ฉันรู้แค่รักเธอหมดใจ (นทแอป)

ลำดับตอนที่ #7 : Part 7 -- จำไม่ได้

“เธอต่างหาก!!”  สองเสียงประสานกัน ต่างจะยกความผิดให้ฝั่งตรงข้ามเต็มที่

“อ้าวเฮ้ย!!!! เจ้าหญิง!!” นทสะดุ้งสุดตัวเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเป็นใครก่อนจะตั้งสติแล้วอุ้มสาวน้อยสูงศักดิ์วิ่งไปที่ห้องปฐมพยาบาลทันที

“แอป ไหวป่ะเนี่ยย!?”  องค์หญิงคนโตที่วิ่งมาทันทีเมื่อข้าหลวงที่ประจำอยู่ที่ห้องปฐมพยาบาลวิ่งไปแจ้งที่ห้องทรงงานของเธอเริ่มถามอาการน้องสาวทันทีเมื่ออีกคนเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมา

“พอไหวค่ะพี่แกรนด์.. โอยยยยยยย! มึนหัวชะมัดเลยอ่ะ!!”

“แล้วเจ้านทไปไหนแล้วล่ะเนี่ย!? เห็นคุณข้าหลวงบอกว่าเป็นคนอุ้มแอปมาส่งเองนี่นา..”

“นทหรอคะ?? เอ่อออ นทไหนอ่ะพี่แกรนด์???”

“นี่แอปจำนทไม่ได้หรอกหรอ!? นทที่เป็นองครักษ์ของพวกเราไง!!! ที่เป็นองครักษ์ของพี่อ่ะ...” พรรณวรทเอ่ยอย่างอึ้งๆ  ไม่น่าจะเป็นไปได้ น้องเธอไม่ใช่คนลืมอะไรง่ายๆอย่างนั้นนี่นา

“น้องแอปครับ!!! เอ่ออออ...  เจ้าหญิงอิษฏิ์อาณิก เป็นอะไรมากหรือเปล่าพะย่ะค่ะ กระหม่อมขอโทษด้วยนะพะย่ะค่ะที่ปล่อยให้เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นได้!!!!!” อิสริยะวิ่งสี่คูณร้อยมาที่ข้างเตียงประทับก่อนจะคุกเข่าลงไปกับพื้นอย่างสำนึกผิด

“ขอโทษอะไรหรอ?? แล้วท่านเป็นใครกันอ่ะ อยู่ดีๆก็มาขอโทษเรา.. อะไรกันเนี่ยพี่แกรนด์!?” อิษฏิ์อาณิกถามแบบงงๆอีกคน แต่ไอ้ที่เหลือนั่นแหละ งงกว่า!!!!!

“อ้าววววว!!!! เอาแล้วไง!! องค์หญิงคนเก่งทรงความจำเสื่อมเสียแล้ว!!!!!    เอ่ออ แอปเปิ้ล งบประมาณของประเทศเราปีนี้นี่เท่าไหร่หรอ??” พรรณวรทโวยเบาๆก่อนจะทดสอบความทรงจำสาวน้อยว่าจะจำได้ล่าสุดเมื่อปีไหน

“อ้าวว!! นี่พี่ตามยังไม่ได้ส่งผลการประชุมเมื่อวานก่อนให้พี่แกรนด์อีกหรอ!? ก็ปีนี้เด็จพ่อบอกว่าต้องสร้างโรงพยาบาลตามหัวเมืองอีกสามสี่ที่รวมทั้งงบการทหารการเกษตรก็ประมาณ 6,700 ล้านไง...” องค์หญิงคนกลางตอบพาซื่อ

“ก็ปีนี้นี่หว่า.. แถมไอ้ที่บอกว่าประชุมไปเมื่อวานก่อนก็เพิ่งประชุมเรื่องงบไปจริงๆ เอาไงดีเนี่ยยย!?”  พรรณวรทนวดขมับตัวเองก่อนจะหันไปสั่งพยาบาลให้ตามแพทย์หลวงมาดูอาการอิษฏิ์อาณิกโดยด่วนที่สุด

“เกิดอะไรขึ้นหรอแกรนด์!? คุณข้าหลวงพยาบาลวิ่งไปตามพี่กับสมายแล้วก็ริทว่าแอปเปิ้ลอาการที่เป็นห่วง เป็นอะไรหรอ!?”  องค์หญิงพิมดาววิ่งมาอีกพระองค์ก่อนจะเดินมาถามองค์หญิงพรรณวรท

“แอปความจำเสื่อมแน่ๆเลยอ่ะพี่หมี่ แต่ว่าไม่ใช่จำพวกเราไม่ได้หรือความทรงจำดีเลย์นะแต่จำไม่ได้แต่พวกองครักษ์อ่ะ!!! จำไม่ได้เลยยยยย!!!!!!” แกรนด์โวยวายเป็นการใหญ่เมื่อเห็นว่าพยาบาลได้พาอิษฏิ์อาณิกไปที่ห้องสแกนสมองเรียบร้อยแล้ว

“แม้แต่พี่ฮั่นก็จำไม่ได้อ่ะนะ!?”

“ไม่ได้เลยพะย่ะค่ะ.. เมื่อครู่องค์หญิงก็ทรงถามว่ากระหม่อมเป็นใครด้วยนะพะย่ะค่ะ คงจะทรงจำไม่ได้จริงๆ”  อิสริยะชิงตอบขึ้นมาอีกคน

“เอ้ออออ!!! เจริญกันล่ะทีนี้!! แต่ว่าทำไมแอปถึงความจำเสื่อมได้อ่ะ??”  เรืองฤทธิ์ถามต่ออย่างมึนๆ เท่าที่เขาเห็นแอปเปิ้ลก็ไม่มีรอยบาดเจ็บตรงไหนนี่นา แล้วทำไมอยู่ดีๆถึงได้ความจำเสื่อมไปเสียดื้อๆ

“ขอนทตอบนะพะย่ะค่ะ.. คือว่าองค์หญิง  เอ้อออ พูดแบบเดิมก็ได้เอ้า!!  พี่แกรนด์เลิกมองนทแปลกๆได้ละ!”  นทที่เพิ่งจะเดินเข้ามาพูดเซ็งๆเมื่อเห็นแววตาดุที่ถูกส่งออกมาจากสาวสวยเฉียบเฮี้ยบและเนี้ยบอย่างพรรณวรทก่อนที่จะเล่าต่อ 

“คือแอปเปิ้ลเดินสวนกับนทมาแล้วเราต่างคนต่างไม่เห็นกันก็เลยชนกันล้มตรงมุมตึก แล้วพอเราจะเริ่มทะเลาะนิดหน่อยกันแอปเปิ้ลก็เป็นลมไปซะดื้อๆ นทก็เลยอุ้มมาที่นี่แล้วก็วิ่งไปโทรตามหมอใหญ่ที่ตำหนักกลางแล้วก็แจ้งให้คุณข้าหลวงไปตามพวกพี่ๆมานี่แหละ...” นทเริ่มเล่ารายละเอียดมาแบบครบถ้วนทุกกระบวนความ

“แปลกแฮะ... ริทว่าไม่น่าจะมีเหตุผลอะไรที่แอปจะลืมเฉพาะพวกท่านองครักษ์ โดยเฉพาะลืมพี่ฮั่นยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่!!” คุณหมอริทวินิจฉัยเงียบๆโดยไม่ทันได้มองสายตาและท่าทางที่เว้าวอนของอิสริยะว่าอย่าพูดอะไรทำนองแบบนี้!!!

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับที่แอปเปิ้ลต้องไม่ลืมพี่ฮั่นอ่ะพะย่ะค่ะพี่หมอ??” นทถามราชาศัพท์สลับคำสามัญกับเจ้าชายคุณหมออย่างสนิทสนมปนงงงวยก่อนจะส่งสายตาเย็นเยียบไปให้ไอ้พี่ชายต่างสายเลือดตัวดี  ถ้ามันเป็นจริง เธอกับพี่ฮั่นมีเคลียร์กันแน่ๆ!!!!  หึๆ!!

“ก็แอปเปิ้ลอ่ะ ช๊ออ  อั๊กกกก!! ไอ้อี้อั้นอ่อยอิ๊ทเอี๋ยวอี๊อ๊ะ  เอ้ยยย!!!!!” เรืองฤทธิ์ที่อยู่ดีๆก็โดนร่างสูงกระโดดมาปิดปากเขาเอาไว้อย่างแน่นหนาร้องลั่นให้ปล่อยเขาออกไปจากพันธนาการของคนที่ตัวสูงกว่ากันเยอะพอสมควร

“ถึงแกจะไปฟ้องไอ้โน่ฉันก็ไม่ปล่อยแกหรอกหมอเตี้ย!!!”

“ไอ้อี้อั้นนน!!!!!! อ่อยอิ๊ทททททททททททททททททททททท!!!!!! อิ๊ทอะออกอ๊องอ๊ทอ้า!! อ้ากกกกก!!!” คุณหมอน้อยไม่ยอมง่ายๆก่อนจะเริ่มออกฤทธิ์ด้วยการแผดเสียงให้ดังลั่นกว่าเดิม

“ไอ้ฮั่นน! แกก็ปล่อยไอ้หมอเตี้ยมันซะทีสิวะเฮ้ยยย!!! เสียงดังน่ารำคาญ!!”  ภาคินเดินลากเท้าเข้ามาในห้องพยาบาลอีกคนก่อนจะเอ็ดไอ้เพื่อนรักเสียงดังลั่น

“เออๆๆๆ!! โชคดีนะว่าไอ้ราชองครักษ์ที่สุดของแกมาช่วยไว้ได้ทันไม่งั้นเสร็จฉันไปละ แล้วก็เงียบๆไว้ด้วยนะริท เรื่องนั้นน่ะ! ไม่งั้นฉันฆ่าแกแน่!!!”

“พูดหมาๆนะไอ้หมี!! เดี๋ยวเหอะๆ!!! คนของภาคิน หน้าไหนก็ห้ามยุ่งโว้ยย!” ภาคินยื่นมือไปตบกระโหลกไอ้เพื่อนตัวดีที่ดูจะสนใจไอ้คนในวงแขนเขาเป็นพิเศษ... คนนี้เจ้าชายน้อยของไอ้โน่เว้ยยย!!!!

การกระทำที่ดูจะหวงคนในวงแขนแบบสุดๆของราชองครักษ์หนุ่มหน้าตี๋ฝีมือดีทำให้คนในห้องและคนที่เข้ามาใหม่

“แหมๆๆๆ ดูคนนี้จะเป็นคนพิเศษเหลือเกินนะพี่โตโน่!! 55555”  แกรนด์แซวยิ้มๆก่อนจะหันไปหัวเราะคิกคักกับสิงโตและจูเนียร์ท่ามกลางสายตาอำมหิตจากคุณราชเลขายุทธนาที่เดินตามเข้ามาติดๆ

“เออดิ เอ้ยย!!!  ไม่ใช่อย่างนั้นนะพะย่ะค่ะองค์หญิง ก็ไอ้เจ้า เอ้ยย ก็เจ้าชายเรืองฤทธิ์ เป็นคนที่ผมต้องดูแลเป็นอย่างดีไงล่ะพะย่ะครับ เอ้ยยย พะย่ะค่ะ! แหะๆ”  โตโน่พยายามพูดราชาศัพท์เพื่อตอบโต้สายตาที่เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถามของเหล่าพระราชวงศ์และน้องๆของเขาจนกลายเป็นทำให้คนที่ฟังต้องหลุดขำกันมาเป็นแถว

“เอ่อออ... นี่ผมมาช้าไปหรือเปล่าเนี่ย!? แหะๆ!!!” นภัทรวิ่งเข้ามาในห้องอย่างรีบร้อนพร้อมของในมือที่พะรุงพะรังไปหมด “เห็นทหารนายเวรเขาบอกผมว่าทุกคนมาอยู่นี่หมดเลยก็เลยมาที่นี่ก่อนไง เอ่อออ กระหม่อมก็เลยมาหาองค์หญิงที่นี่ก่อนพะย่ะค่ะ..”

“งั้นก็ดีแล้วนภัทร ช่วยเอาของว่างพวกนี้ไปแกะใส่จานแล้วเอามาเสิร์ฟให้ครบทุกคนด้วยล่ะ...”  พิมดาวส่งยิ้มเฉียบขาดไปให้หนุ่มผิวเข้มที่ตอนนี้ช็อคไปอีกรอบแล้ว

“แต่ไอ้ขนมปังพวกนี้กระหม่อมซื้อมาพอแค่องค์หญิงกับกระ..”

“พอเลย!!! ก็สั่งแล้วนี่ไง! ไม่พอก็ต้องไปซื้อใหม่มาให้ครบคน จบนะ!?”  องค์หญิงคนโตพูดขัดขึ้นมาก่อนจะหันไปอ่านนิตยสารท่องเที่ยวในมือต่อ

“อะไรอ่ะมัดหมี่  มันไกลนะครับบบบ....”

“ร้อยเอกนภัทร! นี่คือคำสั่ง!!!” เมื่อมกุฎราชกุมารีย์ทรงทอดพระเนตรว่าถ้าเถียงในฐานะที่เท่ากันต่อไปวันนี้ก็คงไม่จบ จึงจำใจต้องสั่งเจ้าองครักษ์ไม้เบื่อไม้เมาของเธอตั้งแต่ตอนที่มาเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนพิเศษที่ประเทศนี้

“รับพระบัญชาพะย่ะค่ะ!!!  อย่าเผลอบ้างนะมัดหมี่ หมี่เจอกันแน่!!!!!” อยู่ในโอวาทได้ไม่เท่าไหร่ก็โผล่ความแสบมาอีกจนได้  นภัทรวิ่งไปคว้าจักรยานของทหารเวรคนเดิมปั่นไปที่หลังวังอีกครั้งเพื่อซื้อเค้กเจ้าอร่อยร้านโปรดของพิมดาวเพื่อมาเป็นอาหารว่างยามบ่ายๆในสถานการณ์ฉุกละหุกเช่นนี้  ก่อนจะแวะที่ร้านคอฟฟี่ช็อปเพื่อสั่งมิลค์ทีไปให้เพิ่มเติมเผื่อจะดับอารมณ์ร้อนๆของสาวเจ้าได้ ก็นี่น่ะของโปรดเลยนี่นา....

“โอ่ยยย!!! นทผิดเองพี่แกรนด์!! ถ้านทมองดีๆก็คงไม่ชนน้องแอปเปิ้ลจนความจำเสื่อมแบบนี้หรอกก!!!!” นทโวยวายลั่นมาร่วมสิบนาทีแล้ว ไม่ใช่รู้สึกรับผิดชอบในหน้าที่องครักษ์อะไรนักหนาหรอก ก็หน้าที่หัวใจมันนำโด่งมาแล้ววว!!!

“ไม่ห้ามน้องหน่อยหรอแกรนด์?? สติแตกไปแล้วล่ะมั้งน่ะ!!!”

“ปล่อยมันไปเหอะริท.. เหนื่อยเดี๋ยวมันก็หยุดเองนั่นแหละ!!”  ภาคินพูดเซ็งๆ ไอ้น้องเวรนี่!!! เก็บอาการบ้างก็ด้ายยย!!!!! อย่างน้อยมันก็ควรรู้ว่าองค์หญิงพรรณวรทคิดไม่ซื่อกับมันอยู่      ดูมันจะออกนอกหน้าจนคนสวยแอบงอนตุ๊บป่องไปละ!

“นท.. เงียบแล้วมานั่งกับพี่เดี๋ยวนี้!!” แกรนด์พยายามจะทำให้ไอ้ตัวแสบมันเงียบให้ได้เสียที ดูท่าว่าถ้าเกิดนานกว่านี้อีกหน่อยได้เกิดศึกนองเลือดระหว่าราชเลขากับราชองครักษ์คาห้องพยาบาลแน่ๆ!!

“ร้อยเอกนท พนายางกูร!!!! มานั่งกับองค์หญิงพรรณวรทตรงนี้.. เดี๋ยวนี้!!” มัดหมี่พูดสวนขึ้นมาด้วยน้ำเสียงวางอำนาจแบบสุดๆจนคนที่เดินไปเดินมาต้องเดินไปนั่งข้างๆองค์หญิงจนได้

“เหอะๆ!!! พี่แกรนด์ดุนทคนเดียวก็พอแล้ว พี่หมี่ไม่ต้องมาผสมโรงหรอกน่า...”

“ดูจะเป็นห่วงเหลือเกินนะ กับแอปเปิ้ลน่ะ!!”

“ก็ใช่อ่ะดินทห่วง!! ห่วงมากๆด้วย!!!” พนายางกูรคนสุดท้องโวยลั่นขึ้นมาจนพี่ชายคนโตอย่างภาคินกระโดดมาตะครุบตัวทันทีก่อนที่อาการนอยของไอ้น้องสาวจะแผลงฤทธิ์จนองค์หญิงทรงไม่พอพระทัยแล้วอาจจะไล่มันออกไปอยู่ชายแดนหรือไม่ก็ส่งมันไปเป็นทหารโรงครัว!!!

“แกรนด์ พี่ขอโทษแทนไอ้นทมันด้วยนะ สงสัยมันมึนๆน่ะ!! แหะๆ!  ไอ้เตี้ยย!! มาพาน้องฉันไปทีดิ๊!!!”

“เตี้ยไหนอ่ะพี่โน่!?”  จูเนียร์กับเรืองฤทธิ์มองหน้ากันเลิ่กลั่ก จะด่ากันเรื่องส่วนสูงทั้งทีระบุตัวด้วยไม่ได้หรือไง!? สับสนนะเว้ย!!!!

“ทั้งสองเตี้ยนั่นแหละ ไอ้เนียร์ กับแกด้วยไอ้คุณเจ้าชาย!! มาพาไอ้เหม่งนี่ไปเก็บทีเถอะ พี่ขอล่ะ!!!!”  ภาคินกระชากตัวไอ้น้องเล็กปากดีลุกออกมาจากจุดเดิมแล้วแทบจะโยนส่งไปให้สองน้องชายตัวเล็กอย่างองค์ชายริทกับองครักษ์จูเนียร์ลากตัวออกไปทันที

====================================================

หายไปวันนึง แฮ่ๆ คงไม่มีใครว่าอะไรเค้าหรอกเนอะ ><"
เรื่องนี้มันแปลกๆป่ะ?? บอกกันได้นะ จะได้ลดความแปลงลงบ้าง :P
สุดท้ายนี้ 'ขอบคุณรีดเดอร์' ตัวใหญ่ๆติดฝาบ้านเลยยย ^^"