพราะก่อนอาจารย์เข้าพวกเราเสียงดังกันมาก เราคุยกันเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักพักนี้เอง
 "ทุกคนเปิดหนังสือหน้า 159 เดี๋ยวนี้"
         เสียงของอาจารย์หนุ่มสุดหล่อสอนวิชาแนะแนว ทำให้พวกฉันที่นั่งติดๆกันแอบหลับเพราะวิชานี้ได้เกรด 4 กันทุกคน เป็นวิชาที่น่าเบื่อมากเพราะมันมี3คาบติดกันพวกเราเลยนอนกันได้สบาย
 "ตืด....ตืด......ตืด...."
         เสียงสั่นของโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้ฉันต้องตื่นก่อนที่จะมีหนังสือมาทุบที่หัวของฉัน
 "ฮัลโหล....ไม่ทราบใครค่ะ"
 "แกหลับหรอไอ้คิม! "
 "พี่คิงหรอ  คิมเปล่าหลับนะ"
 "งั้นทำไมไม่รู้ว่าพี่โทรมาหา"
 "ก็...เออคิมหลับอยู่พอใจยัง"
 "คืนนี้พี่ไม่กลับนะ..ดูบ้านดีๆล่ะพรุ่งนี้เจอกันตอนเย็น"
 "เออ..แล้วจะไปไหน"
 "ไปหาแฟนพอใจยัง"
 "จริงดิ...พามาให้ดูด้วย"
 "ไอ้บ้า..พี่จะไปดูงาน"
 "หรอ...งั้นแค่นี้นะ"
 "อืม"
 "ตู้ด"
         เราสนทนากันสักพักแล้วก็วางสายไป ฉันก็เลยหลับต่อแล้วเวลาก็ล่วงเลยไปจนถึงกลางวัน พี่ปั๊บมายืนรออยู่ที่หน้าห้อง
 "ไปกินข้าวกันนะ"
 "ไม่เป็นไร...เดี๋ยวคิมไปกินกับเพื่อน"
 "โกรธหรอ..พี่ขอโทษ"
 "เปล่าสักหน่อย...ถ้าคิมโกรธป่านนี้พี่ถูกทิ้งไปแล้ว"
 "ถ้าไม่โกรธ..ไปกินข้าวกับพี่นะ"
 "คิมมันไม่ไปก็อย่าไปยุ่งกับมันเลยพี่"
         เสียงของพวกเพื่อนดังขึ้นข้างหลังทำให้พี่เขาต้องเลิกชวน
 "กินอะไรกันดี...หรือว่าจะไปกินข้างนอกดี"
         ฉันถามพวกเพื่อนๆที่กำลังเดินอยู่แล้วก็มีเสียงตอบรับกลับมาว่า
 "ไปกินข้างนอกเถอะนะ"
         เสียงของบอยดังขึ้นมา ทำให้พวกเราต้องหันไปดูใบหน้าที่ช้ำและปากแตก โดยมีเลือดออกที่มุมปากเล็กน้อยแต่มันดูเท่มากๆเลย(ชมเขาซะงั้น)
 "มาทำไม....มิทราบ"
         อ้อมพูดขึ้นอย่างรำคาญ เพราะอ้อมเคยแอบชอบบอยแต่พอรู้ว่าบอยชอบฉันอยู่ก็เลยเลิกชอบ แต่ฉันกับอ้อมก็ยังรักกันดีโดยที่ไม่สนใจว่าไอ้บอยมันชอบใคร
 "แหม...ไม่เข็ดหรอบอย เดี๋ยวก็โดนแฟนไอ้คิมกระทืบอีกหรอก"
         เสียงของนนท์พูดขึ้นเหมือนเตือนให้ระวัง แต่ไม่เกิดผล
 "ไปข้างนอกก็ได้...แต่ใครจ่าย"
         ฟางถามขึ้นขณะที่ฉันยังคงมองบอยด้วยสายตารังเกียจ
 "เดี๋ยวเราจ่ายเอง"
         ฉันพูดขึ้น ขณะที่กำลังเดินออกนอกโรงเรียน
 "ไม่ต้องคิม...เดี๋ยวบอยจ่ายเองเพราะว่าเราเป็นคนชวน"
         บอยพูดขึ้นขณะที่เดินมานำหน้าฉัน
 "ตามใจแล้วกัน"
         แพนพูดแล้วก็เดินตามมา
         เราพากันเดินออกมาข้างนอกและมุ่งหน้าไปที่ร้านประจำของพวกเราบอยไม่เคยมาที่ร้านนี้เพราะมันเข้ามาในซอยลึก บอยก็เลยดูที่ป้ายราคาก็ต้องอึ้งเพราะราคาอาหารที่นี่ถูกมากแต่บรรยากาศสุดแสนจะแนว อาหารจัดแต่งสวยงามมากไม่เหมาะกับราคาที่เขียนไว้เลย
 "จะรับอะไรดีครับ"
         พี่พนักงานเสิร์ฟถามขึ้น
 "ขอเหมือนเดิมแล้วกันค่ะ"
         ฟางบอกพี่เขากลับไป
 "อะไร...ที่ว่าเหมือนเดิม"
         บอยถามขึ้นด้วยความสงสัยเพราะมันไม่รู้ว่าพวกเรามากินบ่อยมากจนสนิทกับที่ร้าน
 "เออน่า...แล้วแกจะกินอะไร"
         ฉันถามขึ้น ขณะที่เอามือเล่นผมแพนที่นั่งข้าง
 "งั้นเอาเหมือนคิมแล้วกัน"
         บอยพูดขึ้นแล้วหันมาที่ฉัน(จะมองทำไมหน้าฉันมีเมนูอาหารอยู่หรือไง)
 "พี่ค่ะงั้นเอา...สเต็กเนื้อ 2 ค่ะ"
         แพนบอกพี่เขาเพราะรู้ว่าฉันกินอะไร
 "ครับ"
         พี่พนักงานตอบแบบยิ้มๆ
         แล้วสักพักก็เกิดเรื่อง เนื่องจากเรากินกันไปสักพักพี่ปั๊บกับพวกเพื่อนก็เดินเข้ามาที่ร้าน พวกฉันทุกคนหันไปทางเดียวกันเพราะ ไม่ใช่พี่ปั๊บจะมากับเพื่อนเขาเท่านั้น เขาเดินมาโดยมีพวกยัยกิ้บมาด้วย ทำให้ฉันเริ่มคิด(แกนอกใจฉัน วันนี้แกตายแน่) แต่ว่าฉันก็ยังสงบสติอารมณ์ลงได้ เพราะพี่เขามองไม่เห็นโต๊ะพวกฉัน
 "ตืด........ตืด......ตืด"
         มือถือของฉันดังขึ้นขณะที่พวกพี่เขาเดินไปนั่งที่โต๊ะและฉันยังไม่รับโทรศัพท์ เพราะกำลังดูพี่ปั๊บที่โทรศัพท์อยู่
 "คิม....พี่ปั๊บโทรมา ไม่รับหรอ"
         อ้อมพูดขึ้นทำให้ฉันหันกลับมา
 "มีอะไร......."
 "คิม..อยู่ที่ไหนอ่ะ"
 "แล้วทำไม"
 "ออกมาหาพี่หน่อย.....พี่อยู่ที่ร้าน CORN CAFE "
 "ทำไมคิมต้องไป"
 "มาช่วยพี่หน่อยดิ"
 "เรื่องอะไรมิทราบ"
 "ก็เพื่อนคิม มาเกาะแกะพี่อยู่"
 "ใครเพื่อนคิม"
 "ก็พวกน้องกิ้บไง"
 "จะบอกอะไรไว้อย่างนะคิมไม่มีเพื่อนอย่างพวกมัน"
 "แล้วนี่คิมอยู่ไหน"
 "อยู่ใกล้ๆเนี้ยแหละ.......แค่นี้นะ"
         ฉันวางสายแล้วเดินออกข้างนอกโดยบอกพวกเพื่อนว่าขอกลับก่อนไม่อยากมีเรื่อง พอบอกจบบอยรีบเอาแบงค์พัน 2 ใบวางบนโต๊ะแล้วเดินตามฉันมา ส่วนคนอื่นก็กินกันต่อ
 "เป็นไร......"
 "รู้แล้วยังมาถามอีก"
 "เรารู้....แต่ไม่ฟังเหตุผลพี่เขาก่อนหรอ"
 "เหตุผล.....พอเหอะมาบอกแค่นี้ใช่ไหม"
 "เราแค่ไม่อยากเห็นคนที่เรารักต้องเจ็บปวด"
 "ขอบคุญนะบอย เราก็"
 "อ้าว...คิม"
         เสียงของชายหนุ่มนิรนามดังขึ้น ฉันหันกลับไปก็เจอกลับพี่เคน เขาเป็นเพื่อนพี่คิงเขาเป็นทหาร พวกเราสนิทกันมาก(แบบพี่น้องนะ ห้ามคิดอะไร)ว่างๆพี่เขาก็จะมานอนที่บ้าน เราก็เหมือนครอบครัวเดียวกัน
 "มาได้ไงอ่ะ"
         ฉันถามพี่เคน
 "แฟนหรอคิม...เดี๋ยวพี่จะไปบอกไอ้คิง"
         พี่เคนแซวกลับมา
 "บ้าหรอพี่...เพื่อนกันเฉยๆ"
 "อีกเดี๋ยวก็เป็นแฟนแล้วครับ"
         ฉันว่าพี่เคนแล้วก็ถูกบอยแทรกขึ้นมา
 "ผลั่ก!"
         ฉันผลั่กบอยอย่างแรง
 "เจ็บนะ.....ทำไมทำกับที่รักอย่างนี้ล่ะจ้ะ"
 "แกเป็นที่รักฉันตั้งแต่เมื่อไหร่มิทราบ"
 "เอ้า...ไปตีกันทีหลังบอกมาก่อนว่าออกนอกโรงเรียนตอนนี้ได้ยังไง"
 "ก็โรงเรียนเขาให้ออกมาข้างนอกได้...แล้วก็เข้าตามเวลาที่เขากำหนดจ้ะ"
 "แล้วไอ้น้องผู้ชายนี่..เป็นแฟนแกหรอ"
 "ก็บอกว่าไม่ใช่ไง...เป็นเพื่อนกัน"
 "แล้วทำไมเดินกันอยู่แค่ 2 คนล่ะ"
 "เอ่อ...."
 "คือ..เพื่อนยังกินไม่เสร็จครับ..พวกเราจะไปทำเวรต่อก็เลยกลับก่อนครับ"
        ฉันคุยกับพี่เคนอย่างอ้ำอึ้ง แต่โชคดีที่บอยช่วยเอาไว้เรายืนคุยกันสักพักก็แยกกันฉันก็เงียบตลอดทางที่เราเดินกลับโรงเรียน
 "นี่รีบเข้าเหอะ...ฝนตั้งเค้าแล้วนะ"
        บอยพูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ เราเดินมาจนถึงหน้าห้องแล้วบอยก็ต้องอึ้ง
 "ทำไมล่ะ.........ทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้......ฮือ...ฮือ"
        ฉันปล่อยโฮออกมาเพราะว่า ก่อนหน้านี้(เมื่อ 1 ปีที่แล้ว)..ใช่ฉันเคยแอบชอบบอยแล้วมันก็ความรู้สึกเดียวกันกับที่อ้อมรู้สึก
 "เป็นอะไรไปคิม....หยุดร้องเหอะนะ"
        บอยปลอบโยนฉันทั้งที่เขาไม่รู้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น
 ฉันหยุดร้องไห้แล้วเดินเข้าห้องไปทั้งที่ยังมีคลาบน้ำตาอยู่ที่หน้า บอยไม่ถามอะไรแล้วก็เดินตามมานั่งข้าง ฉันซุกหน้าลงกับโต๊ะแล้วปล่อยไห้น้ำตาไหลมาช้าๆ ฝนเทกระหน่ำเหมือนร้องไห้แทนฉัน
 "คิมไหวรึเปล่า"
       บอยถามขึ้นขณะที่นั่งอยู่ข้างๆ
 "กลับไปนั่งที่เหอะ....เราไม่เป็นไร"
 "ไม่เป็นไรแล้วร้องไห้ทำไม"
 "เราบอกไม่เป็นไรไง!"
 "หรือว่าเรื่องไอ้ปั๊บ"
 "เปล่า!"
 ทันใดนั้นการทะเลาะวิวาทก็เกิดขึ้นอีกครั้ง เมื่อพี่ปั๊บเข้ามากระชากคอเสื้อบอยแล้วก็ต่อยกัน  ฉันไม่ห้ามแต่พูดออกไปกับทั้งคู่ว่า"เลิกตีกันเหมือนเด็กสักที"แต่ทั้งคู่ก็หยุดและหันมาดูฉันที่มีเลือดกำเดาไหลออกมา แม้แต่ฉันยังไม่รู้ตัวเลยโอ้ยจะเป็นลม