\*นายกับฉัน และสายใยความผูกพันธ์ระหว่างเรา*/

ลำดับตอนที่ #6 : Part 5 : แอนนา

" ทะ......เธอ "
ฉันตกใจกับภาพตรงหน้าที่ได้เห็น
" ไม่จริงมั้ง "
คนที่อยู่ตรงหน้าฉันก็เช่นกัน เขาก็ตกใจพอๆ กับฉันนั่นแหละ
" ยัยเด็กบ้า "
หลังจากที่เธอยืนงงอยุ่นาน ก้ตั้งสติแล้วพูดขึ้น
ฉันโมโหนิดๆ แล้ว
อะไรกัน เจอกันก้ด่าเลยเรอะ
" ทำไมเธอถึงมาอยุ่ที่นีได้ล่ะ "
" เธอลืมไปแล้วหรอ ตอนนั้นที่เธอเอาเรื่องไปฟ้องแม่ของเธอน่ะ ครอบครัวงเราก้
มองหน้ากันไม่ติด จนต่อมาฉันก้ย้ายบ้านมาอยุ่ที่ลอนดอนเนี่ยแหละ "
" จริงสินะ ลืมไปเลย ว่าตอนนั้นเรามีเรื่องกัน จนพ่อของเธอกับพ่อของฉันตีกันแทบตาย "
" ใช่ กะอีแค่ชิงช้าตัวเดียวเท่านั้น เธอไม่ยอมแบ่งให้ฉันนั่ง "
เฮ้ย! เธอไม่ใช่หรอที่แย่งฉันนั่งน่ะ
" นี่ อย่าลืมนะว่าเธอเป็นคนแย่งน่ะ "
" นี่ เธอก้อย่าลืมสิ ว่านั่นมันชิงช้าของฉัน "
" รุ้สึกจะมากไปแล้วนะ เอาแต่ใจตัวเองไปหน่อยมั๊ย "
ยัยคนนี้ ฉันยังจำไม่ลืมเลย คนที่แย่งชิงช้าฉันเมื่อ 12 ปีก่อน จนครอบครัวเราต้องทะเลาะกันเอาเป็นเอาตายเนี่ย
" อะ....เอ่อ คือว่ารุ้จักกันด้วยหรอจ๊ะ ทำไมถึงคุยกันอย่างสนิทสนมอย่างนี่ล่ะจ๊ะ '
ไวโอเล็ตพูดขึ้น ฉันลืมไปเลยว่าเธอสะดุดกระถางต้นไม้
" อ๊ะ! ไวโอเล็ต เธอเป็นอะไรมากมั๊ย "
" ไม่หรอกจ้ะ "
" นี่! ไวโอเล็ต วันหลังรุ้จักระวังบ้างนะ ทำเสียงรบกวนคนอื่นอยู่เรื่อยเลยเธอนี่ "
ยัยคู่แค้นของฉันด่าว่าไวโอเล็ตสะงั้น
" นี่ ไวโอเล็ต อย่าไปสนใจยัยคนอย่างนี้เลยนะ พวกเห็นแก่ตัวก็งี้แหละ "
" เธอว่าอะไรนะ! "
อ้าว ยัยนี่มาโมโหฉันได้ไง ฉันแค่พูดความจริงนะเนี่ย
" โง่หรือเซ่อยะ ฟังไม่รุ้เรื่องหรอ บอกว่าคนเห็นแก่ตัวน่ะ "
" ฉันไม่โง่ไม่เซ่อหรอก (แค่ไม่ฉลาด) นะ "
" หรอ พึ่งรุ้นะเนี่ย "
ได้ทีฉันก้กัดแหลกล่ะทีนี้ ก้ตอนนั้นยัยนี่ทำร้ายฉันไว้เยอะนี่นา
" ฉันว่าพอก่อนดีมั๊ยจ๊ะ อย่าทะเลาะกันเลยจ้ะ มันไม่ดีนะ "
ไวโอเล็ตพูดขึ้นเมื่อเห็นฉันทำท่าจะสู้กับยัยบ้านี่
" ฮึ! "
ฉันอารมเสียนิดๆ นี่เห็นว่าไวโอเล็ตที่บาดเจ็บขอร้องนะ ไม่งั้นฉันฆ่าเธอแน่ยัยผมยาว
!!!!
เอ๊ะ! ฉันพึ่งสังเกตเห็นว่า ผมยัยนี่ไม่ยาวแล้ว แหม แต่ก่อนล่ะยาวถึงเอวเชียวนะ เดี๋ยวนี้ตัดสั้นเหลือแค่บ่าเหมือนฉันซะแล้ว
" นี่ ทะเลาะอะไรกันน่ะ "
เสียงใครกัน เล็กๆ น่ารักดี
" อ้าว เพนกลับมาแล้วหรอ มานี่เร็ว มาช่วยฉันด้วย "
" เพน... งั้นหรอ "
ฉันหันไปดูหญิงสาวที่ได้ชื่อว่าเพน เธอหน้าตาไม่ค่อยดีเท่าไหร่ (อย่างน้อยก้สวยกว่าเธอละกันน่ะ) เธอมีตาสีฟ้าสดใส แต่ผมกลับสีออกเทาๆ ดำๆ แปลกๆ ทำให้มันไม่เข้ากับตาเธอเลย ถ้าเธอผมสีบลอนด์ล่ะก้ เธอจะสวยกว่าซาร่าซะอีกนะ
" ไวโอเล็ต ใครน่ะ "
ฉันถามไวโอเล็ตที่ตอนนี้ดุโล่งใจมากขึ้นเยอะเลย
" คนนี้ชื่อ เพเนโลเป้จ้ะ เป็นเพื่อนสนิทของฉันเอง .... นี่เพน คนนี้คือปารีสนะ เค้าจะมาอยุ่ที่หอพักของเราล่ะ ห้องข้างเธอด้วยนะ "
" ตายแล้ว! จริงหรอ ดีจังเลย ยินดีที่ได้รุ้จักนะจ๊ะ ฉันเพเนโลเป้ อายุ 17 จ้ะ เธอล่ะจ้ะ "
 เพเนโลเป้วิ่งเข้ามาจับมือฉัน พร้อมๆ กับพูดรัวอย่างเร็ว ฉันรุ้สึกแปลกมาก ไม่เหมือนกับเมื่อกี้นี้เลย ที่เธอเดินมาบอกให้หยุดทะเลาะกัน เมื่อกี้เธอดูเป็นผู้ใหญ่มากเลย แต่ตอนนี้เหมือนเด็ก
" เอ่อ.... ฉันก้ 17 เหมือนกัน "
" ดีจังเลย งั้นเรามาเป็นเพื่อนกันนะ "
เอาอีกและ มีแต่คนแปลกๆ เจอกันก็ขอเปนเพื่อนเลยสะงั้นน่า
" เอางั้นก้ได้จ้ะ "
< แหมเธอนี่ไม่เปลกเลยนะ ปารีส ตอบตกลงเค้าไปได้ >
" นี่ แล้วเมื่อกี้เธอทะเลาะอะไรกะยัยแอนนาล่ะ "
เพเนโลเป้กลับมาดูเป็นผู้ใหญ่เหมือนเดิมแล้ว เอ๊ะ! ว่าแต่ใครคือ แอนนากันนะ
" ใครหรอ แอนนาที่เธอพูดถึง "
" ก้คนนั้นไงจ้ะ "
ไวโอเล็ตตอบแทนเพเนโลเป้
" ยัยนี่น่ะนะ ชื่อแอนนา ช่างไม่เหมาะกับหน้าเอาซะเลย "
ฉันแขวะเข้าให้
" พูดอย่างกับตัวเองชื่อเหมาะกับหน้าอย่างนั้นน่ะ เชอะ! ยัยเมืองหลวง "
ฉันว่าเรียกฉันว่าบ้าอย่างเก่าจะดีกว่านะ ว่ามั๊ย
" ถึงฉันชื่อเหมือนเมืองหลวง ก้ไม่เชยเหมือนชื่อแอนนาหรอก "
ฉันพูดแล้วเชิดใส่
" เอาล่ะ ฉันว่าเลิกทะเลาะกันแล้วก้แยกย้ายกันกลับห้องดีกว่านะ "
" อืม ก้ดีเหมือนกัน ฉันไม่อยากเหนหน้ายัยแอนนานี่ แล้วก้ไม่อยากคุยด้วย "
" ฉันไม่อยากเหนหน้าเธฮเหมือนกันล่ะย่ะ "
แอนนาพูดก่นสะบัดหน้าแล้วเดินขึ้นบันไดไป
" นี่ ฉันว่าเราไปทำอะไรเพื่อฉลองที่ได้เจอเพื่อนใหม่ดีมั๊ย ไวโอเล็ต "
" ดีเลย เพน "
ไวโอเล็ตกะเพเนโลเป้พูดเองเออเองไปได้ ไม่ได้ถามความคิดเห็นฉันเลย
" แล้วเธอจะไปไหนกันล่ะ "
ฉันถามด้วยท่าทางสงสัย
" พาเธอไปซื้อเสื้อผ้าไง ปารีส "
" ว้าว! ดีเลย แล้วพาฉันไปเดินช็อปของกินหน่อยนะ "
" ได้สิ ถ้าเธอเลี้ยงเรานะ "
" อืม ได้แลย แน่นอยจ้ะ "
ปึ้ก!!
ไวโอเล็ตกระทุ้งศอกใส่เพเนโลเป้
" ทำอย่างนี้ไม่ดีนะ "
เธอกระซิบ ทำให้ฉันสงสัยมากเลย
" ไม่ดียังไงหรอ "
ฉันถามออกไปทำให้ไวโอเล็ตสะดุ้งเลย คิดว่าฉันไม่ได้ยินรึไง ฉันหูดีนะจะบอกให้
" อ๋อๆๆ ไม่มีไรหรอกจ้ะ "
" แน่หรอ "
ฉันถามเพื่อความแน่ใจหลังจากที่เพเนโลเป้ตอบมาด้วยท่าทางกระวนกระวายใจ
" แน่นอนทีสุดจ้ะ "
เธออมยิ้มก่อนจะเดินเข้าห้องไปเพื่อเปลี่ยนชุด