คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 งานแรก
vSense foreseesv
]]]]]]]]]]]]]]]]]
บทที่ 1 งานแรก
เด็กสาวอายุ 18 ปี วางปากกาจากสมุดไดอารี่ก่อนจะเสยปลอยผมสีดำสนิทที่ล่วงลงมาบังดวงตาสีน้ำตาลเข้ม ใบหน้าขาวนวลใสรูปไข่ปรากฏเม็ดเหงือไหลออกตามผิว เพราะอากาศในกรุงเทพที่ร้อนเกินกว่าที่ควรจะเป็นยิ่งเป็นช่วงบ่ายยิ่งไม่ต้องพูดถึง เธอเลี่ยงที่จะเปิดพัดลมมากกว่าที่จะเปิดแอร์เพราะเธอยังไม่คิดอยากศึกษาวิชาเศรษฐกิจเพิ่มเติมกับแม่ของเธอในช่วงวันหยุดที่หายากนี้ – สมุดไดอารี่ถูกเก็บไว้ในลิ้นชักซึ่งถูกล๊อกด้วยกุญแจดอกเล็กในเวลาต่อมา
....ไกล้แล้วสิน่ะวันนี้ลาดหน้าหมี่กรอบ กำลังหิวพอดีแม่ทำอร่อยซะด้วยสิ...
“มายด์ ลงมากินข้าวได้แล้วลูกวันนี้แม่ทำลาดหน้าหมี่กรอบแนะ” เสียงหญิงวัยกลางคนตะโกนเรียก
“ค่ะแม่” มายด์ลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วลงไปห้องครัว จานที่ใส่ราดหน้าวางไว้บนโต๊ะสามที่
“พี่มายด์เดี๋ยวสอนการบ้านเลขหน่อยสิ” มิ้นน้องสาวของเธอโผล่มาทางห้องครัวเอ่ยกับเธอแล้วเดินเลยไปนั่งบนโต๊ะกินข้าวก่อนจะนั่งกินอย่างเอร็ดอร่อย – มายด์มองน้องของเธอแล้วยิ้ม มิ้น อายุประมาณ 12 ปีเรียนอยู่ ป.6 ที่โรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งในกรุงเทพ ผมสีออกน้ำตาลเข้มถูกมัดเป็นเปียสองแกะ โครงหน้ารูปไข่มีความคล้ายกับเธอมาก แล้วเธอก็รักน้องสาวคนนี้ของเธอมากเช่นกัน
“จะให้สอนไปทำไม ยังไงคะแนนออกมาก็ได้เยอะอยู่แล้ว” มายด์เอ่ยยิ้มๆพลางกินลาดหน้าตรงหน้า
“พี่รู้ได้ไง”
“เดา” แล้วเธอก็หัวเราะขึ้นมาเล็กน้อยกับหน้างงๆของน้องสาว
“มายด์ มิ้น เดี๋ยววันนี้ตอนเย็นแม่ไม่อยู่บ้านน่ะจะออกไปงานเลี้ยงกับพ่อหน่อย” แม่เดินออกมาจากครัว
....ไปเที่ยวกันสองคนนะสิ...
“ค่ะ ขับรถดีๆน่ะค่ะ” เธอบอกก่อนจะชะงักมือที่กำลังตักลาดหน้าเข้าปาก
“แม่ค่ะ” ผู้เป็นแม่หันมาอย่างสงสัย “หนูอยากเลี้ยงหมา”
“ตามใจลูกสิ แต่จ่ายค่าอาหารเองน่ะ”
มายด์เพียงพยักหน้าแล้วยิ้มน้อยๆ เพราะถึงเวลานั้นแม่เธอต้องออกให้อยู่แล้วละ ทำไมน่ะเหรอ...ก็เดี๋ยวแม่เธอก็พาหมาตัวนั้นมาให้เธอเองแหละ
แล้ววันรุ่งขึ้นลูกสุนัขสีน้ำตาลก็โผล่มาเป็นหนึ่งในสมาชิกในบ้านของเธอ “มันวิ่งผ่านหน้ารถพ่อเฉย เกือบจะชนแล้วมั้ยละเห็นลูกบอกว่าอยากเลี้ยงแม่เลยเอามันมาด้วย นี่แม่ก็ซื้ออาหารมาให้มันด้วยน่ะ หมาอะไรก็ไม่รู้แสนรู้จริงๆ” เสียงของแม่เอ่ยอย่างเอ็นดู มายด์เพียงรูปหัวมันและยิ้มให้
ใช่มันเป็นเรื่องปกติ...เธอไม่แปลกใจเลย เธอรู้อยู่แล้วว่าแม่ต้องไปเจอหมาตัวนี้ แล้วต้องชอบมันเธอถึงได้พูด...เรื่องแปลกๆนี้จะเกิดขึ้นซักกี่คน จะมีใครที่เหมือนเธอบ้างน่ะ สามารถได้ยินสิ่งที่ใครก็ตามคิดถ้าเธออยากรู้ว่าเขาคิดอะไร สามารถเห็นในสิ่งที่เธออยากเห็นว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป...มันเป็นชีวิตที่น่าเบื่อจะตายวันๆไม่ต้องทำอะไร รู้นู้นรู้นี้ไปซะหมด
ถ้าถามเรื่องเรียนนะเหรอแน่นอนเธอมันรู้ทุกเรื่องอยู่แล้วอย่าว่าแต่ข้อสอบของปี 1 ในมหาลัยชื่อดังที่เธอเรียนอยู่เลย เอาข้อสอบของพวกด๊อกเตอร์มาให้เธอทำ เธอก็ได้เต็ม! ชีวิตที่รู้อะไรล่วงหน้าไปวันๆ ตอนแรกๆมันก็สนุกอยู่หรอก แต่นานๆเข้าชักเบื่อ ใช่เธอจึงหาของเล่นแล้วเธอก็เล่นมาได้ 3 ปีแล้วแหละแล้วมันก็แก้เซ็งได้ชะงัด
ย้อนไปตั้งแต่ที่เธอจำความได้ เธอรู้สึกอะไรมันจะวูบๆทุกครั้งแล้วสิ่งที่เธอเจอมันก็จะเป็นอย่างทีเธอคิด ช่วงแรกมันไม่เป็นอะไรมากหรอกแต่พอมาช่วงประถมถึงมัธยมนี่สิเธอน่ะไม่เข้าใจหรอกว่ามันเป็นอะไร แต่เมื่อเธอโตขึ้นเรื่อยๆมันก็เริ่มบังคับได้ มันเหมือนอวัยวะส่วนหนึ่งของร่างกายเธอไปซะแล้ว และเมื่อเธออยู่ม.4 เธอจึงคิดอะไรพิเรนๆขึ้นมา.....
สิ่งใดที่คุณต้องการจะรู้...จงบอก
ทุกสิ่งที่คุณอยากรู้ไม่ว่าเรื่องใด
...คุณจะได้ตามที่หวัง...
ส่งเมลล์มาได้ที่ sense_foresees@hotmail.com
แล้วรอ ทุกอย่างคุณจะได้ตามต้องการ
ข้อความนี้ถูก Forward วนไปเวียนมาได้สามปีแล้ว ใช่มันเป็นของเล่นของมายด์ และก็ใช่ว่าทุกข้อความที่ส่งเข้าเมลล์นี้มามายด์จะตอบรับทุกอย่าง อย่างเรื่อง....อยากรู้ข้อสอบกลางภาคบ้างละ...อยากรู้ว่าไอนี่มันมีหนังโป๊ไหม....อยากรู้ว่าคนๆนั้นคิดยังไงกับเธอ...ไอข้อหลังนี้ตอนแรกก็ตอบรับอยู่หรอกแต่เมื่อส่งบอกความจริงไปแล้วไอพวกคนไม่ยอมรับความจริงก็เล่นส่งเมลล์ด่ากลับมาเป็นชุด
....หาว่าแช่งบ้างละ....หาว่ามั่วบ้างละ....หาว่าตอแหลบ้างละ....ก็เลยตัดปัญหาล้มเลิกซะ
วิธีการเลือกน่ะเหรอว่าคำขอร้องไหนจะทำให้และไม่ทำ ก็ง่ายๆแค่...เป็นสิ่งที่ฉันก็ ‘อยากรู้’ เหมือนกันก็เท่านั้น...
เอาละวันนี้มีอะไรน่าสนใจบ้าง....
มายด์พาร่างตัวเองขึ้นไปบนห้องนอนเธอ พรุ่งนี้ก็วันจันทร์ เธอมีเรียนตอนบ่าย ช่างมันเหอะอย่าพูดถึงเรื่องเรียนเลยยังไงเธอก็เต็มอยู่แล้ว ไม่เข้าเรียนก็ได้...เธอเปิดคอมแล้วเข้าเช็คเมลล์ตามปกติ
...อืมมี 7 ข้อความ....สายตาขอมายด์กวาดอ่านบนหน้าจอคอมตามด้วยการกด Delete ไปด้วย แล้วเธอก็ต้องชะงักเมื่อถึงข้อความที่ 6
สวัสดีค่ะไม่รู้ว่าเป็นจริงรึปล่าวที่ส่งเมลล์นี้มาแต่เราก็ไม่รู้จะทำไงแล้วคือ..เราอยากรู้ค่ะว่า...
มายด์อ่านข้อความไปพลางพยักหน้า ....อืมพ่อมีเมียน้อยรึ.... ไหนขอดูหน้าตาลุงนั้นหน่อย – นิ้วเลื้อนเม้าท์ลงมาแต่ก็ต้องเบิกตาโพลงอย่างตกใจ...นี่มันลุงนพดล พ่อของแป้งนี่!!!
แป้ง..เพื่อนสนิทที่สุดของเธอ...ด้วยความที่เคารพสิทธิส่วนบุคลเธอจึงไม่อ่านใจเขาและพยายามไม่สนใจเรื่องของเพื่อนเธอคนนี้...เพราะยังไงเพื่อนรักมีเรื่องอะไรก็ต้องมาบอกกับเพื่อนอยู่แล้วแต่นี้มันเรื่องในครอบครัวไม่แปลกที่แป้งจะไม่เล่า...อืม...งานนี้ง่าย...
]]]]]]
ความคิดเห็น