....

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ

                
         หัวใจรัตติกาล

บทนำ

หนาวเหลือเกิน…

ความเย็นยะเยือกปกคลุมพื้นที่รอบด้านในถ้ำลึกกลางป่าเขาที่ไม่มีแสงใดสาดส่องเข้ามาถึง ยิ่งทำให้หนาวเหน็บจนหยั่งรากลึกถึงหัวใจ มันเย็นเฉียบยิ่งกว่าสิ่งใดในโลก มันคือความรู้สึกที่แสนจะทรมาน ไม่มีสิ่งใดที่ข้าคิดว่าทุกข์และทรมานมากไปกว่าการได้อยู่อย่างโดดเดี่ยว อ้างว้าง มืดมิดและหนาวเหน็บอีกแล้ว…

ข้ายังจำได้ดี…เรื่องราวทุกอย่าง แม้มันจะผ่านไปเนิ่นนานตามกาลเวลาเท่าไหร่ แต่ความแค้นยังคงฝังรากลึกอยู่ในตัวของข้า

นักบวชจอมโอหังที่คิดว่าตัวเองเก่งนักเก่งหนา บังอาจผนึกข้าไว้กับก้อนน้ำแข็งในถ้ำนี้ทิ้งไว้ให้ข้าอยู่อย่างโดดเดี่ยว มีเพียงความเย็นและมืดมิดที่อยู่เป็นเพื่อนข้า คอยกัดกินหัวใจของข้ามานานแสนนาน นานจนไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ นานจนข้าเบื่อที่จะนับวันคืน

รู้เพียงว่าข้าไม่อาจแก้คำสาปนี้ได้ เป็นเพราะอะไรกันนะ…

ตึก…ตึก

เสียงฝีเท้าดังลอดมาจากปากถ้ำ มันเป็นเสียงครั้งที่เท่าไหร่กันนะ คราวนี้เป็นพวกมนุษย์โง่เง่าหรือพวกปีศาจกระจอกงอกง่อยที่หลงเข้ามากันนะ

ทันใดนั้นแสงไฟสว่างวาบสีส้ม แดง ข้าเพียงหลบไปทางอื่นด้วยความรู้สึกพะอืดพะอม พยายามเสมองไปทางแสงไฟดวงน้อยที่อยู่ตรงหน้า ความอบอุ่นเพียงน้อยนิดของมันทำให้ข้ารู้สึกดี แม้จะเป็นเพียงน้อยนิดจนแทบจะไม่รู้สึกอะไรก็ตาม

“รีบออกไปซะดีกว่า ข้าเตือนเจ้าแล้วนะ!” ข้าเอ่ยในลำคอเสียงเบาหวิวแต่มันกลับก้อง ชัดเจนทุกคำพูดเพราะความเงียบสงบและวังเวงภายในถ้ำนี้

ทันใดนั้นแสงสว่างก็ส่องมาทางข้าโดยตรงพร้อมกับเสียงร้องอย่างตกใจ แม้จะมีน้ำแข็งพันธนาการอยู่รอบแขนและขาจนข้าขยับไม่ได้ แต่เพียงแค่ตวัดสายตาถลึงมองพวกมันก็กลัวจนทรุดตัวลง ไม่ใช่แค่ก่อนหน้านี้เท่านั้น จะครั้งไหนก็เหมือนกัน

“ปะ ปะ ปีศาจ!” เสียงตะโกนดังก้องชัดเจนยิ่งกว่าเสียงของข้าเสียอีก ข้าได้ยินเสียงดังตุบเหมือนพื้นสั่นสะเทือน เพียงเท่านี้ก็ทำให้ข้ารู้สึกสมเพชจนอยากจะหัวเราะใส่ แต่ข้าทำได้เพียงเหยียดยิ้มเย็นยะเยือกโดยไม่เหลียวมอง

เส้นผมที่ไว้ยาวมานานไม่รู้เท่าไหร่ขยับไปตามที่ข้านึกคิด มันค่อยๆ เลื้อยตามพื้นและลอยขึ้นกลางอากาศค่อยๆ พันธนาการไปทั่วร่างเหยื่อผู้มาใหม่ เหยื่อของข้าเบิกตากว้างและตะเกียกตะกายพยายามหนีออกจากเส้นผม เพียงข้านึกให้ผมรัดแน่นกว่าเดิมเหยื่อผู้นั้นก็ชักกระตุกสองสามทีและสุดท้ายก็แน่นิ่งไปในที่สุด ช่างง่ายดายนัก…

อีกนานเท่าไหร่…

ข้าจะพ้นจากวงเวียนอันแสนทรมานไม่มีสิ้นสุดเสียที…!


----------------------------------------------------------------------------------------------
ขอแอบกรี๊ดพระเอกเล็กน้อยถึงปานกลาง  กรี๊ดดด >O<
พระเอกค่อนข้างน่าสงสาร ขาดความอบอุ่น ใครเห็นใจก็คอมเม้นด้วยนะ -w-/ ฮ่า [แอบเนียน (?)]
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ  (^^)  เจอคำผิดก็ฝากบอกกันนิดนะ ไม่ค่อยแน่ใจบางคำเหมือนกัน!

UPDATE 1 --> 07/04/2555  :  5/03