ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 8
6 เดือนผ่านไป
ภายในห้องสีขาวบนตึกของมิลฟิโอเล่ ร่างบางผมสีไพรินยังคงนั่งทำเอกสารเหมือนเช่นทุกวัน เวลาช่างผ่านไปเร็วเหลือเกินเขาเริ่มชินกับความเป็นอยู่ที่มีบอสขี้ตื้อตามติดตลอดเวลา จะว่าไปเวลาอยู่กับร่างสูงแล้วไม่เคยรู้สึกเหงาเลยออกแนวจะรำคาญซะมากกว่าและวันนี้ก็เป็นอีกวันที่บอสแห่งมิลฟิโอเล่ยกแฟ้มงานเป็นภูเขาให้ร่างบางทำคนเดียว
รัน...รั่น...รั้น...เบียคุรัน...เสียงเรียกเข้าจากมือถือของร่างสูงดังขึ้น
“ หวัดดี...ไม่ติดต่อมาซะนานเลยนะ...โชจัง ”
ร่างบางละสายตาจากเอกสารเบื้องหน้าเนตรต่างสีเหลือบมองบอสหนุ่มทันทีที่เอ่ยชื่อปลายสาย
( ครับ...ต้องขอโทษจริงๆ...งานยุ่งมากเลยครับ )
“ ฮ่า.. ฮ่า ไม่เป็นไรหรอกโชจัง แล้วเธอล่ะสบายดีรึเปล่า ”
( สบายดีครับ...แล้วทางคุณล่ะเป็นไงบ้าง )
“ อืม~ ก็ดีนะ...วันนี้โทรมามีธุระอะไรรึเปล่า? ”
( อา...ก็นิดหน่อยครับ...คือว่า... )
ร่างสูงที่คุยโทรศัพท์ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มหันมองร่างบางที่กำลังแสร้งทำเป็นทำงานแต่ที่จริงแล้วกำลังตั้งใจฟังบทสนทนาในโทรศัพท์
“ อืม...ได้สิ...เอ้า!นี่โทรศัพท์ของเธอ ”
ร่างสูงพูดพลางยื่นโทรศัพท์ให้ร่างบาง
“ คุณโคโดอยากคุยกับเธอน่ะ ”
มุคุโร่รับโทรศัพท์อย่างลุกลี้ลุกรนเขาไม่ได้ติดต่อพ่อตัวเองเลยตั้งแต่มาถึงที่นี่ ไม่ใช่ไม่อยากติดต่อ แต่เพราะร่างสูงยึดทุกอย่างไปหมด แม้แต่โทรศัพท์มือถือก็ไม่มีนั่นเพราะไม่มีเวลาไปซื้อต่างหาก เวลาของเขาถูกผูกติดกับร่างสูงตลอดเวลา
“ ครับ...คุณพ่อ ”
( มุคุโร่...ลูกสบายดีนะ )
“ ครับ...ผมสบายดี...แล้วพ่อล่ะ ”
( พ่อเองก็สบายดี )
ร่างสูงลอบยิ้มกับอาการที่ดูตื่นเต้นของร่างบาง ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาหลายเดือนไม่มีซักครั้งที่ร่างบางจะเป็นแบบนี้ไม่ว่าเขาจะพาไปซื้อของที่ชอบ ทำเรื่องน่าตื่นเต้นบ้าง ร่างบางก็ไม่เคยแสดงสีหน้าแบบนี้ออกมาเลยมีเพียงความเฉยชาเท่านั้น
เบียคุรันคว้าถุงขนมสีขาวก่อนเดินออกจากห้อง มุคุโร่ที่ทำท่าคุยไม่สะดวกเมื่อเห็นแบบนั้นค่อยๆถอนหายใจและเริ่มเปิดประเด็น
“ พ่อครับ...ธุรกิจของเราเป็นยังไงบ้าง? ”
( ก็ดีขึ้นเรื่อยๆนะ...มีอะไรรึเปล่า? )
“ ไม่มีครับ...ผมเป็นห่วงพ่อมากกว่า...ก็เบียคุรันส่งคุณอิริเอะไปคอยจับตาดูไม่ใช่เหรอครับ ? ”
( อิริเอะคุงทำงานหนักกว่าพ่อที่เป็นเจ้าของซะอีก )
“ หึหึ...จริงเหรอครับ ”
( แล้วลูกล่ะอยู่กับคุณเบียคุรันเป็นไงบ้าง? )
“ รำคาญสุดๆเลยครับ...ผมไม่มีเวลาอยู่คนเดียวเลยและเขาก็ชอบแกล้งผมทำให้โมโหบ่อยๆ ”
( ฮ่า ฮ่า ฟังดูสนิทกันดีนะ )
ร่างบางยืนนิ่งคิ้วเรียวกระตุกเล็กน้อย
“ ผมไม่มีทางสนิทกับคนแบบนั้นหรอกครับ ”
( ฮ่า ฮ่า รู้แล้ว...รู้แล้ว )
“ อย่าหัวเราะสิครับ...มันไม่ใช่เรื่องตลกเลยนะ...ผมอยากกลับไปหาพ่อมากกว่า ”
( อดทนหน่อยนะ...มุคุโร่...อยู่กับคุณเบียคุรันก็ไม่เสียหายไม่ใช่เหรอ? )
“ แต่ผมเกลียดเขาเพราะเขานั่นแหละที่ทำให้พวกเราเป็นแบบนี้ ”
( อย่าเกลียดคุณเบียคุรันเลยนะ...มันเป็นความผิดของ... )
“ อะไรนะครับ...ผมไม่ค่อยได้ยินเลย ”
( ไม่มีอะไรหรอก...ลูกอยู่เป็นเพื่อนคุณเบียคุรันไปก่อนนะ )
“ ผมไม่ใช่เพื่อนของเขานะครับ ”
( ฮ่า ฮ่า ฮ่า รู้แล้ว...รู้แล้ว...งั้นแค่นี้ก่อนนะวันหลังจะโทรมาใหม่ )
คนโทรมาวางสายไปแล้วแต่ร่างบางยังคงเอาโทรศัพท์แนบอกเหมือนว่ากำลังได้สัมผัสบิดาของตัวเอง
ทางด้านเบียคุรันที่ออกมานั่งกินขนมที่ล๊อบบี้ ใบหน้ายิ้มแย้มแสนเสน่ห์ยังคงเรียกสายตาสาวๆในออฟฟิศได้ไม่
ยาก ดวงตาสีอเมทีสต์จ้องขนมในมือที่เขาบีบเล่น
“ คิดอะไรอยู่เหรอครับ...ท่านเบียคุรัน ”
ชายหนุ่มผมสีมรกตในชุดสูทสีขาวเอ่ยเมื่อเห็นบอสนั่งจ้องขนมชิ้นนั้นอยู่นาน
“ คิเคียวจังเองเหรอ...ฉันก็แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ ”
“ แล้ววันนี้ทำไมมานั่งข้างนอกนี่ล่ะครับ ”
“ อืม~ ก็มุคุโร่คุงกำลังคุยโทรศัพท์กับคุณโคโด...ฉันไม่อยากขัดเวลาของพ่อลูกน่ะ ”
“ งั้นเหรอครับ ”
“ อืม~ นั่งก่อนสิคิเคียวจัง ”
คิเคียวนั่งลงฝั่งตรงข้ามพร้อมกับวางแฟ้มที่ถือมาด้วยลง
“ เรื่องที่สั่งให้ไปทำเป็นยังไงบ้าง? ”
“ แก๊งมาเฟียจากจีนที่เข้ามาหาเรื่องก่อนหน้านี้ถูกกำจัดเรียบร้อยแล้วครับ ”
“ งั้นเหรอ...แล้วพวกอื่นล่ะ ”
“ ยังไม่มีใครเคลื่อนไหวอะไรครับ...แถมยังอยากเป็นพันธมิตรกับเราอีก ”
“ หึหึ...รู้จักเอาตัวรอดเหมือนกันนี่ ”
ร่างสูงยิ้มกว้างเมื่อทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาวางไว้ขนมชิ้นแล้วชิ้นเล่าถูกส่งเข้าปากจนหมดถุง เจ้าของผมสีมรกตยื่นแฟ้มรายชื่อแก๊งที่ขอร่วมเป็นพันธมิตรกับร่างสูง
“ หืม...เยอะขนาดนี้เลยเหรอ...งั้นคิเคียวจังทำจดหมายได้เลยนะ ”
บอสหนุ่มเงยหน้าสบดวงเนตรคนสนิทก่อนที่จะเผยยิ้มโหดเหี้ยมออกมา
“ ถ้าใครขัดขืนก็ฆ่าทิ้งทันที ”
“ เข้าใจแล้วครับ...ท่านเบียคุรัน ”
“ มาอยู่ที่นี่เองเหรอครับ? ” เสียงหวานของร่างบางเอ่ย
“ งั้นเธอกลับไปทำงานได้แล้วล่ะ...คิเคียวจัง ” ร่างสูงรีบปิดแฟ้มทันทีเมื่อร่างบางเดินเข้ามาใกล้
“ ผมขอตัวก่อนครับ ท่านเบียคุรัน ”
ขณะที่ชายหนุ่มผมสีมรกตเดินผ่านร่างบาง เนตรสองสีจับจ้องแฟ้มงานอย่างสงสัย
.....เป็นความลับงั้นเหรอ.....
“ สงสัยอะไรอีกแล้ว...มุคุโร่คุง ”
“ เปล่าครับ...เอ้านี่ ของคุณ ” ร่างบางยื่นมือถือให้ร่างสูง
“ เป็นไงบ้างล่ะ คุณโคโดน่ะ ” ร่างสูงเอ่ยพลางยื่นมือไปรับ
“ คุณพ่อสบายดีครับ ”
“ อื้ม...ดีแล้วล่ะ ”
ร่างสูงเหลือบมองนาฬิกาที่ติดอยู่บนฝาผนังก่อนที่จะยิ้มหวานให้ร่างบาง
“ หิวแล้วใช่มั้ยครับ? ”
“ มุคุโร่คุงนี่รู้ดีจัง ”
“ ก็ผมเป็นเลขาของคุณนี่ครับ ”
“ ฉันอยากกินราเม็งกับเกี๊ยวซ่าอ่ะ ”
“ ก็แล้วแต่คุณซิครับ...จะไปร้านไหนครับ ”
“ ไม่...ฉันอยากกินฝีมือเธอมากกว่า ”
“ ห๋า!!...นี่คุณสติดีอยู่รึเปล่าครับ...งานของผมยังไม่เสร็จเลยนะ ”
“ ไม่สน...ไปซื้อของกันเถอะ ”
พูดจบร่างสูงจัดแจงกุมมือร่างบางแล้วลากแบบไม่ทันตั้งตัว คนถูกลากเดินตามอย่างช่วยไม่ได้ก็ร่างสูงเล่นจับ
แน่นซะอย่างกับกลัวหนี พอมาถึงที่ซุปเปอร์มาเก็ตทั้งคู่ก็จัดแจงหาวัตถุดิบทันที
“ ราเม็งกับเกี๊ยวซ่าใช้อะไรบ้างอ่ะ ”
“ ทำไมคุณถึงไม่ไปนั่งกินที่ร้านล่ะครับ...ส่วนผสมมันเยอะมากนะ ”
“ มันไม่อิ่ม ” ร่างโปร่งพูดหน้าตาเฉย
“ คุณก็สั่งมาเยอะๆเหมือนทุกทีสิครับ ”
“ ไม่เอา...ฉันอยากให้เธอทำ ”
“ เฮ้อ!! ”
ร่างบางเหนื่อยใจกับความเอาแต่ใจงี่เง่าแบบนี้ของคนข้างๆเหลือเกิน
...ก็ฉันทำเฉพาะกับมุคุโร่คุงคนเดียวนี่นา...
เนตรต่างสีเหลือบมองร่างสูงที่ทำท่าตั้งใจเลือกของเหมือนเด็กแบบนี้ก็ยิ่งขัดไม่ลง
...นี่เราใจดีเกินไปรึป่าวนะ...
“ เอาเส้นแบบไหนดีล่ะ? ” เจ้าของผมสีเพอร์ไวท์ชูซองเส้นหมี่สีเหลืองกับสีเขียวขึ้น
“ แล้วแต่คุณครับ ”
“ แบบไหนอร่อยกว่ากัน? ”
ร่างบางเดินเข้าใกล้ร่างสูงพลางชี้นิ้วไปที่หลังซองซึ่งเป็นภาษาบ้านเกิดของร่างบาง
“ สีเหลืองก็เป็นเส้นแบบเดียวที่คุณกินตามร้าน ส่วนสีเขียวผสมสาหร่าย แล้วคุณจะเลือกแบบไหนครับ ”
“ อืม~ ” สีหน้าคิดหนักร่างสูงมองซองสลับไปมา “ ลองเส้นสาหร่ายดูบ้างดีกว่า ”
“ คึหึหึ...ก็แค่นั้นแหละครับ ” ร่างบางคว้าซองที่ร่างสูงเลือกโยนใส่ตะกร้า
...ทั้งที่คิดว่าจะอารมณ์ดีซะอีกหรือว่า...
“ นี่ มุคุโร่คุง ”
“ อะไรอีกล่ะครับ ”
“ ฉันไม่อยากรอแล้วล่ะ...เรากินที่ร้านกันเถอะ ”
“ คึหึหึ...เปลี่ยนใจอีกแล้วเหรอครับ ”
เมื่อร่างบางหันกลับไปสบดวงเนตรสีอเมทีสต์ของร่างสูงกลับฉายแววเฉยชาออกมามีเพียงเรียวปากบางเท่านั้นที่ยังคงยิ้มเหมือนเช่นทุกครั้ง หัวใจของบางเต้นรั่วไม่เป็นจังหวะ
ทั้งคู่เดินคู่กันโดยไม่ปริปากอะไรออกมาเลยจนมานั่งที่ร้านอาหาร ร่างสูงยังทำเหมือนเช่นทุกครั้งรอยยิ้มและการ
พูดคุยเหมือนปกติ แต่มันมีบางอย่างที่ยังติดใจร่างบาง มันดูไม่เหมือนเดิม
“ อร่อยมั้ย...มุคุโร่คุง ”
“ อร่อยดีครับ ”
“ หืม...จริงอ่ะ ”
“ หึหึ...ทำไมเหรอครับ? ”
“ ก็ธรรมดาแล้วเธอต้องตอบว่า ‘ ไม่เห็นอร่อยเลย ’ หรือไม่ก็ ‘ งั้นๆแหละ ’ ”
หน้าของร่างบางเริ่มแดงมากขึ้น ที่ร่างสูงล้อเลียนคำพูด แต่ก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นโดยการกินราเม็งต่อและไม่แม้แต่มองหน้าของร่างสูง
“ หลายเดือนมานี้เธอคงอึดอัดสินะ ” เบียคุรันคีบเส้นขึ้นมาแล้วเป่าเส้นที่ร้อนจัดกระพุ้งแก้มขยายจนกลมดูแล้ว
เหมือนแก้มเด็ก
“ คึหึหึ...ก็นิดหน่อยครับ...ก็ผมต้องอยู่กับคุณตลอดเลยนี่ครับ ”
“ นั่นสินะ...งั้นฉันจะปล่อยให้เธอได้มีเวลาส่วนตัวบ้างดีมั้ยล่ะ? ”
...ในที่สุดเวลานี้ก็มาถึง...
“ คุณคงไม่ได้วางแผนอะไรไว้ใช่มั้ยครับ? ”
“ นั่นสินะอาจจะวางแผนอะไรไว้ก็ได้ ”
“ ว่าแล้วเชียว...ว่าปีศาจร้ายอย่างคุณคงไม่ปล่อยโอกาศแบบนี้ง่ายๆ ” ร่างบางหรี่ตามอง ดวงหน้าหวานเชิดขึ้น
เหมือนกำลังดูถูก
“ ล้อเล่นน่ะ...ฉันเห็นเธอทำตัวดีมาตลอดหรือไม่ก็ไม่มีทางหนี...ไม่ว่าจะเป็นเพราะอะไรฉันก็คิดว่าน่าจะให้เธอมี
เวลาเป็นของตัวเองบ้าง ”
“ ใจดีจังเลยนะครับ ”
“ มุคุโร่คุงชอบที่ฉันใจดีงั้นเหรอ? ”
“ ไม่ครับ! ”
“ อืม...นั่นสินะ ”
ร่างสูงยิ้มร่าเหมือนเช่นทุกครั้งเขายกชามขึ้นซดจนหมดและสั่งราเม็งกับเกี๊ยวซ่าเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งชุดดูท่าร่างสูง
จะชอบมากจริงและไม่มีทีท่าว่าจะอิ่มง่ายๆ
...ขอให้ท้องแตกตาย...
ร่างบางคิดพลางลอบยิ้มกับการกินของคนตรงหน้า
เสร็จจากร้านขายราเม็งแล้วเบียคุรันเสนอให้เดินเล่นย่อยอาหารก่อนกลับ มุคุโร่เองก็ไม่ได้ขัดอะไร ทั้งคู่เดินคู่กันก็จริงแต่ร่างบางยังคงรักษาระยะห่างเสมอถึงแม้จะอยู่ด้วยกันหลายเดือนแล้วก็ตาม
“ แวะที่นี่กันเถอะ ”
ร่างสูงที่อยู่ดีๆก็คว้าข้อมือร่างบางพลางวิ่งเข้าร้านขายโทรศัพท์มือถือ
“ ดูรุ่นไหนอยู่รึเปล่าค่ะ? ” สาวหน้าเคาท์เตอร์เอ่ยทักเมื่อเห็นลูกค้าสุดหล่อมายืนจ้องของที่อยู่ในตู้
“ ผมเองก็เลือกไม่ถูกเหมือนกันครับ ”
“ คุณใช้เองรึเปล่าค่ะ ”
“ เปล่าครับ...ผมซื้อให้เขาครับ ” ร่างสูงเผยิดหน้าไปทางร่างบางที่มีสีหน้าเหรอหรา
“ ที่แท้ก็ซื้อให้แฟนนั่นเอง ”
“ มะ...ไม่ใช่นะ... ”
“ เขาค่อนข้างขี้อายน่ะครับ ” ร่างสูงพูดขัดขึ้นก่อน “ งั้นคุณช่วยแนะนำได้มั้ยครับ ” เบียคุรันยิ้มหวาน
“ ได้สิค่ะ ” เธอนิ่งซักพักก่อนที่จะหยิบออกมารุ่นหนึ่ง “ รุ่นนี้ดีกว่าค่ะ หน้าจอกว้าง ระบบสัมผัสลื่นไหลและที่
สำคัญคุณสามารถรู้ตำแหน่งที่อยู่ได้ด้วย ”
“ งั้นเอาเครื่องนี้ครับ ”
“ ดะ...เดี๋ยวก่อนครับ ” ร่างบางดึงแขนเสื้อของร่างสูง “ นี่มันเรื่องอะไรกันครับ? ”
“ มองไม่เห็นเหรอ...มุคุโร่คุง ฉันจะซื้อโทรศัพท์ให้เธอไง ”
“ ฮึ่ย!! เห็นครับแล้ว...ทำไมต้องซื้อด้วยล่ะ ”
“ ก็เอาไว้โทรเรียกเธอไง ”
“ แล้วจะโทรทำไมในเมื่อผมแทบจะอยู่กับคุณตลอดเวลา ”
“ อืม~...ก็ฉันบอกว่าจะให้เวลาส่วนตัวเธอใช่มั้ยล่ะ แต่ถ้าเกิดฉันต้องการอะไรขึ้นมาระหว่างนั้นเธอซึ่งเป็นเลขา
ต้องรีบมาหาฉันไงล่ะ ”
...ไอ้หมอนี่ วางแผนเอาไว้ตั้งแต่ต้นแล้วงั้นเหรอ?...
“ งั้นผมไม่เอา ”
“ จะดีเหรอที่ปฏิเสธฉันแบบนั้น ”
“ คึหึหึ ดีสิครับ คุณทำแบบนี้ผมก็ไม่มีเวลาส่วนตัวเลยสิ ”
“ ฉันไม่ได้บอกซะหน่อยว่าจะโทรเรียกตลอดเวลาน่ะ ”
“ มันก็ไม่ต่างกันหรอกครับ ”
“ ต่างสิ ”
ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลก่อนที่จะกุมมือร่างบางแล้วออกแรงดึงจนคนตัวเล็กเซเข้าหา ริมฝีปากของเบียคุ
รันค่อยๆแนบชิดกับหูของมุคุโร่จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ
“ อย่างน้อยเธอก็สามารถติดต่อคุณโคโดได้ยังไงล่ะ ”
เบียคุรันละใบหน้าออกพร้อมส่งยิ้มอ่อนโยนให้ร่างบางที่ยืนตัวเกร็ง คำพูดนั้นทำเอามุคุโร่ไม่คิดจะต่อล้อต่อเถียง
ต่อ
“ งะ...งั้นก็แล้วแต่คุณครับ ” มุคุโร่เสตาไปทางอื่น ดวงหน้าหวานเริ่มแดงอีกครั้ง
“ งั้นตกลงเอาเครื่องนั้นครับ ” ร่างสูงหันไปพูดกับคนขาย
“ ขอบคุณค่ะที่อุดหนุนร้านเรา ” เธอโค้งตัวเล็กน้อยก่อนที่จะทำสีหน้าเคลิ้มปนอิจฉาร่างบางที่มีแฟนหน้าตาหล่อ แสนดีคอยเอาใจ
เย็นวันนั้นเบียคุรันซึ่งอยู่บนโซฟาสีขาวในห้องนั่งเล่นของคอนโดกำลังแกะกล่องมือถือที่เขาเพิ่งซื้อ ร่างบาง
กอดอกมองด้วยความเอือมระอาเล็กน้อย ทั้งที่บอกว่าซื้อให้เขาแล้วทำไมเจ้าตัวยังไม่ได้จับเลย
“ ซื้อให้ผมไม่ใช่เหรอครับ? ”
“ ก็ใช่น่ะสิ...ทำไมเหรอ? ”
“ แล้วทำไมไม่ส่งมันมาให้ผมซะทีล่ะครับ ”
“ มุคุโร่คุงนี่ใจร้อนจังเลยนะ อ่ะ เอ้าไปสิเสร็จแล้ว ”
“ นี่มันอะไรกันครับ ”
ร่างบางพูดพลางหันหน้าจอโทรศัพท์มาทางร่างสูง
“ ก็รูปฉันกับมุคุโร่คุงไง ตั้งเป็นภาพหน้าจอ ”
ไม่แปลกที่ร่างบางจะโมโหเพราะรูปนั้นเป็นรูปตอนอยู่ในร้านโทรศัพท์ขณะที่ร่างสูงกระซิบข้างหู แต่พอดูมุมนี้
เหมือนร่างบางโดนหอมแก้ม
“ ผมจะลบทิ้ง ”
“ อย่านะ...มุคุโร่คุง ”
ร่างสูงรีบคว้ามือก่อนที่ร่างบางจะสัมผัสปุ่มลบ
“ คึหึหึ...รูปน่ารังเกียจแบบนี้เห็นแล้วชวนหงุดหงิดจริงๆครับ ”
“ น่ารักออก...คนขายยังนึกว่าเราเป็นแฟนกันเลย ”
“ ตาบอดสิครับ...ผมไม่มีทางเป็นอะไรกับคุณทั้งนั้น ”
“ ฮ่าฮ่า ใจร้ายจังน๊า ฉันลืมบอกไปอีกอย่างโทรศัพท์ของเธอจะมีแค่เบอร์ของฉันกับคุณโคโดเท่านั้น ห้ามมีของคน
อื่นเด็ดขาด ”
“ คึหึหึ คนที่ใจร้ายและเจ้าเล่ห์มันคุณต่างหากครับ ”
พูดเสร็จร่างบางเดินจากไปด้วยความโมโห ร่างสูงที่มองตามแผ่นหลังบางลอบยิ้มเล็กน้อย
...มุคุโร่คุงความอดทนของฉันมีขีดจำกัดนะ...
.................................................................................................
.................................................................................................
*** ตอนนี้บ้านไรท์เตอร์น้ำท่วมอาจจะอัพช้าไปบ้างเพราะต้องใช้พลังงานยกของ 555 สำหรับบ้านใครที่น้ำท่วมก็ขอให้สู้ๆๆๆๆๆๆเข้าไว้นะค่ะ
** คอมเมนท์กันด้วยนะค่ะเพื่อเป็นกำลังใจให้กัน 55555
** คอมเมนท์กันด้วยนะค่ะเพื่อเป็นกำลังใจให้กัน 55555
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น