คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2
ฟิ้ว~
เสียงแรงดันลมความเร็วสูงดังทั่วพื้นที่โล่งกว้าง เครื่องบินหลายลำเข้าจอดเทียบท่าตามเวลาที่กำหนด ชายหนุ่มผมสีไพรินในชุดสูทสีดำเดินตามทางยาวในสนามบินพร้อมกับบิดาที่มาถึงอิตาลี ระหว่างทางที่กำลังออกจากสนามบินเพื่อขึ้นรถไปยังจุดหมายเนตรสองสีเหลือบไปเห็นผู้ชายร่างกายกำยำสองคนกำลังเดินเข้ามาหาทั้งคู่
“ คุณคือ โรคุโด โคโด รึเปล่าครับ? ”
ชายคนหนึ่งในพวกนั้นหันมาถามชายชรา
“ อืม ใช่ฉันเอง ”
“ ท่านเบียคุรันสั่งให้พวกเรามารับคุณครับ ”
“ งั้นคงต้องรบกวนพวกนายแล้วนะ ”
“ ไม่เป็นไรครับ ”
ชายในชุดสูทดำลากกระเป๋าของทั้งสองขึ้นท้ายรถก่อนที่จะเดินทางไปที่ตึกบัญชาการณ์มิลฟิโอเล่กลุ่มมาเฟียที่ทรงอิทธิพลที่สุดในอิตาลีก่อนหน้าที่จะมาโคโดได้โทรแจ้งมาทางมิลฟิโอเล่แล้วแต่ไม่นึกเลยว่าทางฝ่ายบอสของมิลฟิโอเล่จะส่งคนมารับถึงที่
ชายหนุ่มผมสีไพรินนั่งเท้าคางที่ด้านหลังคนขับมองวิวด้านนอกหน้าต่างที่เต็มไปด้วยสถาปัตยกรรมอันงดงาม มีเพียงตึกสูงระฟ้าเพียงตึกเดียวที่ตั้งเด่นกลางความงดงามเหล่านั้นด้วยตัวตึกที่ทันสมัย ยิ่งพอรถมาจอดที่หน้าทางเข้ายิ่งรับรู้ถึงความยิ่งใหญ่ของบอสแห่งมิลฟิโอเล่
ประตูบานเลื่อนอัตโนมัติเปิดออกเผยให้เห็นตัวตึกด้านในที่ตกแต่งด้วยสีขาวและเฟอร์นิเจอร์สีอ่อนๆซึ่งไม่เข้ากับตึกบัญชาการของมาเฟียเอาซะเลย
“ คุณเบียคุรันคงชอบสีขาวมากนะครับ ”
โคโดเริ่มเปิดประเด็นเมื่อเดินเข้ามาในลิฟท์จากตัวเลขชั้นที่แสดงทำให้รู้ว่าตึกนี้มีทั้งหมด 169 ชั้นเลยทีเดียวซึ่งคงต้องใช้เวลาราว 10 นาที
“ ครับ ท่านเบียคุรันชอบสีขาวที่สุดเพราะมันดูบริสุทธิ์ดีครับ ”
มุคุโร่เกือบกลั้นหัวเราะไว้ไม่ทันกับคำตอบที่ได้ยินพลางนึกในใจว่า
‘ เป็นมาเฟียแสนชั่วร้ายที่ชอบแย่งทุกสิ่งทุกอย่งมาจากคนอื่น แต่กลับชอบสีขาวเพราะมันบริสุทธิ์เนี่ยนะ ช่างไม่เข้ากับคนอย่างคุณเลยนะ เบียคุรัน ’
ทันทีที่ประตูเปิดออกยังคงมีทางยาวทอดไปอีกซัก 50 เมตรซึ่งด้านข้างมีห้องต่างๆ ทั้งห้องอาหาร,ห้องนั่งเล่น,ห้องเล่นเกมส์และอื่นๆอีกมากมาย พูดง่ายๆว่าแค่ชั้นนี้ชั้นเดียวก็มีทุกอย่างครบวงจรแล้ว สุดทางเดินก็พบประตูบานใหญ่ตั้งตระหง่านด้านหลังประตูนั้นคือห้องของบอสแห่งมิลฟีโอเล่
“ ท่านเบียคุรันครับ คุณโรคุโด โคโดมาถึงแล้วครับ ”
ชายนำทางพูดใส่กล่องสีขาวที่ติดข้างกำแพง
“ อืม เข้ามาสิ ”
เจ้าของห้องขานรับ ประตูบานใหญ่เลื่อนออกเผยให้เห็นห้องสีขาวขนาดใหญ่ที่ถูกล้อมด้วยกระจกใสจนมองเห็นทิวทัศน์ด้านนอก ทั้งสี่คนเดินเข้ามาด้านในแล้วหยุดยืนที่หน้าโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ที่ถูกจัดไว้กลางห้อง
ชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ผมสีเพอร์ไวท์ นั่งเท้าคางอย่างสบายอารมณ์ที่โต๊ะ ดวงตาสีอเมทีสต์จับจ้องผู้มาเยือน แสงสีขาวจากดวงอาทิตย์ส่องเข้าจากด้านหลังทำให้ร่างของบุรุษเจ้าของห้องถูกกลืนไปกับแสงสว่างนั้น
“ ไม่ได้พบกันซะนานนะครับ คุณเบียคุรัน ”
โคโดเป็นฝ่ายทักก่อนพลางคำนับตามวิสัยของคนญี่ปุ่น ชายหนุ่มผมสีเพอร์ไวท์ยิ้มตอบก่อนที่จะเดินออกมาแล้วหยุดยืนตรงหน้าบุรุษสูงวัยมือข้างซ้ายยังคงล้วงกระเป๋ากางเกง มุคุโร่มองร่างสีขาวอย่างไม่ค่อยพอใจกับท่าทางไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“ ไม่ได้พบกันนานนะ คุณโรคุโด โคโด...แล้วนั่น ”
เบียคุรันเปรยตามองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านหลังโคโด
“ นั่นลูกชายผมเองครับ โรคุโด มุคุโร่ ”
ร่างสูงเดินไปหาชายหนุ่มเนตรสองสีพลางยื่นมือมาด้านหน้า
“ Umm...Nizza per incontrare voi.Mukurokun ”
มุคุโร่ไม่เข้าใจสิ่งที่ร่างสูงเอ่ย เขาได้แต่ทำหน้างงเรียกรอยยิ้มจากบุรุษตรงหน้าได้ไม่ยาก
“ นั่นเป็นภาษาอิตาลีน่ะ แปลว่า ยินดีที่ได้รู้จัก มุคุโร่คุง ” เบียคุรันแปลให้เสร็จ
‘ ทั้งที่อายุน่าจะน้อยกว่าเราแต่กลับกล้าเรียกชื่อของเราอย่างสนิมสนม...คนอย่างคุณมันไร้มารยาทที่สุด ’
เจ้าของเนตรสองสียื่นมือตอบอย่างไม่เต็มใจนัก แต่ก็เก็บอาการเหล่านั้นภายใต้รอยยิ้มที่ดูเยือกเย็น
“ ฝากตัวด้วยครับ คุณเบียคุรัน ”
“ อืม ฉันหวังพึ่งความสามารถของเธอนะ มุคุโร่คุง ”
“ ผมฝากมุคุโร่กับคุณเบียคุรันด้วยนะครับ ”
“ ครับ ผมจะดูแลเขาอย่างดีตามที่ตกลงกันไว้ ”
“ งั้นผมคงต้องขอตัวกลับญี่ปุ่นเลยนะครับ ”
“ อ้าว ทำไมล่ะคุณโคโด ผมนึกว่าคุณจะอยู่ที่นี่ซักสอง สามวันซะอีก ”
“ ผมมีงานต้องสะสางที่บริษัทครับ ”
“ หืม บริษัทของผมน่ะเหรอ? ”
ร่างสูงพูดแทงใจดำโคโดด้วยรอยยิ้ม ชายสูงวัยเหงื่อแตกพลักร่างของเขาเริ่มสั่นเล็กน้อยเมื่อเบียคุรันวางมือบนไหล่ของเขา
หมับ!!
มือเรียวเหมือนสตรีเข้ามาคว้ามือหนาของเบียคุรันออกจากพ่อของตน
“ คุณมีผมอยู่ที่นี่แล้วนี่ครับ ”
“ อืม~ นั่นสินะ ”
เบียคุรันผละออกจากโคโดกลับมายืนที่เดิมก่อนที่มุคุโร่จะมายืนขั้นกลางใบหน้าของเขายังคงความเยือกเย็นทั้งที่ในใจอยากจะชกให้คว่ำ
“ งั้น ฉันจะให้คนไปส่งนะ ”
ร่างสูงสาวเท้าไปที่โต๊ะทำงานพลางต่อสายไปที่เลขา ไม่นานนักชายร่างกำยำ 2 คนในชุดสูทสีขาวเดินเข้ามาในห้อง
“ พวกนายช่วยไปส่งคุณโคโดที่สนามบินทีนะ ”
“ ครับ ”
ทันทีที่โคโดนเดินลับสายตาภายในห้องสีขาวมีเพียงสองร่างที่ยืนเงียบงันทั้งคู่ต่างเผยยิ้มใส่กันทั้งที่ต่างฝ่ายต่างรู้อยู่แก่ใจว่ารอยยิ้มนั้นไม่ได้จริงใจแม้แต่น้อย ร่างสูงเดินไปนั่งที่โซฟาสีม่วงอ่อน บนโต๊ะรับแขกมีโน๊ตบุ๊ค 1 ตัวกับถุงขนมสีขาว
“ มานั่งนี่สิ มุคุโร่คุง ”
เบียคุรันกล่าวน้ำเสียงสบายๆพลางหยิบขนมในถุงมาบี้เล่น ชายหนุ่มผมสีไพรินทำตามอย่างว่าง่าย
ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก
“ ขออนุญาตครับ คุณเบียคุรัน ”
“ เข้ามาสิ ”
ชายหนุ่มผมสีส้มใส่แว่นหนาเต๊อะเดินเข้ามาในห้องพร้อมแฟ้มเอกสารท่วมหัว เขาเดินโซเซเรียกเสียงหัวเราะของเจ้าของห้อง มุคุโร่เดินเข้าไปช่วยถือแล้วนำมาวางไว้บนโต๊ะ
“ โชจังเนี่ยชอบทำอะไรตลกนะ ”
“ ก็คุณเองไม่ใช่เหรอที่ไม่ยอมทำงานน่ะ แล้วแฟ้มพวกนี้จะต้องเอาเข้าประชุมวันนี้แล้วนะครับ ”
อิริเอะโวยวายกับท่าทีไม่รู้ร้อนรู้หนาวของบอสแถมยังยิ้มระรื่นใส่ซะอีก ตอนนั้นสายตาก็เหลือบไปเห็นชายหนุ่มเนตรสองสี
“ เขาเหรอครับ? ที่คุณพูดถึง ”
“ อืม เขานี่ล่ะ...โรคุโด มุคุโร่คุง ”
“ แล้วคุณเอาเขามาอยู่ในตำแหน่งอะไรครับ ”
“ นั่นสินะ...ตำแหน่งไหนดีล่ะ...เอาเป็น...เลขาส่วนตัวของฉันแทนนายไงล่ะ ” ร่างสูงนำขนมที่อยู่ในมือใส่ปาก
“ ห๋า!!...อะไรนะ ”
ทั้งมุคุโร่และอิริเอะพูดพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย เจ้าของห้องยังคงนั่งเคี้ยวขนมอย่างสบายอารมณ์โดยไม่สนใจกับคำถาม
“ คุณเบียคุรัน คุณพูดจริงเหรอครับ? ” ชายผมส้มถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือดวงตาสีเขียวมรกตสั่นระริก
“ คุณทำแบบนี้มันไม่ถูกนะครับ คุณจะไล่เขาออกแบบนี้ไม่ได้แล้วผมก็ไม่คิดจะเป็นเลขาส่วนตัวของคุณด้วย ”
“ เป็นอะไรไปทั้งสองคน...ฉันไม่ได้บอกซักหน่อยว่าจะไล่โชจังออกน่ะ ”
ทั้งสองสบตากันอย่างไม่เข้าใจกับสิ่งที่บอสพูด เบียคุรันยังคงยิ้มร่าพร้อมหยิบขนมขึ้นมาอีกชิ้นก่อนที่จะเฉลยออกมา
“ ฉันอยากให้นายไปดูแลงานที่ญี่ปุ่นน่ะ โชจัง ”
“ ผมเหรอ?...ทำไมล่ะครับ ”
“ นั่นก็เพราะ โชจังเป็นคนที่ฉันไว้ใจที่สุดและถ้าฉันปล่อยให้มุคุโร่ที่อยู่ญี่ปุ่นอยู่แล้วดูแล ฉันกลัวว่าเขาจะทำอะไรแผลงๆกับมิลฟิโอเล่ของฉันน่ะสิ ”
เบียคุรันมองไปที่ชายหนุ่มผมสีไพรินอย่างเจ้าเล่ห์
“ แล้วคุณเบียคุรันจะให้ผมไปดูงานอะ ไรที่ญี่ปุ่นเหรอครับ ”
“ บริษัทที่ฉันเพิ่งได้มาไม่นานนี้น่ะ ”
“ อย่าบอกนะครับว่า... ”
“ ใช่ๆๆ...บริษัทส่งออกผลไม้ของตระกูลโรคุโดไงล่ะ ”
ร่างสูงหยิบขนมเข้าปากอีกชิ้นอย่างสบายอารมณ์ผิดกับเจ้าของเนตรสองสีที่ยืนกำมือแน่นด้วยความเจ็บใจ
“ ฉันถึงได้บอกไงล่ะว่าอยากให้นายดูแลแทนมุคุโร่คุง ”
“ คุณจะให้ผมไปญี่ปุ่นเมื่อไหร่ครับ? ”
“ เร็วที่สุดเพราะฉันไม่อยากทิ้งธุรกิจของฉันไว้นานน่ะ ”
“ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ”
อดีตเลขาส่วนตัวเดินออกจากห้องของบอสด้วยใบหน้าเรียบเฉย ทันทีที่ประตูปิดอิริเอะถอนหายใจยาวอย่างโล่งอกพลางคิดในใจว่า
‘ ไอ้เราก็นึกว่าจะได้หลุดพ้นจากคุณเบียคุรันแล้วทั้งที...ไหงโดนส่งไปญี่ปุ่นได้นะ...แต่ก็ดีเหมือนกันได้ไปทำงานที่อื่นบ้าง ‘
อิริเอะหันมองที่ประตูสีขาวอีกครั้ง
‘ โชคดีนะครับ...คุณโรคุโด มุคุโร่...การทำงานกับคุณเบียคุรันน่ะไม่ง่ายอย่างที่คิดหรอกครับ ‘
ความคิดเห็น