คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที 8 การพบกัน
จังหวัดปูซานประเทคเกาใต้ (ยังโยซอบ)
สัวสดีฮะ ผมยังโยซอบลูกพี่ลูกน้องของพี่ฮยอนชึง เพราะพ่อกับแม่ผมเสียชีวิตตั้งแต่ผมยังเด็กคุณลุงพ่อพี่ฮยอนชึงเลยรับผมมาเลี้ยงตั้งแต่ตอนนั้นทำให้เราสนิทกันเหมือนพี่น้องแท้ๆพี่ฮยอนชึงของผมน่ารักใช่มั้ยล้า หึๆ แต่ผมก็น่ารักนะ ผมมาอยู่ที่ปูซานที่มันเป็นธุรกิจอีกอย่างของบ้านพี่ฮยอนชึงนั้นคือธุรกิจไร่องุ่น ผมชอบที่นี้มากกว่าโชลอีกอ่ะ อากาดดี แล้วก็มีงานให้ทำสนุกๆ ดีกว่าไปนั่งง่วงที่มหาลัยชะอีก แต่ยังไงที่นี้ก็ไม่ดีที่สุดหรอก ทีที่ไม่มีพี่ฮยอนชึงนะไม่ดีหรอกสำรับผม ว่าแล้วก็คิดถึงพี่ชายจังทำอะไรอยู่น่า
“ยังโยซอบนั่งเหม่ออะไร”
“ฮะ คุณป้า”ผมมาอยู่ที่ปูซานนี้กับคุณป้าที่คุณลุงเคยให้การช่วยเหลือไว้ เขาเลยตอบแทนเรา
“ป้าเรียกตั้งนานนั่งเหม่ออะไรอยู่”
“เปล่าหรอกฮะ แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยเรียกผมทำไมครับ”
“เรานั่งอยู่ทีนี้มาครึ่งวันแล้วนะ กลับบ้านเถอะ”
“ก็ที่สวนมันอากาดดีนี้ฮะ”ใช่แล้วล่ะ ตอนนี้ผมอยู่ทีสวนองุ่น อากาดมันดี สดชื่นเวลาผมสูดอากาดแบบนี้เข้าไปในปอด มันช่วยให้ผมคิดอะไรดีๆได้เยอะเลยล่ะ
“เรานั่งอุดอู้แบบนี้คงไม่ดีหรอก อยากไปเที่ยวตลาดมั้ยป้ากำลังจะไปตลาด”
“ตลาดเหรอฮะ”
“อืมไปมั้ยล่ะ ไปเปิดหูเปิดตาบ้าง”
“โอเคครับ”
“ดีงั้นเตรียมตัวเลย”
ผ่านไปสักพักเมื่อผมมาถึงตลาดกับป้า ผมก็เห็นหลายสิ่งหลายอย่างที่ไม่สามราถจะเห็นในโชลได้ คนทังตลาดแทบจะพูดได้ว่ารู้จักกันหมดแถมมีการเอื้อเฟือเผื่อแผ่ชึ่งกันและกันคนเมืองหลวงอย่างผมเมื่อมาเห็นอะไรอย่างนี้แล้วมันน่าตกใจเป็นบ้า ทำไมโชลถึงไม่เป็นแบบนี้บ้างนะ ผมชอบบันยากาดทีอบอุ่นแบบนี้จัง
“อันนี้เท่าไรค่ะ”ป้าผมเอ่ยถามลุงเจ้าของร้านพร้อมกับหยิบอะไรชักอย่างทีผมไม่ทันสังเกตให้ดูด้วย
“อ๋อ สามพันวอนครับ ถ้าชื้อสองอันจะเหลือห้าพันห้า”
“จริงเหรอค่ะ งั้นเอาสองอัน”ผมไม่ได้ใส่ใจป้าทีกำลังชื้อของแต่กับเลือกทีจะเดินมาเรื่อยๆ มองนั้นมองนี่ไปก็เพลินตาดี
“ว้าย!!ช่วยด้วยค่ะ โจรกระชากกระเป๋า!!!”เสียงป้าของผมร้องลั่นทำให้ผมหันไปมองก็พบกับผู้ชายคนหนึ่งทีใส่ผ้าปิดปากวิ่งผ่านผมไปด้วยความเร็วแสง
“เฮ้ย!!หยุดนะ”พอตั้งสติได้ผมก็วิ่งตามทันที ฮื่ย! กล้าดียังไงเนี่ย
“โยซอบกลับมามันอันตราย”เสียงป้าร้องเรียกแต่ผมไม่ได้ใส่ใจก็แค่โจรกระจอกคนหนึ่ง ทำไมผมถึงจะจับไม่ได้
“ช่วยจับโจรที่ฮะ!!!”ผมร้องลั่นเมื่อมันเริ่มวิ่งออกห่างไปไกลแล้ว คนที่อยู่แถวนั้นกับเอาแต่ยืนมองไม่คิดจะช่วย นี้เหรอคนที่มีน้ำใจ
พลั่ก!! แต่จู่ๆไอ้โจรที่วิ่งนำหน้าผมไปหน่อยเดียวก็สะดุดล้มลง เพราะดันไปขัดขาผู้ชายคนหนึ่งที่ยื่นออกมาช่วยไว้ เขาคนนั้นก้มลงพร้อมกับบิดแขนไอ้โจรห้าร้อยมาไว้ด้านหลังพร้อมกับดึงกระเป๋าของป้าผมมาไว้ในมือ
“ที่กระเป๋าตังค์คุณใช่มั้ย”เขายื่นกระเป๋ามาให้พอผมวิ่งมาถึง
“แฮกๆๆ ฮะ ขอบคุณฮะ”ผมรับกระเป๋ามาถือไว้ในมือแล้วก้มลงหอบตัวโยน พร้อมกับเอ่ยขอบคุณเขา
“ไม่เป็นไรครับ คนแบบนี้มันควรจะกำจัดให้หมดโลก”เขาว่าแล้วก็ตบหัวไอ้โจรนั้นไปหนึ่งที่
“ไปโรงพักไป”มีผู้ชายอีกคนเดินเขามาพร้อมกับลากตัวไอ้โจรนั้นออกไปผมเริ่มงงแล้วนะเนี่ย
“อ้าว คุณ...โยซอบ ยังโยซอบใช่มั้ยครับ”ผู้ชายคนที่ช่วยผมไว้ในตอนแรกเอ่ยออกมาอะ เขารู้จักผมได้ยังไงอ่ะ
“เอ่อ...ครับ คุณเป็นใครเหรอครับ”
“ผมรู้จักคุณแต่คุณคงไม่รู้จักผมหรอก ผมยูนดูจุนครับ เรียนชั้นเดียวกับพี่ชายคุณจางฮยอนชึง”
“อ๋อ เพื่อนพี่ฮยอนชึงนั้นเอง”
“ครับ”
“ขอบคุณอีกครั้งนะฮะ ที่ช่วยไว้”
“คุณมาทำอะไรที่นี้ครับแล้วฮยอนชึงล่ะ”
“ผมมาช่วยงานนะครับ ส่วนพี่ฮยอนชึง ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“คุณมาอยู่ที่นี้เหรอครับ”
“ใช่แล้วครับ พวกเราพักการเรียนไว้ คุณล่ะ”
“พอดีผมกับมาช่วยแม่นะครับ พ่อผมป่วยอยู่ บ้านเกิดผมอยู่ที่นี่แต่ไปเรียนที่โชล”
“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง”
“คุณพักที่ไหนเหรอครับ”
“ที่สวนองุ่นของตะกูลจางนะครับ ห่างจากนี้ไม่มาก”
“งั้นเหรอครับ ที่นั้นเป็นของพวกคุณงั้นเหรอ ไม่น่าเชื่อเลย บ้านผมก็อยู่แถวนั้นเหมือนกัน”
“งั้นเราคงมีโอกาสเจอกันบ่อยๆนะครับ ผมขอตัวก่อน ป้าผมมาตามแล้วขอบคุณสำรับกระเป๋าตังค์ฮะ”
“ยินดีครับ”
เมื่อบอกลาเขาเสร็จแล้วผมก็เดินย้อนกลับมาหาป้าผมที่กำลังเดินมาตาม
“เป็นอะไรรึเปล่ายังโยซอบ ทำแบบนี้มันอันตรายนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกฮะ คนนั้นเขาช่วยไว้ เพื่อนพี่ฮยอนชึงที่มหาลัยนะ”
“อ้าว งั้นเหรอ ทำไมไม่ชวนเขาไปที่บ้านล่ะ เดียวป้าเลี้ยงข้าวตอบแทน”
“เอางั้นเหรอฮะ”
“ก็ใช่นะสิ เพื่อนฮยอนชึงแถมช่วยเราไว้ด้วยเราต้องตอบแทน”
“งั้นก็เดี่ยวผมไปบอกให้”ผมว่าแล้วก็เดินย้อนกลับมาทางเดิมที่พึ่งเดินเมื่อกี้
“คุณยูนดูจุนฮะ ป้าผมเชิญไปทานข้าวเป็นการตอบแทนนะ ถ้าไม่รังเกียจล่ะก็”
“งั้นเหรอครับ ยินดีครับหวังว่าคงไม่เป็นการรบกวนนะ”
“อะไรกันล่ะ พวกเราชะอีกเชิญเลยฮะ”
ไร่องุ่นตะกูลจาง
“อ๋อ พ่อหนุ่มคนนี้นะเหรอที่ช่วยคุณไว้”คุณลุงสามีของป้าเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับชี้ไปที่ดูจุนที่กำลังเดินตามหลังผมเข้ามา
“ใช่แล้วค่ะคุณ แถมเขายังเป็นเพื่อนของฮยอนชึงด้วยนะ”
“อย่างนั้นเหรอ ขอบใจมากนะ”
“มันเป็นเรืองที่สมควรจะทำครับ”
“เห็นโยซอบบอกว่าบ้านอยู่แถวนี้เหรอ”
“บ้านผมทำร้านอาหารเล็กอยู่ที่หมู่บ้านนี้แหละครับห่างจากนี้ไม่มาก”
“อิจฉาพ่ออิจฉาแม่จริงๆ ที่มีลูกเป็นเป็นคนดีแบบนี้ดูท่าจะเรียนดีด้วยนิเรานะ ฮึ?”
“ก็พอได้นะครับ ผมได้ทุนไปเรียนต่อที่โชลลำพังถานะบ้านผมไม่มีปัญญาส่งเรียนหรอกครับ”
“ถ้าได้ถึงขนาดทุนเรียนต่อที่โชลแล้ว ก็ถือว่าเก่งแหละ เอ้าๆอย่ามัวแต่ยืนคุยเชิญเข้ามาในบ้านก่อน”
หลังจากที่ผมและดูจุนทานอาหารกับคุณป้าคุณลุงเสร็จแล้วเขา พวกเราทังสี่ก็นั่งคุยกันเรื่อยเปื่อย เพราะไม่รู้ว่าดูจุนเป็นคนนิสัยยังไงกันแน่ผมเลยอาศัยโอกาสนี้ดูท่าทีของเขาได้ชะเลย เขาเป็นคนทีดูเรียบร้อย เด็กเรียน และน่าจะมีอนาคตที่ดีนะ
“สนิทกับฮยอนชึงมากรึเปล่า”คุณป้าเอ่ยถาม
“ผมแทบไม่ได้คุยกับฮยอนชึงเลยครับ”
“อ้าว ทำไมล่ะ”
“ฮยอนชึงนะ เขาไม่คุยกับใครไร้สาระหรอกครับ ถ้ามีเรืองที่อยากคุยจริงๆเขาถึงเอ่ยก่อนนะครับ”
“แล้วแบบนี้จะมีเพื่อนได้ยังไงล่ะ”
“พี่ฮยอนชึงมีเพื่อนที่ไหนล่ะครับป้า”ผมเอ่ยแทรก
“แล้วดูจุนล่ะ”
“ก็เพื่อนร่วมชั้นไง ”
“ตามนั้นแหละครับ”
“ทำไมนะคนดีๆอย่างดูจุนถึงไม่เลือกที่จะคบไว้ หลานฉันแต่ละคนนี้มันยังไงกันนะ”
“ป้าครับ ว่าพี่ฮยอนชึงแล้วอย่ารามผมสิ”
“ฮ่าๆๆๆ มันน่าไม่ล่ะ ไปๆ พากันไปไหนก็ไปเถอะ ไม่ได้ไล่นะแต่คนแก่จะพักผ่อนพรุ่งนี้ลงสวนแต่เช้าอีก”
“ไล่เฉยเลย ดูจุนจะกลับเลยรึเปล่าฮะ ถ้าไม่เราไปเดินเล่นแถวนี้ก่อนดีมั้ย อากาดดีนะ”
“ก็ได้ครับผมก็มีเรืองอยากจะถามโยซอบเหมือนกัน”
ผมกับดูจุนเดินลัดเลาะมาเรื่อยๆไม่ได้คิดอะไรมาก อย่างว่าแหละผมชอบอากาดที่นี้มากๆเลยด้วย ถ้าพี่ฮยอนชึงอยู่ด้วยผมคงจะรู้สึกดีกว่านี้ นี้ขนาดไม่ใช่พี่น้องกันแท้ๆ ผมรักพี่ฮยอนชึงขนาดนี้เลย แล้วพี่น้องแท้ๆล่ะ พี่ฮยอนชึงจะคิดถึงพี่ชาย...
“โยซอบครับ ผมขอถามหน่อย”
“ว่ามาสิฮะ”
“เออ เอาตรงๆเลยนะครับ ฮยอนชึงมีแฟนรึยัง”
“พี่ฮยอนชึงเหรอ ไม่น่าจะมีนะครับ แต่คนทีแอบชอบนะเยอะเกินทำไมครับ ชอบพี่ฮยอนชึงเหรอ”
“เอาแบบลูกผู้ชายเลยนะครับ ผมชอบฮยอนชึงมานานมากๆเลยครับ”
“แต่พี่ฮยอนชึงน่าจะแอบชอบใครสักคนอยู่นี้แหละฮะ นานมากแล้วด้วย”ทำไมผมถึงต้องพูดแบบนี้นะ เหมือนพยายามจะกันท่าเลยสงสัยจะหวงพี่ชายมั้ง(ไม่ม้างงงงง)
“ถ้าผมจะจะบอกว่า...”
“...”
“เอ่อ...”
“พูดออกมาเถอะครับ”
“ช่วยผมหน่อยได้มั้ยครับ เรืองฮยอนชึง ผมอยากลองดูสักครั้ง”
“แต่ผมกับพี่ฮยอนชึงคนล่ะคนกันนะ ผมคงบังคับจิตใจพี่เขาไม่ได้หรอก”
“ให้ผมลองดูสักครั้งนะครับ ถ้ามันไม่สำเร็จผมจะถอยมาเองไม่ให้พวกคุณต้องลำบากใจหรอก”
“ผมไม่เห็นด้วย”
“ช่วยผมเถอะนะ ผมชอบฮยอนชึงจริงๆชอบตั้งแต่ขึ้นปีหนึ่งใหม่ๆ ผมแอบมองงเขามามากกว่าสองปี คุณไม่สงสารผมบางเหรอคุณโยซอบ”
“ดูจุน...”อยู่ๆเขาก็ตรงมาจับมือผมไว้ สายตาทีแสนจะเว้าวอนของเขาทำให้ผมถึงกับพูดไม่ออกนี้เขาชอบพี่ฮยอนชึงมากขนาดนี้เลยเหรอ
“ได้โปรดเถอะครับ”
“โอเค ผมจะช่วยคุณแต่ถ้ามันไม่ดีไม่สำเร็จ คุณต้องเลิกทันทีเลยนะ และผมไม่มั่นใจว่าจะช่วยคุณได้มากแค่ไหน”
“แค่นี้ก็ดีมากเกินพอแล้วครับ”
หลังจากทีผมตกลงว่าจะช่วยเขาในวันนั้นยูนดูจุนก็มาหาผมแทบทุกวัน มาช่วยงานทีไร่องุ่นบาง มาช่วยทำงานสวนบาง เล็กๆน้อยๆไป และวันนี้ก็เช่นกัน เขามาช่วยผมลงเก็บองุ่นเพื่อจะนำไปทำวาย ที่นี่นอกจากจะปลูกองุ่นเพื่อเอาไว้ขายส่งออกแล้วยังทำวายด้วย
“การเลือกองุ่นไปทำวาย ไม่ได้เหมือนการเลือกองุ่นไปขายทำธรรมดานะ เพราะว่าสายพันมันแตกต่างกัน เห็นมั้ยมองแค่สีก็ยังรู้แล้ว เพราะงั้นต้องเลือกให้ดีอย่างพวงนี้”ผมอธิบายพร้อมกับตัดพวงองุ่นใส่ลงในตะกร้าทีดูจุนถือเดินตามมา
“ทำไมคุณรู้เรืององุ่นดีจังเลยล่ะ พึ่งมาอยู่ที่นี้ไม่ใช่เหรอ”
“ก็ใช่ไง แต่ถ้าผมชอบอะไรผมจะใส่ใจกับสิ่งนั้นและทำมันออกมาอย่างดีที่สุด”
“แล้วฮยอนชึงล่ะ อยู่ไหนกันแน่ ทำไมผมมันเห็นพวกคุณติดต่อกัน”
“ก็ไม่อยากติดต่อนะ”
“พวกคุณมีปัญหาอะไรกันแน่ ทำไมต้องต้องดรอฟเรียน แล้วแยกกันอยู่แบบนี้”
“ยูนดูจุนมันเป็นเรืองในครอบครัวของพวกผมนะ ผมก็ไม่ได้อยากให้มันเป็นอย่างนี้นักหรอก เดียวคุณอยากรู้อะไรก็รอถามพี่ฮยอนชึงเองก็แล้วกัน”
“ผมขอโทษที่ละลาบละล้วง”
“งั้นก็มาตั้งใจทำงานเถอะ ยิ่งทำเสร็จไว เวลาพักผ่อนเราก็จะมีมากเท่านั้น”
“ครับ”
หลังจากนั้นพวกเราก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีกเลย ตลอดเวลาหลายวันทีผ่านมานี้ ผมรู้สึกแปลกๆตลอดเวลา เหมือนกับว่าไม่อยากช่วยให้ยูนดูจุนสมหวัง ผมแปลกมั้ยล่ะ สงสัยผมจะหวงพี่ฮยอนชึงเกินเหตุไปแล้ว หรือสาเหตุที่ผมทำแบบนี้มันจะไม่ใช่แค่นี้นะ อย่าคิดอะไรบ้าๆน่ายังโยซอบ...เป็นไปไม่ได้หรอก
คุยกันค่ะ!!!
ดูซอบบบบบ...โอ้ยยยยย ไรท์เตอร์จะบ้าตาย รู้สึกว่าทำออกมาไม่ได้ดีเท่าไรแหะ
หรือว่าโอเคแล้ว ไม่รู้สิมันแปลกๆอ่ะ แต่งคู่จุนชึงยังยากเลยมาแต่งดูซอบถึงกับตัน
นี้เป็นฟิคตอนที่ใช้เวลาแต่งนานที่สุด มายก๊อดดดด ตัวตนของดูจุนกับโยซอบขัดกันแปลกๆ
แต่ก็แต่งจนออกมาได้เป็นตอน ตอนต่อไปดูซอบหรือจุนชึงจะรอดูจากเสียงโหวตเพราะคิดไว้
ทังสองทางอย่าลืมเม้นบอกกันนะว่าตอนต่อไปอยากจะอ่านคู่ไหน แต่ได้โปรดอย่าตอบอุ่นกวัง
เพราะไรท์เตอร์คงไม่มีปัญญาแต่งให้อ่านในเร็วๆนี้แน่T^Tสุดท้ายดีไม่ดีติชมด้วยนะ เม้นบอก
ด้วยคู่ต่อไปคู่อะไร เป็นกำลังให้เราด้วยนะทุกคน
ความคิดเห็น