คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Part 11 -- เหมือน
“ไอ้นทททท!!!!”
“เฮ้ยยย เงียบๆดิไอ้พี่กัน!! เดี๋ยวเจ้าหญิงก็ตื่นหรอก..” คนที่เล่นเพลงยังไม่ทันจบหันมากระซิบโวยใส่พี่ชายตัวดีที่ทะเล่อทะล่าเข้ามาทันที
“เออๆๆๆ ขอโทษว่ะ!!”
“เป็นไงบ้างแอป อ่ะอ่าว!! นี่หลับไปง่ายขนาดนี้เลยหรอเนี่ย!? สงสัยยาจะแรงจริงๆแฮะ.. ขอบคุณนะครับน้องนทที่กล่อมเจ้าตัวแสบนี่ให้พี่.. 5555” เรืองฤทธิ์เดินตามนภัทรเข้ามาห่างๆเอ่ยขอบคุณสาวน้อยตัวเล็กเบาๆ อีกคนจึงยิ้มตอบกลับไป “ไม่เป็นไรค่ะพี่ริท แค่นี้สบายมาก”
“งั้นฉันกับนทไปก่อนนะเว้ยริท.. เดี๋ยวเราค่อยคุยกันอีกทีแล้วกัน” นภัทรหันไปตบไหล่ว่าที่น้องเขยเบาๆก่อนจะพยักหน้าให้น้องสาวแท้ๆตามไปอีกคน
“พี่กันจะกลับบ้านพักยังอ่ะ?? นทจะได้เข้าเฝ้าพี่แกรนด์ก่อนแล้วค่อยว่ากันว่าจะทรงประสงค์ยังไง..”
“อืมๆ แต่ยังไงแกก็ต้องนอนที่นี่นี่หว่า... งั้นพี่ไปก่อนล่ะ อย่าทำอะไรเลยเถิดนะนท.... ไม่ว่ากรณีใดทั้งสิ้น!! จำไว้ด้วย”
“อืม...”
“เฮ้ยไอ้กัน! รอด้วยๆ ฉันกำลังจะกลับตำหนักอยู่พอดี...”
“ไปดิๆ.. พี่ไปก่อนนะเว้ยนท!!”
“ค่ะๆ เดินดีๆนะคะ” นทส่งยิ้มพรายไปให้สองหนุ่มแล้วเดินขึ้นตำหนักขององค์หญิงในความดูแลไปบ้าง
“คุณองครักษ์คะ... เอ่ออ คืนนี้คุณจะนอนที่ห้องไหนหรอคะ? จะให้ฉันไปนอนหน้าห้ององค์หญิงพรรณวรทหรือนอนเฝ้าที่ห้ององค์หญิงอิษฏิ์อาณิกดีคะ?” นางข้าหลวงสาวน้อยเดินเข้ามาถามคุณราชองครักษ์ด้วยท่าทีเก้อเขินแบบสุดๆ
“อ่า... เรียกนทว่านทก็ได้ค่ะ แล้วคุณ??” ตามประเพณีของคนอัธยาศัยดีอย่างนทก็อดไม่ได้ที่จะทำความรู้จักไว้บ้าง ก็สวยดีนี่นะ
“ค่ะคุณนท เอ่อฉัน...”
“พี่แบมบี้คะ! เดี๋ยวคืนนี้ยังไงไปนอนเฝ้าแอปเปิ้ลแล้วก็โทรตามคุณพยาบาลมาช่วยเฝ้าอีกแรงด้วยก็ได้นะคะ ขอบคุณค่ะ”
“เอ่ออ ได้เพคะองค์หญิง..”
“ไปค่ะนท..” แกรนด์ส่งสายตาดุๆมาให้ข้าหลวงคนสนิทตัวเล็กอย่างแบมบี้ก่อนจะหันไปทำสายตาพิฆาตกว่าเดิมอีก3เท่าให้ไอ้เจ้าคนนิสัยดีตรงหน้าให้เดินตามไปอย่างหวั่นๆ
“อัธยาศัยดีจริงๆนะคะท่านองครักษ์...”
“แหะๆ เปล่าซะหน่อยนี่... งอนอะไรนทอีกอ่ะพี่แกรนด์??”
“เปล่าค่ะ!!”
“พี่แกรนด์งอนแน่ๆ หึงเค้าหรอ?”
“เปล่าซะหน่อย!!”
“โอเคๆ ไม่หึงไม่งอน.. งั้นนอนกันเหอะ นทง่วงแล้วอ่ะ!!” พูดจบเจ้าองครักษ์ตัวแสบก็อุ้มองค์หญิงขึ้นไปนอนบนเตียงทันที
“อ๊ายย! นท เล่นอะไรเนี่ย!!?”
“เปล่าซะหน่อย... นี่พี่แกรนด์รังเกียจนทหรอ??”
“ก็นทยังไม่ได้อาบน้ำอ้ะ!!”
“พรุ่งนี้ค่อยอาบ คืนนี้ขอนอนกอดพี่แกรนด์ก่อนน้า... ไม่เจอกันเกือบปีคิดถึงจะแย่”
“ปากหวานจริงนะตัวแสบ!”
“พูดงี้ก็แปลว่ายอมนทแล้ว.. 55555 ฝันดีนะคะองค์หญิงพี่แกรนด์” นทหัวเราะเบาๆก่อนจะเอนตัวลงนอนปล่อยให้คนในอ้อมกอดใจเต้นไม่เป็นจังหวะอยู่สักพักก่อนจะหลับลงบ้างด้วยความเพลียที่เก็บรวบรวมมาทั้งวัน
“ผู้กองนทครับ!! บ่ายนี้มีเรียกประชุมพิเศษที่กองงานองครักษ์นะครับ.. ผู้กองนภัทรให้มาแจ้งครับผม!!!!” ในระหว่างที่ท่านราชองครักษ์ตัวเล็กเดินออกมาตรวจดูความเรียบร้อยรอบๆตำหนักในตอนเช้าก็มีนายทหารหนุ่มวิ่งเข้ามาแจ้งข่าวจากพี่ชายคนกลาง นทพยักหน้าน้อยๆให้นายทหารก่อนที่จะเดินกลับเข้าไปในตำหนักอีกครั้ง
“ออกไปไหนมาคะ? ทำไมไม่ปลุกพี่อ่ะ??” แกรนด์งัวเงียลุกขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงปิดประตูของคนที่เพิ่งเข้ามา
“นทออกไปดูความเรียบร้อยมานิดหน่อยน่ะ... พี่แกรนด์นอนต่อก็ได้นะ เดี๋ยวนทต้องไปดูทหารที่เข้าวังใหม่อีก แล้วจะตามไปทานข้าวเที่ยงด้วยที่ตำหนักใหญ่นะคะ..” ร้อยเอกตัวเล็กนั่งลงบนเตียงใหญ่ก่อนจะยกยิ้มให้สาวสวยตรงหน้าเบาๆแล้วเดินออกไปจากห้องบรรทม นทสาวเท้าไปยังห้องอีกปีกหนึ่งของตำหนักทันทีอย่างที่คิดว่าแนบเนียนที่สุด
‘ก๊อกๆๆ’
“เชิญค่ะ.. อ้าว! นทนี่เอง มีอะไรหรือเปล่าคะ??” องค์หญิงอิษฏิ์อาณิกที่กำลังจะเสวยพระกระยาหารเช้าอยู่บนเตียงยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าเป็นใครที่เข้ามาเคาะประตูในเวลาส่วนตัวเช่นนี้
“ไม่มีอะไรหรอกพะย่ะค่ะ กระหม่อมแวะเข้ามาเผื่อว่าองค์หญิงจะทรงต้องการนักดนตรีมาเล่นเปียโนให้ฟังระหว่างเสวยกระยาหารเช้า..”
“ได้อย่างนั้นก็ดีสิคะ เผื่อแอปจะเจริญอาหารขึ้นมาบ้าง..”
“งั้นให้กระหม่อมเล่นเลย...”
“นทกินข้าวหรือยังคะ??”
“ยังเลยพะย่ะค่ะ... แหะๆ”
“งั้นก็ทานด้วยกันเลยก็ได้นี่คะ ต้องทานคนเดียวแอปคงเบื่อแย่...”
“ถ้านั่นเป็นพระประสงค์ขององค์หญิงกระหม่อมคงขัดมิได้หรอกพะย่ะค่ะ”
“ดีมากค่ะ คุณหัวหน้าราชองครักษ์...” อิษฏิ์อาณิกยิ้มขันกับคนตรงหน้า ดูพูดเสียเป็นทางการแต่แววตานี่เหมือนเด็กอายุ10ขวบที่กำลังจะได้ของเล่นใหม่
“นี่ค่ะคุณนท” เป็นนางข้าหลวงคนสนิทคนเดิมที่เดินเข้ามาเสิร์ฟอาหารอีกชุดให้ท่านราชองครักษ์
“อ่า ขอบคุณมากค่ะพี่แบมบี้...” นทโปรยยิ้มหวานให้หญิงสาวที่กำลังจะเพิ่มระดับความเขินอายจนเกือบสุดปรอทให้มากขึ้นไปจนอีกคนต้องรีบถอยกรูดเพราะดึงสติมาได้ว่าอยู่ตัวเองตรงโต๊ะเสวยนานเกินไปแล้ว
“นทนี่ยิ้มเก่งดีนะคะ..”
“องค์หญิงทรงว่าอะไรนะพะย่ะค่ะ!?” เมื่อได้ยินเสียงเย็นๆของคนตรงหน้าที่ส่งยิ้มมาให้คนที่กำลังจะเสหน้ากลับมาที่โต๊ะอาหารต้องสะดุ้งอีกทีจนได้
“เอ่ออ เปล่าค่ะ แอปไม่ได้พูดอะไร ทานข้าวกันเถอะค่ะ คุณนทจะได้รีบไปทำงาน”
“จริงสิ!! กระหม่อมลืมเลยว่าต้องออกไปตรวจแถวทหารองครักษ์ชุดใหม่ตอน9โมง... ประชุมต่อตอนบ่ายอีก!”
“นี่เพิ่งจะ7โมงครึ่งค่ะนท ไม่ต้องรีบหรอก”
“อ่า ค่อยโล่งหน่อยย... เอ่อออ กระหม่อมขอประทานอภัยที่เสียมารยาทนะพะย่ะค่ะ....”
“5555 นทนี่อายุกี่ขวบแล้วคะเนี่ย? แอปว่าแล้วไง ถ้าให้คุณนทมาทานข้าวเช้าด้วยต้องไม่เหงาแน่ๆ 5555555”
“องค์หญิงก็.... กระหม่อมคิดว่ากระหม่อมเองก็ไม่ได้เด็กขนาดนั้นนะพะย่ะค่ะ องค์หญิงตรัสซะกระหม่อมดูเหมือนเด็ก7ขวบไปซะได้”
“โอเคๆๆ แอปไม่แซวนทแล้วก็ได้ 5555 ทานข้าวกันเถอะ เย็นหมดแล้วนะ” แอปเปิ้ลชี้ชวนให้อีกคนที่เริ่มทำหน้าบูดเริ่มทานเสียที
“เอ่อ นทคะ.. อิ่มหรือยัง??”
“อิ่มซะยิ่งกว่าอิ่มอีกพะย่ะค่ะองค์หญิง... จะทรงโปรดให้เล่นเปียโนถวายต่อหรือเปล่าพะย่ะค่ะ?”
“นี่แปดโมงจะครึ่งแล้วนะ เดี๋ยวก็ไปตรวจแถวทหารใหม่ไม่ทันหรอก รีบไปเถอะค่ะ..”
“งั้นกระหม่อมขอทูลลาเลยนะพะย่ะค่ะ แล้วกระหม่อมจะมาเข้าเฝ้าใหม่”
“ค่ะ.. เอ่อนทคะ เดี๋ยวนึงนะ!” องค์หญิงที่กำลังประทับยิ้มอยู่ที่โต๊ะเสวยลุกตามมาพร้อมเริ่มจัดแจงความเรียบร้อยของเข็มสัญลักษณ์ต่างๆบนตัวท่านองครักษ์ให้เข้าที่
“เอ่อออ ขอบพระทัยนะพะย่ะค่ะ กระหม่อมขอทูลลา...” นท พนายางกูรที่ตอนนี้ไม่รู้ว่าหน้าหมวยๆนั่นจะแดงไปถึงไหนต่อไหนสาวท้าวออกมาจากห้องประทับแล้วรีบบึ่งไปที่กองราชองครักษ์ทันที
ภาพที่องค์หญิงคนสวยเดินเข้ามาจัดความเรียบร้อยให้กับตัวนี่มัน ความรู้สึกนี่มันเหมือนเคยเห็นที่ไหนนะ คงจะเป็นตอนที่เธออายุไม่เท่าไหร่แล้วคุณพ่อกำลังจะออกไปทำงานแล้วคุณแม่ก็มาบอกลาก่อนไปสินะ แบนนี้มันเหมือนเปี๊ยบเลยแฮะ....
========================
แฮ่ๆ หายไปนาน คงไม่ว่ากันเนอะ ><"
ความคิดเห็น