คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Part 6 >> ที่นี่ประเทศไทย ไม่ใช่อังกฤษ !!
“อ๋อออ ทอมน่ะหรอ!? เด็กใหม่ปีการศึกษานี่เนี่ยแหละ นิสัยน่ารักเชียวล่ะ เรียนก็เก่งนะ กีฬาเขาก็เยี่ยม...” กวางเอ่ยข้อมูลของหนุ่มนักเรียนใหม่ที่กลายเป็น Talk of the town หลังจากที่เขาเข้ามาไม่ถึงครึ่งวันดี... พอดีที่นี่เขามีเอกนิเทศน์ข่าวสารที่นี่เขาเลยเร็ว เร็วมากๆซะด้วย.. - -“
“ขอละเอียดก่านี้อีกนิดส์ได้ป้ะ!?” ซิลวี่ยังพยายามล้วงข้อมูลจากกรวรรณไปเม้าท์มอยกับเพื่อนในห้องอีกสักนิด..
“ทอม... ทอม เฟลตัน เป็นคนอังกฤษโดยกำเนิด ที่บ้านทำธุรกิจโรงแรม ที่ดิน แล้วก็อสังหาริมทรัพย์ในยุโรป เรียนเอกเศรษฐศาสตร์แต่ลงด้านบริหารเพิ่มเติม ว่ากันว่าตอนอยู่อังกฤษเป็นนักบอลเยาวชนระดับประเทศ เป็นมือกีต้าร์วงดนตรีในโรงเรียน เกรดตอนเรียนที่นู่นก็ไม่เคยต่ำกว่าB+ พี่ก็รู้มาประมาณนี้แหละ..” กรวรรณเอ่ยยิ้มๆ เหลือประวัติอีกนิดนึงที่ไม่ได้บอกคือเจ้าทอมเนี่ย ลูกเพื่อนพ่อที่สนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆของเธอเองแหละ ขืนบอกไปซิลวี่ได้กรี๊ดกร๊าดกระโดดทับเธอแบนแน่ๆ :P
“ก็งั้นๆแหละ!! ไม่ได้เลิศเลออะไรซักหน่อย จะกรี๊ดกร๊าดอะไรกันนักหนา...” คนตัวเล็กเดินตามมาห่างๆพร้อมสบถเบาๆ
“พี่นทก็ไปว่าเขา... หล่อออกจะตายไป แถมเรียนเก่งโปรไฟล์ดี ผู้หญิงคนไหนไม่มองก็แปลกแล้วว..” แอปเปิ้ลเสนอความคิดเห็นออกมาบ้างหลังจากที่เงียบฟังอยู่นาน
“จริงๆๆๆๆ !! พี่นทนี่มีตาหามีแววไม่นะนี่.. ประเดี๋ยวข้าก็สั่งบั่นคอลิบเลือนเสียเลย!!!” รูมเมทคนหัวเหม่งทำท่าทางเป็นท่านเปาจะสำเร็จโทษรุ่นพี่ตัวเอง
“ก็มันไม่ถูกชะตา...” นทเอ่ยเบาๆ ก่อนจะเดินนำหน้าไปด้วยใบหน้าแสนเซ็ง
“หวัดดีครับ คุณใช่คุณแอปเปิ้ลรึเปล่าครับ!?!” สำเนียงแปร่งๆหูที่ฟังยังไงก็คงไม่ใช่คนไทยพูดแน่ๆดังมาจากทางด้านหลัง เมื่อทั้งสี่หันไปแล้วก็พบกับใบหน้าอันหล่อเหลาตามแบบฉบับของหนุ่มยุโรปยืนยิ้มให้อยู่..
“คะ?? เอ่ออ.. ค่ะๆ ฉันเองค่ะ...” อิษฏิ์อาณิกตอบรับอย่าง งงๆปนตกใจเล็กๆ ก็อยู่ดีๆบุคคลในการสนทนาเมื่อตะกี๊ดันมาโผล่ข้างหลังเสียได้
“ผมชื่อทอมนะ อยู่สายeconomic.. ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ!!” หนุ่มหล่อแนะนำตัวพร้อมส่งมือมาให้สาวน้อยทักทายตามธรรมเนียมที่ตัวเองคุ้นชิน แต่ทุกการกระทำ อยู่ในสายตาของรุ่นพี่มาดเซอร์ที่ดูจะไม่พออกพอใจในการกระทำของผู้มาใหม่อยู่ไม่น้อยและมิหนำซ้ำ ยังไม่รู้เหตุผลอีกต่างหาก.. - -“
“เอ่อ... ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก” อิษฏิ์อาณิกเอ่ยรับยิ้มๆก่อนจะยื่นมือไปจับด้วยตามมารยาท แต่มันก็มีความรู้สึกเสียวสันหลังอย่างประหลาด เหมือนมีรังสีพิฆาตกำลังแผ่มาที่ตัวเธออย่างไรอย่างนั้น...
“งั้นผมไปก่อนนะครับ หวังว่าเราจะได้อยู่ทีมเดียวกันนะ.. See you นะครับแอปเปิ้ล!!” เฟลตันเอ่ยลาแล้วรีบวิ่งไปทางกลุ่มเพื่อนของเขา ที่เห็นว่ารอเขาอยู่นานแล้ว
“ใครน่ะแอป!!?” ผู้มาใหม่อีกคนเอ่ยถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงดุๆ..
“เอ่ออ.. เขาชื่อทอมอ่ะพี่เนส เรียนสายเดียวกะพี่นั่นแหละ... เขาแค่มาทักทายเฉยๆ ไม่มีอะไรหรอกค่ะพี่ชาย” อิษฏิ์อาณิกอธิบายด้วยนำเสียงอ่อยๆ ก็พี่ชายของเธอหวงเธออย่างกับอะไร เคยมีคนมาจีบตอนอยู่โรงเรียนเก่า พี่ชายคนนี้แหละที่โทรไปขู่เขาถึงบ้านว่าถ้าไม่เลิกยุ่งกับเธอจะระเบิดบ้านนั้นให้เละ!! ใครๆก็คงคิดว่าพูดเล่นเฉยๆแต่พี่เธอก็ทำจริงๆ - -“ ด้วยการส่งระเบิดเวลาไปพร้อมกับใบสัญญา ถ้าไม่เซ็นต์ใน5นาที ตู้มแน่ๆ! แอปอยากจะบ้า!!! T T
“หรอ.. มาทักทายแล้วก็ต้องจับมือถือแขนกันอย่างนั้นเลยรึไงห๊ะ!!!?” คนเป็นพี่ชายแอบโวยวายเล็กๆ แต่ก็คงทำอะไรมากไม่ได้ สองสามเดือนมานี้น้องสาวเขาดูดุชะมัดยาด ถึงจะดูยอมๆเขาเหมือนเดิมก็เถอะ แต่ให้ลองดุขึ้นมาสิ เขาก็หงอเป็นเหมือนกันนะ ....
“มันเป็นธรรมเนียมของเค้า..”
“แต่ที่นี่ประเทศไทย ไม่ใช่อังกฤษ...” คราวนี้ไม่ใช่เสียงโต้แย้งจากพี่ชายสุดหล่อ แต่เป็นคนตัวเล็กที่เอ่ยเคืองๆแล้วเดินดุ่มๆๆจากไปเสียแล้ว...
“ไอ้เหม่งมันเป็นอะไรของมันอ่ะกวาง ซิล ??” สิริพงษ์และกรวิชเดินเข้ามาพร้อมกันก่อนที่คนสูงกว่าจะถามออกมา
“ไม่รู้มัน... ไปเหอะซิล แอป อีก3นาที ให้ว่องเลยย!!!” กรวรรณลากแขนสองรุ่นน้องขึ้นไปที่ห้องประชุมรวมแบบไม่รีรอขอคำตอบอะไรทั้งนั้น
สิริพงษ์หันไปบอกให้กรวิชญ์พาเด็กใหม่ผู้ที่ยังไม่ค่อยรู้ธรรมเนียมพาขึ้นไปข้างบนก่อนที่ตนจะเดินไปอีกทาง ไปทำภารกิจพิเศษที่เขาต้องจัดการให้จบ . . . . มือเรียวกดเบอร์ที่เขาพึ่งได้มาเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้เพื่อสั่งงาน
“แบ็คสเตจใช่ไหม? ผมสิริพงษ์นะ... ช่วยแจ้งให้รองประธานขึ้นกล่าวเปิดด้วย บอกว่าท่านประธานไม่สะดวกจริงๆ ขอบคุณครับ...”
“ตามแผนนะพราว.... ขอบคุณครับ!!” อีกสายหนึ่งโทรหาน้องสาวคนสนิทที่วอทแอพนัดแนะกันเรียบร้อยเมื่อสักพักใหญ่ๆก่อนหน้านี้ ที่ยอมช่วยนี่ไม่ใช่อะไรหรอกนะ ก็แค่ข้าวเที่ยง1อาทิตย์.. - -“
ยกยิ้มเบาๆให้สตาฟหน้าประตูหลังก่อนที่จะเดินเข้าไปในงานเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นในฐานะเลขาฯท่านประธาน ยังไม่ใช่เพื่อนรักของไอ้กัน.... แต่อีกไม่กี่นาทีเดี๋ยวก็เป็น หึหึ!
อีกด้านหนึ่งของงาน...
“อะไรนะ!!!!?? ตลกน่า!! งานสำคัญอย่างนี้ประธานจะไม่มาได้ยังไงล่ะ โทรตามรึยัง!!?” รองประธานสาวสวยเอ่ยอย่างหัวเสียที่อยู่ดีๆท่านประธานที่มีหน้าที่สำคัญในงานนี้หายตัวไปซะดื้อๆ
“โทรตามเป็นร้อยรอบแล้วค่ะพี่หมี่ แต่พี่กันเขาไม่รับสายเลย” เลขาส่วนตัวของท่านรองประธานสาวเอ่ยอย่างลนๆ เล่นเกินแอคติ้งที่รุ่นพี่หน้าตี๋เอ่ยขอร้องไว้มาหลายเท่าตัว ข้าวเที่ยงคงไม่คุ้มแล้วมั้งเนี่ยพี่แอมป์...
“บ้าน่า!!!! อย่าให้ฉันเจอนะนภัทร! อย่าให้หมี่เจอนะ!!!” มัดหมี่เอ่ยอย่างหัวเสียแบบสุดๆ ดูสิคนบ้า! มาง้อแป๊บๆแล้วก็หายเงียบไปเลย แล้วงานการก็ไม่มาทำอีก... จะงอนให้นานๆเลยงานนี้!!!! ฮึ่ยยยย!
“พี่หมี่แสตนด์บายเลยค่ะ อีก2นาที...” สเตจเมเนเจอร์ประจำงานเดินมาสะกิดบอกประธานงานจำเป็นให้เตรียมตัวในขณะที่บนเวทีเริ่มปล่อยเพลงเปิดแล้ว..
“พี่หมี่คะ เอ่อ คือ.. พราวเจอกับพี่กันเมื่อตอนบ่ายๆ เห็นพี่เขาดูซึมๆเนือยๆ แล้วเดินไปทางอาคารกรรมการนักเรียนคนเดียว ไม่รู้เป็นอะไร.. เอ่อ พราวจะมาบอกแค่นี้แหละค่ะ..” สาวสวยเดินมาเขี่ยกองไฟที่กำลังคุกรุ่นให้ปะทุขึ้นอีกแล้วเดินจากไป
“สาม.
สอง.
หนึ่ง
... พี่หมี่ไปได้เลยค่ะ!” เมื่อนับถึงหนึ่งพิมดาวตั้งสติแล้วเดินออกไปทำหน้าที่รองประธานโรงเรียนที่ดี และทิ้งความพะวงเรื่องของชายหนุ่มไว้ที่หลังเวที แต่ก็ไม่ทั้งหมด มันตามเธอไปอีกกว่าครึ่ง...
/////////////////////////////////////\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
มาอีกตอน... ยังมีคนอ่านอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้.. แต่เค้าอยากอัพ มีไรป่าววว!!? 55555
บอกตรงๆว่าตอนนี้กำลังแต่งเรื่องใหม่ เข้าตำราดินพอกหางแมวเลยเนอะ! 555 หืมมม!!!? -..-"
แต่สัญญาว่าจะทำทุกเรื่องให้จบก็แล้วกัน แหะๆ ^____^"
รักคนอ่านเน้อออ!~ :)
ความคิดเห็น