คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ ๔ :: ข้าวต้มหวาน!!?
“นี่ยัยแก้ม กินเข้าไปสิเนี่ยข้าวต้มกุ้งเนี่ย!! เธอชอบกินกุ้งไม่ใช่หรือไง?” กรรณาเหวี่ยงออกมาเบาๆเมื่อเห็นคนตรงหน้าไม่ยอมแตะต้องข้าวต้มตรงหน้าสักที
“เธอก็ยังไม่ได้กินเหมือนกันนั่นแหละ ฉันก็รอให้เธอกินก่อนฉันค่อยกินก็ได้...” สาวไฮโซอ้อมแอ้มตอบออกมาพร้อมกับใบหน้าที่เริ่มขึ้นสีหน่อยๆ
“โอ้ววว!! สมงสมองกระทบกระเทือนกันไปหมดแล้วมั้งสองคนนี้เนี่ย... มั้นไม่ใช่ มันม่ายช่ายยย!!~” ก๊องโวยวายออกมาด้วยเสียงกระซิบ
“เบาๆสิไอ้ก๊อง! ถ้าขืนสองคนนั้นรู้ว่าเราแอบดูล่ะก็มีตายหมู่นะเว้ยย!!!!” ญาณิณดุน้องชายของเพื่อนรักที่บางทีพวกเธอก็แอบเห็นว่ามันเหมือนจะเป็นน้องชายของพวกเธอทุกคนไปด้วย
“กลัวพวกนั้นเห็นงั้นหรอ?? ท่านคะ เพื่อพวกเราทุกคน...” สุคนธรสขอความช่วยเหลือออกมาลอยๆให้พลังงานศักดิ์สิทธิแถวนั้นพอได้ยิน
“นี่พี่พูดกับใครอีกแล้วเนี่ย!!? อ้าว! ลุงง!!! โห่ ผมก็นึกว่าหายไปไหน.. แล้วนั่นท่องอะไรน่ะ!?” ก้องฟ้าทำท่าสับสนจนคนที่เหลือแอบขำไม่ได้ อยู่กันมาจะเป็นปีอยู่แล้ว มันก็ยังไม่เชื่อเรื่องท่านเจ้าที่ที่แต่งตัวมาเป็นยามอยู่ดี!
“พูดมาน่าไอ้ก๊อง!! ...จัดให้เลยจ้ะ!!” ท่านเจ้าที่ในชุดรปภ.ทำปากขมุบขมิบสักพักก่อนที่จะหันมาส่งยิ้มให้เนตรสิตางศุ์เป็นเชิงว่าเรียบร้อยแล้ว
“ท่านเขาบอกว่าเรียบร้อยแล้ว...” เนตรกระซิบบอกเพื่อนๆก่อนจะหันไปดูภาพตรงหน้าต่อ
.
.
.
“นี่แกจะกินไม่กินห๊ะยัยแก้ม!!? เก้าโมงกว่าแล้วนะ! กินเข้าไปเดี๋ยวนี้เลยนะเว้ยย!! ฉันจะไม่หามแกส่งโรง’บาลนะบอกไว้ก่อน!” กรรณาเอ็ดคนตรงหน้าที่ทำท่าดื้อดึงไม่ยอมแม้แต่ที่จะมองถ้วยอาหารตรงหน้าไปอีกครั้ง และตอนนี้ทำท่าจะไม่สนคำสั่งของเธอด้วยอีกคน
“โอเคๆยัยหัวลูกโป่ง... ฉันยอมละๆ! เธอกินคำนึง ฉันกินอีกคำนึงสลับกัน โอเคป่ะ!??” สาวตัวเล็กกว่าหยิบช้อนมาตักข้าวต้มเข้าปากตัวเองก่อนจะตักอีกคำยื่นไปตรงหน้ากรรัมภาด้วยท่าทางห้าวๆแบบที่เธอเป็น.. แต่ถึงจะห้าวแค่ไหนเธอก็ไม่อาจที่จะสะกดมือไม่ให้มันสั่นได้ คงสั่นตามจังหวะการเต้นหัวใจของเธอที่ตอนนี้มันแทบจะหลุดออกมาโชว์เสต็ปบี-บอยข้างนอกแล้วล่ะมั้ง!!
“อูยยยยย!!~ หวานเกิ๊นนน!!!! มีผีตัวไหนมันแอบมาสิงยัยกรรณป่ะเนี่ย!?” ญาณิณโอดครวญขึ้นมาเบาๆ ถ้ามันจะหวานกันไม่เกรงใจพวกพ้องขนาดนี้ล่ะกว้ออ!? เจ๊อยากจะบ้า!!
“ฉันว่าฉันกินเองได้นะยัยกะ..” กรรณาช่วงชิงโอกาสที่อีกคนกำลังเผลออ้าปากทักท้วงป้อนข้าวต้มเข้าปากอีกคนอย่างรวดเร็วแล้วหันมาอ่านหนังสือเพื่อปกปิดรอยแดงๆบนใบหน้าอย่างรวดเร็ว
“เอ่ออ... ฉันว่าฉันไปกินถ้วยของฉันในบ้านดีกว่าเนอะ ไม่กวนแกแล้วดีกว่า แหะๆ” แก้มถอยตัวออกมาเบาๆแต่เพื่อนตัวแสบของเธอกลับยื่นมือมาคว้ามือเธอเอาไว้ได้เสียก่อน
“อยู่ตรงนี้นี่แหละ!! บอกให้นั่งด้วยกันก็นั่งด้วยกันก่อนไม่ได้หรือไง?? แต่ถ้ารังเกียจกันก็ไปเถอะ ฉันไม่ว่าแกหรอก!!” กรรณตัดพ้อเบาๆ แต่ไม่เกินสิบวินาทีหลังจากนั้นช้อนที่บรรจุข้าวต้มเอาไว้เสียเต็มก็เข้ามาจ่อปากเธอเพื่อแทนคำตอบจากคำถามนอยๆไร้สาระของเธอเสียแล้ว
“อ้าปาก!!” กรรัมภาดุคนตัวเล็กที่ทำท่าจะปฏิเสธข้าวต้มที่เธอยกมาให้เสียงดังจนทำให้อีกคนต้องยอมอ้าปากแต่โดยดียอมให้อีกคนพาข้าวต้มที่เริ่มเย็นแล้วเข้าปาก ทำไมข้าวต้มเจ้านี้มันหวานจังนะ!?? ไอ้ก๊องมันซื้อมาผิดร้านหรือเปล่าล่ะนี่!?
“ไม่ดื้อกับเขาบ้างก็เป็นนี่...” กรรัมภาอมยิ้มให้กับเด็กน้อยที่เธอย้ายตัวเองมานั่งข้างๆ....
น่ารักชะมัดเลยให้ตายสิ!!! จะไม่ให้เธอใจสั่นเวลาอยู่ใกล้ๆได้อย่างไรล่ะ!?
ใครไม่มาเป็นเธอคงไม่เข้าใจหรอก ว่า ’ตัวแสบน้อย’ ของเธอ น่ารักขนาดไหน…
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มาสั้นๆก่อนจะลาหายไปอีกสองวัน! 555555
คอมพ์โดนจ่อละ ได้แค่นี้จริงๆ! :P
Love you my reader. :)
ความคิดเห็น