คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5
บอสใหญ่ของมิลฟิโอเล่กล่าวหลังจากที่เขาจอดรถหน้าตึกสูงตระหง่านที่ตั้งกลางใจเมือง นับจากประตูทางเข้า
คอนโดนี้ก็ลึกประมาณ 500 เมตรได้ เขาส่งยิ้มละไมให้กับแขกผู้มาเยือน ร่างสูงเอื้อมมือผ่านตัวร่างบางที่นั่งนิ่งกับคำพูดของเขาเพื่อจะเปิดประตู สิ่งนั้นทำให้ร่างบางกระตุกเล็กน้อย
“ ตกใจอะไรเหรอ? ”
“ เปล่าครับ ”
มุคุโร่เบือนหน้าหนีเพื่อหลบสายตาจากร่างสูงก่อนที่จะก้าวขาลง เบียคุรันยิ้มอย่างพึงพอใจ
‘ น่ารักดีแหะ ’
ร่างสูงเดินนำจนถึงประตูกระจกบานใหญ่ มือหนาหยิบแผ่นสี่เหลี่ยมจากกระเป๋าเสื้อออกมาแตะกล่องสี่เหลี่ยม
เบื้องหน้า
ติ๊ด...ประตูหนาเลื่อนออกทันที
“ เข้าไปข้างในเถอะ ”
ตั้งแต่นั่งรถมามุคุโร่ยังไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาซักคำได้แต่ทำตามสิ่งที่ร่างาสูงบอกอย่างว่าง่ายนี่ก็เช่นกันเขายอม
เดินตามร่างสูงขึ้นลิฟท์ไปจนถึงชั้นบนสุดและเมื่อประตูถูกเปิดออกก็เผยให้เห็นห้องกว้างแบบโอเวอร์วิวที่ถูกตกแ ต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สีขาว
“ นี่คือที่พักใหม่ของเธอนะ ”
เบียคุรันทิ้งตัวลงนั่งกับโซฟาตัวยาวสีขาวที่หันออกไปทางหน้าต่าง
“ เชิญสำรวจได้ตามสบายเลยนะ มุคุโร่คุง เพราะเธอคงต้องอยู่ที่นี่อีกนานเลยล่ะ ”
รอยยิ้มดุจเทวดามาโปรดส่งมายังร่างบางที่ไม่ได้คิดแบบนั้นเลย ถ้อยคำสุดท้ายเหมือนเป็นเครื่องเตือนความจำ
ว่าเขายังต้องทนอยู่กับปีศาจสีขาวนี่จนกว่าเขาจะชดใช้หมด
“ ไม่จำเป็นหรอกมั้งครับ เพราะยังไงผมก็มีเวลาเหลือเฟือที่จะเดินดู จริงมั้ยครับ? ”
ทั้งคู่ส่งรอยยิ้มเย็นยะเยือกใส่กันเนตรสองสีสบดวงตาสีอเมทีสต์อย่างไม่ลดละ
“ นั่นสินะ งั้นฉันจะพาเธอไปห้องนอนเลยก็แล้วกัน ”
ร่างสูงยันกายออกจากโซฟาใบหน้าคมคายยังคงยิ้มรับ เขาเดินนำไปจนสุดทางเดินประตูไม้เนื้อขาวถูกเปิดออก
และก็เป็นไปอย่างที่มุคุโร่คิดภายในห้องยังคงตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สีขาว
‘ สรุปว่าคอนโดนี้จะมีแต่สีขาวรึไงนะ ’
ระหว่างที่มุคุโร่กำลังยืนคิดอยู่นั้น
“ นี่คือห้องนอนของเธอ ” เบียคุรันเหยียดยิ้ม “ และของฉัน ” เขาเผยิดหน้าไปที่เตียงเป็นนัยว่าทั้งคู่ต้องนอน
ด้วยกัน
“ เอ๋!! ”
“ อืม เธอเข้าใจถูกต้องแล้วล่ะ เอ้า! นี่ คีย์การ์ดของเธอ ”
ทันทีที่โสตประสาทเริ่มเข้าใจเรื่องทุกอย่าง มุคุโร่รีบหันกายไปทางประตูขาทั้งสองข้างก้าวหนีอย่างอัตโนมัติ แต่ก็
ถูกเบียคุรันรั้งแขนไว้ซะก่อน
“ เธอจะไปไหน? ”
“ ไปที่ไหนก็ได้ครับ ขอแค่ไม่ใช่ที่นี่ ” ร่างบางเอ่ยทั้งที่ไม่ได้หันกลับมา
“ ไม่ได้! เธอไม่มีสิทธิ์เลือกและเดินหันหลังให้ฉันแบบนี้ ”
“ คึหึหึหึ แล้วคุณจะให้ผมอยู่กับคุณทั้งวันทั้งคืนรึครับ? ”
“ ใช่ ”
“ ไม่มีทางครับ ”
“ เพราะอะไร? หรือจะเป็นเรื่องที่ฉันแย่งทุกอย่างมาจากเธองั้นเหรอ? ”
“ คึหึหึ นั่นก็ใช่ครับ แล้วอีกอย่างคือ ผมเกลียดมาเฟียอย่างคุณที่สุดครับ ”
คนรั้งนิ่งเงียบมือหนาที่กำแขนเล็กไว้เริ่มคลายออกหลวมๆ มุคุโร่หันกลับไปมองใบหน้าคมคายหลังจากที่รู้สึกว่า
จะเงียบไปนาน สิ่งที่ฉายออกมาจากดวงตาคมที่หลุบลงต่ำไม่ใช่ความโกรธ ความโมโห ความเจ็บใจ สายตานั้นเกินกว่าที่ร่างบางจะคาดเดา
“คุณเบียคุรัน ”
“ หะ ห๋า! ”
“ เป็นอะไรไปครับ? ”
‘ เราพูดแรงไปรึเปล่านะ ’
“ เปล่านี่ ฉันก็แค่คิดอะไรนิดหน่อย ”
ร่างสูงกลับมายิ้มอีกครั้งมีเพียงสายตาเท่านั้นที่ยังไม่เปลี่ยน
“ หากเธออยากที่จะมีชีวิตอยู่ล่ะก็...เธอก็ต้องอยู่ที่นี่ ”
ร่างสูงกล่าวเสียงเย็นยะเยือกพลางเหยียดยิ้มเจ้าเล่ห์พร้อมกับสายตาเอาจริงที่ทำให้ร่างบางรู้สึกกลัว
“ คุณขู่ผมรึครับ ? ”
“ เธอก็รู้ว่าฉันเอาจริงเสมอ ”
ร่างบางได้แต่ยืนกัดฟันด้วยความเจ็บใจมือเรียวกำหมัดแน่นทั้งที่ใบหน้ายังคงยิ้มให้ชายผมสีเพอร์ไวท์ แน่นอน
ว่าเบียคุรันสังเกตเห็น
“ เอาเป็นว่าฉันไม่กวนเธอแล้ว มุคุโร่คุงจัดเสื้อผ้าเก็บใส่ตู้เถอะ อ่อ...เกือบลืมซองเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะนั่นน่ะโช
จังเขาฝากให้เธอแน่ะ ”
เบียคุรันชี้ไปที่โต๊ะกลมตัวเล็กสีขาวที่ตั้งอยู่ใกล้กับเตียงนอน
“ เขาบอกว่ามันอาจจะมีประโยชน์สำหรับเธอ ”
“ ข้างในมีอะไรที่จะเป็นประโยชน์กับผมรึครับ? ”
“ ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ”
“ อ๋อ เหรอครับ ผมนึกว่าคุณจะเปิดดูข้างในแล้วซะอีก ”
“ ฮา ฮาฮา เหมือนฉันกำลังถูกมุคุโร่คุงว่าไร้มารยาทเลยนะ ”
“ คึหึหึ แล้วมันไม่จริงเหรอครับ อย่างพาสปอร์ตของผมก็ถูกคุณเอาไป ”
“ ก็ไม่จริงน่ะสิ ก็เธอคิดหนีเองนี่น่า ฉันจำเป็นจะต้องยึดของส่วนตัวเธอไว้ก่อน ”
ร่างบางยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ
“ งั้นก็ตามใจคุณสิครับ ”
“ ตามใจฉัน ได้ทุกอย่างเลยเหรอ? ”
“ หมายความว่าไงครับ ”
“ ก็อย่างนี้ไง ”
ร่างสูงเดินเข้าหาร่างบางที่กำลังขยับหนีจนขาของมุคุโร่สะดุดเข้ากับโซฟาที่วางอยู่ใกล้กับประตูจนล้มลง เบียคุ
รันมองภาพเบื้องหน้าอย่างพึงพอใจ
“ เป็นอะไรไป มุคุโร่คุง ” ร่างสูงเอ่ยพลางกลั้วหัวเราะ
“ เปล่านี่ครับ ”
“ กลัวว่าจะโดนแบบตอนนั้นอีกเหรอ? ”
“ พูดอะไรบ้าๆแบบนั้นครับ ผมน่ะรึจะกลัวคุณ ”
“ ฉันเชื่อในคำโกหกของเธอนะ มุคุโร่คุง ”
ร่างสูงยิ้มออกมาอย่างไร้เดียงสา ช่างเป็นยิ้มที่น่าชิงชังสำหรับมุคุโร่ยิ่งนัก
“ ฉันออกไปก่อนดีกว่า จัดของตามสบายนะ ”
ชายหนุ่มผมสีเพอร์ไวท์เดินออกจากห้องอย่างอารมณ์ดี เสียงหัวเราะใสๆนั้นยังคงดังไปตลอดทางเดิน แต่คนที่อยู่
ในห้องนี่สิอกแทบจะระเบิดที่เสียท่าให้กับมาเฟียหนุ่มอีกแล้ว ความสำนึกผิดก่อนหน้านั้นไม่มีความหมายอะไรทั้งสิ้น
‘ คุณเบียคุรัน ผมจะจดจำไว้เลยว่าคนอย่างคุณมันไม่น่าเห็นใจเลยซักนิด ’
ว่าแล้วร่างบางเดินกระฟัดกระเฟียดไปที่เตียงนุ่มขนาดคิงส์ไซด์สีขาวแล้วทิ้งตัวลงนอน มือเรียวเล็กกำแน่นพลาง
ทุบเตียงเจ้ากรรมเพื่อระบายความแค้น
“ แล้วนี่อะไรกันอีกล่ะ คุณโชอิจิทิ้งอะไรไว้ให้เรานะ ”
มุคุโร่เอื้อมมือหยิบซองเอกสารที่วางอยู่ใกล้ขึ้นมา เขาชูมันขึ้นระดับสายตาก่อนที่จะเปิดสิ่งที่อยู่ข้างในออกมาดู
เอกสารนั้นถูกขึ้นหัวไว้ว่า....
‘ วิธีอยู่ร่วมกับคุณเบียคุรัน... ‘
“ คึหึหึ นี่มันเรื่องบ้าอะไรอีกล่ะครับ ”
ร่างบางเห็นเอกสารที่อยู่ตรงหน้าเป็นเพียงเรื่องขบขัน ข้อความในนั้นยังถูกเขียนไว้เป็นข้อๆ
1. คุณเบียคุรัน เป็นคนที่ชอบมาสเมลโล่มาก เพราะฉะนั้นพยายามอย่าให้สิ่งนั้นหมดเด็ดขาด
2. หลังอาหารทุกมื้อหรือแม้แต่ที่ทำงานคุณก็ควรวางมาสเมลโล่เอาไว้ด้วย
3. เอกสารสำคัญทุกอย่างคุณต้องพยายามให้คุณเบียคุรันเซ็นให้ได้เพราะเขามักจะหายตัวไปทุกครั้ง โดยเฉพาะเอกสารเกี่ยวกับเงินเดือนพนักงาน คุณเบียคุรันเคยทำให้พวกผมน้ำตาตกมาแล้ว T-T
4. คุณเบียคุรัน เป็นคนอัธยาศัยดีจึงมีสาวๆมาติดพัน คุณเองก็ต้องทำใจไว้ด้วย
5. อย่าพยายามขัดใจหรือท้าทายคุณเบียคุรัน นั่นแสดงว่าคุณไม่รักชีวิตเอาซะเลย ถึงแม้เขาจะพูดด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตรแค่ไหน คุณก็ยิ่งต้องระวังตัวเพราะนั่นแสดงว่าเขาเริ่มโมโหขึ้นมาแล้ว ขนาดผมยังกลัวเขาเลย
6. ........
7. ........
“ คึหึหึ นี่ผมต้องทนอยู่กับคนแบบนี้รึครับเนี่ย สรุปว่าผมมาเป็นเลขาส่วนตัวหรือมาเป็นอะไรกันแน่ ”
เนตรสองสีไล่ดูข้อความในนั้นแค่ผ่านๆ สิ่งที่โชอิจิเขียนไว้ให้มีทั้งหมด 169 ข้อ มุคุโร่ถอนหายใจอย่างเหนื่อย
หน่ายพลางทิ้งกระดาษลงบนเตียงนอน ความนุ่มของเตียงทำให้ร่างบางผมสีไพรินค่อยๆผ่อนคลาย เปลือกตาทั้งสองข้างค่อยๆขยับปิดลงมาทีละน้อย...
เวลา 1 ทุ่มตรง...
“ นี่มุคุโร่คุง จัดของเสร็จรึยัง ฉันหิวแล้วนะ ”
เจ้าของผมสีเพอร์ไวท์เอ่ยพร้อมกับเปิดประตูห้องออก ในห้องมืดสนิท
“ ทำไมไม่เปิดไฟล่ะ มุคุโร่คุง ”
ผู้มาเยือนเอื้อมมือเปิดสวิสต์ที่อยู่ใกล้ ภาพเบื้องหน้าทำให้เบียคุรันเบิกตากว้างก่อนที่จะเผยยิ้มอ่อนโยนออกมา
เขาเดินเข้าหาร่างบางที่นอนหลับใหลกลางเตียงนุ่มสีขาวอย่างแผ่วเบา ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งข้างตัวร่างบางมือหนาไล้ปอยผมสีไพรินเบามือที่สุด
“ หลับซะแล้วเหรอ มุคุโร่คุง ” เขากระซิบทั้งที่ร่างเบื้องหน้าจะไม่ได้ยินก็ตาม ใบหน้าคมคายประดับด้วยรอยยิ้ม
กว้าง
“ อย่าทำหน้าอย่างนี้บ่อยๆนะเพราะมันจะทำให้ฉันลำบาก หลับฝันดีนะ มุคุโร่คุง ” ชายหนุ่มค่อยๆโน้มใบหน้า
ลงจนริมฝีปากสัมผัสที่หน้าผากของคนหลับเบาๆ ก่อนที่มือหนาจะขยับผ้าห่มคลุมร่างที่ไร้สติในอ้อมแขนของตน
ความคิดเห็น