คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 11
วันต่อมา...ชีวิตประจำวันของเบียคุรันกับมุคุโร่ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ร่างบางยังคงถูกใช้งานเหมือนทาสจนเริ่มชิน
...ไม่สิ...จำใจต้องชินต่างหากเพราะคำขอร้องจากร่างสูงจะเท่ากับคำว่าบังคับสำหรับร่างบาง
“ นี่ก็ใกล้เวลาเลิกงานแล้ว...มุคุโร่คุงจะไปเที่ยวไหนเอ่ย? ”
เจ้าของผมสีเพอร์ไวท์ถามด้วยน้ำเสียงขี้เล่น มือข้างหนึ่งนั่งท้าวคางบนโต๊ะทำงานแสงสีแดงอมส้มจากดวงอาทิตย์
ยามเย็นส่องสว่างด้านหลังเหมือนเทวาที่ลงมาจากฝากฟ้า
ร่างบางจับเอกสารตั้งขึ้นพร้อมกับกระแทกลงกับโต๊ะเบาๆเพื่อให้แผ่นกระดาษเข้าที่แล้วค่อยนำเอกสารเหล่านั้นมา
วางลงบนโต๊ะของร่างสูง
“ คึหึหึ...นี่เป็นเวลาส่วนตัวของผมแล้วนะครับ...คุณเป็นคนพูดเองไม่ใช่เหรอ? ”
“ แต่ฉันก็อยากรู้นี่ ”
“ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ...ผมไม่หนีไปไหนหรอก ”
ถึงจะพูดดักทางไว้ก่อนแต่มุคุโร่ก็รู้ดีว่าเบียคุรันต้องส่งคนแอบตามไปอย่างแน่นอน หากเขาทำตัวแปลกไประหว่างนั้น
ร่างสูงก็จะรู้ทันที
ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก...
“ ท่านเบียคุรันครับ!? ”
เจ้าของเรือนผมสีมรกตหยักศกเดินเข้ามาในห้องสีหน้าของเขายังคงเรียบนิ่งมีเพียงร่างสูงที่ยังนั่งยิ้มอยู่อย่างนั้น
“ เอาเป็นว่าเที่ยวให้สนุกนะ...มุคุโร่คุง~ ”
วันนี้ร่างสูงไม่มีทีท่าเร้าหรือแต่อย่างใดแถมไม่งอแงขอตามไปด้วยเหมือนทุกทีได้แต่เพียงบอกว่ามีงานที่ต้องรีบทำ
วันนี้ให้ร่างบางกลับเร็วได้แถมใจดีให้ยืมรถอีกต่างหาก
มุคุโร่คิดอยู่ว่างานอะไรนะที่จะสำคัญขนาดทำให้คนขี้เกียจอย่างเบียคุรันต้องทำได้ แต่ก็ช่างเถอะมันไม่เกี่ยวอะไรกับ
เขาอยู่แล้วนี่ก่อนจากไปก็ไม่ลืมที่จะทิ้งคำเหน็บแนม
“ งั้นก็กรุณาตั้งใจทำงานด้วยนะครับ...คุณเบียคุรัน ”
มุคุโร่ยิ้มหวานจนคนที่ถูกยิ้มให้ถึงกับทำหน้าเหวอไปชั่วขณะจะว่าร่างสูงอ้าปากค้างเลยก็ได้
“ อะ...อืม ”
เบียคุรันตอบอัตโนมัติเขามองแผ่นหลังของร่างบางที่เดินจากไปใบหน้าคมคายยิ้มไม่หยุดดูมีความสุขสุดๆจนคนที่ยืน
ด้านข้างอย่างคิเคียวยังรู้สึกได้
“ เอ่อ?...ท่านเบียคุรันครับ ”
คิเคียวเรียกสติของบอสให้รีบกลับมาเหมือนเดิมเพราะดูจะทำหน้าเคลิบเคลิ้มซะเหลือเกิน
“ ห๋า!...มีอะไรเหรอ...คิเคียวจัง ”
“ ดูมีความสุขนะครับ ”
“ อืม~~...ก็วันนี้มุคุโร่คุงยิ้มหวานให้ฉันแถมยังพูดให้กำลังใจฉันอีก...รู้สึกฮึดขึ้นมาเลยล่ะ ”
“ งั้นความสัมพันธ์ก็พัฒนาไปไกลแล้วสิครับ ”
“ ไม่เลย...ฉันกับมุคุโร่ยังเหมือนเดิม ”
“ แต่เขาก็ยังพูดกับท่านเบียคุรันอย่างนั้น... ”
“ ฉันคิดว่าเขาก็แค่พูดประชดฉัน...แต่ฉันก็ดีใจนะ ”
คิเคียวยืนมองร่างสูงด้วยสีหน้าเรียบเขาติดตามเบียคุรันมานานรู้ดีว่าร่างสูงไม่เคยรักใครหรือใส่ใจใคร เขาคิดถึงแต่
ตัวเอง หักหลังคนมาก็มาก แต่ทำไมกับมุคุโร่เขาถึงได้สนใจนัก
“ ขอฉันเข้าไปได้มั้ยค่ะ? ”
หญิงสาวในชุดกี่เผาสีน้ำเงินเข้มเอ่ย ริมฝีปากบางสีแดงสดไม่แพ้เมื่อวานยิ้มให้ร่างสูงที่นั่งเท้าคางในห้อง
“ ตรงเวลาจังเลยนะครับ...คุณถี่ถิง ”
“ พวกคุณถือคติตรงต่อเวลาไม่ใช่เหรอค่ะ? ”
ร่างสูงขยับลุกขึ้นริมฝีปากบางขยับยิ้มพลางสองขาก้าวเข้าหาหญิงสาวที่เพิ่งจะรู้จักเมื่อวาน
“ ถ้าหากให้ผู้หญิงสวยๆอย่างคุณคอยนานคงเป็นอะไรที่เสียมารยาทมากนะครับ ”
“ ปากหวานสมคำร่ำลือเลยนะค่ะ ”
ถี่ถิงเอื้อมนิ้วเรียวแตะที่ริมฝีปากได้รูปนั้นเธอเขย่งปลายเท้าทำให้หน้าของเธอใกล้เบียคุรันมากขึ้น มือหนาที่
ล้วงกระเป๋าเปลี่ยนมาเป็นสัมผัสที่ไหล่ของถี่ถิงแทน
“ ผมว่าเรามาคุยธุรกิจต่อจากเมื่อวานดีกว่านะครับ ”
“ ใจร้อนจังเลยนะค่ะ ”
“ ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับ...คุณมาหาผมเพื่อทำธุรกิจด้วยกันไม่ใช่เหรอ? ”
ดวงตาคมสีอเมทีสต์จ้องมองหน้าหวานของหญิงสาวมุมปากยกยิ้ม แต่ดวงตาของร่างสูงกลับส่อแววจับผิดทำให้ถี่ถิง
เริ่มมีสีหน้าตกใจให้ได้เห็น
“ นะ...แน่นอนสิค่ะ...นอกจากมาทำธุรกิจกับคุณฉันก็ไม่มีจุดประสงค์อื่น ”
“ หึหึ...ผมก็คิดว่าเป็นเช่นนั้น ”
.....
....
...
..
.
ส่วนมุคุโร่หลังจากออกมาจากตึกมิลฟิโอเล่ก็รีบบึ่งรถสปอร์ตที่ได้ยืมมาไปที่ห้างสรรพสินค้าใจกลางเมือง เป็นเวลา
หลายเดือนที่ไม่ได้ทำอะไรตามใจแบบนี้ แถมรถคันนี้ความเร็วก็ใช้ได้ร่างบางจึงนำอารมณ์เก็บกดทั้งหมดเหยียบลงที่คันเร่ง
เอี๊ยด...
รถถูกจอดไว้ที่ลานจอดโดยร่างบางใช้การดีฟเข้าซองจอดอย่างพอดิบพอดี
‘ คึหึหึ...ถ้าหมอนั่นรู้ว่าเราเอารถมาทำแบบนี้มีหวังหน้าซีดยิ่งกว่าเก่าแน่ ’
ประตูอัตโนมัติของห้างเปิดออกพร้อมร่างบอบบางสูงโปร่งที่เดินเข้ามาอย่างอารมณ์ดี เนตรต่างสีดูของในร้านนั้นร่าง
นี้อย่างสบายอารมณ์ ขณะที่กำลังลงบันไดเลื่อนสายตาพลันมองออกนอกกระจก
...ออกไปเดินข้างนอกบ้างดีกว่า...
คิดได้อย่างนั้นสองเท้ายาวก้าวออกนอกห้างเดินไปตามถนนที่ทอดยาว ทั้งสองฝั่งของถนนเต็มไปด้วยร้านค้า ร่างบาง
คิดอยากจะมาเดินแบบนี้นานแล้ว ส่วนมากเวลาซื้ออะไรเบียคุรันก็มักจะพาเข้าห้างเสมอ ด้วยเหตุผลที่ว่า
...เพื่อความปลอดภัยของตัวเธอเองนะ...
ถึงจะพูดแบบนั้นแต่มุคุโร่กลับคิดไม่ออกเลยว่าตัวเขาจะไม่ปลอดภัยยังไงในเมื่อร่างสูงออกจะทรงอิทธิพลซะขนาดนี้
หรือคิดอีกทีการที่เขาออกมาเดินกับร่างสูงนั่นแหละที่เรียกว่า อันตราย
ร่างบางเดินเข้าร้านนู้นร้านนี้จนได้ของใช้ส่วนตัวที่ต้องการก่อนที่จะมาหยุดยืนหน้าร้านที่ตกแต่งหน้าร้านสไตล์แบบตึก
เก่า หลังกระจกใสมีช็อคโกแลตรูปร่างต่างๆน่ารักมากมายวางเรียง พอหันดูอีกมุมนึงในร้านยังสร้างโคลอสเซียมจากช็อคโกแลอีกด้วย สัญชาตญาตที่ชอบของหวานนำพาร่างบางเดินเข้าร้านได้อย่างง่ายดาย
กริ๊ง...กริ๊ง
“ ยินดีต้อนรับครับ ”
พนักงานภายในร้านเอ่ยทักเมื่อเห็นร่างบางเดินเข้ามา
“ ไท่ทราบว่าคุณลูกค้าสนใจชิ้นไหนเหรอครับ? ”
“ คึหึหึ...นั่นสินะ...ผมเพิ่งจะมาเป็นครั้งแรก...คุณช่วยแนะนำให้หน่อยได้มั้ยครับ? ”
“ ได้สิครับ...คุณชอบแบบหวานมาก หวานน้อยหรือไม่หวานเลย ”
“ อืม...เอาแบบหวานมากๆดีกว่าครับ ”
พนักงานหนุ่มยิ้มรับพร้อมเดินนำไปที่ชั้นวางสินค้าบนนั้นมีช๊อคโกแลตที่ทำเป็นรูปผลไม้ต่างๆวางเรียงใส่กล่องอย่าง
สวยงาม
“ สินค้าชิ้นนี้เราทำจาก Sweet Chocolate ซึ่งให้รสชาดของความหวานที่มากกว่าชิ้นอื่นๆเพราะอย่างนั้นเราทาง
ร้านจึงทำแต่ชิ้นเล็กๆและเป็นรูปผลไม้น่ารัก ”
“ งั้นผมเอากล่องนึงครับ ”
ขณะที่พนักงานกำลังคิดเงินอยู่นั้นสายตาของร่างบางเหลือบเห็นช๊อคโกแลตสีขาวบริสุทธิ์รูปสีเหลี่ยมธรรมดาๆวาง
เรียงบนชั้นอีกด้านนึง
“ อันนั้นใช่ช๊อคโกแลตรึเปล่าครับ? ”
“ อ๋อ...ครับ นั่นคือ White Chocolate ของขึ้นชื่ออีกชิ้นของทางร้านเราครับ…ทำเป็นรูปมาชเมลโล่ ”
...มาชเมลโล่ อีกแล้วเหรอ?...
พอร่างบางได้ยินคำว่า “มาชเมลโล่” แล้วทำให้นึกถึงร่างสูงเจ้าของผมสีเพอร์ไวท์ขึ้นมาทันที ยิ่งนึกถึงรอยยิ้มขี้เล่น
ยิ่งทำให้รู้สึกหงุดหงิด
“ คุณลูกค้าจะรับ... ”
“ ไม่ครับ! ”
ยังไม่ทันจะพูดจบมุคุโร่กลับตอบด้วยน้ำเสียงไม่พอใจซะอย่างนั้นทำเอาพนักงานขนลุกซู่ด้วยความกลัวเมื่อเนตรต่าง
สีฉายแววแข็งกร้าว พอรู้สึกตัวร่างบางมีสีหน้าเลิกลักเล็กน้อยก่อนที่จะรีบคว้าถุงเดินออกนอกร้าน
...บ้าเอ๊ย! ทำไมต้องไปนึกถึงหมอนั่นด้วยนะ…
‘ มุคุโร่คุงที่รัก รับสายด้วย...มุคุโร่ที่รัก รับสายด้วย ’
ร่างบางรีบความหามือถือให้กวักเมื่อเสียงโทรศัพท์แสนกวนโอ๊ยดังขึ้นขณะที่กำลังเดินในฝูงชน
“ มีอะไรครับ...คุณเบียคุรัน! ”
“ โอ๊ะ!...รับไวจัง…นี่เธอรอฉันโทรมาขนาดนั้นเลยเหรอ? ”
“ ไม่ใช่ครับ...เพราะคุณตั้งเสียงแปลกๆผมถึงต้องรีบไงครับ ”
“ นั่นนะแปลก...ฉันตั้งใจทำเลยนะ ”
“ เรื่องนั้นช่างมันเถอะครับ...คุณมีธุระอะไร ”
“ เออ ใช่...วันนี้ฉันอาจจะกลับช้าหน่อย...แล้วเธอต้องรอกินข้าวกับฉันนะ ”
“ มีแต่เขาโทรมาบอกว่ากลับช้าแล้วให้กินข้าวได้เลย...แต่คุณกลับบอกให้ผมรอเนี่ยนะ...เห็นแก่ตัวไม่เปลี่ยนเลยนะ
ครับ คึหึหึ ”
“ หึหึ...เธอยังไม่ชินกับความเห็นแก่ตัวของฉันอีกเหรอ? ”
ปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ ร่างบางพยายามตอบด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นถึงแม้มันจะทำได้ยากก็ตาม
“ คุณจะให้ผมเตรียมไว้เลยมั้ยครับ? ”
“ อืม...ก็ดีนะ~~ ”
“ งั้นก็ตามนี้นะครับ ”
มุคุโร่กำโทรศัพท์แน่นหลังจากวางสายไปแล้ว คิ้วเรียวกระตุกนิดๆด้วยอารมณ์หงุดหงิดทั้งที่จะได้เดินเล่นอย่างสบาย
ใจแท้ๆ แต่ร่างสูงกลับโทรมาก่อกวนซะได้
...สงบใจไว้มุคุโร่...
.....
....
...
..
.
“ กำลังโทรหาใครเหรอค่ะ? ”
ถี่ถิงเอ่ยขณะที่เธอกำลังเดินเข้ามาหลังจากขอตัวไปเข้าห้องน้ำ มือบางทั้งสองข้างวางบนไหล่ของร่างสูงที่นั่งบนโซฟา
เบียคุรันยิ้มรับเหมือนเช่นทุกครั้ง แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไร
“ คงเป็นคนที่สำคัญมากนะค่ะเพราะดูคุณมีความสุขเหลือเกิน ”
“ หึหึ...คนสำคัญเหรอ? ”
เบียคุรันทวนคำ ดวงตาสีอ่อนจ้องมองใบหน้าของหญิงสาวที่ตอนนี้ห่างกันแค่คืบ มือหนาค่อยเลื่อนสัมผัสแก้มใส
ของเธออย่างแผ่วเบา จนเริ่มขึ้นสีแดงเรื่อ รอยปากยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“ คนสำคัญสำหรับผมตอนนี้ก็อยู่ตรงหน้าแล้วไงครับ ”
พูดเสร็จร่างสูงโน้มหน้าประกบจูบริมฝีปากอวบอิ่มขณะที่เจ้าของยังไม่ทันตั้งตัว มือบางกำเสื้อเชิ๊ตสีขาวแน่นก่อนที่
จะเปลี่นยมาสัมผัสใบหน้าคมคาย
“ เรื่องที่เขาพูดว่า คุณชอบอ่อนโยนกับผู้หญิงคงเป็นเรื่องจริงสินะค่ะ ”
“ แถมผมยังเป็นคนเห็นแก่ตัวมากซะด้วย ”
คราวนี้กลับเป็นถี่ถิงที่เริ่มจูบเบียคุรันก่อนลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าโพรงปากของร่างสูงอย่างยั่วเย้า ก่อนที่จะผละ
ใบหน้าออก
“ แต่ฉันชอบผู้ชายเห็นแก่ตัวแบบคุณค่ะ ”
มือบางออกแรงผลักอกแกร่งจนร่างสูงหงายหลังลงบนโซฟา ใบหน้าคมคายยังคงยิ้มเหมือนเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิด
เป็นเรื่องปกติ แล้วร่างของถี่ถิงก็ค่อยๆเคลื่อนตัวนั่งค่อมบนหน้าท้องของเบียคุรัน เธอประกบปากจูบอย่างกระหายและเร่าร้อน
ควับ...ตึ้ง!
เบียคุรันออกแรงพลิกร่างของหญิงสาวให้อยู่แทนที่ของเขา ถี่ถิงมีอาการตกใจเล็กน้อย
“ ผมว่าวันนี้เราพอแค่นี้ก่อนดีกว่านะครับ ”
“ แหม่...ใจร้ายจังเลยนะค่ะ คุณเบียคุรัน ”
ร่างสูงยิ้มอย่างไร้เดียงสาก่อนที่จะขยับลุกเต็มความสูง
“ เรายังมีเวลาสนุกกันอีกนะครับ...คุณถี่ถิง ”
“ นั่นสิค่ะ ”
ร่างสูงก้าวเท้าเดินไปที่หน้าต่างใสบานใหญ่ที่สามารมองเห็นเมืองทั้งเมือง มือหนาข้างหนึ่งวางทาบลงบนกระจก
ดวงตาสีอเมทีสต์ฉายแววเย็นชาดุจลิ่มน้ำแข็ง
...ฉันทำได้ทุกอย่าง เพื่อเธอ ถึงแม้จะต้องกลายเป็นปีศาจร้ายก็ตาม...
..........................................................................
เป็นไงบ้างค่ะเพื่อนๆ...สนุกกันมั้ยเอ่ย?...ถึง comment จะน้อยแต่ก็ดีใจคะที่มีคนอ่านเยอะขนาดนี้ ขอบคุณค่ะที่คอยติดตามแล้วจะเอาตอนใหม่มาลงให้เร็วที่สุดค่ะ
ความคิดเห็น