ฉันรู้แค่รักเธอหมดใจ (นทแอป)

ลำดับตอนที่ #8 : Part 8 -- วุ่นวาย

“ไอ้พี่เจ้าชายหมออ ไอ้พี่เนียร์ปล่อยนทททท!!!! นทจะเฝ้าแอปเปิ้ลที่หน้าห้องตรวจจจจ!!! อ้ากกกก ปล่อยนะเว้ยยยยยยยย!!!”  ไอ้ตัวเล็กโวยลั่นจนเหล่าข้าหลวงที่เดินผ่านไปผ่านมาต้องหันมามองกันเป็นแถวกับภาพที่หนึ่งเจ้าชายกับอีกหนึ่งหัวหน้าราชองครักษ์พยายามลากสาวน้อยอีกคนที่เป็นหัวหน้าราชองครักษ์เหมือนกันเดินไปเรื่อยๆ

“ถ้าไม่อยากให้คนมองไปมากกว่านี้หุบปากซะ.. ไปสงบสติอารมณ์กับพี่ก่อน ถ้านทสงบได้พี่สัญญาว่าจะพาไปหาน้อง เอ้ยย องค์หญิงแอปเปิ้ล โอเคมั้ย!?” คนที่มีสติที่สุดอย่างสิงหรัตน์เดินตามออกมาจากห้องพยาบาลแล้วลากคอน้องชายของเขาให้พากันหิ้วปีกนทไปที่อีกห้องทันที

“โอเคนท.. นั่งเฉยๆก่อนนะ พี่มีอะไรจะคุยด้วย.. องค์ชายพะย่ะค่ะ ไอ้เนียร์ เชิญเสด็จและไสหัวไปข้างนอกก่อนนะพะย่ะค่ะ และโว้ยยย” สิงหรัตน์พยายามจะเรียบเรียงประโยคสนทนาเพื่อใช้กับสองคนต่างสถานะกันตรงหน้า

“เวลาอยู่ด้วยกันแค่นี้เรียกผมอย่างเดิมเหอะพี่สิง.. ไปเนียร์!!” เรืองฤทธิ์หันมายิ้มเล็กๆกับพี่ชายตรงหน้าแล้วลากเจ้าจูเนียร์ออกไปด้วย

“นท.. พี่ว่านทน่าจะไปง้อองค์หญิงพรรณวรทเขาหน่อยนะ บางทีแกก็ทำเกินไปนะเว้ย!” สิงโตหันมาพูดกับนทด้วยสีหน้าจริงจัง

“เกินไปยังไงอ่ะพี่สิง!? ก็นทอารมณ์ไม่ดี ก็นทห่วงน้องแอปเปิ้ล นทผิดนักหนาหรอวะพี่!!?!”

“แกผิดนท!  แค่องค์หญิงทรงความจำเสื่อมแล้วจำไม่ได้แค่พวกเรามันจะอะไรมากมายวะ!? เรื่องอื่นในความทรงจำขององค์หญิงก็ทรงเป็นปัจจุบันอยู่ แล้วอีกอย่าง ถ้าแกจะเริ่มจริงจังกับองค์หญิงช่วยกรุณาคิดดีๆว่าถ้าสมมุติองค์หญิงกำลังชอบคนอื่นที่ไม่ใช่แกอยู่แล้วเขาลืมไปพร้อมๆกับแกมันก็เท่ากับความหวังของแกมีเปอร์เซ็นต์ที่เป็นเป็นจริงมากขึ้นนะ  คิดดีๆนท แล้วอีกอย่างเรื่องแกกับพี่ เอ้ย! องค์หญิงพรรณวรท พี่ไม่รู้ว่าแกแอบคิดอะไรหรือเปล่า แต่กับองค์หญิงเขาคิดกับแกแน่ๆ ปัญหานี้แกต้องแก้เองนท แกต้องแก้เอง พี่ช่วยอะไรแกไม่ได้...” สิงหรัตน์บอกถึงสถานการณ์ที่ตัวเองวิเคราะห์ให้คนที่รู้ทุกอย่างดีแต่ขาดสติอย่างนทฟัง

“นทรู้ว่าพี่แกรนด์ชอบนทอ่ะพี่ นทก็รู้สึกดีกับพี่แกรนด์นะ แต่แบบ พี่เข้าใจป่ะว่ากับแอปเปิ้ลนทก็รักของนทมานานแล้วพี่ก็รู้.. ที่นทสอบเข้าโรงเรียนทหารเพราะอะไรพี่ก็น่าจะรู้ ที่นททุ่มเทกับมันขนาดนี้เพื่อใคร...   พี่รู้มาตลอดอ่ะพี่สิง มันไม่ง่ายเลยพี่ที่นทจะทำขนาดนี้เพื่อใครสักคน ถ้าไม่ใช่เพื่อแอป มันก็ไม่ใช่เพื่อใคร  ทำไมแอปไม่เคยมองมาที่นทบ้างเลยอ่ะ!? นทไม่เข้าใจเลยพี่สิง นทไม่เข้าใจ!!!” นายร้อยสาวตัวเล็กโวยวายลั่นเข้าไปอีกจนอีกคนสุดจะทนแล้วจริงๆ

“นี่ไงนท.. พี่ถึงบอกแกว่านี่คือโอกาสของแก สวรรค์เข้าข้างแกแล้ว เขาลืมคนที่เขาชอบไปแล้ว จะทำอะไรก็รีบทำสิวะ!!!!” สิงโตกระชากเสียงใส่ไอ้คนจิตตกจนมันสะอึกทันที นี่ไม่ใช่เวลามาโอดครวญ แล้วมันก็ควรรีบทำให้น้องแอปเปิ้ลรักมันและสนใจมันให้เร็วที่สุดหรือไม่มันก็ควรเลิกสนใจที่จะจีบน้องแอปเปิ้ลไปเลยเพราะทางฝ่ายข่าวกรองที่เขาไปร่วมประชุมด้วยก่อนจะเข้ามาที่นี่แจ้งมาว่าเหตุการณ์จลาจลในประเทศปทุมมาขององค์หญิงพิมดาวและองค์ชายเรืองฤทธิ์เริ่มลุกลามหนักขึ้นเรื่อยๆ และถ้าหนักกว่านี้ พวกเขาและเหล่าทหารพิเศษของประเทศจะต้องบุกเข้าไปช่วยเหลือและกำจัดกลุ่มกบฏในทันที และเท่าที่เขาคิดไว้   มันคงอีกไม่นานจากตอนนี้เท่าไหร่หรอก

“อืม.. แล้วนี่ถือว่านทสงบแล้วใช่มั้ย!? นทจะได้ไปง้อพี่แกรนด์...   แล้วก็ไปหาแอปเปิ้ลซะที” นทลุกพรวดก่อนจะหันมาถามพี่ชายที่ได้รับการตอบรับเป็นการพยักหน้าเบาๆเท่านั้นเธอจึงรีบเดินกลับออกไป

“พี่แกรนด์.. พี่แกรนด์ร้องไห้ทำไมอ่ะ!!?! นทขอโทษ นทผิดเองที่อารมณ์ร้อน นทขอโทษพี่แกรนด์ นทขอโทษ!!!!” นทที่เข้ามาเห็นเหตุการณ์ไม่ค่อยปกติตรงหน้าที่ทั้งพิมดาวและโสรญามองมาที่เธอเป็นตาเดียวด้วยสายตาโกรธเล็กๆ

“พี่ว่าเดี๋ยวน้องนทพาแกรนด์กลับไปห้องประทับก่อนแล้วกัน เดี๋ยวยังไงทางแอปเปิ้ลพวกพี่ดูแลเอง..” มัดหมี่พยุงตัวแกรนด์ให้มาอยู่ในวงแขนขององครักษ์ส่วนพระองค์แล้วแอบดันหลังให้เดินไปอีกหน่อยจนทำให้คนที่แข็งแรงกว่าต้องยอมจำนนแล้วพาองค์หญิงของตัวเองกลับห้องประทับทันที

“พวกแกว่ามันยังไงกันวะ!?” อิสริยะหันไปกระซิบกับจูเนียร์และภาคิน

“เดี๋ยวค่อยไปคุยกันคืนนี้ ผมว่าไอ้นทไม่น่าจะกลับไปนอนบ้านพักนะ คงต้องรับผิดชอบพี่แกรนด์กันยกใหญ่ทีเดียว..” จูเนียร์หัวเราะคิกคักจนมีมือปริศนาแทบจะยกตัวเขาออกจากวงสนทนา

“ปล่อยเว้ยยยย!! นี่แกช่วยเลิกมาทำร้ายร่างกายฉันสักทีจะได้ไหมวะฮะ!!?!” กรวิชญ์บ่นแกคนเสียงดังกับราชเลขายุทธนา คนที่เขาดันจับพลัดจับผลูต้องมาเป็นคนรับใช้ เอ้ยย องครักษ์แบบงงๆปนเขินๆ ก็นายยุทธนานี่เขาแอบชอบมานานแล้วน่ะสิ แต่พอเข้ามารับตำแหน่งเท่านั้นแหละ อีตานี่มันดุกว่าครูฝึกภาคกลางคืนของเขาอีก บวกความบ้าที่ลากเขาไปนู่นไปนี่ และแกล้งเขาจนแทบกระอักเลือด ให้ตายเหอะพ่อคุณเอ๊ยย!!!!!

      เวลาผ่านไปร่วมชั่วโมงกับสถานการณ์ที่เบาบางลงได้โดยเค้กร้านอร่อยที่นภัทรปั่นจักรยานทางไกลไปซื้อมาอีกรอบเพื่อแจกจ่ายให้ทุกคน

“เฮ้ยย พี่แอปออกมาแล้ววว!!!!”  สมายอุทานลั่นเมื่อเห็นเตียงคนไข้ถูกเข็นออกมาจากห้องตรวจสมอง

“แอปเป็นไงบ้างคะหมอ??” พิมดาววิ่งไปหาแพทย์หลวงที่เดินตามออกมา

“ทุกอย่างเป็นปกติดีพะย่ะค่ะ ดีมากๆเลย  กระหม่อมตรวจไม่เจออะไรที่ดูผิดปกติหรือได้รับการกระทบกระเทือนเลยแม้แต่น้อยพะย่ะค่ะ..”     คุณหมอใหญ่คนนั้นตอบด้วยสีหน้าเครียดเกินปกติ เพราะเขาไม่เห็นว่าจะมีส่วนไหนที่จะกระทบกระเทือนเลยแม้แต่นิด ยิ่งอาการที่เหล่าองค์หญิงทรงแจ้งมาว่าความจำบางส่วนขององค์หญิงอิษฏิ์อาณิกหายจ๋อมไปแบบไร้ร่องรอย   เขาที่เป็นหมอมาเป็นหลายสิบปีแล้ว แถมผ่านอะไรๆมาอย่างโชกโชน แต่ก็ไม่เคยพบอะไรแบบนี้ในประวัติศาสตร์การแพทย์มาก่อน !!!

“แล้วมันมีอะไรที่ผิดปกติแล้วจะส่งผลกระทบในภายภาคหน้าหรือเปล่าครับหมอ??”  สิงหรัตน์ถามออกมาพร้อมกับการที่พวกที่เหลือกำลังนั่งลุ้นจนตัวโก่ง   พวกที่ร่วมเป็นร่วมตายกันมาตั้งแต่เด็กๆอย่างอิสริยะ ภาคิน นภัทร และกรวิชญ์ ก็ต่างเข้าใจว่าเจ้าคนหัวไวอย่างสิงหรัตน์ต้องมีแผนการบางอย่างในหัวแล้วแน่นอน

“เท่าที่ผมตรวจ  ไม่มีอะไรที่ผิดปกติเลยแม้แต่น้อยครับ.. องค์หญิงพะย่ะค่ะ กระหม่อมว่าตอนนี้กระหม่อมคงต้องขอจ่ายวิตามินและยาบำรุงเล็กน้อยถวายองค์หญิงอิษฏิ์อาณิกก่อนจะเป็นการดีกว่านะพะย่ะค่ะ” เมื่อพิมดาวพยักหน้าเบาๆเป็นเชิงรับรู้ คุณหมอจึงหันหลังกลับไปที่ห้องตรวจเพื่อสั่งจ่ายยาทันที

“ถ้าอย่างนั้นก็ช่างเถอะ พวกเรามันก็เป็นแค่องครักษ์ เดี๋ยวองค์หญิงก็ทรงจำชื่อแล้วก็เรียกใช้ได้ถูกคนแค่นั้นก็เพียงพอแล้วล่ะมั้ง...”  นภัทรที่หัวไวพอกันกับสิงหรัตน์สานต่อแผนการของเพื่อนรักทันที

“ก็จริงอย่างที่นายพูด จำได้หรือไม่ได้ก็ไม่ใช่สาระอะไร” มัดหมี่เอ่ยอย่างปลงๆ ก็เอาเถอะ ยังไงก็ทำอะไรไม่ได้อยู่แล้วนี่เนอะ..

“โอเค... ถ้าอย่างนั้นก็ต้องให้คนทำมันรับผิดชอบ ให้พี่ฮั่นสลับการอารักขากับนท ให้นทมาดูแลแอปเปิ้ล ส่วนพี่ฮั่นไปดูแลแกรนด์แทน ก็โอเคนะผมว่า..”  กันเสนอความคิดเห็นทันที เผื่อที่เหลือจะตอบตกลง ทุกอย่างคงจะง่ายดาย

“ไม่เด็ดขาด!!!!!!”  องค์ชายหนึ่งเดียวโพล่งออกมาจนที่เหลือต้องหันไปมองงงๆ อะไรของมันน!?

“เป็นไรหมอเตี้ย!? แค่จะสลับตัวองครักษ์ของแกรนด์กับแอป ไม่ได้เปลี่ยนฉันไปองครักษ์คนอื่น.. อย่าเยอะๆ!!!” ภาคินเย้าคนตัวเล็กขำๆ

“ถ้าเป็นอย่างนั้นผมจะยินดีมากเลยพี่รู้ป่ะ!? แต่ว่าให้นทดูแลแกรนด์อ่ะดีแล้ว!!! แล้วไม่ต้องเถียงผมนะพี่โตโน่! นี่คือคำสั่ง!!!” ริทผุดลุกวางอำนาจทันทีจนโตโน่ต้องทำหน้าเบื่อโลกเข้าใส่ ไอ้หมอนี่มันหัวหมอซะจริง เอะอะใช้อำนาจๆๆๆๆๆ!!! ฮึ่ยยยยยย!! อย่าให้ถึงเวลานะ พ่อจะอัดให้มันหาไอ้ตัวอำนาจนั่นไม่เจอเลยคอยดู!!!

“โอเคๆๆ แต่ผมว่านะ แอปเปิ้ลควรที่จะอยู่ใกล้ๆการดูแลของพี่แกรนด์เอาไว้ก่อนจะดีกว่า เผื่อมีอาการแทรกซ้อนจะไรขึ้นมามันจะไปกันใหญ่”  สิงโตเสนอแผนสองออกไปติดๆกัน    เป็นไปตามคาดของเขาเป๊ะๆ ต้องมีใครสักคนแน่นอนที่ไม่ยอมให้นทเปลี่ยนหน้าที่กับพี่ฮั่น

“ถ้าอย่างนั้นก็ให้แอปย้ายไปห้องปีกซ้ายของตำหนักพี่แกรนด์เลยเป็นไง?? น่าจะโอนะ.. เพราะผมว่าไอ้องครักษ์คนเก่งของพี่แกรนด์ต้องนอนที่นั่นอยู่แล้วเพราะมีองค์หญิงถึงสองพระองค์ประทับอยู่ตำหนักเดียวกันก็ให้เขาจองปีกขวาไป ส่วนคนของแอปเปิ้ลจะไปเฝ้าด้วยไหมครับ!?” เรืองฤทธิ์เริ่มสนับสนุนทันทีเมื่อเห็นว่ามันอาจจะเป็นการดีกับเพื่อนสาวของเขาเมื่อมีโอกาสที่จะลากสาวน้อยไปอยู่ใกล้ๆกัน

“ต้องขอดูก่อนแล้วกัน ผมอาจจะนอนที่ห้องมหาดเล็กฝ่ายในก็ได้.. ง่ายดี อยู่ใกล้ๆกันไม่ใช่หรอ?”  อิสริยะตอบแบ่งรับแบ่งสู้เพราะเริ่มที่จะเข้าใจแผนการของน้องชายนิดๆแล้ว ไอ้เด็กนี่มันแสบบบบ!!!!

“งั้นตามนั้น!! เอ่อออ..  พี่บุรุษพยาบาลครับ ช่วยพาเสด็จองค์หญิงไปที่ตำหนักขององค์มกุฎราชกุมารีย์ด้วยนะครับ” หนุ่มเข้มหันไปสั่งการบุรุษพยาบาลหนุ่มสองคนที่เพิ่งเดินเข้ามาให้พาองค์หญิงไปทันที

“ตกลงพวกแกมีแผนอะไรกันแน่วะ??” ภาคินที่เดินจับกลุ่มออกมาพร้อมกับนภัทร สิงหรัตน์ และอิสริยะกระซิบถามขึ้นมาทันที

“ก็ในเมื่ออยู่ดีๆแอปเปิ้ลก็จำพวกเราไม่ได้เลยยยยยยย   มันก็เท่ากับให้โอกาสไอ้นทให้มีหวังในการเริ่มทำคะแนนจริงๆจังๆไงพี่ แล้วก็ไม่น่าจะยากอะไรมากมายถ้าแอปเกิดลืมพี่ฮั่นไปด้วยอีกคน.. ผมว่างานนี้น่าจะหมูสุดๆ!!!” หนุ่มอัจฉริยะพูดอย่างที่ใจคิด

“โอ้ยยย ไอ้น้องพี่มันช่างฉลาดเป็นกรดเป็นด่างจริงๆ!! 5555” ฮั่นหัวเราะร่าเพราะเขาก็คงหมดเรื่องที่ไอ้เจ้าสาวน้อยตัวแสบหนึ่งเดียวมันจะคลางใจเอาได้ เฮ้ออออ!!

“ด่างนี่มันแปลกๆว่ะพี่ฮั่น.. เอาเป็นกรดอย่างเดียวก็พอแล้วมั้งง! 55555”  สิงโตแก้ขึ้นมาอีกคนก่อนคนที่เหลืออย่างสองพี่น้องที่ขาดไปหนึ่งร่วมกันหัวเราะขึ้นมาอย่างอารมณ์ดี

“หัวเราะอะไรกันนักหนาน่ะพวกนั้น!? นี่เขตพระราชฐานชั้นในนะครับ กรุณาสำรวมด้วย!!!”  ยุทธนาหันมาปรามด้วยท่าทีเก๊กๆแบบเดิม แต่ที่ต่างไปจากเดิมก็คงเพราะมีท่านราชองครักษ์หนุ่มน้อยตัวเล็กอยู่ในมือด้วย ลากกันเข้าไปตั้งแต่ตอนเข้ามารายงานตัว ลากก ลากก ลากกันเข้าไป!!

“นายปล่อยฉันซะทีสิวะตูมตาม!! มันเจ็บนะเว้ยย!!!! คอเสื้อมันรัดคอฉันนน!! แค่กๆๆๆ!!!” จูเนียร์โวยวายขึ้นแต่ไอ้อีกคนกลับทำหน้าเฉยแล้วเปลี่ยนตำแหน่งมือไปจับที่คอเสื้อด้านหลังแล้วดึงสูงขึ้นทำให้มันเริ่มรัดต้นคอคนตัวเล็กทีละน้อย

“เรื่องของนายสิ.. ขืนฉันปล่อยนายไปมีหวังได้ไปคิดแผนพิเรนทร์ๆกับไอ้พวกพี่ๆเพื่อนๆนายอีก เดี๋ยวฉันซวยไปอีกคนนายจะว่ายังไง!?” ยุทธนาหันมาจ้องไอ้คนที่กำลังจะขาดหายใจด้วยสายตาขรึมไม่เปลี่ยน

“ไอ้บ้า! เอ๊อออะ!!” คนที่อยู่ในการควบคุมเถียงต่อไม่ได้เพราะตอนนี้ขาของเขาลอยอยู่บนพื้นและพยายามดิ้นแบบสุดฤทธิ์เพื่อให้หลุดออกมาเสียที สัญชาตญาณส่วนลึกบอกเขาว่าถ้าปล่อยไปให้นานกว่านี้เขาแย่แน่ๆ!!

“เฮ้ย!! นี่ไอ้ตูมตาม! คือฉันว่านายชักจะเยอะไปแล้วว่ะ!!! ถึงไอ้เนียร์มันจะเป็นองครักษ์ในสังกัดของแกก็เถอะนะ.. แต่มันไม่ทาสแกนะโว้ย!!! ถ้ามันเป็นอะไรไปแกจะรับผิดชอบยังไงวะ!?”  อิสริยะวิ่งเข้าไปกระชากตัวไอ้ราชเลขาขี้เก๊กออกมาทันทีเมื่อเห็นมันทำหน้าตายแล้วพยายามจะดึงคอเสื้อของกรวิชญ์ให้สูงขึ้นไปอีกหน่อย

“เฮ้ยยยย!! ไอ้ฮั่นใจเย็นน!!!!”  ภาคินตะโกนมาไกลๆก่อนจะรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามเพื่อนรักมา

“โน่! มึงไม่ต้องมายุ่ง!!! ไอ้เวรนี่มันแกล้งน้องฉันมาทั้งวันแล้ว!!! มันจะเอาถึงตายมึงก็เห็น!! ไอ้หอกเอ๊ยยยยย!!!” หมัดลุ่นๆของหนุ่มหน้าหล่อกระแทกเข้าที่หน้าราชองครักษ์หนุ่มอย่างจังจนเพื่อนๆที่เหลือรวมทั้งน้องชายที่กำลังพยายามสูดออกซิเจนเข้าปอดอย่างเต็มความสามารถต้องสะดุดการกระทำทุกอย่างแล้วปรี่เข้ามาห้ามอิสริยะทันที  เป็นเรื่องแน่ๆงานนี้..

“ปล่อยกูสิวะ!! ปล่อยกูเด้!!!!!”  ฮั่นพยายามดันตัวเองให้หลุดออกจากการจับกุมของภาคินและสิงหรัตน์ แต่ยุทธนากลับดันตัวกรวิชญ์ที่ดึงตัวเองออกไปแล้วเดินเข้ามาหาอิสริยะทันที   

“ปั้กกก!!!”      หมัดจากมือนุ่มที่ไม่ค่อยได้ใช้ในการต่อสู้เท่าไหร่อัดเข้าที่หน้าราชองครักษ์เพื่อตอบแทนการกระทำเมื่อครู่ก่อนที่ทั้งเหล่าราชเลขาส่วนพระองค์ฝ่ายของยุทธนาและเหล่าราชองครักษ์ฝั่งของอิสริยะที่อยู่ในบริเวณนั้นก็ต่างฝ่ายต่างกรูเข้ามาเพื่อที่จะฟัดกันชุดใหญ่ต่อ

“เฮ้ยย!! ไอ้กันมึงอย่านะเว้ย!!!!” หนุ่มหล่อฝั่งราชเลขาร้องลั่นเมื่อไอ้เพื่อนร่วมปีตัวดีวิ่งเข้ามากะจะอัดหน้าเขาอยู่รอมร่อ

“ไม่สนโว้ยไอ้แกง!! ฉันขอแก้แค้นแกหน่อยเหอะ!!!” อีกคนเหวี่ยงหมัดเข้าใส่กลางหน้าก่อนจะเซถอยมาเพราะกำลังของอีกคนที่ผลักออกมาเพื่อป้องกันตัวบ้าง

“นี่จะเอาอย่างนี้ใช่ป่ะ!!? ด้ายยยยย ตอนนี้ถือว่าเสมอหนึ่งต่อหนึ่งเว้ยย!!!!” คนโดนตีเสมอโวยลั่นก็จะถลาเข้าไปทำแต้มนำต่อทันที

‘ปั้กกกก!!!’

‘ปั้กก!!’

‘ตุ้บบบ!!’

“แค่ต่อยดิวะไอ้กัน!! นี่แกจะมาถีบฉันทำไมเนี่ยยย!!?!”

‘ปั้กกก!’

“ไอ้สิงงง! เฮ้ยยย!! นี่แกก็จะเอากะเขาด้วยเร้อะ!!? อ้ากกกกก!! อย่าต่อยๆๆๆ ขอแค่ดีดหูได้ป่าววะ!?”  ชัยพลโวยวายลั่นกว่าคนอื่นเมื่อสิงหรัตน์เริ่มจะเครื่องติดแล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นเขาคนแรกพอดิบพอดี ทำให้เขาต้องเริ่มสตาร์ทการวิ่งสี่คูณร้อยไปรอบๆวงต่อสู้ทันที

“โนวเวย์โว้ยย!!”

‘ปึ้กกกกกกกก!!’

“อ้ากกกกกก!!! ไอ้สิงงงงง ฉันจะไปเผาบ้านแก๊!!!!” ชัยพลร้องหนักกว่าเดิมเมื่อโดนคนที่กำลังวิ่งไล่ต่อยเขากระโดดถีบเข้าสะโพกอย่างจัง

“จะร้องอะไรนักหนาวะนิว!? คราวอื่นแกยังไม่โวยเท่านี้เลย!!”

“ตอนนั้นมันรองเท้าแตะ นี่มันรองเท้าคอมแบทโว้ย!! แกได้ยินมั้ยว่ามันคือรองเท้าคอมแบ๊ทททท!!!! อ้ากกกก!!” ชัยพลลูบเสื้อสีขาวตัวใหม่เอี่ยมที่อีกคนประทับตราเอาไว้เบาๆด้วยความปวดอย่างหนัก อยากจะเผาบ้านมันอย่างที่พูดจริงๆเลยให้ตายย!!!!

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!”  เสียงทรงอำนาจจากพระโอษฐ์ขององค์หญิงพระราชกุมารีย์ของเมืองสนิทที่ตอนนี้ดูจะมีอำนาจมากที่สุดดังขึ้นมาจนพวกที่กำลังอัดแม่ไม้มวยไทยต้องสะดุดกึกลงทันที



++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
 

มาอีกตอนแล้วนะะะ มีใครรอมั้ย? แฮ่ะๆ ><"
บอกแล้วว่าดราม่า แต่ก็ไม่เยอะหรอกนะ เพราะเค้าคงดราม่าไม่เก่ง :P
ปล.มีใครดูชายภัทรบ้างป่าวอ่ะ? หล่อเนอออะ! 555555 . //////.

เจอกันตอนหน้านะค้าบบบ ^ ^