ฉันรู้แค่รักเธอหมดใจ (นทแอป)

ลำดับตอนที่ #9 : Part 9 -- ก็บอกแล้วไงว่าโตแล้ว

“นภัทรขึ้นมาหาฉันเดี๋ยวนี้เลย !! ท่านคะ หนูคงต้อขออนุญาตฝากไอ้เจ้าพวกที่เหลือด้วยนะคะ!” พิมดาวหันไปไหว้วานท่านหัวหน้าราชองครักษ์ใหญ่ที่กำลังเดินออกมาดูทางระเบียงก่อนท่านผู้อาวุโสจะพยักหน้าน้อยๆแล้วเดินลงมาด้านล่างสวนไปกับนภัทรที่กำลังจะขึ้นไปด้านบนพอดีก่อนจะพักคุยกันเสียเล็กน้อยตามมารยาทของ พ่อลูกที่ดี...

“ไอ้เสือ.. ในฐานะพ่อของแก พ่อขอเตือนว่าอย่าทำอะไรให้เจ็บตัวอย่างนี้อีก ลูกต้องดูแลน้องแล้วก็ต้องห้ามไอ้คนเดือดๆอย่างโตโน่สิ  ไม่ใช่ไปอัดกับเขาเสียเอง เช็ดเลือดที่มุมปากด้วยนะ”

“ครับคุณพ่อ..”

“ส่วนในฐานะผู้บังคับบัญชาสูงสุดของเธอ... เดี๋ยวเราค่อยคุยกันคราวหน้า ร้อยเอกนภัทร!!”  บิดาของหนุ่มหน้าคมที่เปลี่ยนฐานะของตัวเองเพียงเสี้ยววินาทีจนเขายกมือทำท่าวันทยาหัตถแทบไม่ทันเดินลับออกไปแล้ว  นภัทรถอนหายใจเสียงดังก่อนจะเดินขึ้นบันไดต่อไปเพื่อไปพบองค์หญิงพิมดาวเสียที  คราวนี้จะโดนบ่นอะไรอีกหรือเปล่าเนี่ยย!!? เฮ้ออออ ผู้หญิงอาร๊ายขี้บ่นเป็นบ้า!!!!

“ว่าไงนภัทร ทำไมถึงได้ไปร่วมวงกับเขาด้วยล่ะ มีข้อแก้ตัวให้ผู้บังคับบัญชาโดยตรงบ้างมั้ย หืม!?”

“ก็.. ก็กระหม่อม เอ่ออ ก็เก็บกดมานานแล้วอ่ะพะย่ะค่ะ!”

“ใครหรอ?”

“องค์หญิงทรงจำไอ้แกงส้ม กองหลังของทีมโรงเรียนมหาดเล็กหลวงได้หรือเปล่าพะย่ะค่ะ”

“ที่เขาเตะบอลกระแทกหน้านายจนหงายไปเลยใช่ป่ะ?? ถ้างั้นฉันก็จำได้แหละ..”

“โถ่!!! ดูจำได้เข้านะหมี่!! อู้ยยยยยย!!!!” นภัทรอยากจะโวยวายให้ดังกว่านี้แต่แผลที่ปากของเขามันเริ่มโวยวายดังกว่าโดยการปล่อยเลือดออกมาอีกรอบเสียแล้ว!

“เจ็บมากมั้ยคะพ่อคนเก่ง!? 55555”  พิมดาวเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลที่มุมห้องมาแล้วเริ่มลงมือกับบาดแผลบนหน้าองครักษ์หนุ่มทันที

“เบาๆมือหน่อยสิหมี่ เอ้ยย องค์หญิง  กัน เอ้ยย กระหม่อมเจ็บนะพะย่ะค่ะ.. อู้ยยยยย!!”

“พูดมากก็เจ็บมากนะนภัทร.. อีกอย่างตอนอยู่กันสองคนคุยกับหมี่เหมือนเดิมก็ได้นะ..”

“อะ โอเค อู้ยยย เบาๆดิครับมัดหมี่ ถ้าเขินก็อย่าเพิ่งมาลงที่แผลผมเลยย ผมแสบนะครับตัวเล็ก... 555555 โอ้ยยยยยย หมี่ๆๆๆ กันล้อเล่นครับบๆๆ!! 555” นภัทรเผลอหลุดสรรพนามเดิมๆที่ใช้เรียกองค์หญิงออกมาจนอีกคนเขินแล้วเผลอกดเข้าที่แผลไอ้คนปากดีจนต้องร้องโอดโอยอีกรอบ

“น่าจะต้องแรงกว่านี้ด้วยซ้ำนะกัน!! จะมาตัวเล็กอะไรกันเล่า!!!!”

“ก็จริงนี่นา หมี่เป็นตัวเล็กของกัน... นี่กันพูดผิดตรงไหนหรอครับ!? 5555”

“อีตาบ้า!!”

“เขาบอกผู้หญิงว่าแปลว่าผู้หญิงรักนะครับ.. 55555”

“คิดเองเออเอง!!” พิมดาวบ่นเบาๆ

“โถ.. ไอ้เราหรือก็นึกว่าสาวเจ้าจะมีใจ ที่ไหนได้.. เราคิดเองเออเองคนเดียวเลยหรอเนี่ยย!? แย่จริงๆเล้ย เฮ้อออออ~”  หนุ่มผิวเข้มทำท่าจะลุกออกจากโซฟาตัวใหญ่ที่ตนและองค์หญิงกำลังนั่งกันอยู่แต่พิมดาวกลับรั้งเขาไว้ก่อนจะหันมามองหน้าเขาอย่างมีความหมาย

“ใครว่าล่ะนภัทร.. หมี่คิดยังไงกันก็รู้ดี แล้วอย่าถามให้มากนะ เดี๋ยวเกิดมีใครผ่านมาได้ยินเข้ามันจะยุ่ง... น่านะกัน เดี๋ยวคืนนี้หมี่โทรหานะ” มัดหมี่ทำได้แค่อธิบายเหตุผลให้ไอ้คนขี้นอยตรงหน้าฟังก่อนจะยื่นข้อเสนอที่ดูจะสมเหตุสมผลให้จนชายหนุ่มต้องยินยอมโดยละม่อมถึงใจจริงอยากจะฟังคำนั้นแค่ไหนก็เถอะนะ..

“โอเคๆ กันยอมแล้วคร้าบบ.. แต่ว่าคืนนี้มัดหมี่ต้องโทรมาจริงๆนะ ไม่งั้นกันจะโกรธมัดหมี่จริงๆด้วยย~ 5555”

“รู้แล่วไอ้ขี้นอย!!” มัดหมี่ส่งยิ้มกวนๆคืนให้คนเจ็บตรงหน้าก่อนจะลุกออกไปเพื่อทำงานต่อ

“กันขออ่านหนังสือในตู้ได้ป่าวอ่ะ??” ชายหนุ่มทำหน้าบ้องแบ๊วได้อย่างกวนอีกคนสุดๆก่อนจะเอามือจิ้มๆอากาศไปทางตู้หนังสือ

“ตามสบายเลยค่ะ..”

“ครับ..” รับคำก่อนจะหันไปสนใจกับหนังสือตรงหน้าของเขาอย่างมีสมาธิต่อไป

        ในห้องใหญ่อันเงียบเชียบที่ได้บรรจุคนสองคนที่ต่างมีใจคนละดวง ถึงแม้จะต่างชนชั้น ต่างฐานันดร ต่างเชื้อชาติแค่ไหน ตราบใดที่เขาต้องการจะมีใจดวงเดียวกัน ความรักมันก็คือสิ่งที่สวยงามเสมอ...  คนสองคนต่างใช้ใจดวงเดียวกันเป็นเสียงพูดคุยผ่านความเงียบสงบ  งานตรงหน้าอาจจะเป็นสิ่งที่แยกเขาสองคนออกจากกันชั่วขณะ  แต่ก็อุ่นใจเสมอว่าที่ไม่ใกล้ไม่ไกลนี้ก็ยังมีอีกคนที่เป็นดั่งเจ้าของหัวใจของกันและกันนั่งอยู่......

“พี่แกรนนนนด์ เลิกเงียบซักทีเหอะน่านะพี่แกรนด์น้า~”  องครักษ์ตัวเล็กนั่งโอดครวญอยู่ที่โซฟาในขณะที่อีกคนกำลังเอนหลังและอ่านหนังสืออ่านฆ่าเวลาเล่มยักษ์อยู่

“นี่ฉันอ่านหนังสืออยู่เธอไม่เห็นหรือยังไงนท??” เปลี่ยนสรรพนามที่แสนจะดูห่างเหินให้เจ้าตัวแสบเสียเสร็จสรรพจนไอ้คนโวยวายต้องทำหน้าเบ้ใส่ทันที

“เอาล่ะๆๆๆ งั้นกระหม่อมก็คงไม่ขอรบกวนพระองค์แล้ว หากจะทรงใช้สอยกระหม่อมก็เรียกได้เลยนะพะย่ะค่ะ กระหม่อมคงอยู่ที่หน้าห้อง..”  เอาสิ!! ประชดมาก็ประชดกลับได้เหมือนกัน ก่อนจะลุกออกไปอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก

“นท!!! นี่ฉันเรียกเธอแล้วนี่ไง! ช่วยกรุณานั่งอยู่ตรงนี้อย่าเพิ่งออกไปไหนด้วยแล้วกัน!”  ฟอร์มจัดสมกับเป็นองค์หญิงพรรณวรท..  ทำได้ก็แค่สั่งให้อยู่ในห้องต่อเท่านั้นแหละ จะให้ใจอ่อนก่อนนะหรอ!? ฝันไปเหอะ!!!

“รับบัญชาพะย่ะค่ะ..”  นทโค้งคำนับเล็กๆก่อนจะเดินไปทางโซฟาอีกครั้ง

“ไม่ใช่ตรงนั้นนท มานั่งกับฉันตรงนี้..”  องค์หญิงคนสวยตบข้างเตียงเบาๆก่อนจะผินพระพักตร์ไปอ่านหนังสือต่อ

“ไม่ดีกว่านะพี่แกรนด์ นทว่า..”

“นี่ฉันกำลังออกคำสั่งกับเธออยู่นะ นท พนายางกูร!!”

“ถ้าเช่นนั้นกระหม่อมคงไม่สามารถที่จะรับรองความปลอดภัยขององค์หญิงได้นะพะย่ะค่ะ..”

“ก็ลองดูสิตัวแสบถ้านทกล้าทำอะไรพี่ก็ลองดู!!”

“ถึงเวลาเดี๋ยวพี่แกรนด์ก็ต้องยอมนท นทรู้..”

“นี่ไอ้เด็กน้อย อย่ามาแก่แดดหน่อยเลยเราอ่ะ!”

“นทบอกรอบที่ล้านแล้วนะพี่แกรนด์ ว่านทอ่ะโตแล้ว!!!”

“เชื่อตายล่ะ!!! เด็กน้อยๆๆๆๆ! 5555”  แกรนด์ล้อจนอีกคนขมวดคิ้วติดกันแน่นจนจะเอามาสอนลูกเสือผูกเงื่อนได้อยู่แล้ว

“นี่ตกลงต้องให้นทพิสูจน์ใช่ป่ะพี่แกรนด์ถึงจะยอมเชื่อว่านทโตแล้วอ่ะ!!!”

“พิสูจน์อะรายยย!? แล้วนั่นจะไปไหนจ๊ะพนาน้อย?? 555”

“ล็อคประตูพะย่ะค่ะ!” เด็กน้อยในสายตาอีกคนกระตุกยิ้มมุมปากให้อีกคนสะดุ้งเล่นๆก่อนจะทำอย่างนั้นจริงๆ

“นี่นทจะทำอะไรอ่ะ?!”

“พิสูจน์ไงพี่แกรนด์ พี่แกรนด์จะได้เชื่อนทซักทีว่านทอ่ะโตแล้ว นทโตพอแล้วที่จะ....”

“อื้ออมมมมม นทททท!!”

“เพราะมึงคนเดียวเลยไอ้ฮั่น!! ถ้าพวกเราโดนส่งไปอยู่ชายแดนล่ะก็ ตายยย กูเอามึงตายแน่ๆ!!!”  ภาคินโวยสนั่นลั่นบ้านเมื่อต่างคนต่างลากสังขารอันห่อเหี่ยวที่โดนท่านผู้บังคับบัญชาใหญ่เทศน์มาร่วมชั่วโมงกลับมาที่บ้านพักได้

“ใจเย็นน่าพี่โตโน่.. แล้วนี่คืนนี้พี่ฮั่นจะตามองค์หญิงแอปไปที่ตำหนักองค์หญิงพรรณวรทป่าวอ่ะ??”  ส่วนหนึ่งของตัวกำเนิดเรื่องถามออกมาเบาๆ

“ดูก่อนว่ะเนียร์.. เผลอๆก็ปล่อยให้ไอ้นทควบสองไปเลย คิดอะไรมากมาย? 5555”  อิสริยะพูดกลั้วหัวเราะโดยไม่สนใจอารมณ์บูดๆของเพื่อนรักเลยสักนิดจนโตโน่ต้องถอนหายใจแรงๆหนึ่งทีเพื่อระบายอารมณ์

“เอ่อะ!! นี่พี่ไม่เห็นเลยใช่ป่ะว่าพี่แกรนด์มองไอ้นทด้วยสายตาแบบไหนอ่ะ!?” สิงหรัตน์ถามขึ้นบ้าง

“ไอ้รู้น่ะมันรู้.. แต่ไอ้นทมันมองแกรนด์ด้วยสายตาปกติที่ไหนกันล่ะ?? พวกแกไม่ได้สังเกตบ้างหรือไง!?” ฮั่นถามกลับไปอีกที

“ไม่อ่ะพี่.. ยังไงวะ??”

“เออดิ.. ยังไงกันวะไอ้ฮั่น!?”

“พวกแกจำตอนหลังจากงานกีฬาเสร็จได้ป่ะ?? ตอนที่แกรนด์มาหาไอ้นทบ่อยๆ”

 “อื้มม.. ก็แกรนด์น่ะ ออกจะเสน่ห์แรง น่ารัก สวย เท่ เก่ง เลิศเลอ แถมขี้เอาใจเฉพาะเวลาอยู่กับไอ้นทด้วย  แกไม่คิดว่าไอ้คุณน้องนทคนดีมันจะหวั่นไหวบ้างหรอวะ!?”

“เป็นไปได้ๆ.. แต่ไอ้นทมันก็ดูจริงจังกับการแอบรักน้องแอปแบบเงียบๆเหมือนกันนะเว้ยพี่”

“เวลาเปลี่ยน ใจคนก็อาจจะเปลี่ยน แกจะไปรู้ได้ไงว่าตอนนี้ไอ้นทมันจะเหมือนเดิม?? มันอาจจะถึงไหนต่อไหนกับแกรนด์แล้วก็ได้นะเว้ย!!!”

“ถ้าอย่างนั้นก็คงบรรลัยหมู่แล้วล่ะ ลองมันไปทำให้น้องแอปรักมันได้ แล้วมันเลือกน้องแอปจริงๆ... เหอะๆ    ชายแดนเป็นหมู่คณะแน่ๆ!!!” ภาคินซบหน้าตัวเองลงกับฝ่ามือใหญ่แบบเครียดๆแทนน้องสาว  อย่าทำอย่างนั้นนะนท!!! อย่านะอย่า!! อ้ากกก! คินปวดหัววว!!!!

“เฮ้อออ.. ไอ้นทเอ๊ยยย!!” อีกสามเสียงที่เหลือประสานออกมาด้วยความอ่อนใจแบบสุดๆ




 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Thx for read naaa :)