Fic.[Brave 10] Distress ( Yukimura X Rokuro)

ข้อมูลเบื้องต้น

     อันโนะ โรคุโร่
     เป็นผู้ติดตามใกล้ชิดของยูคิมูระ เขาเป็นคนในตระกูลแห่งนักไสยเวทคอยรับใช้ตระกูลซานาดะ โรคุโร่ คือ วารี ดังนั้นตาขวาของเขาจึงสามารถจดจำทุกสิ่งที่ได้เห็นไม่ว่าจะเป็นสาสน์ลับหรือความทรงจำของผู้อื่น

     ยูคิมูระ ซานาดะ
     ขุนนางผู้ครองเมืองแคว้นชินกำลังรวบรวมเหล่าผู้กล้าให้ได้ครบทั้ง 10 คนตามจำนวนนิ้วบนผ่ามือและหนึ่งในนั้นก็ คือ โรคุโร่ ลักษณธนิสัยเป็นคนสบายๆดูรักสนุกไปวันๆ สนใจทั้งสุราและนารีจนบางครั้งก็ทำให้โร่คุโร่ปวดหัวได้เหมือนกัน

เนื้อเรื่อง

“ กราบขออภัยครับ...นายน้อย ”

เสียงหวานแหบพร่าเอื้อนเอ่ย ดวงตาสีอะเมทิสต์ฉายแววอ่อนล้าหลังจาก

ถูกลอบทำร้ายจากนินจาสาวหนึ่งในสิบผู้กล้า ‘อนาตาเซีย’

“ เจ้าอย่าได้จริงจังนักเลย...โรคุโร่ ”

น้ำเสียงสบายๆปนขี้เล่นจากนายเหนือหัวทำให้น้ำตาของคนเจ็บไหลโดยไม่

รู้ตัว

“ ฮึก...ฮึก อย่างไรข้าก็ต้องขออภัยนายน้อยจริงๆขอรับ ”

จากเหตุการณ์ในตอนนั้นทำให้อันโนะ โรคุโร่สูญเสียตาขวาไป ความสามารถของ

ตาขวาเป็นประโยชน์กับนายเหนือหัวอย่างที่สุด มือบางสัมผัสตาขวาที่ตอนนี้ถูกแทนที่

ด้วยผ้าพันแผล

...ต่อจากนี้ไป ข้ายังจะคู่ควรที่จะเดินเคียงข้างท่านรึไม่ขอรับ นายน้อย...

โรคุโร่เหม่อมองท้องฟ้าจากระเบียงหน้าห้องนอนของตน ตอนนี้ผู้กล้าคนอื่นๆ

ต่างแยกย้ายทำงานของตน หากใครว่างก็จะผลัดเปลี่ยนกันมาเยี่ยมไม่ให้ร่างบางต้องนั่ง

เหงาและคนที่มาหาเขาบ่อยที่สุดคือคนที่โรคุโร่เรียกว่า ‘นายน้อย’

“ ออกมานั่งข้างนอกแบบนี้แล้วเมื่อไหร่จะหายล่ะ?...โรคุโร่ ”

“ จะให้ข้านั่งอุดอู้อยู่แต่ในห้องเหรอ?...ขอรับ ”

ยูคิมูระเดินมาพร้อมกับถือกล่องขนมกล่องใหญ่มา 1 กล่องลักษณะของบุรุษผู้นี้ดู

สบายๆไม่เย่อหยิ่งเหมือนขุนนางทั่วไป

“ ข้าไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น...ไหนๆเจ้าก็นั่งตรงนี้แล้วเรามากินขนมนี่กันเถอะ ”

“ วากาชิ?...นี่ท่านแอบออกไปนอกปราสาทอีกแล้วรึขอรับ ”

“ เปล่าซะหน่อย...อิซานามิเป็นคนซื้อมาฝากเจ้าต่างหาก ”

ร่างสูงหย่อนกายลงด้านข้างพลางวางกล่องขนมลง โรคุโร่มองขนมที่อยู่ภายใน

กล่องอย่างตกใจก็เพราะมันมีมากเกิน 2 คนกินเข้าไปหมดถึงแม้ว่า 2 คนนั้นจะเป็นบุรุษ

ก็เถอะ

“ สมเป็นอิซานามิดีนะขอรับ ”

“ ข้าก็ว่างั้น ”

“ เดี๋ยวข้าจะชงชาให้นะขอรับ ”

“ ไม่ต้องหรอก โรคุโร่ ”

ร่างบางที่กำลังจะเตรียมตัวลุกหยุดชะงัก ดวงตาทรงเสน่ห์มองบุรุษด้านข้างอย่าง

สงสัย

“ เจ้ายังไม่หายดี...อย่าเพิ่งทำอะไรเกินตัว ”

“ แล้วนายน้อยจะนั่งกินขนมไปแบบนี้รึขอรับ? ”

“ ไม่หรอก...เดี๋ยวเซไ... ”

“ ข้านำน้ำชามาแล้ว ท่านยูคิมูระ ”

เสียงทุ้มต่ำจากบุรุษร่างยักษ์ในชุดนักบวชสีขาวตะโกนมาแต่ไกลข้างกายมีหญิง

สาวผมสีเงินยาวท่าทางร่าเริงเดินมาด้วยกัน

“ อย่าเสียงดังสิค่ะ พี่ชาย ”

“ พี่ชายต้องขอโทษอิซานามิด้วยนะ ”

ชายร่างยักษ์ทำหน้าจ๋อยสนิทเมื่อถูกน้องสาวดุ ยูคิมูระหัวเราะร่าผิดกับร่างบาง

ถึงแม้จะรู้สึกขำอยู่บ้างอย่างมากก็ได้แต่ยิ้มบางๆเท่านั้น

“ พวกเจ้าอย่ามัวทะเลาะกันอยู่เลย...มานั่งกินขนมกันได้แล้ว ”

“ ว๊าวๆๆๆ...ขนม ”

“ ยัยผู้หญิงบ้า...ตัวเองเป็นคนซื้อมาฝากเจ้าตาเดียวแท้ๆยังจะไปกินของเขาอีก ”

ผู้ที่ประกาศก้องว่าตัวเองเป็นผู้ชายเอ่ยขณะที่นั่งอยู่บนกำแพง ผมยาวสีแดงฉาน

ปลิวไหวตามแรงลม

“ แกเองก็บ้าเหมือนกันนั่นล่ะ...หลบไป!! ”

ชายหนุ่มเจ้าของผมสีรัตติกาลตวาดหลังจากถีบคนก่อนหน้าตกกำแพงข้อหาเสียง

ดังและขวางทางเท้า

“ ไซโซ!? ”

อิซานามิเอ่ยเสียงใสพลางวิ่งเข้าไปหาชายหนุ่ม

“ แล้วซาสึเกะล่ะ? ”

นายน้อยแห่งตระกูลซานาดะพูดพร้อมกับพ่นควันจากกล้องยาสูบ คนถูกถามตอบ

อย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก

“ เจ้าลิงกังนั่นน่ะเหรอ?...ก็คงปีนต้นไม้กินกล้วยอยู่ล่ะมั้ง ”

ฉึก...ฉึก...ฉึก

อาวุธลับปริศนาถูกปล่อยใส่ไซโซดีที่หลบทันไม่งั้นมีหวังม้วยมรณาไปแล้ว

“ เจ้าว่าใครเป็นลิงแอบกินกล้วย ”

คนถูกหาว่าเป็นลิงกล่าวน้ำเสียงเย็นเยียบ

“ ก็ว่าเจ้าไงล่ะ...ไอ้ลิงกัง ”

ก่อนที่เรื่องจะลุกลามไปมากกว่านี้ยูคิมูระส่งสัญญาณลับกับคนสนิทที่นั่งเงียบมา

นาน ทันทีที่โรคุโร่ขยับกายบุรุษทั้งสองที่กำลังจะห้ำหั่นกันร่างกายกระตุกวูบมือที่ถือ

อาวุธเปลี่ยนมาปิดหูแทน ไม่ใช่แค่สองคนนั้นผู้กล้าที่เหลือทำตามเช่นเดียวกัน

“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า...ข้าว่าเปลี่ยนหัวหน้ากลุ่มผู้กล้าจากไซโซมาเป็นโร่คุโร่ดีกว่ามั้ง? ”

“ นายน้อย!! ”

“ พอเถอะโรคุโร่...พวกเจ้าก็มานั่งกันซะทีข้าหิวแล้ว ”

ไซโซกับซาสึเกะจำเป็นต้องพักศึกไปโดยปริยาย หากเจอวิชาของบุรุษผู้มีใบหน้า

งดงามราวสตรีเข้าไปคงได้นอนปวดหัวเป็นแน่ ผู้กล้าทั้งหมดค่อยๆรวมกลุ่มขยับเข้ามา

นั่งเป็นวงเว้ณเสียแต่ผู้กล้าที่ใช้น้ำแข็ง ‘ อนาตาเซีย ’ กับบุรุษผู้ใช้สายฟ้า ‘ ชิมปาจิ ’

“ เจ้าจะไม่เข้าไปร่วมวงซักหน่อยเหรอ? ”

“ ไม่ล่ะ!...ข้าหักหลังพวกนั้นแล้วจะให้ข้าไปนั่งกินอย่างสบายใจได้อย่างไร? ”

“ แต่เจ้าก็ยังอยู่ใกล้เจ้าพวกนั้น ”

“ แล้วเจ้าล่ะ?...ไม่เข้าไปร่วมวงกับพวกนั้นรึ? ”

“ เหตุผลของข้าก็เหมือนเจ้านั่นล่ะ...แม่สาวผมทอง ”

บุรุษผิวสีเข้มหันมาส่งยิ้มให้กับนินจาสาวซึ่งนั่งอยู่บนกิ่งไม้นอกรั้วปราสาท

ขนมในกล่องถูกแจกจ่ายไปให้ทุกคนแต่ถึงอย่างนั้นมันดูจะไม่พร่องลงไปเลย

เสียงพูดคุยสลับกับเสียงแย่งขนมดังอึกทึกครึกโครม โรคุโร่หยิบขนมรูปดอกซากุระใส่

ปากด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“ อร่อยมั้ยค่ะ?...คุณโรคุโร่ ”

อิซานามิถามด้วยท่าทีกระตือรือร้น

“ อื้ม...อร่อยดี ขอบใจเจ้ามากนะ ”

“ ถ้าอร่อยก็ทานเข้าไปเยอะๆเลยค่ะ ”

หญิงสาวคว้ากล่องขนมยื่นให้บุรุษหน้าหวาน เขารับมันอย่างปฏิเสธไม่ได้ชิ้นแล้ว

ชิ้นเล่าจนรู้สึกคอแห้ง

“ อิซานามิ...เจ้าให้โรคุโร่พักหายใจบ้างเถอะ ”

“ อ๊ะ!...ขอโทษค่ะ ”

ยูคิมูระยื่นแก้วน้ำชาที่เซไคชงมาให้โรคุโร่ มือบางค่อยๆยกถ้วยชาขึ้นดื่มเพื่อลิ้ม

รสชา ร่างบางนิ่งค้างไปชั่วครู่พลางคิดใจใจว่า...

...ขมชะมัด...

“ มีปัญหาอะไรรึ?...โรคุโร่ ”

นายน้อยผู้ล่วงรู้ความคิดหยอกถามเหมือนเช่นทุกคราทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าร่างบาง

คิดอะไรอยู่ คนถูกถามหันมองอย่างเคืองๆ

...ท่านรู้อยู่แล้วว่าจะต้องเป็นแบบนี้ แต่ก็ยังส่งมันมาให้ข้า...

ยูคิมูระยิ้มเจ้าเล่ห์กับสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออกของร่างบาง

“ เพราะเจ้าไม่หายซักที ข้าจำต้องทนดื่มชาแบบนี้ทุกวัน ”

“ นายน้อย! ”

“ หากเจ้ารู้สึกผิดก็รีบหายไวๆล่ะ...ข้าคิดถึงน้ำชาของเจ้านัก ”

“ ขอรับ นายน้อย ”

โรคุโร่รับคำด้วยรอยยิ้มคำพูดของบุรุษคนนี้สามารถพันธนาการใจของเขาได้จริง

คนที่เขาสาบานว่าจะติดตามไปจนชั่วชีวิต
________________________________________________
ปล.มีหลายอย่างที่ยังอยากจะเขียนออกมา แต่ไม่รู้ว่ามีใครติดตามเรื่องนี้กันบ้างรึเปล่า เป็นคู่ที่น่ารักอีกคู่นะค่ะ ทั้งนี้ทั้งนั้นต้องขอดูคอมเมนท์ของเพื่อนนักอ่านซะก่อนว่ามีใครอยากให้แต่งคู่นี้ต่อรึเปล่า สุดท้ายแล้วขอฝากเรื่องสั้นนี้ไว้กับนักอ่านทุกท่านด้วยนะค่ะ