รักได้ไหมน้องชายนุ่มนิ่ม ?

ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6 ใคร ?

บ้าน

      “พี่กี้ๆ พี่กี้ๆ !!!! ออกรถๆ ” ผมวิ่งขึ้นไปบนห้องด้วยความเร็วดุจแสงบวกกับความเร็วดั่งเสียง

“แกมีอะไร เบาๆก็ได้ ว่าไงขอโทษน้องยัง.” พี่กี้พูดพรางเดินออกมาจากห้องผมแล้วชะเง้ออออออ มองด้านล่าง

“ไปแล้ววว เขาไปแล้ววว” ผมพูดพรางใช้มือยื่นกระดาษไปให้พี่กี้   ดูท่าทางพี่เขาคงตกใจน่าดู แต่อยู่ๆเขาก็เงียบไป แล้วเหงยหน้ามองหน้าผม

“สม น้ำ หน้า !” อื้อหือออออออออออออ ไม่เคยที่จะช่วยน้องบ้างเลยยยย

“โห ! ไปช่วยผมหาหน่อย …” ผมพูดพรางขยิบสายตา วิ้งค์ๆให้เขา เปรียบเสมือนผมเป็น พาวเวอร์พัฟเกิร์ล

“โดม….เขาอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลหรอก…แกเคยพาเขาไปเกือบตายที่ไหน เขาอาจจะไปที่นั้นก็ได้…” พี่กี้พูดพรางเอามือตบไหล่ผมเบาๆ …       ที่ที่เราเกือบพาบอสไปตาย………   

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

 อ๋อ ! สวนสาธารณะ !

  ผมรับขับมอไซด์เหยียบมิดผมว่าเขาจะต้องอยู่ที่นั้น แน่ๆ โด่ววววววววว ไอ่เราก็นึกว่าจะไปไกล ! แต่เราก็ประมาทไม่ได้นะเว้ยยย หากครั้งนี้เขาไปแล้วเราจะอยู่ยังไง อยู่อย่างไม่มีควาสุขอ่ะหรอ ?  ผมอยู่ได้หรอก

“หลับตาลงครั้งใด เห็นว่ามีแต่ภาพใครบางคน
ที่กี่ครั้งก็ยังวกวน ดูไม่ชัดเจน
ได้ยินแต่เสียงเรียกของเธอ
ที่ฟังแล้วอบอุ่นและคุ้นในใจ
ยิ่งห้ามไม่ให้คิด ยิ่งติดอยู่ข้างใน
ยิ่งห้ามใจเท่าไร ยิ่งใกล้เทอเข้าไปทุกที “     ผมเหยียบไปด้วย ร้องเพลงไปด้วย เพลงนี้มันตรงกับผมจริงนะ T T

  ผมขับรถถึงสวนสาธารณะ ผมรีบวิ่งไปตรงที่ๆ เดิม ที่ผมเคยทำมันเกือบตาย แต่ผมวิ่งไปกลับไม่เจอใคร กับเจอแต่ผู้หญิงร่างอวบ ผมสีน้ำตาลทอง นั่งร้องไห้ ที่ม้านั่งคนเดียว  …. ผมว่าเธอคงเป็นเช่นเดียวกับผม แล้วผมก็สงสารเธออย่างบอกไม่ถูก ผมเลยตัดสินใจเดินเข้าไปหาเธอ

“ขอโทษนะครับ คุณเป็นอะไรร้องไห้ทำไม ?” ผมพูดพรางเอามือจับที่ไหล่ของเธอ

“ไม่ต้องมายุ่งกับชั้น !” บึก ! โอ้ย เข้าสลัดมือผมทิ้ง มือผมเลยไปข่วนกับแหละปลายแหลม เลือดไหลเลย T T

“ก็แล้วแต่นะครับ L” ผมเลยตัดสินใจไม่ยุ่งกับเธอ เดินวนหารอบสวนสาธารณะ ทั้งริมบ่อน้ำ สวนดอกไม้ บริเวณของเล่นของเด็ก ผมไม่เจอคนที่ผมอยากเจอเลย

“บอส ! แกอยู่ไหนว้ะ !! พี่ตามหาแกจนทั่วแล้ว แกออกมาหาพี่ดิ พี่ขอโทษ !!!!!!!” ผมตะโกนดังมากกกก แต่ตอนนั้นในสวนไม่มีใครอยู่เลย ผมเลยตัดสินใจไปนั่งสงบสติริมบ่อ น้ำตาของผมค่อยๆ เริ่มไหลออกมา โดยที่ผมไม่สามารถหยุดมันได้ ผมพยายามห้ามตัวเองไม่ให้ร้อง แต่เขามีค่าเกินกว่าผมจะไม่ร้องจริงๆ.

   ผมเริ่มตั้งสติได้ผมเลยตัดสินใจที่จะกลับไปที่บ้าน ผมคิดว่าถ้าหากเขาอยู่ที่นี่ วันนี้ เวลานี้ เขาจะต้องกลับไปที่บ้านของผมแน่นอน แต่ความคิดของผมเริ่มไม่ทันเท่าไหร่ พอผมลุกขึ้นหันหลังจะกลับบ้านผมเห็น ผู้ชายรางไม่สูงมา ผิวขาวๆ เดินโอบผู้หญิงที่ร้องไห้ เอ๊ะ ! เขาคือคนคนเดียวกันกับคนที่ผมจะเขาไปปลอบ แต่พอผมเริ่มสังเกตอะไรบ้างอย่าง ผมกลับพบว่าผู้ชายที่โอบผู้หญิงคนนั้นคือ

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ใครง้ะ ใครกันเหรอ ที่โอบผุ้หญิงคนนั้นไว้ ทายสิทาย ทายทายขออัพก่อนเวลา เพราะมีคนขอมา เราก็จัดให้เราชิวๆ แอแฮ่ ! อยากรู้ว่าใครโอบ ใช้บอส หรือเปล่า หรือไม่ใช่ ถ้าเป็นบอสโดมจะว่าอย่างไร รออ่านตอนหน้านะ คริคริ

::ประกาศ::

     ใครที่แอดเฟสไรท์มา แต่ไรท์ยังไม่ได้รับ กรุณาส่งข้อความมาหาไรท์นะค่ะ จะได้รู้ว่าใครคือ DB Family ไรท์ไม่รับมั่วซั่วน่ะ ฮิฮิ ใครมี่แอดเฟสไรท์มาแล้ว  ใครที่ยังไม่กดถูกใจเพจ ตามลิงค์นี้ ไปกดด้วยน้าาาาาา

.
.
.
.
.
.
.
.
.

https://www.facebook.com/pages/%E0%B9%82%E0%B8%94%E0%B8%A1%E0%B8%9A%E0%B8%AD%E0%B8%AA-The-Comedian-Thailand-2/590054321084327?fref=ts