..

ลำดับตอนที่ #3 : chapter 2 ▪ Igues VS Ziren!

2

Igues VS Ziren!

เจ้าเชื่อในพรหมลิขิตไหม...

เชื่อว่าพรหมลิขิตทำให้เราพบกัน...

แต่ชะตากรรมทำให้เราต้องจากกัน...

แต่มีสิ่งหนึ่งที่ไม่ถูกพรหมลิขิตและชะตากรรมบงการ...

นั่นคือหัวใจของเจ้าและข้าที่ผูกพันกัน...

หืม...

หอมจัง...

เขาคิดพลางสะดุ้งตื่นเมื่อสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมๆ ของอะไรสักอย่าง นัยน์ตาสีแดงเข้มราวกับเลือดพยายามเปิดตาจนเบิกตาโตก่อนจะกระพริบและขยี้จนหายงัวเงียเป็นปริทิ้ง

เจ้าของนัยน์ตาสีแดงฉานพยายามดันตัวลุกขึ้นออกจากเตียงไม้เล็กๆ ที่ดูเหมือนจะนอนได้แค่คนเดียวก็เต็มกลืน อาจจะสำหรับเขาที่ตัวใหญ่เกินไปก็ได้ แต่ถ้าเป็นผู้หญิงหรือเด็กอาจจะนอนพอ...

ปัญหาตอนนี้ไม่ใช่ตรงนั้น

ชายหนุ่มขมวดคิ้วด้วยใบหน้าฉงนแล้วหันไปมองรอบๆ ที่แปลกตาไปจากเดิม มันคือห้องนอนขนาดเล็กที่มีหน้าต่างสองบาน ภายในห้องมีเพียงเตียงไม้เล็กๆ ที่เขากำลังนั่งอยู่กับโต๊ะเขียนหนังสือที่ไม่ใหญ่มากและตู้เก็บหนังสือที่มีหนังสือเล่มหนาปึกแต่กลับมีฝุ่นเกาะจนหนาเตอะเหมือนไม่มีใครหยิบมานาน

ที่นี่มัน...ที่ไหน?!

กึก

เสียงจากประตูทำให้เขาสะดุ้งรีบหันไปมองอย่างหวาดระแวง นัยน์ตาสีแดงสดเพ่งมองด้วยความสงสัย เพียงไม่กี่วินาทีต่อมาร่างของสาวน้อยที่รูปร่างดูอายุใกล้เคียงกับเขาก็ปรากฏขึ้น

เธอคือหญิงสาวผู้มีเรือนผมสีทองอร่ามสดใสและนัยน์ตาสีเทาหม่นจนเกือบดำ ในมือเล็กๆ ของเธอถือถาดไม้ที่บนถาดใส่ซุปร้อนๆ หนึ่งชาม

“อ๊ะ เจ้าตื่นแล้วเหรอ”

เธอแสร้งทำสีหน้าตกใจรีบเดินเข้ามาวางถาดไม้ไว้กับโต๊ะเขียนหนังสือแล้วหยิบถังเล็กๆ ที่ใส่น้ำและมีผ้าเช็ดตัวผาดเอาไว้ขึ้นมา

“เจ้าอยากจะเช็ดตัวหน่อยไหม?” เธอเอาผ้าชุบน้ำบิดหมาดๆ แล้วส่งให้

“เจ้า...เป็นใคร” เสียงที่ตอบกลับมาหาได้มีความน่าฟัง กลับดูหยาบกระด้านจนหาความเป็นมิตรไม่ได้เลยสักนิดเดียว

เธอขมวดคิ้วไม่แพ้เขา จากนั้นก็ถอนหายใจเบาๆ

“เจ้าเพิ่งตื่นนี่นา คงจะจำอะไรไม่ได้สินะ”

“จำ...ข้าต้องจำอะไรกัน?” เขาทวนคำเบาๆ ก่อนจะชักสีหน้าหงุดหงิด

“จำไม่ได้จริงๆ สินะ ข้าพบเจ้าตอนที่กำลังนอนสลบตรงหน้าผา บนตัวของเจ้ามีบาดแผลมากมาย ข้าไม่ได้กลัวว่าเจ้าจะตายเพราะบาดแผลหรอก เพราะมันไม่หนักหนาอะไร แต่ข้ากลัวเจ้าจะตายในป่าเพราะลมหนาวมากกว่าถึงได้พามาที่นี่...บ้านของข้าเอง”

“...”

ชายหนุ่มจ้องใบหน้าหวานของเธออย่างไม่วางตา หาใช่เพราะเสน่หาในตัวเธอไม่ แต่เขากำลังจับผิดต่างหาก

“เจ้าช่วยข้าเหรอ?” เขาเริ่มพูดบ้าง

“เมื่อกี้ข้าก็เพิ่งบอกไปว่าข้าช่วยเจ้า” เธอตอบกลับ

“ช่วยข้าทำไม” เขาเริ่มคำราม

“ช่วยทำไม? ต้องมีเหตุผลด้วยหรือไง จะช่วยคนคนหนึ่งน่ะ” เธอย้อนกลับ

“บอกมานะ! ใครส่งเจ้ามาตามตัวข้ากลับไป!” เขาคำรามแผดเสียงดังกว่าเดิม แขนยาวเหยียดของเขาเอื้อมไปคว้าคอขาวๆ ของหญิงสาวตรงหน้าได้สบาย เธอผงะแต่ไม่ทันตั้งตัว ร่างกายก็กระแทกเข้ากับกำแพงบ้านโดยมีมือของเขา มือที่ใหญ่และแข็งแรงบีบคอเล็กๆ ของเธอจนแทบหายใจไม่ออก แม้เพียงแขนข้างเดียวแต่ก็ทำให้เธอไม่สามารถขยับได้

“เจ้า...!” เธอกัดฟันกรอด

“บอกข้ามา! ฮาเวิร์ดส่งแกมาใช่ไหม!”

นัยน์ตาสีแดงประกายแวววับทันใดเมื่อเอ่ยถึงชื่อนั้น คนถูกถามสะอึกสำลักไอคอกแค่กเริ่มหายใจไม่ออกเพราะแรงบีบจากเขา

“ขะ ข้าไม่...รู้” เธอตอบด้วยเสียงทุรนทุรายพยายามแกะมือของเขาออก

“โกหก!” เขาตอบเสียงดังฟังชัดด้วย น้ำเสียงนั้นราวกับกำลังเย้ยหยัน

“ไม่เชื่อก็เรื่องของเจ้า! ปะ ปล่อยข้านะ” เธอเริ่มร้องแผ่วเบา

“โอ๊ย...!”

มือเรียวรีบจับขมับ อาการปวดหัวแปลบราวกับหัวจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ทำให้แขนที่บีบคอเธอเริ่มอ่อนลง มือทั้งสองข้างรีบจับศีรษะ ขาทรุดลงไร้ซึ่งเรี่ยวแรงแม้จะยืนขึ้น ใบหน้าของเขาแสดงถึงอาการเจ็บปวดเจียนตาย

บ้าเอ๊ย...

นี่มัน...เกิดอะไรขึ้นกับข้ากัน!

ปวดหัว

ปวดเหลือเกิน...

“เฮ้! จะ เจ้าเป็นอะไรน่ะ!” เสียงของเธอแว่วเข้ามาในสมองของเขา แต่ตอนนี้สมองของเขาหนักและทรมานเกินจะรับฟังเสียงของใคร

สติที่ประคับประคองได้ยากเต็มทีเริ่มหลุดลอยออกไปทุกที กลิ่นหอมๆ ที่เขาได้ดมทำให้สมองเริ่มปลดปล่อยจนในที่สุดเขาก็ล้มลงและไม่รู้อะไรอีกเลย...

อบอุ่น...

ไอกัสสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่อยู่ใกล้ๆ เรียกให้สติของเขากลับเข้ามา มือหนาพยายามจะเอื้อมมาบดบังแสงแดดที่เริ่มแยงตาแต่กลับไม่สามารถบังคับได้ดั่งตามที่ใจของเขาต้องการเลยสักนิด

มือ...ทำไมไม่ขยับกัน!

เขาเบิกตากว้าง ดวงตาสีแดงประกายแวววับมองเห็นเชือกเส้นใหญ่ที่มัดข้อมือและขาทั้งสองข้างทำให้เขาตกใจ

นี่มัน...อะไรกัน!!

“อืม...”

ไอกัสสัมผัสถึงมือของใครบางคนที่กำลังคว้าเขาเข้าไปกอด ไอกัสสะดุ้งแต่ก็ไม่อาจขัดขืนได้เพราะมือที่โดนมัด ได้แต่อยู่นิ่งด้วยความงุนงวยจนกระทั่ง...

นัยน์ตาสีแดงสดเหลือบไปเห็นร่างบางที่กำลังนอนข้างๆ เขา เธอคว้ากอดพร้อมพึมพำเบาๆ บางอย่างจนเขาไม่อาจได้ยิน

ผู้หญิง?

ไอกัสนึกในใจ คิ้วเรียวสีดำเข้มของเขาขมวดเข้าหากันจนเป็นปม ในใจมีเพียงคิดถึงเรื่องที่ตัวเองโดนมัด แต่ตอนนี้กลับเป็นความอยากรู้มากกว่าว่าผู้หญิงมาอยู่ข้างๆ เขาได้ยังไง!?

“เฮ้! เจ้า...เจ้า! ตื่นสิ” ไอกัสเริ่มตะโกนใส่หลังจากที่คิดอยู่นานจะทำให้เธอตื่นยังไง ลำตัวของเขาพยามยามดันร่างเล็กๆ ออกห่างจากเขาให้ห่างที่สุดเท่าที่จะทำได้

“ยัยผู้หญิง เฮ้! ตื่นสิ ข้าบอกให้เจ้าตื่นไงเล่า” ไอกัสเริ่มตะโกนแผดเสียงดังกว่าเดิม แต่เธอนั้นดูเหมือนจะตื่นได้ยาก เมื่อนานเข้าไอกัสเริ่มแผดเสียงดังอีกครั้งจนเธอเริ่มงัวเงีย

“อา...” หญิงสาวครางเบาๆ พลางเอื้อมกอดไอกัสแนบแน่น “ท่าน...พ่อ ข้าคิดถึงท่านที่สุดเลย...”

รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าขาวของเธอ มันเป็นรอยยิ้มที่ดูมีความสุขแต่กลับดูเศร้าปะปนกัน น้ำตาใสๆ จากนัยน์ตาสีนิลเริ่มไหลออกมา เธอเริ่มสะอื้นครวญครางเบาๆ ว่า ‘ท่านพ่อ’ ไปมา

“เฮ้! เจ้า! ยัยผู้หญิง ข้าบอกให้ตื่นไงเล่า!”

ทันใดนั้นเสียงของไอกัสก็แผดเสียงดังลั่นกว่าครั้งที่ตะโกนจนหญิงสาวสะดุ้งตื่นขึ้นจากนิทรา เธอเริ่มรู้สึกตัวใช้มือเล็กๆ ที่กอดไอกัสขยี้ดวงตาเบาๆ แล้วครางอย่างงัวเงีย

“ท่านพ่อ หืม...” ไซเรนเริ่มตงิดเมื่อนัยน์ตาสีนิลของเธอมองเห็นชายหนุ่มผมสีดำสนิทที่กำลังนอนข้างเธอ

ท่านพ่อของข้าตอนหนุ่มเหรอ?

นี่ข้าฝันไปเหรอ...

ไม่สิ! ฝันได้ยังไง ในเมื่อพ่อของเธอ...

“จะ เจ้า!! ไอ้โรคจิต!” เธอตวาดเสียงดังลั่นรีบผงะออกจากเตียง มือเล็กๆ คว้าสิ่งของรอบข้างปาใส่อย่างหวาดระแวงไม่คำนึงถึงความแข็งหรืออ่อน

“โอ๊ย! จะ เจ้า! อะ โอ๊ย! ปาใส่ข้าทำไมกัน โอ๊ย หยุดซะทีสิ! หยุดนะ ไม่งั้นข้าจะ...โอ๊ยยย!” ไอกัสเริ่มครวญครางเจ็บแปลบเมื่อเธอขว้างกล่องใส่ของบนโต๊ะปาใส่หน้าผากของเขา เลือดสีแดงเริ่มซึมๆ บนหน้าผาก

บะ บ้าน่า! เธอมานอนเตียงเดียวกับไอ้โรคจิตนี่ได้ยังไง

ไซเรนที่ตื่นขึ้นมาเรี่ยวแรงเริ่มหายกลายเป็นความสิ้นหวัง ขาสองข้างทรุดลงจนไม่มีแรงยืน มือทั้งสองกุมอกราวกับหัวใจดวงน้อยๆ กำลังแตกสลาย

“ยัยผู้หญิง! บังอาจนัก! ยโสโอหังที่สุด!” ไอกัสแผดเสียงคำราม เขากัดฟันกรอดอย่างเจ็บแค้นอยากจะกระชากเชือกเส้นหนาที่พันธนาการร่างกายของเขาจนขยับไปไหนไม่ได้

ขยับไม่ได้เหรอ? ไซเรนเริ่มได้สติชะงักมือที่กำลังปาข้าวของ

เดี๋ยวสิ...ขยับไม่ได้แล้วเจ้าหมอนี่จะลวนลามข้าได้อย่างไร

เธอคิดและเริ่มเพ่งมองใบหน้าเรียวของชายหนุ่ม

ผมสีดำสนิท...

นัยน์ตาสีแดงเข้มราวกับเลือด...

คำพูดรุนแรงดูไม่น่าคบหาและหยาบกระด้าน...

ลักษณะแบบนี้มันเป็นของคนที่เธอเก็บมานี่นา!

“เจ้าตื่นแล้วงั้นเหรอ” เธอได้สติรีบวิ่งเข้าไปใกล้ มือเรียวๆ ของเธอวางไว้ที่หน้าผากของเขา “ไข้ไม่ขึ้นแสดงว่าหายดีแล้ว”

ทันใดนั้น นัยน์ตาสีนิลเหลือบไปเห็นเลือดที่ไหลซิบๆ ตรงมุมหน้าผากทำให้เธออุทานเสียงดัง “เอ๊ะ! เลือด! แย่แล้ว!”

“โอ๊ย! ยัยบ้า! ออกไปจากร่างกายของข้านะ” ไอกัสเริ่มร้องโวยวาย

“เจ้าหุบปากเถอะน่า! ข้าจะช่วยรักษาเจ้านะ” ไซเรนพูดพลางมือก็เริ่มหยิบผ้ามาเช็ดเลือดและตลับยาทาให้เขา

“อะ โอ๊ย! เจ้า! ยัยบ้า! ยัยโรคจิต! นี่ไม่ใช่การรักษาแต่กำลังฆ่าข้าต่างหาก!” ไอกัสโวยวายเมื่อแรงจากนิ้วของหญิงสาวกดไปที่แผลเขาแรงๆ

“ใครบอก! เจ้านั่นแหละโรคจิต! เลิกแหกปากซักที!”

“อ๊ะ อ๊ากกก!!!” คราวนี้กลายเป็นแหกปากจนยากที่จะหยุดเมื่อหญิงสาวเจ้าของร่างที่ถือตลับยากดแผลแรงๆ อีกครั้งจนเขาทนไม่ไหว

“เอาละ เสร็จแล้ว เฮ้อ เป็นผู้ชายแท้ๆ ร้องลั่นแหกปากเหมือนกำลังจะถูกเชือดไปได้” เธอบ่นพึมพำดังๆ ให้เจ้าตัวได้ยินพลางเดินไปเก็บตลับยาที่เดิม

“ยัยผู้หญิง! ข้าเกลียดเจ้า ปล่อยข้านะ ข้าจะไปฆ่าเจ้า!” ชายหนุ่มขู่ฟ่อฟอดพยายามดังแขนแรงๆ ให้หลุดจากเชือกเส้นหนาที่พันธนาการ

“เฮอะ แน่จริงก็ดึงให้หลุดสิ ข้าปล่อยเจ้า เจ้าก็ได้บีบคอข้ากันพอดี เรื่องอะไรข้าจะปล่อยเจ้าให้โง่กันเล่า” เธอเริ่มยิ้มเยาะ

“ฮึ่ย...!!” ไอกัสกัดฟันกรอด

ฝากไว้ก่อนเถอะ!!

--------------------------------------------------------------
ในที่สุดตอนที่ 2 ก็จบลงเเต่รู้สึกเหมือนรั่วแปลกๆ ในความคิดเลยเเฮะ -_-; 
ยังไงก็ขอความคิดเห็นหน่อยนะ เเต่งไม่เก่งถ้าไม่สนุกก็ขออภัยด้วยจ้า มือใหม่หัดเเต่ง!  


อัพเดท   1 ; 05 / 03 / 2010
    "        2 ; 10 / 03 / 2010
    "        3 ; 01 / 05 / 2010