....

ลำดับตอนที่ #4 : EP 01 - ปีศาจผู้ถูกผนึก [part2]

หัวใจรัตติกาล



  1
ปีศาจผู้ถูกผนึก

            สติของจิวค่อยๆ ฟื้นกลับคืนมาทีละนิดทีละน้อยจนกระทั่งฟื้นคืนมาทั้งหมด เปลือกตาเปิดกว้างขึ้นช้าๆ เผยให้เห็นดวงตาสีเขียวสว่างที่ส่องประกายงัวเงีย ความหนาวเย็นทำให้จิวกระชับกอดตัวเองให้ความอบอุ่น เมื่อลืมตาขึ้น สิ่งแรกที่เห็นทำให้จิวต้องเบิกกว้างแล้วเด้งตัวลุกขึ้นอัตโนมัติก่อนจะกระเถิบหนีจนหลังติดกับผนังถ้ำ

“ทะ ทะ ท่านปีศาจ!!”

ใช่แล้ว ดวงตาสีเขียวของจิวที่มองเห็นคือท่านปีศาจรูปงามราวเทพบุตรกำลังมองมาที่ตัวเอง จิวอ้าปากกว้างและชี้นิ้วไปทางท่านปีศาจที่ถูกพันธนาการด้วยน้ำแข็ง

“หนวกหู” เสียงนั้นกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ ปีศาจผู้ถูกผนึกชักสีหน้าไปทางอื่น

“ขะ ข้านอนหลับไปนานเท่าไหร่น่ะ” จิวถามกลับ ตอนนี้เขากำลังพยายามชวนคุย

ปีศาจน้ำแข็งเหลือบตามองจิวแวบหนึ่งก่อนจะเข่นเสียงหัวเราะออกมา “ข้าตัวติดแหง็กอยู่กับถ้ำแบบนี้ แถมที่นี่ยังมืดสนิทไม่รู้ว่ารู้คืน ข้าจะไปรู้มั้ยว่าเจ้านอนนานเท่าไหร่?”

“นะ นั่นสินะ” จิวหัวเราะแห้งๆ และพยายามฝืนยิ้ม

“หึ ตื่นขึ้นแล้วทำไมไม่รีบหนีออกไปล่ะ ไสหัวออกไปจากถ้ำของข้าซะ ไม่เช่นนั้นข้าจะกินเจ้าแน่! ข้าหิวซะจนจะกินเจ้าได้ทั้งตัวอยู่แล้ว” ฉับพลันดวงตาสีเงินของปีศาจผู้น่าเกรงขามก็ฉายแววแข็งกร้าวเป็นประกายน่ากลัว เส้นผมที่ขยับขึ้นตามใจนึกของเจ้าของก็ค่อยๆ เลื้อยไปเข้าใกล้ตัวจิว แต่ก็แค่เข้าใกล้เท่านั้น ไม่ได้เลื้อยขึ้นตามลำตัวของปีศาจน้อย

“ท่านหิวเหรอ?” จิวกระพริบตาปริบๆ ถามกลับด้วยความกล้าๆ กลัวๆ

“ใช่ ข้าหิว! รีบไสหัวออกไปซะก่อนที่ข้าจะกินเจ้า!” ปีศาจผู้นั้นตะโกนเสียงดังขู่และกระตุกมุมปากให้เชิดสูงขึ้น ยิ่งจ้องมองดวงตาสีเงินคู่นั้นแล้วจิวยิ่งสะดุ้ง

“งะ งั้นข้าขอตัว” จิวก้มหน้างุดมองพื้น สองเท้าของปีศาจน้อยขยับหมุนตัวและย่ำเดินไปทางปากถ้ำอย่างเงียบๆ ดวงตาสีเขียวส่ายมองไปพื้นรอบๆ ก็สะดุดกับร่างหลายๆ ร่างของใครบางคนและกระดูกมากมายเกลื่อนกลาด เพราะตอนนั้นจิวมัวแต่ร้องขอความช่วยเหลือเลยไม่ได้สำรวจรอบถ้ำ ยิ่งจิวมองร่างไร้วิญญาณก็ยิ่งรู้สึกพะอืดพะอมอีกครั้งจนอยากอ้วกออกมา

ความปั่นป่วนภายในท้องทำให้จิวรีบวิ่งออกจากถ้ำไปอย่างรวดเร็ว

เสียงฝีเท้าของปีศาจที่แสนอ่อนแอจากที่เคยได้ยินชัดเจนก็ค่อยๆ แผ่วเบาและหายไปในที่สุด หายไปจนถ้ำแห่งนี้กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง ปีศาจน้ำแข็งถอนหายใจยาวๆ ออกมาและค่อยๆ ปิดเปลือกตาของตัวเองข่มตาหลับอีกครั้งในความมืดมิดและความหนาวเย็น

ตึง!

เสียงล้มของอะไรสักอย่างกระแทกกับพื้นจนเกิดเสียงสั่นสะเทือนไปตามพื้นถ้ำ ปลุกโสตประสาททั้งหมดให้ตื่นขึ้น ปีศาจน้ำแข็งลืมตาขึ้นช้าๆ และมองดูภาพตรงหน้า ผมที่ค่อยๆ เลื้อยไปตามพื้น เมื่อดวงตาสีเงินมองเห็นภาพตรงหน้าก็หยุดเส้นผมให้อยู่นิ่งทันที

“เจ้า…” น้ำเสียงของปีศาจน้ำแข็งเจ้าของดวงตาสีเงินพึมพำเบาจนแทบไม่ได้ยินเสียง ดวงตาคู่สวยสีเงินตวัดมองไปตรงหน้า จรดมองตั้งแต่เท้าขึ้นไปจนถึงศีรษะ

ปีศาจตัวนั้นนั่นเอง

ปีศาจที่ปีศาจน้ำแข็งคิดคือจิวที่อยู่สภาพเนื้อตัวมอมแมม แขนทั้งสองของจิวเหมือนกำลังอุ้มอะไรสักอย่างมาด้วย เป็นกิ่งไม้ที่มีผลสีต่างๆ ระรานตาทั้งผลเล็ก ผลใหญ่อย่างที่เขาไม่เคยพบไม่เคยเห็น ตอนนี้จิวกำลังระบายยิ้มระรื่นโดยไม่มองข้างล่างเลยสักนิด

“เจ้า…กลับมาทำไม” ในที่สุดปีศาจน้ำแข็งก็เอ่ยคำที่คิดไว้อยู่นานในที่สุด

“ก็ท่านบอกว่าหิว” จิวลดเสียงให้ต่ำลง

“แล้วเจ้ากลับมาทำไม”

แม้น้ำเสียงของปีศาจน้ำแข็งจะแผ่วเบา แต่ดวงตาสีเงินคู่สวยกลับจดจ้องปีศาจน้อยไม่วางตา ทำให้ปีศาจน้อยรู้สึกร้อนผ่าวๆ อย่างแปลกประหลาด และเดินเข้าไปใกล้ปีศาจน้ำแข็งมากขึ้น มากเสียจนปีศาจน้ำแข็งต้องเอาเส้นผมมารัดรอบเอวของปีศาจน้อยไว้เพื่อกั้นไม่ให้เดินเข้ามาใกล้ไปมากกว่านี้

“เหวอ” จิวร้องดังลั่นหยุดไม่อยู่ แม้ว่าจะเคยโดนไม่แล้วรอบนึงแต่จิวก็ไม่ชินง่ายๆ กับการโดนรัดลอยบนอากาศ เส้นผมนั้นรัดแน่นจนจิวแทบจะหายใจไม่สะดวก มือที่เคยโอบอุ้มผลไม้มากมายก็ปล่อยมันร่วงสู่พื้นและเปลี่ยนมาดึงเส้นผมที่โอบตัวจิวแทน

“อะ” จิวร้องออกมาและเลื่อนสายตามองไปที่ผลไม้ที่ร่วงระเนระนาด “ช้ำหมดเลย”

ยิ่งฟังปีศาจน้อย ปีศาจน้ำแข็งก็ยิ่งจ้องมองอย่างไม่เข้าใจ ดวงตาสีเงินจ้องอย่างคาดคั้นอีกครั้งพร้อมกับถามด้วยคำถามเดิม “เจ้ายังไม่ตอบคำถามของข้า กลับมาทำไม?”

“ก็ท่านบอกข้าว่าท่านหิว ข้าเลยไปเอาผลไม้มาให้ท่านกิน ท่านจะได้ไม่หิวไง” จิวเฉลยออกมาแล้วพูดต่อ “เวลาหิวมันจะแสบท้องสุดๆ เลย ท่านคงทรมาน เพราะว่าถูกผนึกไว้อยู่ทำให้ออกไปหาอาหารมาให้ ข้าหามาเผื่อท่านเยอะแยะเลย”

จิวพูดจบก็ยิ้มกว้างกว่าเดิม “เอ่อ ปล่อยข้าได้หรือยัง ข้าปวดท้องไปหมดแล้ว”

ตุบ

ร่างของจิวร่วงสู่พื้นอีกครั้ง คราวนี้จิวไม่กระแทกตัวหล่นลงพื้นอีกแล้ว ปีศาจน้อยหมุนตัวทันใช้ขารับแรงดันกระแทกลงกับพื้นทำให้ไม่เจ็บ จากนั้นก็ยิ้มกว้างอีกครั้งแล้วรีบไปกอบโกยผลไม้ต่างๆ นานายื่นให้ปีศาจ

“แต่…” แล้วจิวก็ขมวดคิ้ว “ท่านโดนผนึกไว้อยู่ ข้าป้อนผลไม้ให้นะ”

ทันใดนั้นใบหน้าเรียวของปีศาจน้ำแข็งก็หันไปทางอื่น ไม่มองจิวเลยแม้แต่น้อย พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่เฉยเมยว่า “ข้าไม่กินผลไม้พวกนั้นหรอก กินไปยังไงก็ไม่ได้คลายหิวขึ้นมาซักนิด อาหารของพวกมนุษย์ไม่ใช่อาหารของพวกปีศาจ”

ไม่ใช่อาหารของพวกปีศาจ…

จิวสะอึกแล้วเพ่งมองท่านปีศาจตรงหน้า นั่นสินะ…เพราะเขาเป็นครึ่งปีศาจครึ่งมนุษย์หรืออย่างไร ถึงได้กินอาหารของพวกมนุษย์แล้วอิ่ม ถึงแม้ว่าจะต้องกินมากๆ ในแต่ละมื้อก็เถอะ แต่มันก็คลายหิวได้เหมือนกับเป็นมนุษย์จริงๆ เลย

“ละ แล้วท่านกินอะไรละ ข้าจะไปหามาให้ท่าน” จิวจ้องมองปีศาจตรงหน้าด้วยดวงตาที่กลมโตและกระพริบปริบๆ

“มนุษย์” ปีศาจน้ำแข็งเพียงกล่าวเสียงเบา

แม้จะเป็นเพียงแค่เสียงที่แผ่วเบา แต่ราวกับว่าเป็นสายฟ้าที่ผ่าลงมาในใจของจิว ปีศาจน้อยเบิกตากว้างอีกเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้และตอบไปอย่างตรงไปตรงมา

“ขะ ข้าคงหาให้ท่านไม่ได้ ขอโทษด้วย ขอโทษจริงๆ ขะ ข้าไม่อยากจะยุ่งกับมนุษย์อีกแล้ว” จิวก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกผิดไม่กล้ามองหน้าท่านปีศาจตรงๆ

ปีศาจน้ำแข็งเพียงเหลือบมองจิวอีกครั้งแล้วถอนหายใจยาวๆ ออกมา

ดวงตาสีเงินคู่นั้นทอดมองไปอย่างเหม่อลอย จิวค่อยๆ เงยหน้าขึ้นจดจ้องมองปีศาจน้ำแข็งผู้งดงามชัดเจนอีกครั้งด้วยดวงตาสีเขียวของตัวเอง

ปีศาจน้ำแข็งผู้นั้นถูกผนึกตรงไว้ตรงผนังถ้ำด้วยน้ำแข็งที่ตรึงแขนและขาเยอะที่สุดจนขยับไม่ได้ และส่วนลำตัวที่น้อยที่สุด เสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยและโทรมของปีศาจน้ำแข็งตนนี้เก่าเสียจนผุขาดง่าย เพียงแค่โดนลมพัดแรงๆ ก็ฉีกออก เส้นผมสีดำสนิทของปีศาจน้ำแข็งยาวเสมอกับพื้นจนจิวคิดไม่ถูกเลยว่าเส้นผมพวกนี้ถูกเลี้ยงมานานเท่าไหร่แล้ว

ปีศาจทั้งสองเพียงอยู่ด้วยกันเงียบๆ ไม่มีถ้อยคำใดเอ่ยต่ออีก หากจิวไม่ถาม ปีศาจน้ำแข็งก็จะไม่พูด ถึงแม้ว่าจิวจะถาม แต่ปีศาจน้ำแข็งผู้นั้นก็ตอบกลับมาเพียงคำสองคำ จนจิวต้องเล่าเรื่องยาวๆ นิทานต่างๆ หรือประสบการณ์ที่ตัวเองเคยมีมา

แม้กระทั่งเรื่องที่ปู่เจอตัวเองแล้วเก็บมาเลี้ยงจนถูกขับไล่ออกมาจากหมู่บ้านไปอยู่ชายป่าจนกระทั่งปู่ของจิวเสียและถูกพวกคนในหมู่บ้านตามล่า จิวเผยเรื่องราวทุกอย่างโดยมีปีศาจน้ำแข็งที่ไม่รู้ว่าฟังหรือเปล่า รู้เพียงแค่ว่าปีศาจตนนั้นเหม่อลอยตลอดที่จิวเล่า

เมื่อจิวเล่าจบทุกครั้งก็จะจดจ้องมองใบหน้าของปีศาจตนนั้นราวกับถูกตราตรึงไว้ด้วยใบหน้าที่งดงามแบบที่จิวไม่เคยเจอมาก่อน จิวมองใบหน้านั้น ดวงตาของปีศาจน้อยเต็มไปด้วยความชื่นชมและหลงใหล ราวกับว่าถูกสะกดไว้เพียงแค่มองใบหน้านั้น

 อ่า…งดงามจริงๆ
     

--------------------------------------------------------------------------


UPDATE 1 --> 8 / 4 / 2555 : 4/01