นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
ผู้เข้าชมรวม
3,939
ผู้เข้าชมเดือนนี้
2
ผู้เข้าชมรวม
3.93K
หมวด : แฟนฟิคอื่นๆ
อัปเดตล่าสุด : 5 ก.ค. 57 / 16:17 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
พี่ชายที่รัก(จุนไคxหยวน)
Magic Castle - TFBoys
|
แนะนำตัวนักเขียน
|
:) Shalunla :) Shalunla
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ุนไ หยวน หยาเียนี
…เาเป็นพี่ายที่แสนีอผม…
…เาเป็นนที่อยูแลและปป้อผมมาลอ…
…เาเป็นนที่ทำให้ผมไม่รู้สึเหา…
…เาเป็นนที่ทำให้ผมมีวามสุ…
…และเา็เป็นนที่ผมรั และรัมาที่สุ…
แสแอ่อนยามเย็นสาส่อลมาระทบับผิวเนียนอเ็หนุ่มอย่า ‘หวั ุนไ’ ที่ทั้หล่อและเ่ไปะทุๆ เรื่อ ไม่ว่าะเรื่อเรียน ีฬา ร้อเพล เ้น และอื่นๆ อีมามายที่เ็หนุ่มนนี้สามารถทำไ้แม้ระทั่ปป้อนๆ หนึ่ ร่าสูลุออาโ๊ะหินอ่อนเพื่อหลบหลีแสแนั่นพลาหยิบระเป๋าเป้อเาและออีนมา้วย
“เฮ้อ!” ุนไที่มายืนในร่มถอนหายใพลาูเวลาานาฬิา้อมือเรือนเล็่อนะเลื่อนมือไปล้วระเป๋าาเทำให้ภาพที่เห็นูีและเท่ห์อย่าเหลือล้น ใบหน้าหล่อเหม่อมอไปที่สวนอไม้หลัโรเรียน้วยสายาที่ไรุ้หมาย
‘พีุ่นไ รอหยวนที่เิมนะ’ นึถึำพูที่นสนิทบอแล้วอเป็นห่วไม่ไ้ เพราะอนนี้ผ่านไปเือบั่วโมแล้วยัไม่เห็นวี่แววว่าอร่าบา ไม่รู้ป่านนี้ะอยู่ที่ไหนหรือทำอะไรอยู่ บาทีอาะไปมีเรื่อับใรอี็ไ้
…อนนี้นายอยู่ที่ไหน ‘หวั หยวน’ พี่เป็นห่วนะรู้ไหม?…
“ฮือ! พวนายอย่าทำอะไรเราเลยนะ ฮือ!” เ็ายหน้าหวานนามว่า ‘หยวน’ ร้อให้พร้อมพูอย่าอ้อนวอนเมื่อลุ่มนัเรียนที่ึ้นื่อว่าเป็นนัเลอห้อไ้่มู่เาอยู่ ใบหน้าหวานที่เปื้อนราบน้ำาไ้ถูมือหยาบอ ‘หยาเียนี’ หัวหน้าลุ่มนัเลใ้มือเยใบหน้าน่ารันั้นึ้นมาอย่าเหี้ยมโห รอยยิ้มมุมปาปราึ้นบนใบหน้าอหยาเียนี
“ไอุ้๊เอ้ย!” หยาเียนีพูอย่าเหยียหยาม่อนปล่อยมือออาใบหน้าอหยวนโยารสะบัทำให้นร่าบาล้มลไปที่พื้นอนรีส่ผลให้หัวเ่าอหยวนถลอนเลือึมเล็น้อย นที่ล้มลุมหัวเ่าอัวเอ้วยวามรวเร็ว่อนปล่อยน้ำใสไหลรินลมาาวาเมื่อวามแสบไ้แล่นไปทั่วหัวเา หยาเียนีแ่นหัวเราะอย่าน่าสมเพเมื่อไ้เห็นภาพนั้น ยิ่หยวนร้อให้เท่าไหร่…เายิ่สะใมาเท่านั้น
“เรา…ฮึ! ไม่ใุ่๊…ฮึ! นะ ฮึ!” หยวนพูพร้อมสะอึสะอื้นอย่าน่าสสารพร้อมแววาอ้อวอนแ่น่ารัเมื่อใรหลายๆ นไ้มาเห็น แ่ับหยาเียนีเห็นภาพนั้นแล้วอยาะัหมัลไปที่หน้าเนียนอหยวนสัหมั ว่าแล้วมือหนา็ำเ้าหาันนเป็นำปั้นแล้ว้าึ้นลาอาาศโยอัโนมัิ ามมา้วยเสียฮือฮาและเสียหวีร้อาลูสมุนอหยาเียนีที่ยืนูเหุาร์นั้นอยู่้านหลั
“หยุเี๋ยวนี้!” เสียทุ้มอใรบานัึ้นาทา้านหลั่อนะึมือที่้าอยู่บนอาาศลมาแล้วบินทำให้เิวามเ็บปว ใบหน้าอหยาเียนีเหยเ้วยวามเ็บปวเมื่อน้านหลัออแรบิ้อมืออเา
“โอ้ย! พวแยืนทำอะไรันอยู่วะ มา่วย้าสิ!” นถูบิ้อมือร้อโอโอย่อนะหันหลัมาร้ออวาม่วยเหลือาลูสมุน แ่ลับ้อผิหวัเมื่อลูน้ออเาไ้หนีเอาัวรอไปเรียบร้อยแล้ว เหลือแ่ร่าอที่นบิ้อมืออเายืนยิ้มอย่าผู้นะอยู่้านหลัเา
…ใร? ไอ้บ้านี่ มันเป็นใร?... ำถามแรที่แล่นเ้ามาในหัวอหยาเียนี อยาะโ้อบแ่ทว่าไอ้หมอนี่ัวสูและมีำลัเยอะว่าเา ันั้นเาทำไ้แ่เหยเใบหน้า้วยวามเ็บปวเท่านั้น
“พีุ่นไ!” หยวนที่ร้อให้พูอย่าื่นเ้น่อนะเ็ราบน้ำาออ้วยวามรวเร็ว นัวสูหันมายิ้มให้หยวนที่ล้มล้วยวามอบอุ่น่อนะหันไปัารับนที่มารัแน้อายที่น่ารัอเา้วยท่าทาวามา
“รู้ไหม? ว่าแรัแใร?” ุนไถาม้วยน้ำเสียโห่อนะบิ้อมืออหยาเียนีหนึ่ทีพร้อมับใบหน้าทีู่ท่าทาน่าลัว
“…”
“ถ้าไม่อยาเ็บัวมาว่านี้็อย่ามารัแหยวนอี”
“…”
“เ้าใไหม?”
“โอ้ย!” เมื่อสิ้นประโย ุนไ็ัารับนัเลระออย่าหยาเียนี้วยารผลั้อมือแล้วร่าอหยาเียนี็ล้มมำลไปับพื้น่อนะระเสือระสนวิ่หนีไป้วยวามรวเร็ว หน้าหล่อยยิ้มมุปาอย่าผู้นะ่อนะหลัหันมาสนในร่าเล็ที่ล้มอยู่นาน
“หยวนือ~ ลับบ้านเถอะ” ุนไเรียนรหน้า่อนเินเ้าไปใล้ๆ หยวน้อนให้หนึ่ทีเพราะุนไเรียเาอย่าที่เยเรีย
“เรียื่อนั้นอีแล้วอะ” นที่ล้มอยู่ในพื้นอนรีทำหน้ามู่พร้อมับน้ำเสียที่ไม่พอใสัเท่าไหร่ แ่มัน็น่ารัมาๆ สำหรับนที่ยืนมอเาอยู่
“ทีหยวนยัอบเรียพี่ว่า ‘เล่าหวั’ เลย” ุนไพูเสียเรียบ่อนย่อัวเพื่อให้ใบหน้าหล่ออยู่ในระับเียวันับใบหน้าหวานอหยวน นิ้วเรียวเี่ยปานรหน้าเล่นอย่าอบใแล้วนถูเี่ยปา็ส่ายหน้าหนีอย่ารวเร็ว
“ป้ะ ลับบ้านีว่า เินไหวไหม? มาึ้นหลัพี่ิ” ุนไลุึ้นแล้ว้มมอหยวนที่พยายามันัวลุึ้นมา แ่เพราะวามเ็บปวาแผลที่ไ้รับมาาารล้มเมื่อรู่ทำให้หยวนลุึ้นไม่ไ้ ุนไเลยนั่หันหลัเพื่อให้นเ็บไ้ึ้นมาบนแผ่นหลัว้าอเา
“หนึ่! สอ! ั่ม! ฮึบ!” เมื่อหยวนเาะหลัุนไไ้แล้ว็นับเพื่อให้ัหวะในารลุ่อน เพียแ่เวลาไม่นานร่าบาอหยวน็ไ้อยู่บนแผ่นหลัอุนไเป็นที่เรียบร้อย ามมา้วยรอยยิ้มที่สใสและมีวามสุไ้ปราึ้นบนใบหน้าอเาทั้สอ นหนึ่ีใที่ไ้ี่หลัออีน ส่วนอีนีใที่ไ้ให้อีนี่หลั
ทั้สอไม่ไ้พูุยันลอทาเินลับบ้าน มีเพียแ่รอยยิ้มทีู่มีวามสุาเาทั้สอ สีสันออไม้ที่อยู่ในรั้วบ้าน้าทาบวับแสะวันที่ใล้ะิน ยิ่ทำให้บรรยาาศโรแมนิึ้นเป็นสอเท่า นเินผ่านไปมาเห็นภาพนั้นแล้ว็อยิ้มามไม่ไ้ บานถึับหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในเสสีสวยออมาถ่ายภาพเ็บวามน่ารันั้นไว้ แ่ทำทำให้หยวนเินอายเป็นอย่ามา
นที่อยู่บนแผ่นหลัสะิุนไสอสามที่อนนที่โนสะิะหันหน้ามา แ่มันเป็นัหวะเียวันับที่หยวนยื่นใบหน้ามาเพื่อะระิบอะไรบาอย่าเลยทำให้ ริมฝีปาอวบอิ่มอเาทั้สอสัมผัสันอย่าไม่ไ้ั้ใ ส่ผลให้ใบหน้าอเาทั้สอึ้นสีแระเรื่อเหมือนลูแอบเปิ้ลพร้อมับอ้า้ายที่ำลัสั่นระรัวแบบที่ไม่เยเป็นมา่อน
ุนไและหยวนรีบหันหน้าหนี้วยวามรวเร็วแล้ว็อมยิ้มออมาอย่าัเิน่อนเท้ายาวะ้าวเิน่อไป วามเียบไ้เ้ามาปลุมพวเาทั้สอลอนใล้ถึบ้านอเาที่อยู่ใล้ัน
“เินไหวไหม? หรือะให้พี่ไปส่ในบ้าน” ุนไเหลือบหน้ามาถามหยวนที่เาะเาแน่นเมื่อใล้ถึบ้าน หยวนส่ายหน้ารัวๆ ่อนะเอาหัวแนบิลับแผ่นหลัอุนไ
…แผลแ่นี้ทำไมหยวนะเินไม่ไหว ็แ่อยาอยู่บนหลัที่อบอุ่นอพีุ่นไ็เท่านั้นเอ…
“ยัเ็บอยู่เลยอ่า~ พีุ่นไไปส่หยวนในบ้านหน่อยนะ” หยวนพูเสียอออ้อน่อนุนไะพยัหน้ารับแล้วเินไปทา้ายมือเพื่อที่ะเ้าไปส่นที่อยู่บนหลัอเา
“เี๋ยวพี่ทำแผลให้นะ” ุนไพูเสียเรียบพร้อมวาหยวนลบนเียนอนที่ถูลุม้วยผ้าปูที่นอนสีสใสที่เาไ้มีโอาสเลือื้อให้หยวนับัวเาเอ มือหนายีผมอหยวน่อนะเินไปหยิบล่อปมพยาบาลออมา
มือหนาอุนไหยิบสำลีสีาวออมาแล้วุบน้ำแอลอฮอลล้าแผล่อนะเอามาทาบริเวอบแผลอหยวน หยวนร้อี๊เบาๆ เมื่อสำลีสัมผัสที่แผลอเา วามแสบไ้แล่นเ้ามาในหัวเ่าทำให้ใบหน้าหวานเหยเเล็น้อย ่อนุนไะใ้พาสเอร์ปิแผลอหยวนเอาไว้ แล้วุนไ็เ็บอุปร์ทำแผลทั้หม้วยวามินมือ
“พีุ่นไ พ่อับแม่อหยวนไม่อยู่ พีุ่นไมาทำารบ้านเป็นเพื่อนหยวนหน่อยสิ” หยวนสะิแนเรียวอุนไพร้อมทำาแป๋วเิอ้อนวอน
“ไ้สิ เี๋ยวพี่มาหานะ” ุนไที่ถูอ้อนหยิแ้มหยวน้วยวามหมั่นเี้ยว่อนะประทับรอยูบลไปที่หน้าผามนอหยวนเบาๆ ้วยวามอบอุ่น แ่ารระทำนั่นทำให้หัวใวน้อยๆ อหยวนสั่นระรัวอีรั้ ใบหน้าน่ารัร้อนผ่าวพร้อมับึ้นสีแอีรอบ
“พีุ่นไ…สสัยผมรัพี่ะแล้วล่ะ” หยวนพูเสียแผ่ว้วยวามเินเมื่อร่าอุนไไ้เินออาห้อนอนอเาไปแล้ว เ้าอห้อนอนทิ้ัวลบนเียนอนนุ่ม่อนะเลื่อนมือบามาสัมผัสับแ้มเนียนที่แ่ำทั้สอ้าแล้วเลื่อนลมารอ้า้าย ที่ำลัสั่นไหวอย่ารุนแรอยู่ในอนนี้
…พี่้อรับผิอบนะ พี่ทำให้ผมใสั่น…
ในท้อฟ้ายาม่ำืนยัมีแสนวลาวันทร์และแสาวที่ส่อระยิบระยับบนฟาฟ้า สอ้าทาถูแ้มไป้วยแสาวไฟ เ็ายร่าสูเินออมาาบ้านหลัให่มายัอีบ้านพร้อมับหนัสือและสมุหลายเล่มที่เป็นารบ้านและ้อส่รูในวันพรุ่นี้
ุนไเินเ้าไปในบ้านอหยวน้วยท่าทาไม่รีบร้อน่อนะเินั้นบันไไปทีละั้นเพื่อเ้าไปในห้อนอนอหยวน มือหนาหมุนลูบิประูเบาๆ ่อนะสอายเ้าไปในห้อแล้วปิประู
“อ้าว! พีุ่นไ” เสียาประูห้อเรียวามสนใาหยวนไ้เป็นอย่าี ใบหน้าน่ารัที่่อ้อหน้าอโทรศัพท์พร้อมสายหูฟัสีาวมี่ใส่อยู่ในหู หันมาเรียนที่พึ่เามาอย่าุ้นเย่อนะหันลับไปสนใหน้าอนั่นเหมือนเิม
ุนไที่ถูทัเินเ้าไปหาหยวนอย่าใเย็น่อนะทิ้ัวลนั่้าๆ หยวนแล้วึสายหูฟันั่นออ
“ไหนบอะทำารบ้าน ทำไมมาเล่นโทรศัพท์อยู่แบบนี้” ุนไพูเสียเรียบหลัาวาหนัสือและสมุลบนโ๊ะเียนหนัสืออหยวน แล้วมอหน้าหยวนที่ำลัทำหน้าไม่พอใอยู่
“เี๋ยว่อยทำ็ไ้หนิ อนนี้ยัไม่ึเลย”
“ไม่ไ้! ้อทำอนนี้”
“ม่ายยย…หยวนะเล่น…เอาโทรศัพท์หยวนมา”
“ไม่ให้!”
ุนไปราบเ้าเ็ื้อโยารที่แย่โทรศัพท์มาแล้วูึ้นบนอาาศ ้วยที่หยวนมีส่วนสูที่น้อยว่าุนไเลย้อทำให้้อเย่เท้าและระโเพื่อแย่โทรศัพท์ลับมา
“พีุ่นไ~ เอาโทรศัพท์หยวนมา~” หยวนพู้วยน้ำเสียอ้อนวอนเหมือนะร้อให้ แุ่นไลับทำท่าและเสียล้อเลียนนัวเล็ว่า้วยวามสนุสนาน
…แล้หยวนเล่น็สนุีเหมือนันแฮะ แถมไ้เห็นมุมน่ารัๆ อหยวนอี… ุนไวิ่ไปรอบห้อแล้วหยวน็วิ่ามเหมือนับเ็อนุบาลที่ถูแย่ลูอมไป
“เอามานะพีุ่นไ”
“เอามานะพีุ่นไ”
“ล้อหยวนหรอ”
“ล้อหยวนหรอ”
“หยวนะโรธแล้วนะ”
“หยวนะโรธแล้วนะ”
ทุรั้ที่หยวนอร้อาใริแ่ลับถูนัวสูว่าล้อเลียนะทุำ นทำให้อบามอนัวเล็ร้อนผ่าวนมีน้ำใสๆ ไหลลมา
“ฮึ!”
…หยวนร้อให้! เราทำให้หยวนร้อให้หรือเนี่ย…
“หยวน” ุนไเรียนรหน้า้วยเสียแผ่วหลัาลระับมือทีู่โทรศัพท์ลมา แ่ไม่มีารอบรับาหยวนแม้แ่อย่าใ
“…”
“หยวนโรธพี่หรอ?”
“…”
“หยวน”
“…”
“พี่อโท..”
ำพูประโยสุท้ายอุนไถูลืนลไปในลำอเมื่อหยวนเินมาระาอเสื้ออุนไแล้วใ้ริมฝีปาบามาประบับริมฝีปาอหยวน้วยวามอ่อนโยนและวามอบอุ่น มือหนาปล่อยโทรศัพท์ให้ร่วลบนเียนอน่อนะเลื่อนมาโอบอแผ่นหลัเล็อหยวน
ริมฝีปาอทั้สอ่อยๆ ผละออาันอย่า้าๆ ่อนทั้สอะ้มหน้าุ้วยวามเิน ใบหน้าอทั้สอึ้นสีแ่ำอย่าวบุมไม่ไ้รวมไปถึหัวใในอ้า้ายที่สั่นรัวและแรในอนนี้
หยวนเยหน้ามอนัวสูอย่า้าๆ ้วยสายาที่อ่อนไหว ปาบาเหมือนะเอ่ยำบาำออมาแ่ถูุนไหยุ้วยริมฝีปาอีรั้ หยวนหลับา้วยวามเลิบเลิ้มรวมไปถึุนไที่อนนี้เนื้อัวาไปหม
“หยวน” ุนไเอ่ยื่อนรหน้า้วยเสียแผ่วหลัาผละริมฝีปาออมาอีรั้ นถูเรียื่อเยหน้าึ้นมามออย่าเินอายพร้อมับใบหน้าที่แ่ำอยู่
“…”
“พี่รัหยวนนะ…เรามาเป็นแฟนันเถอะ” ุนไพูออมาพร้อมับยื่นมือไปุมมือบาอหยวน หยวนพยัหน้าอย่าเินอายหลัาเหุาร์นั้นเิึ้น ุนไยิ้มอย่ามีวามสุ่อนะโอบอนัวเล็้วยวามอบอุ่นและหยวน็ออบรับเ่นัน
“หยวนะรัพีุ่นไลอไป” หยวนระิบ้าหูอนัวสู่อนะพรมูบลไปเบาๆ ที่พวแ้มนิ่มอุนไ หลัานั้นทั้สอ็โยัวไป้วยันอย่ามีวามสุและอบอุ่นเบิบานวใ
…ไม่้อทำมันละ ารบารบ้าน ฮ่าๆๆ…
[END]
:) Shalunla
ผลงานอื่นๆ ของ DoDoAHOLIC ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ DoDoAHOLIC
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น