ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 7
เช้าวันต่อมา
ร่างสูงที่ทอดกายนอนบนเตียงสีขาวนุ่มค่อยๆขยับเปลือกตาขึ้นจากความล้าจากอาการเมื่อวาน เขาลุกขึ้นขยี้ผม
ตัวเองไปมาก่อนที่จะหันมาสังเกตคนที่นอนข้างๆ
‘ ไม่อยู่ ’
เบียคุรันหันมองรอบห้องแต่ไม่พบเจ้าของผมสีไพริน เสียงในห้องน้ำก็เงียบสนิท ชายหนุ่มก้าวลงจากเตียงอย่าง
ร้อนรน เขาเปิดประตูห้องเสียงดัง พอชะโงกหน้าไปทางห้องครัวก็พบร่างบางที่ตามหากำลังทำอาหารเข้าอยู่ในชุดผ้ากันเปื้อนลายสับปะรดน่ารัก
มุคุโร่เหลือบมองผู้มาเยือนด้วยสายตาเอือมระอาบวกกับความเขินเล็กน้อยที่เขาคนนั้นมาเห็นเขาในสภาพแบบนี้
และมาแบบไม่ให้ตั้งตัว ร่างสูงเอามือเสยผมขึ้นก่อนที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ
“ ฉันนี่ไม่เอาไหนเลยนะ ”
“ ห๋า คุณพูดอะไรของคุณน่ะครับ ถ้าละเมออยู่ก็กลับไปนอนเถอะครับ ”
“ ไม่มีอะไรหรอก ”
ชายหนุ่มเดินจากไปทิ้งให้ร่างบางยืนทำหน้างง กลิ่นไข่ไหม้ลอยขึ้นมาจากกระทะเบื้องหน้ามุคุโร่รีบใช้ตะหลิว
ช้อนไข่ขึ้นมาไว้บนจาน
“ คนบ้า มาทำให้เสียสมาธิ เกือบได้กินไข่ไหม้อีกวันแล้วมั้ยล่ะ ”
ภายในห้องน้ำร่างสูงยืนมองภาพสะท้อนของตัวเองในกระจกรอยยิ้มบางๆผุดขึ้นที่ใบหน้า
‘ นี่เรากลัวงั้นเหรอ?...กลัวมุคุโร่จะหนีไป ฮ่า ฮ่า น่าสมเพชเหลือเกิน...เบียคุรัน ’
มุคุโร่เริ่มเซ็งเต็มทนที่ต้องนั่งรอร่างสูงที่ไม่รู้จะออกมาจากห้องนอนเมื่อไหร่ ร่างบางถอนหายใจเป็นระยะๆสลับ
กับมองที่ประตู ประตูเปิดออกพร้อมร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำกับกางเกงสแล็คสีขาว
“ ทำหน้าแบบนั้นนี่แสดงว่ากำลังคอยฉันอยู่สินะ ”
“ ไม่ได้คอยครับ ”
ชายหนุ่มอมยิ้มถึงแม้จะถูกปฏิเสธก็ตามเขานั่งลงประจำที่แล้วมองของในจาน
“ เห๋ ทำไมวันนี้สีของไส้กรอกกับไข่ถึงได้ต่างจากเมื่อวานล่ะ ”
“ หึ คุณนี่พูดมากจังเลยนะครับ ”
“ ก็แค่สงสัยอ่ะ ”
“ ผมก็แค่ไม่อยากเห็นคนขี้เกียจทำงานเพราะอ้างว่างท้องเสียครับ ”
ร่างสูงยิ้มตาหยีเขาหั่นของทุกอย่างเป็นชิ้นเล็กๆแล้วจิ้มของเหล่านั้นเข้าปากช้าๆ เหมือนจะค่อยๆลิ้มรสชาด
ของอาหาร
“ คุณเบียคุรันครับ ”
ร่างบางพูดขึ้นขณะที่มือยังคงใช้ส้อมและมีดตัดอาหาร
“ ของในตู้เย็นเริ่มจะร่อยหรอแล้วนะครับ คงต้องออกไปซื้อแล้วล่ะครับ ”
“ เดี๋ยวฉันให้คนไปซื้อให้เธอต้องการอะไรบ้างล่ะ ”
“ ผมอยากไปซื้อเองครับ ”
“ หืม นี่คงไม่ได้วางแผนอะไรไว้หรอกนะ ”
“ คึหึหึ ทำมาเป็นรู้ทันนะครับ คุณจะกลัวอะไรครับ ผมไม่มีแม้แต่เงินซักแดงเดียว ”
“ นั่นสินะ ได้สิ ฉันให้เธอไป ”
“ งั้นก็ขอเงินซื้อของด้วยครับ ” ร่างบางยื่นมือ
“ ไม่ให้!! ” ร่างสูงยิ้มระรื่น
“ แล้วคุณจะให้ผมขโมยของกลับมาหรือให้ไปเบ่งว่าผมเป็นคนของคุณเหรอครับ ”
“ ก็ดีน่ะสิ ถ้าเธอบอกว่าเป็นของฉัน ”
“ พูดแบบนี้อีกแล้วนะครับ ”
“ ฉันล้อเล่นน่ะ ฉันไม่ให้เธอทำแบบนั้นหรอกเพราะฉันจะไปด้วย ”
“ ห๋า! ”
“ ใช่ ฉันจะไปกับเธอด้วย ”
และแล้วมุคุโร่ก็ต้องถูกผูกติดกับร่างสูงอีกแล้ว บอสหนุ่มฮัมเพลงไปขับรถไปอย่างอารมณ์ดีต่างกับร่างบางลิบลับ
‘ ฮึ่ย!! ไม่มีเวลาส่วนตัวเลย ’
รถคันหรูจอดบนตึกสูงห้างชื่อดังของเมืองร่างบางแต่งตัวแบบสบายๆด้วยเสื้อคอวีสีดำแขนยาวกับกางเกงขายาว
สีดำ ส่วนร่างสูงแต่งตัวด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาวพับแขนปลดกระดุมบนสองเม็ดกับกางเกงสแล็คสีขาว
“ เธอจะซื้ออะไรบ้างเหรอ? มุคุโร่คุง ”
“ ไปร้านขายขนมก่อนครับ มาชเมลโล่ของคุณใกล้หมดแล้ว ”
ร่างบางพูดพลางดูลิสต์ในกระดาษที่จดมาด้วย
“ มุคุโร่คุงนี่ละเอียดจังเลยนะ ”
ร่างสูงยื่นหน้าดูรายการของที่ต้องซื้อในมือร่างบาง มันใกล้ซะจนใจของร่างบางเต้นรัว ทั้งที่ไม่ชอบคนๆนี้แท้ๆ
สาวๆที่เดินผ่านไปมาหันมองร่างสูงสีขาวที่ดูดีราวเทพบุตรเป็นตาเดียว บางคนถึงกับหน้าแดงเลยล่ะ
พอถึงร้านขนมเลขาจำเป็นจัดแจงหยิบมาสเมลโล่ใส่ตะกร้าเกือบ 20 ถุงโดยมีร่างสูงเดินตามหลัง เนตรสองสีจ้อง
ไปที่กลองรูปหัวใจภายในคือช็อคโกแลตที่ถูกห่อฟอยหลากสีสวยงาม แต่ร่างบางกลับไม่ได้หยิบสิ่งนั้นใส่ตะกร้าได้แต่เพียงเดินผ่านเท่านั้น
เสร็จจากร้านขนมก็ไปที่ซุปเปอร์มาเก็ตจัดแจงซื้อของใช้ที่จำเป็นโดยมีเบียคุรันคอยถือให้ ทั้งคู่ช่วยกันหา
ช่วยกันซื้อจนเป็นที่อิจฉาของคนแถวนั้นก็แน่ล่ะมันดูโรแมนติกแบบแปลกๆก็ทั้งคู่ชอบพูดประชดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มตลอดเวลา
หลังจากที่ซื้อของตามที่ต้องการร่างสูงจึงชวนร่างบางมานั่งพักที่ร้านขายเค๊กและกาแฟชื่อดัง
“ เหนื่อยจังเลยอ่ะ ” ร่างสูงบ่นทันทีที่ทิ้งตังลงนั่ง
“ ถ้าคุณตั้งใจซื้อแทนที่จะเล่นก็ไม่เหนื่อยหรอกครับ ”
“ ก็ฉันอยากได้นั่นอยากได้นี่อ่ะ ทำไมมุคุโร่ถึงต้องห้ามกันด้วยล่ะ ”
“ มันเปลืองโดยใช่เหตุไงครับ แค่มาชเมลโล่ก็พอแล้วคุณยังอยากจะได้ขนมอย่างอื่นอีก ”
“ ก็มันน่ากินอ่ะ ” ร่างสูงทำหน้างอนเหมือนเด็ก
“ คุณเบียคุรันครับ คุณโตพอที่จะเป็นหัวหน้าแก๊งมาเฟียแล้วนะครับ มาทำตัวเหมือนเด็กแบบนี้มันไม่ดีนะครับ ”
“ ก็ฉันทำเฉพาะกับมุคุโร่คุงคนเดียวนี่นา ”
“ ไม่ได้ครับกับใครก็ไม่ได้ทั้งนั้น ” ร่างบางเอ่ยพลางมองไปทางอื่นใบหน้าเริ่มขึ้นสีนิดๆ
“ ฉันน่ะไม่ได้เดินเล่นแบบนี้ตั้งแต่เรียนจบแล้วล่ะ ”
“ คึหึหึ เรียนสาขาไหนมาครับเนี่ยถึงจบมาเป็นมาเฟีย ”
“ ก็เพราะเป็นมาเฟียไงล่ะ ฉันถึงได้มาพบกับมุคุโร่คุง ” ร่างสูงยิ้มกว้าง
“ ของที่สั่งได้แล้วค่ะ ” พนักงานเสริฟสาวเอ่ย เธอวางเค๊กช๊อคโกแลตที่มีสตอเบอร์รี่ลูกใหญ่ยักษ์วางบนหน้าเค๊ก
กับกาแฟ 2 แก้วลงบนโต๊ะ สายตาของเธอหันมองที่เบียคุรันตลอด
“ ขอบคุณครับ ” แค่คำขอบคุณก็ทำเอาสาวเสริฟหน้าแดง
เนตรสองสีมองร่างสูงด้วยความหมั่นไส้รอยยิ้มดุจเทวดาดูยังไงก็มีแต่ความหลอกลวง
“ ขนมกับกาแฟร้านนี้น่ะอร่อยมากเลยนะ ” ร่างสูงยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม
“ ก็ไม่เลวนี่ครับ ”
“ ใช่ม๊า มุคุโร่คุงเรียนจบบริหารมาใช่มั้ย? ”
“ หึ คุณก็รู้ดีนี่ครับ แล้วจะมาถามผมทำไม ”
“ ใจร้ายจังนะ นี่ฉันชวนคุยดีๆแล้วนะ ”
“ ก็ได้ครับ แค่ตอนนี้เท่านั้นนะ ”
ร่างสูงยิ้มกว้างดวงตาสีอเมทิสต์มองออกไปนอกร้านซึ่งมีกลุ่มเด็กมหาลัยชาย หญิงเดินด้วยกัน
“ ฉันน่ะเรียนที่มหาวิทยาลัยด้านวิศวกรรมที่อเมริกาเชียวน๊า ”
“ ไม่น่าเชื่อเลยนะครับ แล้วสาขาอะไรครับ ” ร่างบางพูดเสียงเรียบ ที่จริงก็ไม่ได้สนใจฟังหรอก
“ สาขาวิศวกรรมซอฟต์แวร์ ฉันน่ะชอบที่จะหาความแปลกใหม่และเรื่องที่รู้สึกสนุก ”
“ คุณรู้จักคุณอิริเอะที่มหาลัยเหรอครับ ” ร่างบางค่อยๆตักเค๊กแสนอร่อยเข้าปาก
“ อืม ใช่ มันเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดของฉันเลยล่ะ ”
ร่างบางเหลือบมองใบหน้าของร่างสูงทั้งที่ยิ้มอยู่แท้ๆแต่แววตากับน้ำเสียงฟังดูเหงาและเศร้ามากจนคนมองเริ่ม
รู้สึกผิดเล็กน้อยที่ทำกิริยาไม่ใส่ใจเมื่อครู่ ร่างบางวางช้อนลงแล้วหันมาตั้งใจฟังอีกครั้ง
“ แล้วหลังจากเรียนจบคุณทำงานอะไรล่ะครับ ”
ร่างสูงหันมาสบเนตรต่างสีแล้วยิ้มออกมาน้อยๆ
“ หลังจากเรียนจบก็มาเป็นหัวหน้าแก๊งมาเฟียเลย เป็นไงชีวิตฉันสนุกดีใช่มั้ย ”
“ หึหึ ครับสนุกมาก ”
ร่างบางพูดประชดทั้งที่อุตส่าห์ตั้งใจฟังทั้งที มุคุโร่เริ่มกินเค๊กอีกครั้ง ร่างสูงมองภาพเบื้องหน้าด้วยรอยยิ้ม
อ่อนโยนแบบที่ร่างบางไม่ทันจะได้เห็น
“ เอาของฉันไปกินด้วยสิ ” เบียคุรันดันจานเค๊กไปทางมุคุโร่
“ ไม่เอาแล้วครับ ”
เจ้าของผมสีไพรินดันจานกลับทันทีแถมส่งสายตาดุอีกด้วย เจ้าของผมสีเพอร์ไวท์ถึงกับขำออกมาก่อนที่จะหยิบ
การ์ดสี่เหลี่ยมบางออกมาจากกระเป๋า
“ นี่เป็นบัตรเครดิตของฉัน เธอเอาไปซื้อของได้ตามสบายเลย ”
ร่างบางหยิบขึ้นมาก่อนที่จะวางคืนอย่างไม่ไยดี
“ คึหึหึ จะทดสอบผมเหรอครับ ถ้าผมรับคุณก็จะไปบวกหนี้เพิ่มใช่รึเปล่าครับ ”
“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า มุคุโร่คุงมองฉันในแง่ร้ายจังนะ อืม คิดซะว่านี่เป็นความใจดีของฉันแล้วกัน ”
“ ถ้าผมเอาไปใช้อย่างไม่ระวังล่ะ ”
“ เธอไม่ทำหรอกเพราะเธอเป็นคนฉลาด ” ร่างสูงยิ้มตอบ
“ แล้วคุณต้องการอะไรกับสิ่งที่คุณเสนอให้ผม ”
“ อืม~ รู้ทันดีจัง สิ่งเดียวที่ฉันอยากได้เป็นการตอบแทน คือ มุคุโร่ต้องเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น ”
“ หึหึ พูดอะไรน่าสะอิดสะเอียนอีกแล้วนะครับ ”
“ ฉันพูดจริงนะ ”
“ นี่คุณกำลังล้อผมเล่นเหรอครับ ”
“ แน่นอน ว่าไม่ใช่ ฉันจริงจัง แล้วเธอล่ะ ”
“ ผมเกียจมาเฟียครับ ”
“ งั้นฉันจะพยายามจนกว่าเธอจะยอมเป็นของฉันและยอมรับการเป็นมาเฟียของฉันด้วย ”
“ ฝันไปเถอะครับ ”
ทั้งคู่เริ่มส่งยิ้มเย็นยะเยือกใส่กันอีกแล้ว แต่ก็จบลงที่ร่างสูงทำเป็นไม่สนใจซะงั้น พอกลับถึงบ้านขณะที่ร่างบาง
กำลังแยกของออกจากถุงและเก็บเข้าที่...เนตรต่างสีก็สังเกตุเห็นกล่องรูปหัวใจที่อยู่ในร้านขายขนม ร่างสูงที่เพิ่งเดินมาที่ห้องครัวเอาข้อศอกท้าวที่ประตู
“ ฉันซื้อให้เธอ เป็นไงชอบมั้ยล่ะ ”
“ คุณไปซื้อมาตอนไหนครับ ”
“ ไม่บอก ”
ว่าพลางร่างสูงก็เดินหนีไป มุคุโร่ตะลึงกับท่าทีที่ดูเหมือนเด็กของเบียคุรัน ใบหน้าเรียวก้มมองกล่องที่อยู่บนมือ
ก่อนที่รอยยิ้มบางจะพุดขึ้นที่ใบหน้า
‘ …คนบ้า… ’
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น