คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter 12
Tik Tok…Tik Tok
เวลา1 ทุ่ม...
Tik Tok…Tik Tok
เวลา 2 ทุ่ม...
Tik Tok…Tik Tok
เวลา 3 ทุ่ม...
กึก...กึก...กึก...
นิ้วชี้ขวาของมุคุโร่เคาะเข้ากับโต๊ะเป็นจังหวะตามเสียงเข็มนาฬิกาที่ดังก้องในความเงียบ เนตรสองสีมองที่ประตูสลับ
กับนาฬิกาบนผนังเป็นระยะๆ
…เบียคุรัน นายหายหัวไปไหนกันแน่!!...
แอ๊ด...
“ ฉันกลับมาแล้ว...มุคุโร่คุง~~ ”
เบียคุรันเปิดประตูเข้ามาด้วยรอยยิ้ม เนตรสีอ่อนมองสบดวงหน้าหวานที่ตอนนี้นิ่งเรียบ ถึงใจจะรู้ว่าตอนนี้ร่างบางจะ
ไม่พอใจนัก แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ต้องทำเป็นทู่ซี้ไม่รู้เรื่องรู้ราว มือหนาถอดเสื้อสูทสีขาววางผาดลงบนโซฟาห้องนั่งเล่นแล้วมือหนานั้นก็
เลื่อนขึ้นปลดเน็คไทสีม่วงอ่อนออกหลวมๆ
“ รอนานมั้ย?~ ”
“ .......... ”
เหมือนพูดเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา มุคุโร่ยังคงสีหน้าเรียบนิ่ง ผิดกลับเบียคุรันที่นั่งลงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามพร้อมรอยยิ้มจางๆ
“ กินข้าวเถอะครับ...ผมหิวแล้ว ”
ร่างบางพูดเสียงเรียบ มือข้างที่นั่งท้าวคางเปลี่ยนเป็นมาจับส้อมข้างจานแทน ร่างสูงมองกิริยาที่ดูเย็นชาของคนฝั่ง
ตรงข้ามแล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ หากแต่ร่างบางฝั่งตรงข้ามมองเข้าไปในเนตรคู่คมตอนนี้จะรู้ว่าร่างสูงกำลังซ่อนรอยบางอย่างเอาไว้
...กำลังโกรธอยู่สินะ...
“ วันนี้เป็นลาซานญ่าเหรอ?...เธอทำเองเหรอ มุคุโร่คุง~ ”
“ ผมซื้อมาครับ ”
“ แต่ก็อร่อยดีนะ ”
“ คึหึหึ ถ้ากินมันตอนร้อนๆมันก็จะอร่อยกว่านี้นะครับ ”
ถึงจะมีเสียงหัวเราะจากร่างบางแต่มันก็ดูเหมือนจะแค่นออกมาเสียมากกว่า แถมยังไม่ลืมที่จะเหน็บการกลับบ้านช้า
ของร่างสูงอีกด้วย
“ ฉันโทรมาบอกเธอแล้วนี่ว่าจะกลับช้าน่ะ ”
“ ครับ...คุณโทรบอกผมแล้ว ”
“ แล้วเธอโกรธฉันเรื่องอะไรอีกล่ะ? ”
“ คึหึหึ...ผมไม่มีสิทธิ์โกรธคุณหรอกครับ...คุณเบียคุรัน ”
“ แล้วทำไม?... ”
“ ผมอิ่มแล้วครับ...คงต้องขอตัวไปอาบน้ำก่อน ”
ยังไม่ทันที่เบียคุรันจะพูดจบ มุคุโร่รีบพูดตัดบทพร้อมกับวางส้อมลง ร่างบางยกจานของตัวเองไปวางไว้ที่อ่างก่อนที่จะ
หันกลับมาพูดกับร่างสูงที่ตอนนี้แอบนั่งตัวแข็งทื่อไปแล้ว
“ กินเสร็จแล้ววางจานไว้บนโต๊ะนะครับ...เดี๋ยวผมออกมาเก็บเอง ”
เบียคุรันมองตามแผ่นหลังบางที่เดินหายเข้าไปในห้องนอน ริมฝีปากที่เคยเผยรอยยิ้มตลอดเปลี่ยนมาเป็นเม้มสนิท
...มุคุโร่คุง เธอทำเกินไปแล้ว...
มุคุโร่ปลดกระดุมเสื้อเชิ๊ตตัวบางออกทีละเม็ดจนเผยให้เห็นผิวขาวที่กระทบกับแสงไฟสลัวภายในห้อง สองขาก้าว
หยุดยืนหน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้งที่วางไว้ใกล้กับเตียง เนตรต่างสีจ้องมองอีกตัวตนนึงในกระจกนั้น
...เบียคุรัน คนโกหก...
ร่างบางซุกหน้าลงบนฝ่ามือของตน
...ทั้งที่บอกว่าจะไม่โกหกเรา แล้วทำไม?...
ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกเจ็บแล้วทำไมต้องรู้สึกแบบนั้นล่ะในเมื่อ...
...เราไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อยและไม่มีวัน...
“ คึหึหึ... ”
ร่างบางหัวเราะในลำคอรอยยิ้มเย้ยหยันถูกแต่งแต้มบนใบหน้า
“ คึหึหึ...เรานี่ก็คิดเรื่องไม่เป็นเรื่องเหมือนกันนะ ”
เมื่อดวงหน้าหวานเงยขึ้นก็พบกับเงาสูงโปรงที่สะท้อนภายในกระจก ใบหน้าหล่อเหล่าส่งยิ้มให้เหมือนเช่นทุกครั้ง
แต่บรรยากาศรอบตัวกลับดูไม่สบายๆอย่างนั้น ร่างบางหันขวับเมื่อรู้ว่าตัวเองไม่ได้อยู่เพียงลำพัง
“ คิดอะไรอยู่เหรอ?...มุคุโร่คุง~ ”
“ มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณนี่ครับ ”
ร่างบางยืนขึ้นเต็มความสูง สองขาก้าวเดินผ่านร่างสูงอย่างไม่สนใจ
หมับ!!
“ อ๊ะ!! ”
มุคุโร่รู้สึกเจ็บที่ต้นแขนเมื่อถูกมือหนาจากร่างสูงออกแรงบีบ รอยยิ้มแสนดีจากร่างสูงยังไม่หายไป
“ ฉันขอถามเธออีกครั้ง...ว่าเธอเป็นอะไร ”
เบียคุรันกดเสียงต่ำ ดวงตาสีอ่อนออกแววแข็งกร้าว
“ ผมบอกแล้วไงว่าไม่มีอะไร...แล้วก็ช่วยปล่อยแขนผมซะที ”
มุคุโร่สบัดแขนจนหลุดจากการเกาะกุม แต่นั่นยิ่งทำให้เบียคุรันโมโหมากยิ่งขึ้น เขาคว้าแขนข้างเดิมของร่างบางพลาง
ออกแรงดึงจนร่างนั้นปลิวไหวตามแรงก่อนที่ร่างสูงจะดันร่างบอบบางนอนลงบนเตียง
“ อึก!...นี่คุณ!! ”
มุคุโร่ตระหนกมากขึ้นเมื่อเห็นเบียคุรันขึ้นคร่อมเหนือร่างของตน แขนเรียวทั้งสองข้างถูกล๊อคด้วยขาของร่างสูงที่กด
ทับ ร่างบางออกแรงดิ้น
“ คิดจะทำอะไรน่ะครับ...ปล่อยผมนะ คุณเบียคุรัน ”
ดวงตาคมสีอเมทีสต์มองร่างข้างใต้ด้วยความว่างเปล่า ริมฝีปากหนาเม้มสนิท
...ฉันจะทำลายปีกของเธอ มุคุโร่...
มือหนาสัมผัสที่ใบหน้าของร่างบางก่อนที่จะโน้มใบหน้าเพื่อประกบปาก ร่างข้างใต้เกร็งตัวแข็งเมื่อลิ้มอุ่นเริ่มสำรวจ
โพรงปากหวาน
“ อื้อ!... ”
ร่างบางออกเสียงประท้วงแต่เสียงนั้นก็แค่ดังในลำคอเท่านั้น เมื่อร่างสูงละริมฝีปากออกร่างบางรีบตักตวงอากาศ
“ แฮ่ก..แฮ่ก...เป็นอะไรไป คุณเบียคุรัน ”
มุคุโร่พูดอย่างยากลำบาก ลิ้นร้อนโลมเลียต้นคอขาวแล้วลากลงมาหยอกเย้ากับยอดอกของร่างบางเมื่อตัวของเบียคุ
รันขยับทำให้แขนของมุคุโร่หลุดจากพันธนาการ
เพี๊ยะ!!!...
ใบหน้าคมคายหันตามแรงเหวี่ยงที่ถูกปล่อยออกมาจากร่างบาง แก้มขาวเริ่มขึ้นรอยแดงเด่นชัด ดวงตาอเมทีสต์เบิก
กว้างก่อนที่จะค่อยๆเลื่อนหันมองดวงหน้าหวาน
“ คุณเป็นอะไรกันแน่? ”
ร่างบางตะคอกเสียงลั่น
“ ฉัน... ”
“ .......... ”
เบียคุรันเสตามองไปทางอื่นเมื่อเห็นเนตรต่างสีมองอย่างคาดคั้นและหวาดกลัว
“ ฉัน...ล้อเล่นน่ะ ”
ร่างสูงยิ้มร่าสีหน้ากับน้ำเสียงช่างไม่ตรงกับความตึงเครียดตรงหน้าซะเลย เขาค่อยๆถอยกายออกจากร่างบางจนมา
ยืนอยู่ข้างเตียง
“ ฉันก็แค่จะทำให้เธอกลัวเท่านั้นแหละ...เป็นไง? ตกใจมากมั้ย? ”
“ .......... ”
มุคุโร่เริ่มสับสน เขาจ้องมองใบหน้ายิ้มแย้มนั้นเพื่อจับผิด
“ คึหึหึ...ครับ ทั้งแปลกใจและขยะแขยงเลยครับ ”
ร่างบางกล่าวน้ำเสียงเย้ยหยัน แต่คนตรงหน้าได้แต่พยักหน้าอย่างพึงพอใจก่อนที่จะค่อยโน้มหน้าเข้าใกล้อีกครั้ง
“ ถ้าไม่อยากเจอแบบนี้อีก...เธอต้องตอบคำถามของฉันทุกคำถาม...ถ้ายังทำแบบเมื่อกี้เธอคงรู้นะว่าจะเจออะไรบ้าง? ”
เสียงทุ้มต่ำเจื่อรอยเจ้าเล่ห์ เนตรต่างสีจ้องอย่างไม่สบอารมณ์มือเรียวกำผ้าปูที่นอนแน่น
รั่น..รั้น...รั๊น...รั๋น...เบียคุรัน
เสียงมือถือของร่างสูงดังขึ้นขัดจังหวะ มือหนาล้วงเข้าที่กระเป๋ากางเกงแล้วหยิบโทรศัพท์แสนแพงขึ้นมา หน้าจอขึ้น
ชื่อลูกน้องคนสนิท เนตรสีอ่อนมองหน้าจอพร้อมรอยยิ้ม
“ อื้ม...ว่าไง ”
เบียคุรันกดรับก่อนที่จะหันมองร่างบางที่นั่งจ้องหน้าอยากรู้อยากเห็น ร่างสูงยกนิ้วชี้แตะที่ริมฝีปากพร้อมรอยยิ้มเพื่อ
บอกว่า ‘ เป็นความลับ ’
“ แป๊ปนึงนะ ”
“ ชิ... ”
ร่างบางสบถด้วยความหมั่นไส้พร้อมกับสบัดหน้าไปทางอื่นเบียคุรันอดยิ้มไม่ได้กับท่าทางแสนงอนก่อนที่จะหมุนตัว
เดินออกจากห้องไป
“ สะดวกรึยังครับ...ท่านเบียคุรัน ”
“ อืม...ว่ามาได้เลย คิเคียวจัง ”
“ วันนี้ เมื่อเวลา 20.30 น. มีคนจากแก๊งมาเฟียเมืองจีนเดินทางมาที่อิตาลีครับ ”
ร่างสูงยิ้มกว้างไม่นึกเลยว่าจะเป็นไปตามที่เขาคิดเอาไว้ มือหนาทาบลงที่หน้าต่างซึ่งสามารถมองเห็นเมืองหลวงยาม
ค่ำคืน
“ แล้วจะเอายังไงต่อดีครับ...ท่านเบียคุรัน ”
“ แค่จับตาดูไว้ก็พอ ”
นิ้วเรียวกดสายทิ้งมือข้างที่วางกับกระจกค่อยๆกำแล้วดึงกลับมาตรงหน้าเหมือนกับว่าเมืองทั้งเมืองอยู่ในกำมือของ
ตนแล้ว
ทุกอย่างช่างง่ายดายเมื่ออยู่ต่อหน้า...แต่มีเพียงสิ่งเดียวที่ยังไม่สามารถครอบครองไว้ได้
นึกถึงตรงนี้ริมฝีปากก็เม้มเป็นเส้นตรง
จะต้องทำยังไงนะเธอถึงจะยอมรับฉัน...แต่เมื่อกี้เราเองก็เกือบ...ทำอะไรร้ายแรงลงไป
ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาตัวยาวแล้วซุกหน้าลงกับฝ่ามือ
ถ้าเมื่อกี้ฉันหยุดไม่ทัน...เธอจะเกลียดฉันรึเปล่า?
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้วทันทีที่ร่างสูงกลับเข้าห้องนอนไปอีกครั้งก็พบว่าเจ้าของผมสีไพรินชิงนอนหลับไป
ก่อน เบียคุรันอมยิ้มกับใบหน้าไร้เดียงสายามหลับของมุคุโร่ เขานั่งย่องๆข้างเตียงพลางเอื้อมมือปัดปอยผมสีไพรินเพื่อให้เห็นหน้าชัด
ขึ้นและไม่ลืมที่จะขยับผ้าห่มให้สูงขึ้นเพราะช่วงนี้อากาศเริ่มเย็นขึ้นบ้างแล้ว
วันนี้เป็นวันที่ 3 ที่เจ้าของผมสีเพอร์ไวท์ปล่อยให้ร่างบางมีเวลาส่วนตัวตามที่หวัง ดวงตาสีอเมทีสต์มองแผ่นหลังที่
กำลังจะเดินจากไป คนถูกมองอยู่ๆก็หยุดกึกก่อนที่จะหันหน้ามามองร่างสูง
“ วันนี้คุณจะให้ผมอยู่ช่วยรึเปล่าครับ? ”
คำถามชวนงงจากร่างบางทำเอาร่างสูงที่นั่งยิ้มเลิกคิ้วสูงขึ้น
“ ทำไมเหรอ?...เธอมีอะไรรึเปล่า ”
“ ดูเหมือนว่าช่วงนี้คุณเริ่มจะกลับบ้านช้าขึ้นทุกวัน...งานมันยากมากเหรอครับ? ”
“ แค่ 2 วันเองไม่ใช่เหรอ?...ไม่ใช่ช่วงนี้ซะหน่อย ”
จะว่าไปก็จริงอย่างที่เบียคุรันพูดแถม 2 วันที่ผ่านมาเขาก็บอกทุกครั้งว่าจะกลับเย็นแต่ทำไมรู้สึกไม่ชอบใจเท่าไหร่
“ สรุปว่าวันนี้ผมก็ไม่ต้องอยู่ช่วยใช่มั้ยครับ? ”
“ อื้ม ”
ร่างสูงยืนยันด้วยรอยยิ้มที่จริงตัวเขาเองรู้สึกแปลกใจที่ร่างบางเสนอตัวแบบนี้ ไม่ใช่ว่าระแคะระคายอะไรหรอกนะ
“ แล้ววันนี้คุณจะกลับกี่โมงครับ ”
“ เดี๋ยวฉันค่อยโทรไปบอกนะ ”
“ งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ ”
ว่าเสร็จมุคุโร่หมุนตัวกลับเดินจากไปเหลือเพียงร่างสูงที่เอนกายชิดพนักพิงก่อนที่เนตรสีอ่อนจะค่อยๆปิดลง
.....
....
...
..
.
Mukuro Part
หลังจากที่ผมเดินออกมาจากห้องก็เริ่มวางแผนการเที่ยวเย็นนี้ต่อ ตามทางเดินยังคงมีพนักงานในชุดสูทขาวเดินอยู่
ปะปลาย
“ เชิญทางนี้ครับ...คุณถี่ถิง ”
เสียงทุ้มต่ำของคุณคิเคียวดังขึ้นขณะที่ก้าวพ้นประตูลิฟท์ผมเบี่ยงตัวหลบตรงซอกข้างทางเดินที่ไปห้องน้ำ
ทำไมเราต้องหลบด้วยฟ่ะ
ผมชะโงกหน้าเมื่อเห็นว่าทั้งคู่เดินผ่านไปแล้วจุดหมายปลายทางคือห้องของเบียคุรันผู้ชายที่ผมเกลียดที่สุด ถี่ถิงส่ง
ยิ้มให้กับคนนำทางก่อนที่จะก้าวเข้าห้องไป ผมหลบอีกครั้งเมื่อเห็นคุณคิเคียวเดินกลับมาเสียงฝีเท้าใกล้เข้าเรื่อยๆ
“ ทำอะไรอยู่ตรงนั้น ”
ผมสะดุ้งเฮือกเสียงของคุณคิเคียวฟังดูราบเรียบไม่เหมือนกับตอนที่พูดกับเบียคุรันเลยที่สำคัญเขาสังเกตเห็นผม
แล้วงั้นเหรอ? แต่ที่จริงผมก็ไม่จำเป็นต้องซ่อนตัวนี่ แค่บอกว่าแวะเข้าห้องน้ำก็จบแล้ว
“ อ๋อ...พวกเรากำลังตรวจดูสายไฟน่ะครับ ”
เสียงชายคนหนึ่งตอบ
“ มีปัญหาอะไรงั้นเหรอ? ”
“ มีคนแจ้งว่าเครื่องปรับอากาศห้องพนักงานไม่สามารถใช้งานได้...พวกเราเลยมาตรวจสอบดูเพื่อจะโดนหนูกัด
สายน่ะครับ ”
“ อย่างนี้นี่เอง...แล้วตกลงว่า... ”
“ สรุปว่าสายไฟขาดครับและเราก็แก้เรียบร้อยแล้วด้วย ”
“ อื้ม...ดีมาก งั้นพวกนายก็ลงไปพร้อมฉันล่ะกัน ”
จนถึงตรงนี้ผมรู้สึกโล่งอกนึกว่าคุณคิเคียวจะเห็นผมซะแล้ว เสียงฝีเท้าเริ่มต้นอีกครั้งและห่างไกลไปเรื่อยๆจนผม
แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่แล้ว
ทำไม?ถี่ถิงถึงมาหาเบียคุรันล่ะ
ผมเริ่มนึกถึงความเป็นไปได้ที่ทั้งคู่มาพบกันไม่แน่ว่าเบียคุรันกับถี่ถิงอาจจะร่วมมือทำอะไรซักอย่างและถ้าผมรู้
ความลับนั้นก็อาจจะเอาไว้ต่อรองกับเบียคุรันก็ได้
ผมค่อยๆย่างเท้าชนิดว่าให้เกิดเสียงน้อยที่สุดจนถึงประตูห้อง ผมบิดลูกบิดเบาๆเพื่อแง้มดูคนข้างในบทสนทนาของ
ทั้งคู่จะเป็นประโยชน์กับผมแน่นอน
“ วันนี้เราทั้งคู่จะทำอะไรกันดีค่ะ...คุณเบียคุรัน ”
“ แล้วแต่คุณสิครับ...ที่จริงผมก็บอกทุกอย่างกับคุณหมดแล้ว...คุณถี่ถิงก็น่าจะให้คำตอบผมได้แล้วนะ...ทั้งคุณทั้งผมก็ได้
รีบกลับไงครับ ”
เสียงของเจ้าผมขาวนั่นดูอารมณ์ดีใช่ย่อย แต่ก็ช่างเถอะ ผมสนใจเรื่องที่พวกเขาพูดกันมากกว่า
“ ใจร้อนจังเลยนะค่ะ ”
น้ำเสียงของเธอฟังดูกระเซ้าเย้าแหย่ไม่น้อย
“ สงสัยผมต้องหาวิธีเร่งเอาคำตอบจากคุณซะแล้วสิ ”
สิ้นเสียงผมก็เห็นเบียคุรันเอามือทั้งสองข้างสอดเข้าใต้ร่างของถี่ถิงในท่าอุ้มเจ้าสาว ใบหน้าของเธอแดงเหมือน
มะเขือเทศอาจจะเพราะเธอกำลังเขิน จะว่าเขินก็ดูไม่ใช่เพราะตัวเธอเองก็โอบรัดรอบคอเบียคุรันเช่นกัน
เจ้าผมขาวนั่นวางร่างของถี่ถิงลงที่โซฟาหน้าของเขายังคงยกยิ้มอย่างพอใจแววตาคู่นั้นจดจ้องร่างด้านล่างก่อนที่จะ
โน้มใบหน้าลง หากไม่มีพนักพิงของโซฟาบังอยู่ผมก็คงได้เห็นฉากรักอันดูดดื่มไปแล้วก็ได้
...นี่หรือวิธีของนาย นี่เหรอ?งานสำคัญของนายที่ทำให้นายกลับช้า สกปรกที่สุด ฉันเกลียดนาย เบียคุรัน...
................................................................................................
ตอนนี้รู้สึกว่าเบียคุรันเริ่มงานเข้าแล้วสิ แต่ก็นะเพราะเขาชอบเทคแคร์สาวๆไงล่ะ 555...สวัสดีปีใหม่ทุกคนค่ะ เล่นน้ำสนุกกันมั้ยเอ่ย?ที่ถามเพราะเราไม่ได้ไปไหน 555 เพราะต้องรีบอัพฟิคให้เพื่อนๆอ่านไงค่ะ (ดูมีความรับผิดชอบ) 555
ความคิดเห็น