คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 13
วันนี้เบียคุรันได้กลับบ้านเร็วเพราะสาวเจ้าบอกว่ามีธุระทั้งที่ตอนแรกคิดว่าคงจะติดพันอีกยาว ถึงจะ
รู้สึกแปลกใจแต่ก็ไม่คิดจะถามออกไปช่วงนี้คนที่บ้านก็มีท่าทีแปลกๆเหมือนจะไม่ค่อยพอใจกับอิสรภาพ(ชั่วคราว)ที่เขามอบให้
ชายผมขาวค่อยๆแง้มประตูห้องอย่างเบามือแล้วปิดอย่างไร้ซุ่มเสียง เขาได้กลิ่นอาหารโชยเต็มห้องจึง
รู้ได้ทันทีว่าร่างบางต้องอยู่ในห้องครัว แต่เพราะวันนี้เขากลับมาเร็วแถมยังไม่ได้โทรบอกด้วยไม่รู้ว่าจะมีอะไรให้กินรึเปล่าน๊า
“ มุคุโร่คุง ”
เบียคุรันกระซิบที่ข้างหูเบาๆแต่ก็ทำให้คนไม่ระวังตัวสะดุ้งโหยงหันกลับมาหาตนพร้อมปลายมีด
แหลม หัวใจของชายผมขาวหล่นวูบไปอยู่ตาตุ่ม
“ เล่นบ้าอะไรของคุณน่ะครับ!? ”
“ กะ...ก็แค่เรียกชื่อเท่านั้นเอง ”
ร่างสูงรีบพูดแก้ตัวมือหนาสองข้างยกขึ้นบ่งบอกว่ายอมแพ้อย่างอัตโนมัติ ที่จริงเขาตั้งใจจะทำให้ร่าง
บางตกใจ แต่ก็ไม่คิดว่าจะมาพร้อมกับของมีคม
“ แล้วทำไมต้องเข้ามาใกล้ซะขนาดนี้ล่ะครับ? ”
มุคุโร่ยื่นมีดออกมาด้านหน้าอีกนิด ทำให้เบียคุรันรู้สึกเกร็งตามไปด้วยริมฝีปากค่อยๆคลี่ยิ้มอย่างใจ
เย็น
“ ใจเย็นนะมุคุโร่คุง...ฉันก็แค่ล้อเล่นเท่านั้นเอง...ว่างมีดลงก่อนเถอะ ”
ดูเหมือนว่าคำพูดจะใช้ได้ผลมุคุโร่ลดมีดลงพร้อมกับเหลือบมองร่างสูงอย่างสงสัย
“ วันนี้คุณกลับมาเร็วนะครับ ”
“ รู้ด้วยเหรอ?...ดีใจจริงๆที่เธอใส่ใจฉันน่ะ ”
“ คึหึหึ...เพ้อเจ้อเกินไปแล้วนะครับ ”
ร่างบางไม่คิดจะต่อปากต่อคำให้ยืดยาวหันกลับไปหั่นเนื้อหมูที่ค้างไว้ต่อ เบียคุรันไล่สายตามองแผ่น
หลังบางเงียบๆ
“ วันนี้มุคุโร่คุงแต่งตัวน่ารักจังเลยนะ ”
“ หึ...พูดบ้าอะไรน่ะครับ ”
มุคุโร่ยังคงไม่ใส่ใจเพราะชุดที่เขาใส่ก็ออกจะธรรมดา เสื้อยืดแขนยาวสีดำกับกางเกงยีนขายาวเข้ารูปมันจะดูน่ารักตรงไหน เพียงแค่ตอนนี้ที่เขาสวมผ้ากันเปื้อนเพิ่มขึ้นมาเท่านั้นเองเพราะความที่มันพอดีตัวจึงทำให้เห็นสัดส่วนชัดขึ้น
“ วันนี้เธอทำอะไรเป็นข้าวเย็นเหรอ? ”
ร่างสูงเดินมาหยุดอยู่ด้านข้างพลางมองใบหน้างามที่ไม่ได้แลตามองเขาซักนิด
“ ราเมงครับ...แบบสำเร็จรูปนะครับ ”
“ อ๊ะ!...พอดีเลย...ทำเผื่อฉันด้วยนะ ”
“ ผมคงต้องบอกว่าเสียใจด้วยนะครับ...เพราะว่าเหลือแค่ห่อเดียว ”
“ อะไรกันน่ะ ”
เบียคุรันเริ่มโวยวายเหมือนเด็ก
“ ก็คุณจะกลับมาเร็วแล้วไม่โทรมาบอก...แล้วผมจะไปรู้ได้ยังไงล่ะครับ ”
มุคุโร่เริ่มหวนนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งจะพบภายในห้อง ที่ตอนอยู่กับผู้หญิงคนนั้นเขาก็ทำท่าอ้อนแบบ
นี้แล้วพอมาอยู่ที่นี่ก็ยังจะทำแบบเดียวกันอีก
เบียคุรัน...คนกะล่อน!...วันนี้คงโดนเขาทิ้งมาสินะ...ถึงได้กลับบ้านได้
“ งั้นวันนี้เราออกไปกินข้าวข้างนอกกันมั้ย? ”
“ ไม่ไปครับ! ”
ตอบอย่างไม่ต้องคิด
“ ทำไมอ่ะ? ”
“ ก็ผมเตรียมของทั้งหมดไว้แล้ว...จะมาทิ้งให้เสียของทำไมล่ะครับ ”
“ แต่ฉันไม่มีอะไรกินนี่...อีกอย่างฉันก็หิวมากแล้วด้วย ”
“ นั่นเป็นปัญหาของคุณครับ ”
เบียคุรันถึงกับอึ้งกับคำตอบที่ถูกใส่เป็นชุด...เขาอุตส่าห์เอาใจถึงขนาดนี้แล้วแต่เจ้าของผมสีไพรินก็ยัง
ไม่เห็นค่า
สงสัยฉันคงต้องลงโทษเธอซักหน่อยแล้ว...มุคุโร่คุง
เบียคุรันอุ้มมุคุโร่ในท่าอุ้มเจ้าสาว เนตรต่างสีเบิกกว้างกับเหตุการณ์ฉับพลันนี้ เขามองไปที่ดวงเนตร
คมอย่างไม่เข้าใจแล้วเขาก็รับรู้ได้ในทันทีว่าชายหนุ่มกำลังโมโหแบบสุดๆ
“ เดี๋ยวก่อนครับ...คุณเบียคุ... ”
ยังไม่ทันจะพูดจบเจ้าของนามได้ทิ้งร่างบางลงกับโต๊ะกินข้าว จมูกโด่งได้รูปเข้าซุกไซ้เข้ากับลำคอขาว
เนียนอย่างถือดี สองแขนเรียวออกแรงดันอย่างไม่ลดละ
“ พอเถอะครับ...คุณเบียคุ... ”
ริมฝีบากจากร่างด้านบนเข้าประกบอย่างรวดเร็วไม่สนใจเสียงหวานที่พยายามจะเอื้อนเอ่ย เนตรต่าง
สีปรือตามองเนตรสีอ่อนหวังจะให้หยุดการกระทำป่าเถื่อนนี้ แต่สิ่งที่ฉายแววบนดวงตาคู่นั้นมีเพียงโทสะที่คุกรุ่น ทันทีที่ริมฝีปากนั้นผละออกร่างบางจึงรีบอ้อนวอนต่อทันที
“ ยะ...หยุดเถอะครับ...ผะ...ผมยอมไปกับคุณแล้ว ”
“ ตอนนี้ฉันไม่อยากจะออกไปกินข้างนอกแล้ว ”
เบียคุรันพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ใบหน้าคมคายไม่มีแม้แต่รอยยิ้มขี้เล่นกลับจ้องมองร่างข้างใต้เรียบนิ่ง
“ ตัวเธอออกจะมีกลิ่นหอมซะขนาดนี้...ฉันเลยเปลี่ยนใจ ”
“ หยุดล้อเล่นเถอะครับ...ผมยอมทำตามที่คุณต้องการทุกอย่าง ”
“ ไม่คิดว่ามันช้าไปหน่อยเหรอ...มุคุโร่คุง ”
เบียคุรันยิ้มเย้ยหยันกับคำอ้อนวอน ร่างข้างใต้หน้าซีดเผือกดูเหมือนว่าชายผมขาวจะโมโหจริงๆซะ
ด้วยสิพอนึกดูอีกทีเขาน่าจะยอมทำตามซะเสียแต่ตอนแรก
มือหนาปลดผ้ากันเปื้อนออกพลางสอดมือเข้าใต้เสื้อ มุคุโร่รีบเลื่อนแขนลงมาจับก่อนที่จะถูกลุกล้ำไป
มากกว่านี้
“ คนใจร้าย! ”
เบียคุรันชะงักก่อนจะเงยหน้ามองเจ้าของเนตรต่างสี
“ เธอว่าไงนะ? ”
“ .......... ”
“ เธอบอกว่าฉันใจร้ายงั้นเหรอ? ”
ร่างสูงยันกายขึ้นพร้อมกับทวนคำที่ได้ยินดวงตาสีอ่อนเรียบนิ่งมองร่างบางที่เสตามองไปทางอื่น
“ คุณมันคนเห็นแก่ตัว...ชอบใช้กำลัง...ไร้หัวใจ...ทั้งๆที่คุณมีคุณถี่ถิงอยู่แล้วๆจะมายุ่งกับผมทำไม? ”
“ เธดพูดอะไรน่ะ?...เธอกำลังทำฉันโมโหนะ ”
เบียคุรันกดเสียงต่ำเนตรสีอ่อนจับจ้องมุคุโร่อย่างไม่วางตา มือหนาข้างหนึ่งเลื่อนปลดเนคไทของตน
พร้อมกับรอยยิ้มเหี้ยมเกรียม
“ สงสัยวันนี้ฉันคงใจดีกับเธอไม่ได้แล้วสินะ ”
มุคุโร่รู้ถึงภัยที่กำลังจะมาถึงจึงได้พยายามออกแรงดิ้นอย่างสุดกำลัง เบียคุรันเห็นแบบนั้นจึงรีบกด
แขนเรียวทั้งสองข้างลงกับโต๊ะ
“ หึหึ...วันนี้ฉันคงปล่อยให้เธอหนีไม่ได้แล้วล่ะนะ ”
ขณะที่เบียคุรันจะใช้เนคไทพันธนาการแขนเรียวนั้น มุคุโร่ได้ใช้แรงเฮือกสุดท้ายเข้าสู้จนแขนหลุดพอ
ร่างสูงตรงหน้าเสียจังหวะก็ถูกฝ่าเท้าถีบเข้าที่อกอย่างจังจนร่างทรุดตัวงอ
“ อึก!...มุคุโร่...นี่เธอ!! ”
ทันทีที่เงยหน้าขึ้นมาแจกันที่อยู่ในมือของร่างบางได้ฟาดเข้าที่ขมับจนต้องลงไปนอนกับพื้น ความเจ็บ
ที่ได้รับอย่างไม่ทันตั้งตัวทำให้ไม่สามารถขยับไปไหนได้
“ คนอย่างคุณมันต้องเจอแบบนี้ครับ ”
พูดจบมุคุโร่รีบสาวเท้าออกจากตรงนั้นอย่างไม่รอช้า หากตอนนี้คนเจ็บลุกขึ้นมาจับตัวเขาได้ คราวนี้มี
หวังเขาได้ตายไปจริงๆแน่ เขายังไม่ได้นำธุรกิจของตระกูลกลับคืนมาได้แล้วเรื่องอะไรจะมายอมตายอยู่ที่นี่ล่ะ
“ หยุดเดี๋ยวนี้นะ...มุคุโร่! ”
เบียคุรันเอ่ยเมื่อเห็นว่ามุคุโร่กำลังเปิดประตูหนีออกไป สมองที่ถูกกระทบกระเทือนทำให้ไม่สามารถ
ลุกขึ้นได้ในทันที ภาพที่มองเห็นก็เบลอไปหมด แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังฝืนที่จะตามร่างบางออกไปอย่างทุลักทุเล
“ กลับมานี่...มุคุโร่!! ”
คนเจ็บตะโกนลั่นทางเดิน ตอนนี้เขามองไม่เห็นเจ้าของผมสีไพรินแล้ว ได้แต่หวังว่าร่างบางจะรู้สึก
กลัวแล้วยอมเดินกลับมาหาตน หลังจากที่มายืนหยุดที่ลิฟท์ไฟที่บอกจำนวนชั้นค่อยๆไต่ระดับลงเกือบถึงชั้นล่างสุด เบียคุรันทุบกำปั้นลงที่แผงควบคุมอย่างหัวเสีย
...เพราะอะไร? ทำไมเธอถึงต้องหนีฉันด้วย ทั้งๆที่ฉันรักเธอมากขนาดนี้...
ตึ๊ง!!
ทันทีที่ประตูลิฟท์เปิดมุคุโร่รีบเร่งฝีเท้าให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ ร่างบางเห็นว่าลิฟท์อีกตัวก็กำลังถูก
ใช้งานเหมือนกันคาดว่าคนที่กำลังลงมาจะต้องเป็นบอสแห่งมิลฟิโอเล่แน่ๆ
...ไม่ได้ เราจะมาถูกจับเอาตอนนี้ไม่ได้...
ประโยคนี้วนเวียนอยู่ในโสตประสาทเหมือนคำภาวนา ไม่ว่าก่อนหน้านี้เขาจะถูกบอกว่ารักมากแค่ไหน
ถ้าเทียบกับสิ่งที่เขาทำเมื่อครู่คนๆนั้นต้องไม่เอาเขาไว้แน่ สองขาเรียวออกแรงวิ่งอย่างไม่ลดละโดยมีความกลัวเป็นตัวกระตุ้น
“ หยุดเดี๋ยวนี้นะ...ฉันบอกให้เธอหยุดไง ”
เบียคุรันตะโกนไล่หลังครั้งนี้เขาวิ่งเซไปเซมาเหมือนกับกำลังมึน แววตาคมแสดงออกถึงโทสะอย่าง
เต็มที่
“ ถ้าเธอยอมกลับมาหาฉันตอนนี้...ฉันอาจจะยังให้อภัยเธอได้นะ ”
...หรืออีกในหนึ่งเขาก็อาจจะไม่ได้รับการอภัยกลับกลายเป็นความทรมานแสนสาหัส...
“ แฮก...แฮก...ผมไม่มีวันที่จะกลับไปหาคุณหรอกครับ ”
มุคุโร่เริ่มทิ้งห่างออกไปอีกเรื่อยๆ พอวิ่งถึงปากทางออกคอนโดร่างบางมองซ้ายมองขวาหาทิศทางที่
จะทำให้ตนเป็นอิสระถึงแม้จะเป็นแค่ระยะเวลาสั้นๆ แต่เขาก็หวังที่จะไม่อยู่ตรงนี้อีกแล้ว
เอี๊ยด!!
เสียงเบรกรถดังเบื้องหน้าร่างบาง ประตูรถถูกเปิดออกโดยชายชุดดำ ร่างบางถูกควบคุมตัวให้เข้าไป
ในรถ
“ อ๊ะ! ปล่อยผมนะ...พวกคุณเป็นใคร? ”
ชายคนแรกเข้าประชิดทางด้านหลังจับล็อคแขนจนดิ้นไม่หลุดพลางเอามืออีกข้างปิดปากคนดิ้น
“ อือ...อือ...อือ ”
ชายคนที่สองไม่รอช้ารีบรวบขาทั้งสองข้างแล้วยกขึ้น มุคุโร่ได้แต่ดิ้นไปมาอย่างไร้ผลเหตุการณ์ทั้งหมด
อยู่ในสายตาของบอสมิลฟิโอเล่
“ นี่พวกแก...ปล่อยมุคุโร่เดี๋ยวนี้นะ ”
ชายทั้งสองไม่สนใจคำเตือนรีบพาร่างบางขึ้นรถและขับหนีไป ร่างสูงพยายามจะวิ่งเข้าไปแต่รถได้
แล่นออกไปซะก่อน
เบียคุรันทรุดกับพื้นด้วยความเหนื่อย เขาทุบกำปั้นลงกับพื้นนับครั้งไม่ถ้วนที่ไม่สามารถทำอะไรได้
เลย เหตุการณ์เกิดขึ้นเร็วเกินไปและเขาก็ไม่เคยคิดมาก่อน
...ถ้าฉันไม่ไล่ต้อนเธอจนๆมุม เหตุการณ์นี้ก็คงไม่เกิดขึ้น...
ความคิดเห็น