คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Part. 1
วันหนึ่งผมได้หยิบนิตยสารเล่มหนึ่งขึ้นมาอ่านขณะนั่งจิบกาแฟยามบ่าย กลิ่นของกาแฟอ่อนๆทำให้
ผมรู้สึกผ่อนคลายจากการทำงาน เนตรต่างสีของผมกำลังไล่อ่านตัวหนังสือในนิตยสาร“Business Smart ” เป็นนิตยสารที่พูดถึงเหล่านักธุรกิจหนุ่มหล่อไฟแรงของอิตาลีเพราะนี่ก็ใกล้วันวาเลนไทน์แล้วในนั้นจึงมีการทำผลโหวต จริงๆแล้วผมก็ไม่ได้คิดจะสนใจเรื่องพวกนี้หรอกนะ แต่ว่าผลโหวตที่ทำให้ผมต้องถึงกับสำลักนี่สิ
นักธุรกิจคนไหนที่คุณอยากจะบอกรักและอยากจะกอดเขามากที่สุดในวันวาเลนไทน์?
อันดับ 1 เบียคุรัน เจสโซ่
นี่ผมตาฝาดหรือว่าผลโหวตนี่มีปัญหากันแน่ คนไร้แก่นสารอย่างเขาเนี่ยนะจะได้รับอันดับหนึ่ง หมอ
นั่นน่ะก็มีดีแค่หน้าตาเท่านั้นแหละ ขณะที่ผมกำลังตกใจกับผลโหวตอยู่นั้น
“ รอนานมั้ย?...มุคุโร่คุง ”
น้ำเสียงขี้เล่นดังจากด้านหลังของผมพร้อมกับมือหนาที่ออกแรงตีเข้าที่ไหล่ เขามักจะมาด้วยรอยยิ้มที่
ทำให้ใครหลายๆคนละลาย
“ ไม่นานครับ...ผมเองก็เพิ่งมาถึง ”
หนุ่มผมขาวนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกับผม
“ ขอโทษนะ...พอดีว่าวันนี้งานฉันเยอะจริงๆ...โชจังเองก็ใจร้ายใช้งานฉันอย่างกับทาสแน่ะ ”
เขาเริ่มขยับเนคไทสีม่วงอ่อนออกหลวมๆและไม่ลืมนี่จะบ่นเพื่อนรักของเขา
“ ก็คุณชอบหนีงานนี่ครับ...คุณเบียคุรัน ”
ใช่ครับ ชายหนุ่มที่ผมกำลังคุยด้วยอยู่ตอนนี้เขามีนามว่า “เบียคุรัน” คนเดียวกับที่อยู่ในผลโหวตนั่น
แหละครับ
“ เธอชอบเข้าข้างโชจังเสมอเลยนะ ”
เขามองค้อนผมอย่างกับเด็กประถม เนตรสีอ่อนจ้องมาที่นิตยสารที่ผมกำลังถืออยู่พร้อมกับเผยยิ้ม
กว้าง
“ เธอเห็นผลโหวตในนั้นรึยัง? ”
“ อ่อครับ...ไม่น่าเชื่อเลยนะครับ ”
“ ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ?...เธอเองไม่คิดเหมือนสาวๆพวกนั้นบ้างรึไง ”
เบียคุรันยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผม ดีนะที่มีโต๊ะขั้นกลางไว้ไม่งั้นหน้าของเขากับผมคงได้ชนกันแน่ๆ
“ ทำไมผมต้องคิดแบบนั้นด้วยล่ะครับ...ก็ผมไม่ใช่พวกเธอซักหน่อย ”
ผมหยิบถ้วยกาแฟขึ้นมาจิบหนึ่งทีเหมือนไม่ใส่ใจ คุณเบียคุรันถอยหลังกลับไปที่เดิมพร้อมกับหยิบเมนูที่วางไว้ข้างๆขึ้นมาดู
“ ทั้งที่เราเป็นแฟนกันแท้ๆ...เธอยังไม่เคยทำอย่างนั้นกับฉันเลยซักครั้ง ”
“ ถึงผมไม่ทำคุณก็ทำมันทุกวันอยู่แล้วนี่ครับ ”
“ มันไม่เหมือนกันนี่...น่านะ...บอกรักฉันหน่อยสิ ”
“ ไม่ครับ! ”
ผมยืนยันด้วยเสียงหนักแน่น คุณเบียคุรันเริ่มงอแงใส่ผมเหมือนทุกครั้งที่ผมบอกปฏิเสธ หลังจากที่ดื่มกาแฟด้วยกัน เราทั้งคู่ได้กลับมาที่ตึกมิลฟิโอเล่อีกครั้งทันทีที่ประตูถูกเปิดคุณโชอิจิได้มานั่งรออยู่ในห้องแล้ว
“ อย่าบอกนะว่าฉันยังมีงานที่ต้องทำอีกน่ะ ”
คุณเบียคุรันพูดดักไว้ก่อนพร้อมกับแสดงสีหน้าเหนื่อยหน่าย เขาทิ้งตัวลงกับโซฟาสีม่วงอ่อน
“ ครับ...ผมได้รับการติดต่อจากนิตยสารที่คุณเพิ่งให้สัมภาษณ์ไปน่ะครับ ”
“ แล้วไง...นี่เขาจะขอสัมภาษณ์ฉันอีกเหรอ? ”
“ ไม่ใช่ครับ...เขาขอให้คุณเป็นนายแบบให้กับเขาครับ ”
“ ทำไมเขาถึงเลือกฉันล่ะ?...แค่นี้งานฉันก็เยอะพอแล้วนะ ”
“ เพราะคุณดันชนะผลโหวตอะไรซักอย่างนี่แหละครับ ”
คุณเบียคุรันถอนหายใจเฮือกใหญ่ เนตรคมมองมาที่ผมด้วยรอยยิ้มแสนเจ้าเล่ห์
“ มีแต่คนอยากจะได้ฉัน...แต่มีใครบางคนกลับไม่ต้องการฉันซะนี่ ”
“ แล้วคุณจะรับงานนี้มั้ยครับ? ”
“ แล้วถ้าฉันไม่รับล่ะ? ”
คุณโชอิจิมีท่าทีลุกลี้ลุกลน เขามองมาที่ผมแบบขอความช่วยเหลือ
“ เอ่อ...ผมว่าคุณน่าจะรับนะครับ ”
คุณเบียคุรันปรายตามองมาที่ผมริมฝีปากที่เคยแย้มยิ้มกลับเม้มสนิท
“ วันไหนล่ะ? ”
“ 14 กุมภาพันธ์ ครับ ”
คุณเบียคุรันมีท่าทีครุ่นคิด เขามองมาที่ผมอีกครั้งเหมือนอยากจะถามอะไรซักอย่างแต่ก็กลับไม่มีคำพูดอะไรออกมา
“ อืม...ได้สิ...ยังไงวันนั้นคงไม่มีใครชวนฉันไปไหนอยู่แล้ว ”
คุณเบียคุรันยอมตกลงแต่การที่มีคำพูดน้อยใจเผยออกมาก็สมกับเป็นเขาดี พอผมมองไปที่คุณโชอิจิเองก็มีสีหน้าโล่งใจจนเผยยิ้มออกมา
“ งั้นผมจะรีบตอบตกลงกับทางนิตยสารนะครับ ”
“ อืม ฝากด้วยนะโชจัง ”
และแล้ววันที่ 14 กุมภาพันธ์ ก็มาถึง...
“ วันนี้เธออย่าลืมไปดูฉันนะ ”
คุณเบียคุรันเอ่ยขณะที่ผมกำลังก้าวลงจากรถ มือหนากุมมือผมพร้อมกับออกแรงบีบเบาๆ ดวงเนตรสีอเมทีสต์มองผมอย่างเว้าวอน
“ คึหึหึ...อย่ามาใช้สายตาอย่างนี้กับผมนะครับ...มันน่าขยะแขยงชอบกล ”
“ เธอก็รับปากฉันก่อนสิ ”
วันนี้ดูเขาจะตื๊อผมผิดปกตินั่นเพราะดันมีงานด่วนเข้ามา ที่จริงงานนี้คุณเบียคุรันต้องเป็นคนตัดสินใจแต่งานถ่ายแบบที่ตอบตกลงไปก่อนหน้านี้ทำให้ผมต้องมารับหน้าที่แทนเขา
“ ก็ได้ครับ...ถ้าผมทำงานเสร็จเมื่อไหร่...ผมจะไปหาคุณครับ ”
“ เธอตอบตกลงแล้วนะ ”
คุณเบียคุรันเอ่ยด้วยความสดใสคราวนี้เขายอมละมือออกจากผม พอผมก้าวลงจากรถคุณเบียคุรันก็ไม่ลืมที่จะลดกระจกลงพร้อมกับส่งรอยยิ้มไร้เดียงสา
“ ทำงานเสร็จเร็วๆ...แล้วมาหาฉันไวๆนะ...ที่รักของฉัน ”
ผมรู้สึกร้อนวูบขึ้นที่หน้าทันทีเขามักจะชอบพูดคำหวานๆแบบไม่ให้ผมตั้งตัวอย่างนี้เสมอ
“ คึหึหึ...รีบๆไปซะทีเถอะครับ ”
ยอมรับครับว่าที่ผมพูดอย่างนั้นออกไปเป็นเพราะผมอาย แต่ก็ไม่อยากให้คุณเบียคุรันรู้ ทุกครั้งผมมักจะใช้คำพูดทำร้ายจิตใจเขาเสมอ คุณเบียคุรันดูจะไม่ใส่ใจ
“ เจอกันที่ถ่ายแบบนะ ”
ผมพยักหน้าพลางโบกมือให้ คุณเบียคุรันก็ทำแบบเดียวกันก่อนจะเคลื่อนรถจากไป ไม่รู้ว่าผมจะคิดไปเองรึเปล่าว่าตั้งแต่ที่ผมก้าวขาเข้ามาในตึกพนักงานดูจะตื่นเต้นทุกคน บางคนก็ถือดอกกุหลาบหนึ่งดอก บางคนก็ถือมาเป็นช่อ บางคนก็กำลังเดินแจกช็อคโกแลต ผมก็เข้าใจอยู่หรอกนะว่าวันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ แต่ทุกคนก็เลยวัยใสๆกันหมดแล้วนะ
ผมขึ้นลิฟท์จนมาถึงชั้นบนสุดของตึก ผมเปิดประตูห้องทำงานของคุณเบียคุรันก็พบกับกองช่อดอกกุหลาบและช็อคโกแลตวางจนล้นโต๊ะเป็นอย่างนี้ทุกปี ใครๆต่างก็รู้ว่าผมเป็นแฟนกับคุณเบียคุรัน แต่กองของเหล่านี้ก็ไม่เคยลดน้อยลงเลย คนแบบนั้นมีดีอะไรนอกจากหน้าตา ฐานะ นิสัยก็เอาแต่ใจแถมยังทะลึ่งอีกด้วย
“ ทั้งที่เราเป็นแฟนกันแท้ๆ...เธอยังไม่เคยทำอย่างนั้นกับฉันเลยซักครั้ง ”
ผมจะทำไปได้ยังไงล่ะ? มันน่าอายจะตายไปคนอย่างผมไม่ยอมทำอะไรที่เสียศักดิ์ศรีแบบนั้นแน่ๆ
“ คุณมุคุโร่ได้เวลาประชุมแล้วนะครับ ”
คุณโชอิจิเอ่ยเรียกผมพร้อมกับกองเอกสารที่อยู่ในมือ
“ ให้ผมช่วยถือมั้ยครับ? ”
“ ไม่เป็นไรครับ...แย่จังเลยนะครับทั้งที่วันนี้คุณต้องอยู่กับคุณเบียคุรันแท้ๆ ”
“ ไม่ต้องรู้สึกผิดอย่างนั้นหรอกครับ...เดี๋ยวเสร็จจากตรงนี้ผมก็จะตามเขาไป ”
“ งั้นเรามารีบทำให้เสร็จเถอะครับ...ผมไม่อยากเห็นคุณเบียคุรันอารมณ์เสีย ”
ผมเห็นด้วยกับคุณโชอิจิครับ ถ้าคนๆนั้นอารมณ์เสียขึ้นมาล่ะก็ไม่ผมก็คุณโชอิจิได้เจอเรื่องปวดหัวแน่ๆ
.............................................................................................................
วันนี้ขอลงแค่ครึ่งแรกก่อนนะค่ะ ส่วนครึ่งหลังต้องขอดูการคอมเมนท์จากนักอ่านค่ะ 555 มีกฏอยู่ว่าก่อนวันที่ 14 ก.พ. 57 ยอดคอมเมนท์มีไม่ถึง 14 คอมเมนท์ ไรเตอร์จะไม่ยอมลงครึ่งหลังที่เหลือ 555 ^0^
ความคิดเห็น