คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ ๕ :: บรรยากาศ
“พูดให้ดีๆเถอะยัยแก้ม... ใครดื้อกัน!? ฉันไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ!!” ร่างเล็กโวยวายขึ้นเมื่อตนสามารถถอนสายตาออกจากสาวสวยตรงหน้าได้
“ค่ะๆ ไม่ดื้อก็ไม่ดื้อออ ~ โอ๋ๆ อย่างอนเค้านะหนูน้อยยย!~” กรรัมภายิ้มล้อๆก่อนจะส่งมือเรียวไปขยี้หัวจนทำให้คนโดนล้อเลียนหน้ายู่ลงอย่างเห็นได้ชัดและทำท่าจะส่งเสียงโวยวายกลับมา แต่กลับมีเสียงเพลงเกาหลีเพลงใหม่ล่าสุดของปาร์คจุนจีจากโทรศัพท์มือถือเครื่องสวยดังขัดจังหวะขึ้นมาเสียก่อน คงไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นของใคร...
“โถ่เอ้ยยย!!! อย่าให้รู้นะว่าใครมันกล้าโทรมาขัด!! แม่จะเสกหนังควายเข้าท้องให้ดูเลยงานนี้!!!!” สุคนธรสเปรยฉุนๆ อะไรกันเพื่อนของเธอกำลังหวานได้ที่กันอยู่แล้วเชียว ยังจะมีเรื่องมาขัดกันอี๊กกก!! รสเพลียค่ะเพลียยยย!!!
“ค่ะคุณแม่... หวา!! แล้วคุณแม่เป็นอะไรเนี่ยจามเสียงดังเชียว เป็นหวัดหรอคะ!?” กรรัมภาไถ่ถามบุพการีด้วยความเป็นห่วงเพราะอยู่ดีๆก็จามออกมาเสียงดังคล้ายคนเป็นหวัด
“ขอถามให้แน่ใจครับพี่รส... แน่ใจนะว่าจะเสกหนังควายเข้าท้องแม่พี่แก้มอ่ะ!? 55555” ชายหนุ่มถามกลั้วหัวเราะก่อนจะหัวเราะไม่ออกเพราะเจ๊ใหญ่ส่งมือเล็กมาบิดเข้าที่หูของเขาเสียเต็มแรง
“โอ๊ยยย!! เจ๊จีจ้า! ผมเจ็บนะครับบ ปล่อยๆๆๆ โอเคๆ ผมไม่พูดแล้วๆ!!” ก้องฟ้ายกมือขึ้นมาไหว้คนอาวุโสกว่าปะหลกๆ เพื่อขอให้ปล่อยเขาให้เป็นอิสระเสียที อะไรกันๆ แค่เขาแซวเพื่อนสาวสุดที่รักของเจ๊แกแค่นี้ก็ต้องมาบิดหูกันด้วย คนหล่อไม่เข้าจายยย ~
“เลิกทะเลาะกัน แล้วฟังต่อเถอะนะฉันว่า..” ท่านเจ้าที่เอ่ยปรามขึ้นเบาๆ
“อ๋ออ ตอนนี้แม่ถึงเมืองไทยแล้วหรอคะ? แล้วทำไมแม่ไม่บอกแก้มล่ะคะแก้มจะได้ไปรับคุณพ่อกับคุณแม่ไง...” คนสวยทำเสียงออดอ้อนบุพการีได้อย่างน่ารักสุดๆในสายตาของกรรณาที่ตอนนี้กำลังมองเธอด้วยอารมณ์เคลิบเคลิ้มและตักข้าวต้มเข้าปากตัวเองไปพลางๆ
“ไม่ต้องหรอกยัยแก้ม! นี่ คราวนี้แม่กลับมาพาคนมาหาด้วยนะ แล้วก็แม่มีข่าวดีจะบอกลูกด้วย แต่ตอนนี้แม่ยังบอกไม่ได้หรอกนะว่าพาใครมาน่ะ รอตอนเราเจอกันนะจ๊ะ!” ปลายสายใบ้ปริศนาพอให้บุตรสาวสงสัยเล่นๆ
“ก็ได้ค่ะแม่ แล้วแก้มจะรอดูนะคะว่าเป็นใคร ค่ะๆ แล้วเจอกันค่ะแม่ สวัสดีค่ะ” สาวสวยกดวางสายก่อนจะหันไปหากรรณาแล้วส่งยิ้มให้ก่อนจะพาถ้วยข้าวต้มไปเก็บ... เพราะตอนนี้มันหมดเกลี้ยงแล้วน่ะสิ สงสัยคงจะหิวจริงๆสินะเด็กน้อย....
“เห้ยยย!!! สลายม็อบเว้ยย!!~ 12 นาฬิกา ยัยแก้มเดินมาโน่นแล้ว!!” ญาณิณเตือนทุกคนก่อนที่ตนเองจะวิ่งสี่คูณร้อยไปสับไพ่ยิปซีที่กองไว้ที่โต๊ะรับแขก สุคนธรสนั้นก็เดินไปหยิบบัวรดน้ำทำท่าจะไปรดน้ำต้นไม้ข้างนอก ก้องฟ้าก็เดินออกข้างนอกไปอีกทางเพื่อล้างรถ
และยัยน้องหนูที่ดูจะมีพิรุธมากที่สุดก็วิ่งเข้าไปที่ครัว แต่แล้วก็ลนลานจนมือเผลอไปปัดจานร่วงลงมาแตกจนได้
“ยัยเนตร!!!?” ทุกคนในบริเวณนั้นอุทานออกมาเป็นเสียงเดียวกันด้วยความตกใจระคนสงสัย
“เป็นไรมากเปล่าเนตร!? อยู่เฉยๆนะ! อย่าคิดจะเก็บเชียว เดี๋ยวฉันทำให้เอง” กรรณาวิ่งเข้ามาแล้วเดินไปทางที่เนตรสิตางศุ์ยืนอยู่ ก่อนจะหันไปมองหน้ากรรัมภาแล้วเอ่ยด้วยอารมณ์ที่แตกต่างออกไปจนกรรัมภาต้องหันมาทำหน้าเหวี่ยงใส่คืนบ้าง
“เอาถ้วยมา เดี๋ยวฉันเอาไปเก็บให้เอง!!!” คนที่กำลังจะเอาถ้วยไปล้างยืนนิ่งด้วยความงงงวยที่อยู่ดีๆเพื่อนสาวก็ขึ้นเสียงใส่เธอโดยไม่มีสาเหตุ
“บอกให้เอามาไงเล่า!! ยืนมึนอะไรอยู่ได้ น่ารำคาญ!!!!” กรรณตวาดขึ้นมาเสียงดังจนบรรยากา
ศที่ดูจะอึมครึมอยู่แล้วตอนนี้เริ่มเข้าสู่ภาวะเครียดแล้ว แต่คนที่น่าเป็นห่วงที่สุดคงเป็นคนที่โดนตวาดไปสดๆร้อนๆ กรรัมภาไม่รู้เหตุผลเลยว่าทำไมอยู่ดีๆเพื่อนสาวของเธอก็เกิดอารมณ์เสียใส่เธอและเธอก็ไม่เข้าใจอีกว่าน้ำร้อนๆมันเอ่อมาที่ขอบตาเธอได้อย่างไรกัน
“ไม่ต้องมามองฉันแบบนั้นนะยัยแก้ม ฉันไม่มีอารมณ์ทะเลาะกับเธอหรอก!! ... เนตรค่อยๆเดินออกมานะระวังเหยียบเศษแก้วล่ะ...” คนตัวเล็กเดินดุ่มๆไปหยิบไปกวาดมากวาดเศษแก้วท่ามกลางความงุนงงของเพื่อนๆ ร้อยวันพันปีมันไม่เคยจะอารมณ์เสียใส่ยัยแก้มแบบนี้ ถึงจะทะเลาะกันบ่อย แต่ก็ไม่เคยโวยวายใส่แบบไร้เหตุผลเช่นนี้มาก่อน...
“เอ่อออ ยัยแก้ม นั่นเสียงโทรศัพท์แกป่ะ!? วางอยู่ข้างนอกโน่นอ่ะ” ญาณิณรวบรวมความกล้าแบบสุดๆเป็นหน่วยกล้าตายเพื่อทำลายความเงียบ
“หืมม !? อ๋อออ คงใช่มั้ง.. เดี๋ยวฉันออกไปรับก่อนดีกว่าเนอะ...” แก้มหันมาเหมือนคนเพิ่งตื่น คงจะเป็นเพราะเสียงตวาดของกรรณาล่ะมั้ง ทำเธอซะช็อคเลย.. เป็นอะไรของเขานะ!!?!
“เห้ยยย!!!! พี่แก้มมม! แม่พี่มาหาอ่ะ!!!! พาปาร์คจุนจีมาหาด้วย!!!” ก๊องวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาในบริเวณบ้าน
“บ้าป่าวไอ้ก๊อง!? ปาร์คจุนจี เนี่ยนะจะมาหายัยแก้มที่บ้าน.. โม้อะไร คิดถึงความเป็นจริงหน่อยค่ะไอ้น้องชาย!!” รสออกความเห็นด้วยความเซ็งกับความเยอะของน้องชายเพื่อนสาว เข้ามาไม่ดูเวล่ำเวลา แถมยังจะมาพูดมากอีกไอ้ก๊องเอ๊ยยยยย!!!
“เชื่อมันเถอะรส... เธอก็รีบออกไปดูตัวว่าที่คู่หมั้นของเธอได้แล้วยัยแก้ม เดี๋ยวนายจุนจีรอนานแล้วเธอจะอดหมั้นเอานะ 5555” กรรณาหัวเราะแห้งๆก่อนจะก้มไปเก็บเศษแก้วต่อ ด้วยความขมขื่นใจอยู่ลึกๆและมันคงจะอยู่ลึกต่อไป ถ้าตอนนี้น้ำใสๆจากตาของเธอมันยังอยู่ข้างในดี แต่นี่มันไม่ใช่ น้ำพวกนั้นมันเริ่มไหลออกมาแล้ว ...
++++++++++++++++++++++
อะแฮ่มๆๆ!!! เรากลับมาแล้วนะ! 555
นี่ไรท์หายไปกี่วันกันนี่!? โอ๊ะโอ๋!! อย่านับๆๆ! มันเยอะเกินจะนับไหวว หึหึ..
ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะจ๊ะ ที่บอกว่าจะไปไม่กี่วันแต่หายไปเลย แหะๆ!
ไหนๆๆๆ ใครเปิดเทอมกันแล้วบ้าางงง?? มีป่ะๆ!?
ตั้งใจเรียนกันนะจ๊ะ ทำการบ้านอ่านหนังสือเสร็จแล้วค่อยมาอ่านฟิคเค้าน้าา~ 5555
สัญญาว่าจะอัพบ่อยๆ !!
ปล. ขอบคุณมากๆๆๆๆที่ติดตามอ่าน.. รักพวกคุณนะ :)
ความคิดเห็น